Beste kinderen,
Vandaag beginnen we met een verhaal dat op een sprookje lijkt maar het niet is. Het is nog mooier, want het is echt gebeurd. Het gaat over drie dappere mannen die een droom hadden. Hier zie je ze alledrie zoals ze zijn afgebeeld op als zogenaamde dubbelbeelden in onze Mariakapel op de Kerkberg:
Het worden dubbelbeelden genoemd omdat op de andere kant drie andere heiligen staan die net als Wiro, Plechelmus en Otgerus bij elkaar horen. Daarover vertellen we een andere keer.
Dit is een beeld van de H. Wiro:
 |
| Beeld H. Wiro in onze Basiliek op de Kerkberg |
Wiro had een heel grote wens. Hij wilde zo graag eens naar Rome. Daar wilde hij gaan bidden op het graf van de apostelen. En hij wilde zo graag de paus eer gaan brengen. Die ene wens kwam maar nooit uit. Het lukte Wiro niet om naar Rome te gaan.
Toen gebeurde er iets. De bisschop van die streek ging dood. In die tijd was het de gewoonte, dat de mensen dan bij elkaar kwamen. Toen ze de bisschop hadden begraven, kozen ze een nieuwe bisschop. En wie denk je dat de mensen hadden uitgekozen? Je hebt het al geraden. Het was Wiro. Ze wilden Wiro naar Rome sturen. Dan kon de paus hem tot bisschop wijden. Wiro was heel erg geschrokken. Hij kon toch niet bisschop worden. Hij was maar een gewone priester. Maar de mensen bleven hem aanwijzen. Toen durfde Wiro niet meer nee te zeggen. Hij zag hierin de wil van God. En daaraan moest Wiro gehoorzamen. Wiro ging spreken. De mensen werden heel stil. Wat zou hij zeggen? “Goede mensen, ik zal naar Rome gaan. De paus moet dan maar beslissen of ik jullie bisschop moet worden.
En zo ging Wiro op reis. Hij ging eindelijk naar de stad, waar hij altijd al naar toe had willen gaan. Maar het ging heel anders dan hij gedacht had. Wiro was niet echt blij. Maar er wachtte Wiro nog een echte verrassing. Want in de buurt was er nog een bisschop dood- gegaan. En de mensen hadden ook daar een heilige priester aangewezen als hun nieuwe bisschop. Die priester heette Plechelmus. Toen Wiro dat hoorde, besloot hij om samen met Plechelmus naar Rome te gaan.
 | ||
| beeld H. Plechelmus in onze basiliek | op de Kerkberg |
Zo kwamen ze ook in Engeland. De mensen hadden al gehoord dat er twee heilige priesters op weg waren naar Rome. En ook dat ze daar bisschop zouden worden. Dat hoorde ook een jonge man. Hij heette Otger. Otger was van heel deftige familie. Daarom was hij als kleine jongen naar een klooster gestuurd. Daar kon je toen het beste leren. Maar Otger kon niet alleen goed leren. Hij leefde ook heel goed. Dat kon iedereen zien. De bisschop had dat ook gezien en daarom had hij Otger tot diaken gewijd. En nu wist Otger niet wat hij moest doen. Zou hij in het klooster gaan leven? Zou hij voor de mensen in een parochie gaan werken en een pastoor gaan helpen? Maar toen Otger hoorde, dat de twee heilige pries- ters door zijn dorp kwamen, wist hij wat hij moest doen. Hij zou mee naar Rome gaan. Wiro en Pleehelmus waren heel blij, dat ze Otger leerden kennen. Ze zouden samen naar Rome reizen. Dat is toch niet zo gemakkelijk gegaan, als we dat nu denken. Er waren nog geen vliegtuigen. Er reden nog geen treinen. In die tijd reisde je met een paard of een paard en een wagen. En de wegen waren heel slecht. En overal zaten rovers en wilde dieren. We weten dan ook, dat de reis van deze drie mannen heel moeilijk is geweest. Maar ze waren al die moeilijkheden heel snel vergeten, toen ze in Rome aankwamen.
