Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Die 18 decembris Ad Officium lectionis Deus caritatem suam per Filium revelavit. God heeft zijn liefde geopenbaard door de Zoon.

Lectio altera

Ex Epístola ad Diognétum

(Cap. 8, 5 — 9, 5: Funk 1, 325-327)

Deus caritatem suam per Filium revelavit

Hóminum quisquam nec vidit Deum nec notum fecit, sed ipse sese osténdit. Osténdit se autem per fidem, cui soli Deum vidére concéssum est. Nam Dóminus et ópifex ómnium Deus, qui ómnia fecit et suo quæque órdine dispósuit, non solum hóminum amans fuit, sed étiam pátiens. Erat autem semper talis et est et erit, benígnus et bonus et iræ expers et verax, et quidem solus bonus est; postquam autem mente concépit magnum áliquid et ineffábile, communicávit cum solo Fílio.

Quámdiu ígitur in occúlto retinébat et custodiébat sápiens suum consílium, neglégere nos et non curáre videbátur; postquam vero per diléctum Fílium revelávit et patefécit quæ inde ab inítio erant præparáta, ómnia simul præbuit nobis, et frui suis benefíciis et vidére et intellégere, quæ quis nostrum umquam exspectásset?

Postquam ígitur ómnia iam apud se cum Fílio dispósuit, usque ad supérius tempus sivit nos secúndum arbítrium nostrum inordinátis mótibus ferri, voluptátibus et cupiditátibus a recta via abdúctos; non quod ullo modo gaudéret peccátis nostris, sed ea tólerans, neque quod illud iniquitátis tempus approbáret, sed præsens tempus iustítiæ creans, ut cum illo témpore convícti essémus e própriis opéribus indígni esse vita, nunc Dei benígnitas nos ea dignarétur, et, cum maniféstum fecissémus, ex eo, quod in nobis est, nos non posse íngredi in regnum Dei, poténtia Dei id posse nobis darétur.

Cum autem compléta esset iniustítia nostra et plene maniféstum factum esset, mercédem eius supplícium et mortem imminére, advenissétque tempus, quod Deus præstitúerat ad suam deínceps benignitátem ac poténtiam declarándam (o imménsam humanitátem et caritátem Dei!), nos ódio non hábuit neque reiécit neque ultus est, sed patiénter tulit, sustínuit, míserans ipse peccáta nostra suscépit, próprium ipse Fílium dedit prétium redemptiónis pro nobis, sanctum pro iníquis, mali expértem pro malis, iustum pro iniústis, incorruptíbilem pro corruptibílibus, immortálem pro mortálibus. Quid enim áliud peccáta nostra pótuit tégere quam illíus iustítia? In quo álio iníqui nos et ímpii iustificári potúimus quam in solo Fílio Dei?

O dulcem permutatiónem, o impervestigábilem institutiónem, o inexspectáta benefícia: ut iníquitas quidem multórum abscondátur in uno iusto, iustítia autem uníus multos iniústos iustíficet!

Tweede lezing

Uit de Brief aan Diognetus (ca 190)

God heeft zijn liefde geopenbaard door de Zoon

Niemand van de mensen heeft God gezien noch gekend, maar Hij heeft zichzelf geopenbaard. Hij openbaarde zich echter door het geloof. Alleen daaraan is het gegeven God te zien. Immers, God de Heer en Schepper van het al, die alles gemaakt heeft en ordelijk heeft onderscheiden, beminde niet alleen de mensen, maar was ook geduldig. Hij was altijd zo en is en zal zo zijn: welwillend en goed, vrij van toorn en waarachtig, en de enige goede. Toen Hij dan een groots en onuitsprekelijk plan opvatte, deelde Hij het alleen mee aan zijn Zoon.

Zolang Hij dit nu in het geheim verborgen hield en bewaarde, scheen het alsof Hij zich van de mensen niets aantrok en geen zorg voor hen droeg. Maar nadat Hij door zijn beminde Zoon onthuld en geopenbaard had wat van den beginne was voorbereid, heeft Hij ons alles tegelijk geschonken. Hij schonk ons namelijk én deel te hebben aan zijn weldaden én te zien en te begrijpen, wat niemand van ons ooit had kunnen verwachten.

Nadat Hij dan alles bij zichzelf met zijn Zoon beschikt had, liet Hij toe dat wij tot aan de vastgestelde tijd door ongeregelde driften gedreven werden, zoals wij zelf wilden, en door genietingen en begeerten ons lieten afbrengen van de rechte weg. Niet alsof Hij zich ook maar enigszins verheugde over onze zonden - Hij verdroeg ze - en ook niet alsof Hij die tijd van ongerechtigheid goedkeurde. Hij bereidde echter de tegenwoordige tijd van de gerechtigheid voor, opdat wij, die in de vroegere tijd op grond van onze werken het leven onwaardig waren, het nu door Gods goedheid waardig bevonden zouden worden. Bovendien wilde Hij dat wij, na getoond te hebben dat wij uit onszelf onmogelijk het rijk Gods konden binnengaan, door Gods macht daartoe wel in staat zouden zijn.

Toen echter onze ongerechtigheid volkomen was geworden, en volledig geopenbaard was dat tot haar vergelding straf en dood dreigde, en de tijd was gekomen, die God tevoren had vastgesteld, om voortaan zijn goedheid en macht te openbaren (o onmetelijke menslievendheid en liefde van God!), toen haatte Hij ons niet, en ook verstootte Hij ons niet of bleef Hij ons het kwaad nadragen. Hij was echter geduldig, Hij verdroeg ons, in zijn barmhartigheid nam Hij onze zonden op zich. Zelf gaf Hij zijn eigen Zoon tot losprijs voor ons, de Heilige voor de bozen, de Onschuldige voor de schuldigen, de Gerechte voor de ongerechten, de Onvergankelijke voor de vergankelijken, de Onsterfelijke voor de sterfelijken. Wat anders toch kon onze zonden verbergen tenzij zijn gerechtigheid? In wie anders konden wij, bozen en goddelozen, gerechtvaardigd worden dan alleen in de Zoon van God? O zoete verandering, o onnaspeurbare instelling, o onvermoede weldaden. Dat de ongerechtigheid van velen zou schuilgaan in de éne Gerechte en de gerechtigheid van Eén vele ongerechten zou rechtvaardigen.