Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Die 24 ianuarii S. Francisci de Sales

Die 24 januarii S. Francisci de Sales Episcopi et Ecclesiæ Doctoris

Memoria

Ad Officium lectionis

In Sabaudia anno 1567 natus est. Sacerdotio initiatus multa operatus est pro restauratione catholica in patria sua. Episcopus Genevensis electus, verum pastorem se præbuit erga clericos et fideles, ad fidem eos informans scriptis et operibus, exemplar omnibus factus. Mortuus est Lugduni, die 28 decembris anni 1622, sed hac die Annesii depositus

Lectio altera

Ex Introductióne ad vitam devótam sancti Francísci de Sales epíscopi

(Pars 1, cap. 3)

Diversimode devotio est exercenda

In ipsa rerum creatióne plantis mandávit Creátor Deus, ut unaquæque fructum ferret secúndum genus suum: ita christiánis, qui vivæ Ecclésiæ suæ plantæ sunt, imperávit ut quisque devotiónis fructum pro qualitáte, statu et vocatióne sua proférret.

Diversímode, inquam, devótio est exercénda a nóbili vidélicet et ab opífice, a fámulo et a príncipe, a vídua et a puélla innúpta, ac coniugáta. Immo ne hoc quidem satis est; sed et ipsa devotiónis praxis, víribus, negótiis et offíciis cuiúsque particulátim est accommodánda.

Dic mihi, óbsecro, Philóthea mea, num consentáneum sit, ut epíscopi, Carthusianórum instar, solitúdinem consectári velint; coniugáti non magis de pecúlio suo adaugéndo sollíciti sint quam Capuccíni; religiósi in morem, ópifex totos dies in templo agat; et religiósus, ex contrário, ad omnes casus et evéntus, qui próximi necessitátem consequúntur, epíscopi exémplo, semper sit expósitus; an non devótio hæc ridícula, inordináta et intolerábilis esset?

Hic tamen error et absúrditas sæpíssime occúrrit. Nequáquam, Philóthea mea: étenim devótio, dúmmodo ea vera et sincéra sit, nihil omníno déstruit, sed cuncta pérficit et consúmmat, et si quando legítime alicúius vocatióni ac státui repúgnat et adversátur, haud dúbie falsa est.

Apis ita suum ex flóribus mel cólligit, ut eos mínime lædat aut déstruat, tam eos íntegros, intaminátos et recéntes relínquens atque eos répperit. Mélius vero id præstat vera devótio: nam ádeo nullum vocatiónis aut negotiórum genus déstruit, ut ea étiam exórnet ac condécoret.

Nam ut quælibet gemmæ, melli impósitæ, pro suo quæque colóre fulgentióres et rutilantióres sunt, sic in sua quisque vocatióne accéptior fit et perféctior, si devotióni illam coniúngat. Per hanc tibi enim et famíliæ cura longe rédditur quiétior, mútuus inter marítum et uxórem amor sincérior, obséquium príncipi débitum fidélius, et omnes quotquot sunt, occupatiónes suavióres et melióres.

Error proínde est, quin et hæresis, devotiónis exercítium a cohórtibus militáribus, ab officína opíficum, ab aulis príncipum, a família coniugatórum velle exclúdere; fáteor quidem, caríssima Philóthea, devotiónem, quæ pure contemplatíva, monástica et religiósa est, hisce in offíciis et státibus mínime exercéri posse; at præter triplex hoc devotiónis genus, sunt et ália multa ad eos qui in státibus sæculáribus vivunt perficiéndos peraccommodáta.

Ubicúmque locórum ergo sumus, ad vitam perféctam aspiráre et debémus et póssumus.

Tweede lezing

Ter inleiding

In 1567 in Savoie geboren, gaf Franciscus na zijn priesterwijding al zijn krachten aan het herstel van het katholieke geloof in zijn vaderland. Als bisschop van Genève toonde hij zich een ware herder, die door daad en geschrift geestelijkheid en gelovigen tot een diepere geloofsbeleving bracht en voor allen een voorbeeld was. Hij stierf op 28 december 1622 te Lyon en werd op 24 januari 1623 te Annecy begraven.

Uit de ‘Inleiding tot het devote leven’ van de heilige Franciscus van Sales, bisschop van Genève ( † 1622)

Op verschillende manieren moeten wij de devotie beoefenen.

Bij de schepping beval God aan de planten vrucht te dragen, ‘ieder naar zijn soort’ (Gen. 1, 11). Zo beval Hij ook aan de christenen, de levende planten van zijn kerk, vruchten van devotie voort te brengen, ieder naar zijn eigen aard en beroep.

Deze devotie moet op telkens andere manier worden beoefend door de edelman, de ambachtsman, de dienstknecht, de vorst, de weduwe, het jonge meisje en de gehuwde vrouw. Maar dat niet alleen: ook de praktijk van de devotie moet aangepast zijn aan de vermogens, de zakelijke situatie en de taak van ieder afzonderlijk. Ik bid u, Philothea, zeg mij of het gepast zou zijn dat een bisschop als een kartuizer in eenzaamheid zou willen leven? Zouden gehuwden net zo min als kapucijnen bezit willen verwerven? Zou een ambachtsman als een kloosterling de hele dag in de kerk willen zitten? Zou een kloosterling zich net als een bisschop de hele tijd moeten bezighouden met allerlei vergaderingen ten dienste van de evenmens? Toch komt deze fout vrij vaak voor!

Neen, Philothea, als de devotie echt is, doet ze aan niets afbreuk, maar maakt ze juist alles volmaakt. Als ze echter in tegenspraak komt met het rechtmatige beroep van iemand, is ze ongetwijfeld vals.

‘De bij’, zegt Aristoteles, ‘haalt haar honing uit de bloemen zonder ze aan te tasten.’ Zij laat ze intact en ongedeerd, zoals zij ze gevonden heeft. Maar de echte devotie doet het nog beter: niet alleen doet ze geen afbreuk aan enig beroep of enige zakelijke situatie, maar ze siert en verfraait ze. Alle soorten edelstenen krijgen, als men ze in honing dompelt, nog meer glans, iedere steen naar zijn eigen kleur. Zo wordt iedereen prettiger in zijn beroep als hij dit met devotie gepaard doet gaan: de zorg voor het gezin wordt rustiger, de liefde tussen man en vrouw oprechter, de trouw aan de dienst van de vorst groter. Alles waar men zich mee bezighoudt, wordt met grotere mildheid en liefde gedaan.

Het is een dwaling, ja zelfs een ketterij, het devote leven te willen verbannen uit een compagnie soldaten, uit de werkplaats van ambachtslieden, uit de hoven van vorsten, uit het huishouden van gehuwden. Weliswaar, Philothea, kan men een devotie die louter contemplatief is, of kloosterlijk, of religieus, niet in deze beroepen beoefenen; maar behalve deze drie soorten devotie zijn er nog diverse andere, die geëigend zijn om hen die in een wereldlijke staat leven, tot de volmaaktheid te brengen.

Waar wij ons ook bevinden, wij kunnen en moeten naar een leven van volmaaktheid streven.