Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomada II Paschæ feria IV Christus vivens in sua Ecclesia Christus levend in Zijn Kerk

Ad Officium lectionis

Lectio altera

Ex Sermónibus sancti Leónis Magni papæ

 (Sermo 12, De Passione, 3. 6-7: PL 54, 355-357)

Christus vivens in sua Ecclesia

Non est dúbium, dilectíssimi, natúram humánam in tantam conexiónem a Fílio Dei esse suscéptam, ut non solum in illo hómine, qui est primogénitus totíus creatúræ, sed étiam in ómnibus sanctis suis unus idémque sit Christus; et sicut a membris caput, ita a cápite membra dívidi non possint.

Quamvis enim non istíus vitæ sit, sed ætérnæ, ut sit Deus ómnia in ómnibus; tamen étiam modo templi sui, quod est Ecclésia, indivísus habitátor est, secúndum quod ipse promísit, dicens: Ecce ego vobíscum sum ómnibus diébus usque ad consummatiónem sæculi.

Omnia ígitur quæ Dei Fílius ad reconciliatiónem mundi et fecit et dócuit, non in história tantum præteritórum nóvimus, sed étiam in præséntium óperum virtúte sentímus.

Ipse est, qui, de Spíritu Sancto ex Matre éditus Vírgine, incontaminátam Ecclésiam suam eádem inspiratióne fecúndat, ut per baptísmatis partum innumerábilis filiórum Dei multitúdo gignátur, de quibus dícitur: Qui non ex sanguínibus, neque ex voluntáte carnis, neque ex voluntáte viri, sed ex Deo nati sunt.

Ipse est, in quo semen Abrahæ totíus mundi adoptióne benedícitur; et fit patriárcha géntium pater, dum promissiónis fílii fide, non carne nascúntur.

Ipse est qui, nullíus gentis exceptiónem fáciens, de omni natióne quæ sub cælo est unum sanctárum óvium éfficit gregem, et cotídie implet quod promíserat, dicens: Hábeo et álias oves, quæ non sunt ex hoc ovíli, et illas opórtet me addúcere, et vocem meam áudient, et erit unus grex et unus pastor.

Quamvis enim beáto Petro principáliter dicat, Pasce oves meas, ab uno tamen Dómino ipsa ómnium régitur cura pastórum, et veniéntes ad petram tam lætis tamque irríguis páscuis alit, ut innúmeræ oves, dilectiónis pinguédine roborátæ, sicut bonus pastor dignátus est pro óvibus suis ánimam suam pónere, ita et ipsæ non dúbitent pro nómine pastóris occúmbere.

Ipse est, cui non solum gloriósa mártyrum fortitúdo, sed étiam ómnium renascéntium fides in ipsa regeneratióne compátitur.

Hoc est, quo Pascha Dómini in ázymis sinceritátis et veritátis legítime celebrátur; dum, ferménto véteris malítiæ abiécto, nova creatúra de ipso Dómino inebriátur et páscitur.

Non enim áliud agit participátio córporis et sánguinis Christi, quam ut in id quod súmimus transeámus; et in quo commórtui et consepúlti et conresuscitáti sumus, ipsum per ómnia et spíritu et carne gestémus.

Tweede lezing

Uit de preken van de heilige paus Leo de Grote

(Sermo 12, De Passione, 3. 6-7: PL 54, 355-357)

Christus levend in zijn Kerk

Er is geen twijfel aan, zeer geliefden, dat de menselijke natuur door de Zoon Gods in zulk een vereniging met Hem is opgenomen, dat niet alleen in die Mens, die de eerstgeborene is van heel de schepping, maar ook in al zijn heiligen de ene en dezelfde Christus aanwezig is. Zoals het hoofd niet van de leden gescheiden kan worden, zo kunnen dat ook niet de leden van het hoofd.

Want hoewel Christus niet van dit leven is, maar van het eeuwige, zodat God alles in allen is, toch is Hij de ene onverdeelde bewoner van zijn tempel, de Kerk, volgens zijn eigen belofte: Zie, Ik ben met u alle dagen tot aan de voleinding der wereld.

Alles dus, wat de Zoon Gods tot verzoening van de wereld heeft gedaan en geleerd, kennen wij niet alleen uit de geschiedenis van het verleden, maar beleven we ook door de kracht van de werken in onze tijd.

Hij is het, die, door de Heilioge Geest uit de Moeder en Maagd geboren nu nog zijn onbesmette Kerk door dezelfde Heilige Geest vruchtbaar maakt, zodat door de geboorte bij het doopsel er een ontelbaar aantal kinderen Gods wordt voortgebracht, van wie gezegd wordt: Die noch uit bloed, noch uit begeerte van het vlees noch uit de wil van een man, maar uit God geboren zijn.

Hij is het, in Wie het zaad van Abraham gezegend wordt door de aanneming van geheel de wereld; en zo wordt de patriarch de vader der volkeren, omdat zijn kinderen van de belofte uit het geloof, niet uit het vlees geboren worden.

Hij is het, die, geen enkel volk uitsluitend, van ieder volk onder de hemel en kudde maakt van heilige schapen, en dagelijks zijn belofte in vervulling doet gaan: Ik heb nog andere schapen, die niet uit deze schaapstal zijn. Ook die moet ik leiden en zij zullen naar mijn stem luisteren, en het zal worden: één kudde, één herder.

Want hoewel Hij in het bijzonder tot de H. Petrus zegt: Weid mijn schapen, wordt toch de zorg zelf van alle herders door één Heer bestuurd, en als zij naar de rots komen, voedt hij hen met zulke welige en goed-besproeide weiden, dat ontelbare schapen, gesterkt door de weelde van zijn liefde – zoals de goede Herder zich gewaardigde zijn leven te geven voor leven te geven voor zijn schapen – zó ook dezen niet aarzelen hun leven te geven voor de Naam van hun Herder.

Hij is het, met Wie niet alleen de glorieuze kracht van de martelaren meelijdt, maar ook het geloof van allen, die herboren worden in de wedergeboorte zelf meelijdt.

Dit is het waardoor het Pascha van de Heer met ongedesemde broden van oprechtheid en waarheid wettig wordt gevierd, terwijl, als het zuurdeeg van de vroegere boosheid is weggeworpen, het nieuwe schepsel dronken wordt van de Heer zelf en met Hem gevoed wordt.

Want de deelname aan het Lichaam en Bloed van Christus bewerkt niets minder,  dan dat wij overgaan in hetgeen wij nuttigen, en dat wij bij alles zowel in de geest als in het vlees Hem dragen, in Wie wij medegestorven, medebegraven en medeverrezen zijn.