Wanneer is een goed werk waardevol voor God? (volgens de H. Alfonsus Maria de Liguori)

Wanneer is een goed werk waardevol voor God?

(volgens de H. Alfonsus Maria de Liguori)

We zouden ons er goed van bewust moeten zijn dat het niet voldoende is goede werken te verrichten om voor God verdiensten te hebben. Men moet het goede doen, maar men moet het goed doen. Willen onze werken voor het oog van God goed en volmaakt zijn, dan moeten deze met de zuivere mening, God hiermee aangenaam te zijn, worden verricht. De uitroep van het volk na de genezing van de doofstomme door Jezus: “Alles heeft Hij wel gedaan” (Mk 7,37) was de waardige lof waarmee de Heiland hier op aarde werd geëerd.

Veel daden zijn op zichzelf lofwaardig, maar hebben desondanks voor God weinig of geen waarde, omdat men daarbij iets anders zocht dan de eer van God. De heilige Magdalena Pazzi zei: „God beloont onze werken naar het gewicht van hun zuiverheid.“

Dat betekent: onze handelingen zijn in zoverre de Heer welgevallig en Hij beloont deze in zoverre als de mening of intentie die we daarbij hadden, zuiver was. Maar ach, hoe zeldzaam zijn de daden die slechts zuiver omwille van God worden verricht!

Ik heb een religieus gekend die voor God veel had gewerkt, een hoge leeftijd bereikt had en in de roep van heiligheid stierf. Zelfs deze religieus blikte op een dag op zijn leven terug en zei me geheel bedroefd en vol schrik: “Wee mij, als ik alle daden van mijn leven beschouw, vind ik geen enkele die ik zuiver en alleen omwille van God hebt verricht.”

Onzalige eigenliefde, die ons van de vruchten van onze goede werken geheel of toch grotendeels berooft! Hoe velen zijn met de meest heilige werken bezig en plagen en matten zich in hun beroep als predikant, biechtvader en missionaris af en winnen desondanks weinig tot zelfs niets, omdat zij daarbij niet God alleen, maar roem voor het oog van de wereld, tijdelijk voordeel, ijdelheid, opmerkzaamheid van de kant van de mensen of minstens hun natuurlijke neiging voor ogen hebben. 

(Bew. van H. Alphonsus Maria de Liguori, De liefde tot Jezus Christus, naar de uitgave van P. Engelbert Recktenwald)

"I Am Bending My Knee"

I Am Bending My Knee

Originally from the Carmina Gadelica I, 3
Taken from Esther de Waal, editor, The Celtic Vision (Liguori, MO: Liguori/Triumph, 1988, 2001), p. 7.

I am bending my knee
In the eye of the Father who created me,
In the eye of the Son who purchased me,
In the eye of the Spirit who cleansed me,
In friendship and affection.
Through Thine own Anointed One, O God,
Bestow upon us fullness in our need,
Love towards God,
The affection of God,
The smile of God,
The wisdom of God,
The grace of God,
The fear of God,
And the will of God
To do on the world of the Three,
As angels and saints
Do in heaven;
Each shade and light,
Each day and night,
Each time in kindness,
Give Thou us Thy Spirit

