17 november H. Elizabeth van Thüringen
Lezing uit Liturgia Horarum /
Getijdengebed
Uit een brief van Conrad van Marburg († 1233),
geestelijk leidsman van de heilige Elisabeth
Elisabeth herkende en beminde Christus in de armen.
Elisabeth begon toe te nemen in deugd. Zoals ze haar
hele leven een troosteres van de armen was, werd ze helemaal een weldoenster
voor hen die honger leden, toen ze naast een van haar kastelen een hospitaal
liet bouwen waar ze veel zieken en zwakken opnam. Aan al wie haar om een
aalmoes vroeg, deelde ze daar overvloedig de weldaad van haar liefde uit, en
niet alleen daar, maar in het gehele gebied van haar man. Al haar inkomsten uit
de vier vorstendommen van haar man putte ze zozeer uit, dat ze uiteindelijk al
haar sieraden en kostbare kleren liet verkopen ten behoeve van de armen. Ze had
de gewoonte al haar zieken twee keer per dag, ’s morgens en ’s avonds,
persoonlijk te bezoeken en zelf verzorgde ze dan de zieken die er het ergst aan
toe waren. Aan de ene gaf ze voedsel, voor de ander maakte ze het bed op, weer
anderen droeg ze op haar schouders en ze betoonde hun vele andere diensten van
menslievendheid. Op alles zag haar echtgenoot, zaliger gedachtenis, genadig
toe. Na zijn dood wilde Elisabeth naar de hoogste volmaaktheid streven en
smeekte me onder veel tranen dat ik haar zou toestaan huis aan huis te bedelen.
Op Goede Vrijdag van dat jaar, toen de altaren
ontbloot waren, legde zij haar handen op het altaar van een kapel in haar stad
waar ze de minderbroeders ondergebracht had, en in aanwezigheid van enkele
getuigen verzaakte ze aan haar eigen wil, aan alle wereldse pracht en praal, en
aan al wat men volgens de raad van de Verlosser in het evangelie dient te
verlaten. Toen ze daarna inzag dat ze in beslag genomen kon worden door de
wereldse drukte en de aardse glorie van deze wereld, waarin ze tijdens het
leven van haar man zo roemrijk geleefd had, is zij me tegen mijn zin gevolgd
naar Marburg. Daar liet ze in de stad een hospitaal bouwen, bracht er zieken en
zwakken bijeen en nodigde de armste en meest verachte mensen aan haar tafel.
