Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomadæ III Quadragesimæ Feria III Quod oratio pulsat, impetrat ieiunium, misericordia accipit.Waar het gebed om smeekt, dat bewerkt het vasten en wordt verkregen door de barmhartigheid.

 Ad Officium lectionis

Lectio altera

Ex Sermónibus sancti Petri Chrysólogi epíscopi

(Sermo 43: PL 52, 320. 322)

Quod oratio pulsat, impetrat ieiunium, misericordia accipit

Tria sunt, tria, fratres, per quæ stat fides, constat devótio, manet virtus. Orátio, ieiúnium misericórdia. Quod orátio pulsat, ímpetrat ieiúnium, misericórdia áccipit. Orátio, misericórdia, ieiúnium, sunt hæc tria unum, dant hæc sibi ínvicem vitam.

Est namque oratiónis ánima ieiúnium, ieiúnii vita misericórdia est. Hæc nemo rescíndat, nésciunt separári. Horum qui unum tantum habet, vel ista qui simul non habet, nihil habet. Ergo qui orat ieiúnet; qui ieiúnat, misereátur; áudiat peténtem, qui petens optat audíri; audítum Dei áperit sibi, qui suum supplicánti non claudit audítum.

Ieiúnium ieiunátor intéllegat; esuriéntem séntiat, qui vult Deum sentíre quod ésurit; misereátur qui misericórdiam sperat; pietátem qui quærit, fáciat; qui præstári sibi vult, præstet. Improbus petítor est qui, quod álii negat, sibi póstulat.

Homo, esto tibi misericórdiæ forma; sic quómodo vis, quantum vis, quam cito vis, misericórdiam tibi fíeri; tam cito áliis tantum, táliter ipse miserére.

Ergo orátio, misericórdia, ieiúnium, sint unum patrocínium pro nobis ad Deum, pro nobis hæc advocátio sint una, una hæc pro nobis orátio sint trifórmis.

Quod ergo contémptu perdídimus, ieiúniis conquirámus; ánimas nostras ieiúniis immolémus, quia nihil est quod Deo præstántius offérre possímus probánte Prophéta, cum dicit: Sacrifícium Deo spíritus contribulátus; cor contrítum et humiliátum Deus non spernit.

Homo, offer Deo ánimam tuam, et offer oblatiónem ieiúnii, ut sit pura hóstia, sacrifícium sanctum, vivens víctima, quæ et tibi máneat, et data sit Deo. Hoc qui non déderit Deo, excusátus non erit, quia datúrus se non potest non habére.

Sed accépta ut sint ista, misericórdia subsequátur; ieiúnium non gérminat, si de misericórdia non rigétur, siccátur ieiúnium misericórdiæ siccitáte; quod imber terris, hoc ieiúnio misericórdia est. Quamvis cor éxcolat, carnem mundet, eradícet vítia, virtútes serat, si misericórdiæ fluénta non déderit, fructum non cólligit ieiunátor.

Ieiunátor, ager tuus misericórdia ieiunánte ieiúnat; ieiunátor, quod tu in misericórdia fúderis, tibi in hórreo hoc redúndat. Homo, ergo, ne servándo perdas, cóllige prorogándo; homo, dando páuperi, da tibi; quia, quod tu álteri non relíqueris, non habébis.

Tweede lezing

Uit de Preken van de H. Petrus Chrysologus, bisschop

Waar het gebed om smeekt, dat bewerkt het vasten en wordt verkregen door de barmhartigheid

Drie dingen zijn er, broeders, waardoor het geloof stand houdt, waarop de godsvrucht steunt en waardoor de deugd blijvend is: gebed, vasten en barmhartigheid. Waar het gebed om smeekt, dat bewerkt het vasten en de barmhartigheid verkrijgt het. Gebed, barmhartigheid, vasten: deze drie zijn één; zij geven elkaar het leven.

Want de ziel van het gebed is het vasten, het leven van het vasten is de barmhartigheid. Deze mag niemand vaneen rukken, want zij kunnen niet gescheiden worden. Wie er van deze drie slechts één heeft en tegelijk die andere twee niet, heeft niets. Daarom moet hij, die bidt, ook vasten, en die vast, ook barmhartig zijn. Hij moet naar de vragende luisteren, die zelf bij zijn vragen gehoord wil worden. Hij opent Gods gehoor voor zichzelf, die zelf zijn oren niet sluit voor iemand die smeekt.

Hij die vast, moet het vasten verstaan. Hij die wil, dat God aanvoelt, dat hij honger lijdt, moet de hongerenden aanvoelen. Hij die hoopt op barmhartigheid, moet barmhartig zijn; de achting, die hij vraagt, moet hij zelf beoefenen; wie wil, dat iets voor hem gedaan wordt, moet dat zelf betrachten. Onbeschaamd is de vrager,  die voor zichzelf opeist, wat hij aan een ander weigert.

Mens, wees voor uzelf een toonbeeld van barmhartigheid. Zoals ge wilt, zoveel ge wilt en zo vlug ge wilt, dat u barmhartigheid geschiedt, zo gauw ook moet gij zelf op gelijke wijze aan anderen barmhartigheid bewijzen.

Mogen dus gebed, barmhartigheid en vasten één grote bescherming zijn voor ons bij God, één grote voorspraak, één drievormig gebed voor ons.

Wat wij door overtredingen verloren hebben, laten we dat weer trachten te vinden door het vasten. Laten we onze harten offeren door het vasten, want we kunnen God niets kostbaarders schenken, getuige de Profeet, die zegt: Een berouwvolle geest is een offerande voor God; een vermorzeld en vernederd hart versmaadt God niet.

Mens, offer God uw ziel en offer Hem uw vasten, opdat uw offergave zuiver moge zijn, een heilig offer, een levend slachtoffer,  dat zowel voor u mag voortduren als aan God geschonken zij. Wie dit niet aan God geeft, zal niet verontschuldigd zijn, want wie zichzelf wil geven, kan niet zonder bezit zijn.

Maar om die gaven te doen aannemen, moet er barmhartigheid mee gepaard gaan. Vasten is niet vruchtbaar, als het niet besproeid wordt met barmhartigheid, want door het tekort aan barmhartigheid verdort het vasten. Wat de regen is voor de velden, dat is de barmhartigheid voor het vasten. Hoewel het vasten het hart veredelt, het vlees reinigt, ondeugden uitroeit en deugden aankweekt, verzamelt hij, die vast, deze vruchten niet als hij geen stromen van barmhartigheid gegeven heeft.

Gij, die vast: uw akker verschraalt door een tekort aan barmhartigheid; maar wat ge er aan barmhartigheid in brengt, dat zal in overvloed aanwezig zijn in uw voorraadschuur. Mens, verlies niet door te willen behouden, want ge zult datgene niet bezitten, wat ge aan een ander niet gegund hebt.