Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Dominica XIX per annum In vinculis caritatis. In de banden der liefde

Lectio altera

Ex Diálogo sanctæ Catharínæ Senénsis vírginis De divína Providéntia

(4, 13: ed. latina, Ingolstadii 1583, ff. 19v-20)

In vinculis caritatis

Dómine mi dulcíssime, misericórdes óculos tuos ad pópulum istum gratióse convérte, páriter et ad corpus Ecclésiæ tuæ mýsticum: quia glória maior nómini tuo sancto subsequétur, parcéndo tantæ multitúdini creaturárum tuárum, quam solum de me miserábili quæ tantópere offéndi maiestátem tuam. Ego quómodo consolári possem, vidéndo me vita pérfrui, si pópulus tuus esset in morte? Et vidéndo ténebras peccatórum in peramábili Sponsa tua, ex meis deféctibus et aliárum creaturárum tuárum?

Volo ígitur et pro singulári grátia peto, quod illa cáritas inæstimábilis quæ te ad creándum hóminem ad imáginem et similitúdinem tuam excitávit [hoc fáciat]. Quid, sive quis, óbsecro, fuit in causa, ut hóminem in tanta dignitáte locáres? Certe solus amor inæstimábilis quo creatúram tuam in temetípso respexísti, de qua fuísti “philocáptus”. Sed apérte cognósco quia propter peccáti culpam iuste dignitátem amísit, in qua locáveras eam.

Tu autem eódem excitátus amóre, voléndo tibi genus humánum gratióse reconciliáre, donásti nobis verbum unigéniti Fílii tui, qui vere fuit inter nos et te sequéster atque mediátor, et iustítia nostra qui punívit et in se portávit omnes iniustítias et iniquitátes nostras ex obœdiéntia quam tu Pater ætérnus iniunxísti ei, cum humanitátem nostram ipsum assúmere decrevísti. O inæstimábilis caritátis abýssus: quod est illud cor ita durum, quod in sua possit integritáte conservári, et mínime scindátur attendéndo tantam sublimitátem ad tantam profunditátem atque deiectiónem descendísse, quanta et qualis est humánitas nostra?

Nos imágo tua sumus et tu imágo nostra, propter uniónem quam in hómine fecísti, velándo Deitátem ætérnam cum miserábili nube ac infécta massa carnis Adæ. Unde procéssit hoc? Solum ineffábilis amor tuus est in causa. Per hunc ígitur amórem inæstimábilem humíliter exóro maiestátem tuam ómnibus víribus ánimæ meæ, ut miserabílibus creatúris tuis gratióse misericórdiam impéndas.

Tweede lezing

In de banden der liefde

Mijn allerzoetste Heer, richt uw barmhartige ogen welwillend op dit volk, tegelijk ook op het mystieke Lichaam van uw Kerk, want het betekent voor uw heilige Naam een groter glorie zo’n grote menigte van uw schepselen te sparen, dan alleen mij, beklagenswaardige, die zozeer uw Majesteit heb beledigd. Hoe zou ik mij kunnen troosten, als ik zag, dat ik zelf van het leven genoot, maar uw volk zag sterven en als ik in uw zo beminde bruid de duisternis van de zonden zou zien, met als oorzaak mijn eigen tekortkomingen en die van anderen van uw schepselen?

Ik verlang dan en vraag het als een bijzondere gunst, dat die onschatbare liefde, die U er toe bracht de mens te scheppen naar uw beeld en gelijkenis, dit bewerkte. Wat of wie, bid ik U, bracht U er toe de mens in zo’n waardigheid te plaatsen?  Ongetwijfeld alleen die onschatbare liefde, waarmee Gij uw schepsel in U zelf hebt beschouwd en waarop Gij als ‘verliefd’ zijt geworden. Maar ik erken openlijk, dat het schepsel om zijn zondeschuld terecht die waardigheid verloren heeft, waarin Gij het had geplaatst.

Gij echter,  door diezelfde liefde ontstoken, wilde genadevol het mensengeslacht met U verzoenen, en Gij hebt ons het Woord van uw Eniggeboren Zoon gegeven, die in werkelijkheid de tussenpersoon en de Middelaar tussen U en ons is geworden.  Hij is onze rechtvaardiging geworden, die al onze ongerechtigheden en misdaden wreekte en op Zich heeft genomen uit gehoorzaamheid, die Gij, eeuwige Vader, Hem had opgelegd, toen Gij besloten had, dat Hij zelf onze mensheid op Zich moest nemen. O onschatbare afgrond van Liefde! Wat is dat voor een hart, dat zo versteend is, dat het in zijn geheel behouden kan blijven bestaan, en niet in het minst verscheurd wordt bij het zien, hoezeer en hoe diep onze mensheid bij zo’n goddelijke verhevenheid tot zulk een diepe afgrond en verworpenheid is gedaald.

Wij zijn uw beeld en Gij zijt een beeld van ons door de vereniging, die Gij met de mens zijt aangegaan, door uw eeuwige Godheid te omhullen met de armoedige wolk en de bezoedelde massa van Adams vlees. Vanwaar dit? Alleen uw onuitsprekelijke liefde is daarvan de oorzaak. Bij de onschatbare liefde, bid ik daarom nederig uw Majesteit uit alle kracht van mijn ziel, dat Gij uw ellendige schepselen genadevol uw barmhartigheid wilt bewijzen.