1 August St Alphonsus Liguori (1696 - 1787)

Saint Alphonsus Liguori was born in Marianella near Naples on September 27, 1696. He was the first born of a rather large family belonging to the Neapolitan nobility. His received a broad education in the humanities, classical and modern languages, painting and music. He composed a Duetto on the Passion, as well as the most popular Christmas carol in Italy, Tu Scendi Dalle Stelle, and numerous other hymns. He finished his university studies earning a Doctorate in both civil and canon law and began his practice in the legal profession.
  In 1723, after a long process of discernment, he abandoned his legal career and, despite his father’s strong opposition, began his seminary studies. He was ordained a priest on December 21, 1726, at the age of 30. He lived his first years as a priest with the homeless and marginalized young people of Naples. He founded the “Evening Chapels”. Run by the young people themselves, these chapels were centres of prayer, community, the Word of God, social activities and education. At the time of his death, there were 72 of these chapels with over 10,000 active participants.
  In 1729, Alphonsus left his family home and took up residence in the Chinese College in Naples. It was there that he began his missionary experience in the interior of the Kingdom of Naples where he found people who were much poorer and more abandoned than any of the street children in Naples.
  On November 9, 1732, Alphonsus founded the Congregation of the Most Holy Redeemer, popularly known as the Redemptorists, in order to follow the example of Jesus Christ announcing the Good News to the poor and the most abandoned. From that time on, he gave himself entirely to this new mission.
  Alphonsus was a lover of beauty: musician, painter, poet and author. He put all his artistic and literary creativity at the service of the mission and he asked the same of those who joined his Congregation. He wrote 111 works on spirituality and theology. The 21,500 editions and the translations into 72 languages that his works have undergone attest to the fact that he is one of the most widely read authors. Among his best known works are: The Great Means of Prayer, The Practice of the Love of Jesus Christ, The Glories of Mary and The Visits to the Most Holy Sacrament. Prayer, love, his relationship with Christ and his first-hand experience of the pastoral needs of the faithful have made Alphonsus one of the great masters of the interior life.
  Alphonsus’ greatest contribution to the Church was in the area of Moral Theological reflection with his Moral Theology. This work was born of Alphonsus’ pastoral experience, his ability to respond to the practical questions posed by the faithful and from his contact with their everyday problems. He opposed the sterile legalism which was suffocating theology and he rejected the strict rigorism of the time… the product of the powerful elite. According to Alphonsus, those were paths that were closed to the Gospel because “such rigour has never been taught nor practised by the Church”. He knew how to put theological reflection at the service of the greatness and dignity of the person, of a moral conscience, and of evangelical mercy.
  Alphonsus was consecrated bishop of St. Agatha of the Goths in 1762. He was 66 years old. He tried to refuse the appointment because he felt too old and too sick to properly care for the diocese. In 1775, he was allowed to retire from his office and went to live in the Redemptorist community in Pagani where he died on August 1, 1787. He was canonized in 1839, proclaimed a Doctor of the Church in 1871 and Patron of Confessors and Moralists in 1950.

From a sermon by Saint Alphonsus Liguori, bishop

On the love of Christ

All holiness and perfection of soul lies in our love for Jesus Christ our God, who is our Redeemer and our supreme good. It is part of the love of God to acquire and to nurture all the virtues which make a man perfect.
  Has not God in fact won for himself a claim on all our love? From all eternity he has loved us. And it is in this vein that he speaks to us: “O man, consider carefully that I first loved you. You had not yet appeared in the light of day, nor did the world yet exist, but already I loved you. From all eternity I have loved you.”
  Since God knew that man is enticed by favours, he wished to bind him to his love by means of his gifts: “I want to catch men with the snares, those chains of love in which they allow themselves to be entrapped, so that they will love me.” And all the gifts which he bestowed on man were given to this end. He gave him a soul, made in his likeness, and endowed with memory, intellect and will; he gave him a body equipped with the senses; it was for him that he created heaven and earth and such an abundance of things. He made all these things out of love for man, so that all creation might serve man, and man in turn might love God out of gratitude for so many gifts.
  But he did not wish to give us only beautiful creatures; the truth is that to win for himself our love, he went so far as to bestow upon us the fullness of himself. The eternal Father went so far as to give us his only Son. When he saw that we were all dead through sin and deprived of his grace, what did he do? Compelled, as the Apostle says, by the superabundance of his love for us, he sent his beloved Son to make reparation for us and to call us back to a sinless life.
  By giving us his Son, whom he did not spare precisely so that he might spare us, he bestowed on us at once every good: grace, love and heaven; for all these goods are certainly inferior to the Son: He who did not spare his own Son, but handed him over for all of us: how could he fail to give us along with his Son all good things?

