29 april De H. Catharina van Siena, maagd en kerklerares - Alleen het trouw volharden wordt beloond

29 april De H. Catharina van Siena, maagd en kerklerares - feest

Slechts zelden kunt u genieten van uw kloostercel, maar de inwendige cel, de cel van het hart, kunt u wel altijd met u meedragen

(H. Catharina)

De H. Catharina is een van de grootste heiligen die de Kerk heeft voortgebracht. Zij werd  in 1347 in Siëna geboren, als jongste van meer dan twintig kinderen. Als kind stond zij in haar onmiddellijke omgeving bekend om haar vrolijk karakter. Op de leeftijd van zes jaar had zij haar eerste visioen van God en zijn Heiligen, hetgeen haar tenslotte op 16-jarige leeftijd bewoog zich aan te sluiten bij de Derde Orde van de H. Dominicus – tegen de wens van haar ouders, die haar liever wilden uithuwelijken. Aanvankelijk leidde zij een leven van intens gebed, maar begon zij zich geleidelijk aan ook om armen en zieken te bekommeren.

In die tijd woonden de pausen in ballingschap in Avignon en had het pausdom zich intussen ontwikkeld tot een uitermate politiek ambt. Meer dan 380 brieven, bestemd voor haar familie, koningen en pausen, dicteerde Catharina, die zelf niet kon schrijven,

Op 29 april 1380 stierf Catharina te Rome, verzwakt en verlamd, op de leeftijd van slechts 33 jaar ten gevolge van een zware ziekte. Vanwege haar niet te evenaren liefde voor God, de Kerk, en haar naasten, welke het Getijdengebed een laaiend vuur (amore Dei et proximi flagrans) noemt, verhief paus Paulus VI haar in 1970 tot kerklerares. Sinds het jaar 2000 is zij tevens co-patrones van Europa.

 Schrijn met de stoffelijke resten van de heilige Catharina van Siëna in de kerk Santa Maria sopra Minerva , Rome. Het hoofd van de heilige bevindt zich echter in Siëna.

Aan paus Gregorius XI. en aan diens opvolgers Erbanus VI schreef Catharina brieven die van respect en eerbied, maar tegelijkertijd van ongewone onverschrokkenheid getuigen. In 1376 reisde Catharina naar Avignon om de paus live te overtuigen naar Rome terug te keren.

Aan paus Gregorius…

“…zoals die heerlijke banierdrager Paulus, die van een wolf een lam en een vat van uitverkiezing werd. Door heel de wereld droeg hij het vuur waarmee Christus hem had bezield. De christenen bekeerde hij van lasteren tot de deugd, de heiden bevrijdde hij van hun bijgeloof en dwalingen en schonk hun het licht van het Geloof. Zo wil en beveelt de eeuwige Waarheid ook U: wat U als geschenk hebt ontvangen, moet U ook weer verder schenken! Vrede, vrede, vrede, mijn beste Vader, geen oorlog meer! Laat ons onze vijanden tegemoet gaan met het wapen van het heilig Kruis, met het zwaard van het zoete, heilige woord van God!...Geen bitterheid die doet buigen, maar bitterheid die ons wakker schudt, dat is de bitterheid  die wij wegens de smaad, de Naam van God aangedaan, ondervinden…De smart en de liefde die mij voor de eer van God en de  verheffing van de heilige Kerk vervullen, mogen mij aan Uw goedheid aanbevelen. Liever zou ik het U mondeling zeggen dan schriftelijk. Want ik geloof in dat geval mijn gevoelens meer de vrije loop te kunnen laten”.

Aan paus Urbanus…

“Beste Vader, de wereld kan niet meer verder. Zo zeer heeft de laster zich opgehoopt, in het bijzonder bij degenen die in de tuin van de heilige Kerk als geurige bloemen zijn geplant, om de heerlijke geur van hun deugden uit te ademen. In plaats daarvan moeten we constateren hoe zij overlopen van ellendige en lage laster, waarmee zij de hele wereld verpesten.  Ach, waar is bij hen nog zuiverheid van hart en volkomen onberispelijkheid te vinden?”

De mystieke verloving van de H. Catharina

Gerard David (* 1460 Oudewater - + 1523 Brugge), De mystieke Verloving van de H. Catharina

Op 13 april 1375 ontving Catharina in Pisa, toen zij voor een kruis knielde,  de stigmata, in de vorm van de doornenkroon van Christus. Deze stigmata waren aanvankelijk onzichtbaar en Catharina bad uit deemoed dat ze onzichtbaar mochten blijven. Aan het einde van haar leven ontving zij Jezus' Hart zelf: Hij ruilde het tijdens een verschijning voor het hare.

Na de terugkeer van de pausen naar Rome en het daaruit volgende Westerse Schisma begaf Catharina zich op wens van paus Urbanus naar Rome. Aan hem schreef zij:

“Zolang ik leef zal ik niet ophouden U schriftelijke en mondeling met verzoeken aan te zetten, totdat ik in U en in de heilige Kerk zie waarnaar mijn verlangen gaat. Daarvoor wil ik  mijn leven geven” .

Catharina is niet door de Kerk ontgoocheld of heeft zich uit walging van haar afgewend.. Zij gaf zich niet aan bitterheid of frustratie over, of aan een gevoel onvoldoende gewaardeerd te worden:  Niet het beginnen wordt beloond, maar alleen het trouw volharden.

Zij bracht dat in praktijk,waar zij haar roeping zag, op de plaatsen, waar God haar riep.

In de hymne van het Getijdengebed wordt zij genoemd: “cunctæ lumen Ecclesiæ”, een licht voor heel de Kerk.