Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomadæ IV sabbato Omnes hominis navitates in paschali mysterio purificandæ sunt. Alle menselijke bedrijvigheden moeten in het Paasmysterie worden gezuiverd.

Ad Officium lectionis

Lectio altera

Ex Constitutióne pastoráli Gáudium et spes Concílii Vaticáni secúndi de Ecclésia in mundo huius témporis

(Nn. 37-38)

Omnes hominis navitates in paschali mysterio purificandæ sunt

Sacra Scriptúra, cui sæculórum conséntit experiéntia, humánam famíliam édocet progréssum humánum, qui magnum hóminis bonum est, magnam tamen tentatiónem secumférre: órdine enim valórum turbáto et malo cum bono permíxto, sínguli hómines ac cœtus solúmmodo quæ própria sunt consíderant, non vero aliórum.

Quo fit ut mundus non iam spátium veræ fraternitátis exsístat, dum aucta humanitátis poténtia iam ipsum genus humánum destrúere minátur.

Si quis ergo quærit, qua ratióne miséria illa superári possit, christiáni profiténtur, omnes hóminis navitátes, quæ per supérbiam et inordinátum sui ipsíus amórem cotídie in discrímine versántur, Christi cruce et resurrectióne purificándas et ad perfectiónem deducéndas esse.

A Christo enim redémptus et in Spíritu Sancto nova creatúra efféctus, homo ipsas res a Deo creátas amáre potest et debet. A Deo enim illas áccipit et quasi de manu Dei fluéntes réspicit et reverétur.

Pro illis Benefactóri grátias agens et in paupertáte et libertáte spíritus creatúris utens ac fruens, in veram mundi possessiónem introdúcitur, tamquam nihil habens et ómnia póssidens. Omnia enim vestra sunt; vos autem Christi, Christus autem Dei.

Verbum enim Dei, per quod ómnia facta sunt, ipsum caro factum et in hóminum terra hábitans, perféctus homo in históriam mundi intrávit, eam in se assúmens et recapítulans. Ipse nobis revélat, quóniam Deus cáritas est, simúlque nos docet legem fundamentálem perfectiónis humánæ, ac proínde transformatiónis mundi, novum dilectiónis esse mandátum.

Eos ígitur, qui divínæ credunt caritáti, certos facit viam dilectiónis ómnibus homínibus aperíri, et conámen fraternitátem universálem instaurándi non esse ináne. Simul monet hanc caritátem non in solis magnis rebus sectándam esse, sed et imprímis in ordináriis vitæ adiúnctis.

Pro nobis ómnibus peccatóribus mortem sústinens, suo exémplo nos docet crucem étiam baiulándam esse, quam caro et mundus pacem et iustítiam sectántium úmeris impónunt.

Sua resurrectióne Dóminus constitútus, Christus, cui omnis potéstas in cælo et in terra data est, per virtútem Spíritus sui in córdibus hóminum iam operátur, non solum ventúri sæculi desidérium súscitans, sed eo ipso illa étiam generósa vota ánimans, puríficans et róborans, quibus família humána suam ipsíus vitam humaniórem réddere et totam terram huic fini subícere sátagit.

Divérsa autem sunt Spíritus dona: dum álios vocat ut cæléstis habitatiónis desidério maniféstum testimónium reddant illúdque in humána família vívidum consérvent, álios vocat ut terréno hóminum servítio se dédicent, hoc suo ministério matériam regni cæléstis parántes.

Omnes tamen líberat, ut, próprio amóre abnegáto omnibúsque terrénis víribus in vitam humánam assúmptis, ad futúra se exténdant, quando humánitas ipsa fiet oblátio accépta Deo.

Tweede lezing

Uit de pastorale Constitutie ‘Gaudium et Spes’ van het IIe Vaticaans Concilie, over de Kerk in de wereld van vandaag.

(Nrs. 37-38]

Alle menselijke bedrijvigheden moeten in het Paasmysterie worden gezuiverd

De Heilige Schrift, met welke de ondervinding van eeuwen overeenstemt, leert het menselijk geslacht, dat de vooruitgang in de wereld wel een groot goed voor de mens is, maar grote gevaren met zich meebrengt : want omdat de hiërarchie der waarden is verstoord en zo het goede met het kwade is vermengd, hebben de mensen, ieder afzonderlijk en gemeenschappelijk, nog alleen maar oog voor hun eigen belangen en niet voor die van anderen.

Daardoor is er in de wereld geen plaats meer voor ware broederliefde, terwijl de toename van menselijke macht tenslotte het menselijk geslacht zelf dreigt te vernietigen.

Als men nu naar een oplossing zoekt om deze ellende te boven te komen, dan zegt ons het christendom, dat alle menselijke bedrijvigheid, die door de hoogmoed en de ongeordende eigenliefde dagelijks in gevaar verkeert, door het kruis van Christus en zijn verrijzenis gezuiverd moeten worden en tot volmaaktheid gebracht.

Want door Christus verlost en door de Heilige Geest tot een nieuw schepsel geworden, kan en moet de mens de schepselen van God beminnen. Want hij ontvangt ze van God en beschouwt en eerbiedigt ze als voortvloeiend uit Gods hand.

Voor dit alles dankt hij zijn Weldoener en terwijl hij die schepselen gebruikt en ervan geniet in een geest van onthechting en vrijheid, wordt hij ingeleid tot het ware bezit. Want alles is van u, maar gij zijt van Christus en Christus is van God.

Het Woord van God toch, waardoor alles is ontstaan, is zelf vlees geworden en is onder de mensen op aarde komen wonen, als volmaakte Mens is Hij de geschiedenis der wereld binnengegaan en heeft deze in Zich opgenomen en samen gebracht.

Hij openbaart ons, dat God liefde is, en leert ons tegelijk, dat de grondwet van de menselijke vervolmaking, en dus van de omvorming van de wereld, het nieuwe gebod van de liefde is.

Aan allen derhalve, die geloven in de goddelijke liefde, geeft Hij de verzekering, dat de weg der liefde voor alle mensen openstaat, en dat het niet zinloos is te trachten een algemene broederlijke samenleving te vestigen. Tegelijk vermaant Hij ons, dat deze liefde niet alleen gezocht moet worden in grote dingen, maar vooral in de gewone omstandigheden van het leven.

Doordat Hij voor ons allen, zondaars, de dood heeft willen ondergaan, leert Hij ons door zijn voorbeeld, dat wij ook het kruis moeten dragen en het vlees en de wereld op de schouders leggen van hen, die vrede en gerechtigheid nastreven.

Door zijn Verrijzenis tot Heer aangesteld werkt Christus, aan Wie alle macht is gegeven in de hemel en op aarde, nu in de harten van de mensen door de kracht van zijn Geest, niet alleen door in hen het verlangen op te wekken naar de toekomstige wereld, maar door dit verlangen bezielt, zuivert en versterkt Hij ook hun edelmoedige pogingen, waardoor de mensheid haar eigen leven menselijker tracht te maken en zo heel de wereld aan dit doel ondergeschikt wil maken.

Maar verschillend zijn de gaven van de Geest: sommigen roept Hij om duidelijk te getuigen van hun verlangen naar de hemelse woning, en dit onder de mensen levend te houden; anderen roept Hij om zich te wijden aan de aardse dienst voor de mensen, om door dit dienstbetoon zich stof te bereiden voor het hemelse Rijk.

Maar Hij maakt allen vrij om, met verzaking van de eigenliefde, alle aardse krachten te gebruiken voor het menselijk leven en zich open te stellen voor de toekomst, wanneer de mensheid zelf een God aangename offerande zal worden.