H. Alphonsus Maria de Liguori, kerkleraar [1696-1787]: Hoe zijn heiligen heilig geworden? 1

H. Alphonsus  Maria de Liguori, kerkleraar [1696-1787]:

HOE ZIJN DE HEILIGEN HEILIG GEWORDEN? 1

Door Jezus Christus, onze Heiland, onze God, ons hoogste Goed een grote liefde toe te dragen. 
Daarom vraag ik u, geliefde lezer, elke dag een blik op het Lijden van Jezus te werpen, want daar vindt u alle beweeggronden voor de liefde tot God en voor de hoop op het eeuwig leven, waarin heel onze zaligheid is gelegen.

Alle Heiligen droegen Jezus Christus en Zijn bitter Lijden een vurige liefde toe, en door dit enige middel hebben zij de heiligheid bereikt. 

In de levensbeschrijving van Pater Balthasar Alvarez s.j., vertelt men dat hij geloofde werkelijk nog niets te hebben gedaan als hij niet het punt had bereikt zijn gekruisigde Heiland voortdurend in zijn hart te dragen;  daarom plaatste hij zich wanneer hij bad, telkens in de geest aan de voeten van de Gekruisigde en terwijl hij oplettend luisterde wat de Heiland hem vanaf het kruis wilde leren (1), bemediteerde hij voornamelijk drie aspecten van het leven van Jezus: de armoede, de verachting en de pijnen, die Hij had verdragen.

Ook u, geliefde lezer, kunt hopen eens heilig te worden als u trouw blijft overwegen wat Jezus voor u heeft gedaan en geleden. 

Vraag Hem dus voortdurend, dat Hij u zijn liefde schenkt.

Vraag ook de allerheiligste Maagd Maria, de Moeder van de schone liefde, om deze liefde tot Jezus. En wanneer u om deze grote genade bidt, wil deze dan ook voor mij afsmeken, dat ik door dit geringe werk u mijn wens te kennen heb gegeven dat u heilig zou mogen worden.

Ik beloof u, dat ik hetzelfde zal doen, opdat wij ons eens in de hemel in heilige liefde omhelzen en ons als trouwe minnaars van een zo beminnenswaardige Heer mogen herkennen om daar, heel de eeuwigheid door, zijn uitverkoren broeders te blijven en zonder einde onze Heiland en onze Liefde, Jezus Christus, van aangezicht tot aangezicht te beminnen en te aanbidden. - Amen.

Alles uit: Jesus Christus betrachtet im Geheimnisse der Erlösung. Betrachtungen und Erwägungen über das bittere Leiden unseres Heilandes, vom heil. Alphons Maria von Liguori,  Bischof von St. Agatha und Stifter der Versammlung des allerheiligsten Erlösers. aus dem Italienischen übersetzt und herausgegeben von M. A Hugnes, Regensburg 1842.

Met dank aan “Martina Katholik”- Der Katholik und die Welt

(1) Zie vervolg Hoe zijn de heiligen heilig geworden? 2

1 Augustus H. Alfonsus Maria de'Liguori, bisschop en kerkleraar

Alfonsus werd in 1696 te Napels geboren; na zijn promotie in het burgerlijk en kerkelijk recht werd hij priester en stichtte hij de congregatie van de Allerheiligste Verlosser (redemptoristen). Om het christelijk leven onder de mensen te bevorderen wijdde hij zich aan de prediking en schreef hij boeken, vooral op het gebied van de moraaltheologie, waarvan hij sindsdien als een meester geldt. Bisschop gekozen van Santa Agata dei Goti, trad hij na korte tijd af en stierf hij in 1787 ten huize van zijn medebroeders in Pagani.

Uit de geschriften van de heilige Alfonsus Maria de’ Liguori, bisschop van Santa Agata dei Goti († 1787)

De liefde tot Christus.

