Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Dominica VI Temporis Paschalis De bediening van de Verzoening

Ad Officium lectionis

Lectio altera

Ex Commentário sancti Cyrílli Alexandríni epíscopi in Epístolam secúndam ad Corínthios (Cap. 5, 5 — 6, 2: PG 7, 4, 942-943))

Deus nos per Christum reconciliavit et ministerium reconciliationis nobis attribuit

Qui Spíritus arrham habent, et spe resurrectiónis sunt præditi, hi rem exspectátam tamquam præséntem tenéntes, áiunt se néminem abhinc agnóscere secúndum carnem: cuncti enim spiritáles sumus, et carnáli corruptióne aliéni. Etenim illucescénte nobis Unigénito, in ipsum quod ómnia vivíficat Verbum transformámur. Nempe sícuti mortis vínculis erámus obstrícti regnánte peccáto, ita Christi subintránte iustítia corruptélam abiécimus.

Nemo ítaque iam est in carne, id est in infirmitáte carnáli, cuiúsmodi iure meritóque corrúptio inter cétera intellegénda est, addit: Nam etiámsi novérimus secúndum carnem Christum, nunc tamen iam non nóvimus. Tamquam si dícere vellet: Verbum caro factum est et habitávit in nobis, et pro nostrum ómnium vita mortem secúndum carnem súbiit, atque ita ipsum nóvimus; verúmtamen abhinc iam non agnóscimus. Etiámsi enim carnem rétinet, quippe qui tértia die revíxit, et apud Patrem in cælis versátur, nihilóminus supra carnem esse intellégitur: semel enim mórtuus, iam non móritur, mors illi ultérius non dominábitur. Quod enim mórtuus est, peccáto semel est mórtuus; quod autem vivit, Deo vivit.

Igitur si huiuscémodi ille est qui se fecit vitæ nobis antesignánum, prorsus opórtet nos quoque vestígiis eius insisténtes, non tam in carne quam supra carnem esse reputári. Ergo rectíssime divus Paulus: Si qua in Christo, inquit, nova creatúra, vétera transiérunt, ecce nova facta sunt. Iustificáti enim fúimus per fidem in Christo, et maledictiónis vis désiit. Quandóquidem ille nostri grátia revíxit, calcáta mortis poténtia; verúmque et suápte natúra Deum agnóvimus, cui in spíritu et veritáte cultum impéndimus, mediatóre Fílio, qui supérnas a Patre benedictiónes mundo impertítur.

Quámobrem sapientíssime divus Paulus: Omnia autem, inquit, ex Deo qui sibi nos reconciliávit per Christum. Reápse enim haud præter Patris voluntátem est incarnatiónis mystérium et consectánea huic renovátio. Quippe per Christum nacti áditum sumus cum nemo ad Patrem véniat, ut ípsemet ait: nisi per ipsum. Igitur ómnia ex Deo sunt, qui nos per Christum reconciliávit et ministérium reconciliatiónis attríbuit.

Tweede lezing

Uit de Commentaren op de Tweede Brief aan de Korinthiërs van de H. Cyrillus van Alexandrië, bisschop

(Cap. 5, 5 — 6, 2: PG 74, 942-943)

God heeft ons door Christus met zich verzoend en ons de bediening van de verzoening toevertrouwd

Zij, die het onderpand van de Geest bezitten en de hoop op de verrijzenis, en die de toekomstige verwachting reeds als iets tegenwoordigs beschouwen, zeggen, dat zij van nu af niemand meer beoordelen naar het vlees. Want allen zijn wij geestelijk en vreemd aan het vleselijk bederf. Want als de Eniggeborene voor ons oplicht, worden wij in dat Woord zelf, dat alles levend maakt, omgevormd. Zoals wij namelijk in de banden van de dood lagen verstikt, toen de zonde heerste, zo hebben wij het bederf van ons afgeworpen, toen de gerechtigheid van Christus in ons doordrong.

Derhalve leeft niemand meer in het vlees, dat is in de vleselijke zwakheid, waartoe met recht en reden o.a. het bederf gerekend moet worden, als de Apostel eraan toevoegt: Want al hebben wij Christus naar het vlees beoordeeld, thans beoordelen wij Hem zo niet meer. Alsof hij wilde zeggen: Het Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond, en voor ons aller leven heeft Hij de dood naar vlees het ondergaan, zo hebben wij Hem leren kennen; maar van nu af kennen wij Hem zo niet meer. Want hoewel Hij het vlees behouden heeft – Hij die toch op de derde dag herleefde en bij de Vader verblijft in de hemel – weten wij, dat Hij boven het vlees is uitgestegen: want eenmaal gestorven, sterft Hij niet meer; de dood heeft geen macht meer over Hem. Want dat Hij gestorven is wil zeggen, dat Hij stierf voor de zonde, eens en voorgoed, maar dat Hij leeft, is een leven voor God.

Als Hij zich dan op deze wijze tot voorvechter heeft gemaakt voor ons leven, moeten wij ook zeker zijn voetstappen volgen en worden wij verondersteld niet als in het vlees maar boven het vlees uit te leven. Daarom zegt de H. Paulus zeer terecht: Zo wordt dus wie in Christus is, nieuw geschapen: het oude is voorbij, zie het nieuwe is daar. Want we zijn gerechtvaardigd door het geloof in Christus en de kracht van de vloek is gebroken. Want omdat Hij om ons is verrezen, is de macht van de dood overwonnen. In waarheid en in zijn eigen natuur erkennen wij God, die wij in geest en waarheid vereren, met als Middelaar zijn Zoon, die de hemelse zegeningen van de Vader aan de wereld meedeelt.

Daarom zegt de H. Paulus zo vol wijsheid: Alles is uit God, die zich met ons verzoend heeft door Christus. Want inderdaad is het mysterie van de Menswording, met als gevolg onze vernieuwing, niet buiten de wil van de Vader om. Immers door Christus hebben wij toegang tot Hem gekregen, daar niemand tot de Vader komt, zoals Christus zelf zegt, dan door Hem. Derhalve: Alles is uit God, die ons door Christus met zich verzoende en ons de bediening van die verzoening toevertrouwde.