Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomada XXXII per annum Feria VI Convertamur ad Deum, qui nos vocavit. Laten wij ons tot God bekeren, die ons geroepen heeft.

  Ad Officium lectionis

Lectio altera

Ex Homilía auctóris sæculi secúndi

(Cap. 15, 1 — 17, 2: Funk 1, 163-165)

Convertamur ad Deum, qui nos vocavit

Non vile consílium de continéntia me dedísse puto, quod si quis séquitur non pænitébit eum, sed et semetípsum salvábit et me consiliántem. Merces enim haud parva est ánimam errántem ac pérditam redúcere ad salútem. Hanc enim remuneratiónem retribúere póssumus Deo, qui nos creávit, si, qui dicit et audit, cum fide et caritáte et dicat et áudiat.

Maneámus ígitur in iis, quæ credídimus, iusti ac sancti, ut cum fidúcia precémur Deum dicéntem: Adhuc loquénte te respondébo: Ecce adsum. Hoc enim dictum magnæ promissiónis signum est; nam paratiórem se Dóminus ad dandum esse dicit quam peténtem. Tantæ ígitur benignitátis partícipes, ne invideámus alter álteri tanta bona accepísse. Quantam enim voluptátem hæc verba áfferunt faciéntibus, tantam condemnatiónem inobœdiéntibus.

Itaque, fratres, occasiónem pæniténdi haud exíguam nacti, tempus habéntes convertámur ad Deum, qui nos vocávit, dum habémus qui nos suscípiat. Si enim his libidínibus renuntiámus et ánimam nostram víncimus non faciéntes cupiditátes eius malas, misericórdiæ Iesu partícipes érimus. Cognóscite autem, quod iam venit dies iudícii ut camínus ardens, et tabéscent quædam cælórum ac tota terra sicut plumbum in igne liquéscens, et tum manifestabúntur ópera hóminum occúlta et apérta. Bona ígitur eleemósyna quasi pæniténtia peccáti; mélius ieiúnium oratióne, eleemósyna autem utróque; cáritas óperit multitúdinem peccatórum, orátio autem ex bona consciéntia a morte líberat. Beátus omnis, qui invenítur in his rebus perféctus; eleemósyna enim fit levámen peccáti.

Pæniténtiam ígitur agámus ex toto corde, ne quis ex nobis péreat. Si enim mandáta habémus, ut et hoc faciámus, ab idólis abdúcere et docére, quanto magis ánima Deum iam cognóscens non períre debet? Adiuvémus ígitur alter álterum, ut étiam infírmos ad bonum adducámus, ut salvi fiámus omnes et convertámus nos ínvicem et commonefaciámus.

Tweede lezing

Uit de homilie van een Schrijver uit de tweede eeuw

(Cap. 15, 1 — 17, 2: Funk 1, 163-165)

Laten wij ons tot God bekeren, die ons geroepen heeft

Ik meen, dat ik geen slechte raad heb gegeven over de zelfbeheersing; als iemand die opvlgt, zal het hem niet berouwen, maar zal het hem zelfs redden en ook mij, die de raad gaf. Want er is geen geringe beloning verbonden aan het feit, dat men een dwalende en verloren gelopen ziel weer tot diens heil heeft teruggevoerd. De dank ervoor kunnen wij God geven, die ons geschapen heeft, als hij die spreekt, en hij die luistert, met geloof en liefde spreekt en luistert.

Blijven we dus rechtvaardig en heilig bij hetgeen we geloven, om met vertrouwen tot God te kunnen bidden, die zegt: Zelfs als gij nog aan het spreken zijt, zal Ik u al antwoorden. Zie, hier ben Ik. Dit gezegde och is een teken van grote belofte, want de Heer toont hiermee meer bereid te zijn om te geven dan de ander om te vragen. Als wij dan deel hebben aan een zo grote welwillendheid, moeten we elkaar niet benijden zulke grote weldaden ontvangen te hebben. Want zo groot als de vreugde is, die deze oorden bewerken bij die dit volbrengen, zo groot zal ook de veroordeling zijn voor die er niet naar luisteren.

Derhalve, broeders, nu wij die niet geringe gelegenheid gekregen hebben om boetvaardigheid te doen, laten wij, nu wij de tijd hebben, ons tot God bekeren , die ons geroepen heeft, zolang als wij hem nog bezitten, die ons zal opnemen. Want als wij aan die wellusten verzaken en onze ziel ertoe brengen geen deel te nemen aan die slechte begeerten, zullen wij aan de barmhartigheid van Jezus deelachtig worden. Weet toch, dat de dag van het oordeel gaat komen, die brandt als een oven, en dat de hemelen in vlammen zullen opgaan,  en heel de aarde zal smelten als lood in het vuur, en dat dan de verborgen werken der mensen ook openbaar zullen worden. Goed is daarom de aalmoes als een boete voor de zonde; maar beter is het vasten dan het gebed, en de aalmoes is beter dan deze beide.  Want deliefde bedekt een menigte van zonden, maar het gebed met een rein geweten bevrijdt van de dood. Zalig eenieder, die hierin volmaakt wordt bevonden, want de aalmoes is een verlichting voor de zondeschuld.

Laten we dus van harte boete doen, zodat er niemand van ons verloren gaat. Want als wij zijn geboden hebben om ook dit te doen, namelijk anderen van afgoderij afbrengen en onderrichten, hoeveel te meer dan mag een ziel, die God al kent, behouden blijven? Helpen wij dus elkaar, om ook de zwakken tot het goede te leiden, zodat wij allen zalig worden, en laten wij ons wederkerig bekeren en vermanen.