Heel de heiligheid en de volmaaktheid van de ziel berusten op de liefde tot Jezus Christus, onze God, ons hoogste goed en onze Verlosser. Deze liefde is het die alle deugden die de mens naar de volmaaktheid leiden, tot eenheid brengt en in stand houdt.
Of verdient God soms niet al onze liefde? Eeuwig heeft Hij ons al lief. ‘Bedenk goed, mens,’ zo spreekt Hij ons toe, ‘dat Ik je voorging in mijn liefde voor jou. Je had het daglicht nog niet gezien en zelfs de wereld bestond nog niet of Ik beminde jou al. Zolang Ik ben, bemin Ik jou.’
Omdat God wist dat de mens zich liet lokken door weldaden, wilde Hij hem door zijn geschenken verplichten tot liefde voor Hem. Ik wil jacht maken op de mensen om Mij te beminnen met die strikken waarmee zij zich laten vangen: met teugels van liefde (vgl. Hos. 11, 4). Daartoe dienden alle geschenken waarmee Hij de mens overstelpte. Nadat Hij hem een ziel geschonken had, die naar zijn eigen beeld begiftigd was met geheugen, begrip en vrije wil, en nadat Hij hem een lichaam gegeven had dat voorzien was van zintuigen, schiep Hij voor hem ook de hemel en de aarde en een grote natuurlijke rijkdom. Dat alles schiep Hij uit liefde voor de mens, opdat al dat geschapene ten dienste zou staan van de mens en opdat de mens van zijn kant Hem zou beminnen uit dank voor zoveel weldaden.
Hij wilde ons niet alleen die mooie schepping geven, maar om onze liefde te winnen ging Hij zelfs zover dat Hij zichzelf totaal aan ons schonk. De eeuwige Vader gaf zijn enige Zoon aan ons. Toen Hij zag dat wij allen dood waren door de zonde en verstoken waren van zijn genade - wat deed Hij toen? Gedreven door zijn onmetelijke, ja, zoals de Apostel zegt, door zijn grote liefde voor ons (vgl. Ef. 2, 4 - Vulg.), zond Hij zijn beminde Zoon die voor ons de schuld zou voldoen en ons zou terugbrengen tot het leven dat ons door de zonde ontnomen was.
Met zijn Zoon, die Hij niet heeft gespaard om ons te vergeven, schonk Hij ons tevens elk goed: genade, liefde en het paradijs. Dat alles is ongetwijfeld minder waard dan zijn Zoon. ‘Hij heeft zelfs zijn eigen Zoon niet gespaard, voor ons allen heeft Hij Hem overgeleverd. En zou Hij ons na zulk een gave ook niet al het andere schenken?’ (Rom. 8, 32).
Ps. 145 (144), 19-20; 1 Joh. 3, 9
De Heer vervult de wensen van hen die Hem eren, Hij hoort hun geroep en komt hen te hulp. De Heer bewaart al wie Hem bemint.
 Een kind van God zondigt niet, want de goddelijke levenskiem blijft werkzaam in hem.
De Heer bewaart al wie Hem bemint.

Lezingen H. Mis 18e zondag door het jaar C Zo gaat het met iemand die schatten vergaart voor zichzelf, maar niet rijk is bij God.

Eerste lezing: Pred. 1, 2; 2, 21-23

IJdelheid der ijdelheden, zegt Prediker,

ijdelheid der ijdelheden, en alles is ijdelheid!

Er zijn mensen, die zich aftobben en inspannen

met wijsheid en kennis van zaken,

maar wat ze verdienen, moeten ze afgeven aan anderen,

die zich niet inspanden.

Ook dat is ijdelheid en grote onbillijkheid.

Wat heeft een mens tenslotte aan al zijn geploeter,

en aan de zorgen waarmee hij zich op aarde kwelt?

Alle dagen bereiden hem leed, en ergernis is zijn loon;

zelfs ‘s nachts vindt hij geen rust; ook dat is ijdelheid.

Tweede lezing: Kol. 3, 1-5. 9-11

Broeders en zusters,

als gij met Christus ten leven zijt gewekt,

zoekt wat boven is,

daar waar Christus zetelt aan de rechterhand Gods.

Zint op het hemelse, niet op het aardse.

Gij zijt immers gestorven

en uw leven is nu met Christus verborgen in God.

Christus is uw leven,

en wanneer Hij verschijnt,

zult gij ook met Hem verschijnen in heerlijkheid.

Maakt dus radicaal een einde aan immorele praktijken,

ontucht, onzedelijkheid, hartstocht, begeerlijkheid

en de hebzucht, die gelijk staat met afgoderij.

En beliegt elkaar niet meer.

