Lectio divina linqua latina Liturgia Horarum Dominica II Adventus Ad Officium lectionis - Vox clamantis in deserto. Een stem die roept in de woestijn.

Lectio altera

Ex Commentáriis Eusébii Cæsariénsis epíscopi in Isaíam

(Cap. 40: PG 24, 366-367)

Vox clamantis in deserto

Vox clamántis in desérto, paráte viam Dómini rectas fácite sémitas Dei nostri. Apérte declárat ea quæ in vaticínio ferúntur, non Ierosólymæ, sed in desérto gerénda esse; nempe quod futúrum sit, ut glória Dómini appáreat, et salutáre Dei in omnis carnis notítiam véniat.

Et hæc quidem secúndum históriam et ad verbum, tunc impléta sunt, cum Ioánnes Baptísta salutárem Dei advéntum prædicávit in desérto Iordánis, ubi salutáre Dei visum fuit. Nam tunc Christus eiúsque glória ómnibus innótuit, cum, ipso baptizáto, apérti sunt cæli, et Spíritus Sanctus, in colúmbæ spécie descéndens, super eo insédit, patérnaque vox deláta est, Fílio testimónium reddens, Hic est Fílius meus diléctus, ipsum audíte.

Hæc quippe dicebántur, quia Deus in desértum, a sæculo impérvium et inaccéssum, adventúrus erat. Erant porro gentes omnes Dei cognitióne vácuæ, a quarum áditu omnes iusti Dei ac prophétæ arcebántur.

Quámobrem iubet vox illa viam paráre Dei Verbo, et ínviam asperámque complanáre, ut en advéniens Deus noster prógredi váleat. Paráte viam Dómini: ea est evangélica prædicátio nóvaque consolátio, quæ salutáre Dei in ómnium hóminum notítiam veníre exóptat.

Super montem excélsum ascénde, qui evangelízas Sion. Exálta in fortitúdine vocem tuam, qui evangelízas Ierúsalem. Hæc præmissórum senténtiæ appríme convéniunt, atque opportúne evangelistárum mentiónem fáciunt, et advéntum Dei ad hómines annúntiant, postquam de voce in desérto clamánte sermo hábitus est. Etenim prophetíam de Ioánne Baptísta evangelistárum méntio congruénter sequebátur.

Quænam ígitur hæc Sion est, nisi quæ ántea Ierúsalem vocabátur? Nam et ipsa mons erat, quod declárat Scriptúra illa quæ dicit: Mons Sion hic, in quo habitásti; et Apóstolus: Accessístis ad Sion montem. Num forte chorus apostólicus, ex prisco pópulo ex circumcisióne deléctus, hac ratióne significátur?

Hæc enim Sion et Ierúsalem est, quæ salutáre Dei accépit, quæ et ipsa monti Dei, vidélicet unigénito Verbo eius, sublímis impónitur: quam iubet, conscénso monte sublími, salutáre verbum annuntiáre. Quis autem ille est, qui evangelízat, nisi evangélicus chorus? Quid est evangelizáre? univérsis homínibus, et ante omnes, civitátibus Iuda, Christi in terram advéntum prædicáre.

Tweede lezing

Uit het commentaar van Eusebius, bisschop van Caesarea († 339), op de profeet Jesaja

Een stem die roept in de woestijn.

‘Een stem roept in de woestijn: bereid de weg des Heren, maak de paden van onze God recht’ (Jes. 40, 3). Jesaja verklaart duidelijk dat de voorspelling niet in Jeruzalem, maar in de woestijn zal vervuld worden. Het gaat hier over het feit dat heel de mensheid de glorie des Heren zal aanschouwen en Gods redding zal kennen.

Deze profetie ging volgens de geschiedenis woordelijk in vervulling toen Johannes de Doper Gods heilvolle komst verkondigde in de woestijn van de Jordaan, waar Gods redding inderdaad aanschouwd werd. Want op dat ogenblik werd Christus zelf in zijn glorie door allen gekend. Na zijn doopsel openden zich de hemelen en de heilige Geest daalde neer in de gedaante van een duif en bleef op Hem rusten. Toen weerklonk de stem van de Vader om te getuigen over de Zoon: ‘Dit is mijn Zoon, de Uitverkorene, luistert naar Hem’ (Lc. 9, 35).

Dit werd gezegd omdat God in de woestijn zou komen die van oudsher ontoegankelijk was. Alle heidenen waren immers als een woestijn: zonder kennis van God, en ontoegankelijk voor de rechtvaardigen en de profeten van God.

Daarom klinkt de oproep de weg te bereiden voor Gods woord en het onbegaanbare en ruwe pad te effenen, zodat onze God het bij zijn komst zou kunnen bewandelen. ‘Bereid de weg des Heren’: dit betekent de prediking van de blijde en troostvolle boodschap dat Gods redding bekend zal worden aan alle mensen.

‘Klim op een hoge berg, met uw boodschap van vreugde, gij Sion. Verhef met kracht uw stem, gij Jeruzalem, bode van vreugde’ (Jes. 40, 9). Deze woorden sluiten zeer goed aan bij de betekenis van het voorafgaande. Terecht maken zij melding van vreugdeboden of evangelisten en verkondigen zij de komst van God onder de mensen, nadat er eerst sprake geweest is van de stem die roept in de woestijn. Want inderdaad, na de profetie over Johannes de Doper volgt de vermelding van de vreugdeboden van de Heiland.

Wat is Sion anders dan wat eerder Jeruzalem genoemd wordt? Immers, dat is de berg waarop de volgende schriftplaats doelt: ‘Dit is de berg Sion, die Gij U als woonplaats hebt gekozen’ (Ps. 74 (73), 2). In dezelfde zin spreekt de Apostel: ‘Gij zijt genaderd tot de berg Sion’ (Heb. 12, 22). Of wordt hiermee misschien het koor der apostelen bedoeld dat uit het oude volk der besnijdenis werd gekozen?

Het is immers dit Sion en Jeruzalem dat de redding Gods ontvangen heeft. Dit Sion en Jeruzalem staat hoog verheven op de berg van God; dit betekent: op zijn eniggeboren Woord. Aan Sion en Jeruzalem beveelt God deze hoge berg te beklimmen en het heilbrengende woord te verkondigen. Wie is het die deze blijde boodschap verkondigt? Is het niet het koor der vreugdeboden of evangelisten? Wat betekent het de blijde boodschap te verkondigen? Dat wil zeggen: aan alle mensen - te beginnen bij de steden van Juda - de komst van Christus op aarde te melden.