Te laat? Dat is de conclusie van een artikel in De Limburger van vandaag. We citeren de conclusie.
De stichting kan de zaak aanvechten bij de rechter. En dat kan weer leiden tot een procedure bij de Raad van State. Als dat gebeurt, duurt het nog wel even voordat er écht iets gebeurt in het voormalige café Smeets. Hoogleraar en bestuurskundige Arno Korsten meldt dat de juridische weg zelden tot een andere uitkomst leidt. De bestuurlijke weg, waarbij de gemeenteraad de kwestie alsnog op de eigen agenda zet, is ook al een gepasseerd station. Dat had maanden geleden al gemoeten, bij de bouwaanvraag.
Commentaar klooster:
De oprichting van de stichting is een logisch gevolg na vele aan de bouwvergunning vooraf gaande waarschuwende woorden van velen, gericht tot de gemeente dat er hier iets onvervangbaars verloren dreigde te gaan. Het College heeft deze waarschuwingen in de wind geslagen en de raad niet eens in de gelegenheid gesteld zich hierover uit te spreken. De raad had het ook zelf op de agenda kunnen zetten.
Wij herhalen de waarschuwende woorden die wij hierover zelf eerder tot nu toe vruchteloos tot de gemeente hebben gericht:
Van de gemeente Roerdalen mag meer worden verwacht dan bereidwillig ambtelijk meedenken met plannetjes voor appartementjes met blinde muren die geen pareltjes in de monumentale kroon van het Kerkplein zullen zijn maar rotte kiesjes. Als er dan uiteindelijk passanten als gastarbeiders worden gehuisvest, kan bovendien bezwaarlijk worden gesteld dat het gemeentelijk huisvestingsbelang gediend is geweest met het offeren van deze (eeuwenoude) horecabestemming, noodzakelijk in een vitale dorpskern voor wat appartementjes van op zijn best matige woonkwaliteit.
Degenen die zich hieraan schuldig maken dan wel niets hebben gedaan om het te verhinderen, hebben in onze visie verzuimd het gemeentelijk belang in het oog te houden. Zo kennen wij de gemeente normaal gesproken niet.
Vraag blijft, waarom deze bal zo rolt - het antwoord op die vraag zou minimaal een onderzoek door de gemeente zelf om te beginnen de moeite waard moeten zijn, maar anders lezen we dat antwoord misschien nog wel en keer in een krant als De Limburger - die het tot nu toe niet de moeite waard vond aandacht te besteden aan het feit dat de krant kennelijk wel en de bezwaarmakers nog steeds niet over de stukken beschikken. Over fatsoenlijke overheid gesproken ....