Gij hebt de oude mens met zijn gedragingen afgelegd

en u bekleed met de nieuwe mens,

die op weg is naar het ware inzicht,

terwijl hij zich vernieuwt naar het beeld van zijn Schepper.

Dan is er geen sprake meer van Griek of Jood,

besnedene of onbesnedene,

barbaar of Skyth,

van slaaf of vrije mens.

Daar is alleen Christus,

alles in allen.

Evangelie: Lc. 12, 13-21

In die tijd zei iemand uit het volk tegen Jezus:

“Meester, zeg aan mijn broer dat hij de erfenis met mij deelt.”

Maar Jezus antwoordde hem:

“Man, wie heeft Mij tot rechter of verdeler over u aangesteld?”

En Hij sprak tot hem:

“Pas op en wacht u voor alle hebzucht!

Want geen enkel bezit, – al is dit nog zo overvloedig –

kan uw leven veilig stellen.”

Hij vertelde hun de volgende gelijkenis:

“Het land van een rijk man had een grote oogst opgeleverd.

Daarom overlegde deze bij zichzelf:

Wat moet ik doen?

Ik heb geen ruimte om mijn oogst te bergen.

En hij zei:

Dit ga ik doen:

ik breek mijn schuren af en bouw grotere:

daarin zal ik dan heel mijn rijkdom aan koren opbergen.

Dan zal ik tot mijzelf zeggen:

Man, je hebt een grote rijkdom liggen, voor lange jaren;

rust nu uit,

eet en drink en geniet ervan!

Maar God sprak tot hem:

Dwaas!

Nog deze nacht komt men je leven van je opeisen;

en al die voorzieningen, die je getroffen hebt,

voor wie zijn die dan?

Zo gaat het met iemand die schatten vergaart voor zichzelf,

maar niet rijk is bij God.”

Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Dominica XVIII per annum Het begin van de hoop op leven en het einde van ons geloof.

Lectio altera

Incipit Epístola Bárnabæ nuncupáta

(Cap. 1, 1-8; 2, 1-5: Funk 1, 3-7)

Vitæ spes initium et finis fidei nostræ

Avéte, fílii et fíliæ, in nómine Dómini, qui diléxit nos, in pace.

Quóniam magnæ et dívites sunt iustítiæ, quas Deus fecit vobis, plus quam de ulla re ac supra modum gáudeo de spirítibus vestris beátis et præcláris. Sic enim grátiam doni spiritális ínsitam accepístis. Propter quod magis míhimet ipsi grátulor, sperans me salvári, cum revéra vídeam in vobis effúsum ex abundántia fontis Dómini Spíritum super vos. Ita me obstupefécit propter vos aspéctus vester mihi desideratíssimus.

Persuásum ígitur mihi habens mihíque cónscius inter vos loquéntem me multa scire, quóniam Dóminus in via iustítiæ me comitátus est, atque omníno ad hoc étiam ego cogor, ut vos díligam plus quam ánimam meam; magna enim fides et cáritas inhábitat in vobis per spem vitæ illíus. Consíderans ergo hoc, quod, si propter vos mea intérsit, eórum quæ accépi partem áliquam communicáre vobis, mihi mercédi erit, quippe qui tálibus spirítibus ministráverim, stúdui bréviter vobis scríbere, ut cum fide vestra perféctam habeátis cognitiónem.

Tria ígitur dógmata sunt Dómini: vitæ spes inítium et finis fídei nostræ; et iustítia iudícii inítium et finis; cáritas in hilaritáte et lætítia óperum iustítiæ testimónium. Cógnita enim fecit nobis Dóminus per prophétas prætérita et præséntia, et futurórum primítias gustándi potestátem nobis dedit. Quæ in suo quæque órdine eveníre vidéntes, sicut locútus est, divitióres et altióres accédere debémus ad eius timórem. Ego autem non ut magíster, sed ut unus ex vobis osténdam pauca, per quæ in præséntibus hílares sitis.