Wanneer Wiro, Plechelmus en Otger in Rome zijn, hoort de paus over deze drie mannen. Men vertelt hem, hoe ze bidden en offeren. Dan laat de paus hen bij zich roepen. Ze moeten aan de paus vertellen wat het doel van hun reis is. Tegelijkertijd smeken ze de paus, hen te sparen voor de last van het bisschops- ambt. Ze willen gewoon priester blijven. De paus ziet echter, dat hij een paar heilige priesters voor zich heeft. Daarom besluit hij de twee priesters zelf tot bisschop te wijden. Dat gebeurt in de Sint Pieter te Rome. Wiro moet aan de paus beloven, dat hij niet eerder als missionaris zal gaan werken, voordat hij voor zijn eigen bisdom heeft gezorgd.
Zo trekken de drie heiligen terug naar hun land. Wiro geeft al zijn zorg aan het bisdom. Wanneer hij echter ziet, dat alles in zijn bisdom goed is geregeld, gaat er voor hem een hartenwens in vervulling. Samen met Plechelmus en Otger gaat hij naar het land van de Friezen. Daar is kort voor hen een beroemde missionaris aangekomen. Dat is Willibrordus. De hofmeier, zeg maar de vorst van het land, wijst samen met Willibrord een gebied aan, waar de drie heilige mannen het geloof gaan verkondigen. Dat is eerst in het gebied, dat nu Twente heet. In Oldenzaal heeft het drietal veel mensen voor het geloof gewonnen. Maar veel weten we verder van hun leven niet af.
Waneer ze oud zijn geworden, geeft de hofmeier, Pepijn, hun een berg als geschenk. Deze berg ligt aan de Roer, niet ver van het beroemde klooster van Susteren. De berg wordt de Petrusberg genoemd, naar de kerk die de bisschoppen daar bouwen. Nu heet deze plaats Sint Odiliënberg.
Denk niet, dat onze drie heiligen nu de hele dag niets hebben gedaan. Ze gaan vaak de berg af, naar de huisjes van de houthakkers. Ze bezoeken de zieken en geven hun van de geneeskrachtige kruiden. Ze gaan bij de mannen zitten, als ze even uitrusten van het harde werken. Langzaam maar zeker winnen ze het vertrouwen van de mensen die daar wonen. Veel mensen gaan geloven in de God van Wiro, Plechelmus en Otger. De bisschoppen dienen de sacramenten toe, terwijl Otger preekt en aalmoezen uitdeelt aan de arme mensen.
De Petrusberg ligt niet ver van Susteren. Daar komt vaak Willibrord op bezoek. Zal hij ook niet vaker de Petrusberg beklommen hebben, om zijn trouwe vrienden op te zoeken? In elk geval komt er elk jaar hoog bezoek. Dat is aan het begin van de vastentijd. Dan zien de mensen de rijk geklede vorst Pepijn naar de berg toegaan. Wanneer hij echter aan de voet van de berg komt, legt hij zijn rijke kleren af, en gaat op blote voeten de berg op. Aan de deur van de kerk wacht Wiro of Plechelmus op hem. De bisschop leidt de vorst de kerk binnen. Daar spreekt Pepijn zijn biecht. Pepijn denkt met veel spijt na over een gebeurtenis uit zijn vroegere leven. Hij heeft immers bisschop Lambertus van Maastricht laten vermoorden. Nu denkt Pepijn met veel spijt daaraan terug. Maar Wiro en Plechelmus troosten hem. God heeft hem zijn grote zonde vergeven. Pepijn krijgt van de bisschoppen op de Petrusberg ook veel goede raad mee bij het besturen van zijn gebied.
Vaak roept Pepijn hen ook naar de vergaderingen met zijn ministers. Dan zeggen de twee bisschoppen precies wat ze denken.
Je ziet, hoe hard die twee bisschoppen en die diaken gewerkt hebben. Ook als ze oud geworden zijn, blijven ze mensen naar God brengen.
We weten niet precies wanneer deze heilige mannen zijn gestorven. Waarschijnlijk is eerst Wiro gestorven en enkele jaren later Otger en Plechelmus. Rond het jaar 700.
We vieren het feest van Wiro, Plechelmus en Otger op 8 mei. Van oudsher wordt het patroonsfeest op de Kerkberg luisterrijk gevierd. Dat gaan we dit jaar ook doen. Onder deze link vind je het programma. Morgen vertellen we er meer over!