Cum dies ígitur mali sint et óperans ipse potestátem hábeat, nobismetípsis ánimum attendéntes disquírere debémus iustificatiónes Dómini. Fídei nostræ ergo adiutóres sunt timor et patiéntia; quæ autem nobis opem ferunt, sunt longanímitas et continéntia. Quæ dum in iis, quæ ad Dóminum spectant, caste manent, una cum iis lætántur sapiéntia, intelléctus, sciéntia, cognítio.

Adapéruit enim nobis per omnes prophétas, neque sacrifíciis neque holocáustis neque oblatiónibus sibi opus esse, aliquándo dicens: Quo mihi multitúdinem sacrificiórum vestrórum? dicit Dóminus. Plenus sum holocáustis, et ádipem agnórum et sánguinem taurórum et hircórum nolo, nec si veniátis, ut a me videámini. Quis enim quæsívit hæc de mánibus vestris? Aulam meam ultra non calcábitis. Si obtuléritis similáginem, vanum; incénsum abominátio mihi est, neoménias vestras et sábbata non sustíneo.

Tweede lezing

Begin van de brief, toegeschreven aan Barnabas (ca. 130)

(Cap. 1, 1-8; 2, 1-5: Funk 1, 3-7)

Het begin van de hoop op leven en het einde van ons geloof.

Weest gegroet in vrede, broeders en zusters, in de naam van de Heer die u heeft bemind.
De weldaden die gij van God gekregen hebt, zijn overvloedig en groot. Ik verheug me uitermate over het geluk en de luister van uw geest; zo hebt ge de genade ontvangen en werd de geestelijke gave in u geplant. Ik verheug me nog meer - in de hoop daardoor gered te worden - omdat ik zie dat de Geest waarlijk in u werd uitgestort uit de rijke bron van de Heer. Dit heeft me bij u getroffen tijdens mijn bezoek waarnaar ik verlangde.

Door mijn gesprekken met u ben ik veel te weten gekomen. Daarom ben ik ervan overtuigd en ben ik me ervan bewust dat de Heer met mij de weg van de gerechtigheid is gegaan. Ik word gedwongen u meer te beminnen dan mezelf, omdat een groot geloof en een grote liefde in u wonen, ingegeven door de hoop op zijn leven. Ik dacht bij mezelf: als ik tracht u iets mee te delen van wat ikzelf gekregen heb, zal het me ten goede gerekend worden zulke geesten nuttig te zijn geweest. Daarom heb ik me gehaast u enkele woorden toe te sturen, opdat gij samen met het geloof ook de volmaakte kennis zoudt bezitten.

Door de profeten heeft de Heer ons het verleden en het heden bekendgemaakt, en ons een voorsmaak gegeven van de toekomst. Als we alles, één voor één, zien gebeuren zoals de Heer het voorspeld heeft, moeten we vooruitgaan in de vreze van de Heer door een rijker en edeler leven. Niet als leraar maar als een van u, wil ik u slechts enkele dingen leren waaruit gij in de huidige wereld vreugde kunt putten.

Omdat de dagen slecht zijn en de vijand machtig is, moeten we goed op onszelf letten en zoeken naar de wil van God. Vrees en geduld helpen ons geloof; volharding en onthouding strijden met ons mee. Als deze deugden zuiver blijven, gaan ze in blijdschap samen met wijsheid, inzicht, wetenschap en kennis.

Door al de profeten heeft de Heer ons geopenbaard dat Hij geen slachtoffers, geen brandoffers, geen gaven nodig heeft. ‘Wat heb Ik aan al uw offers, zegt de Heer. Ik ben verzadigd van de brandoffers van uw rammen en van het vet van uw mestkalveren. Ik heb geen behagen in het bloed van stieren en bokken, ook niet als gij komt om voor Mij te verschijnen. Wie heeft dat uit uw handen gevraagd? Loopt niet langer mijn voorhoven plat. Uw tarwemeel offert gij tevergeefs. Uw wierook is Me een gruwel. Uw nieuwe maan en uw sabbat kan Ik niet uitstaan’ (Jes. 1, 11 -13).

Introitus Dominica XVIII: Deus in adiutorium

Gebedsintenties Kerkberg Gebedsgroep juli 2022 -52

 

U kunt Uw gebedsintenties opgeven per e- mail (gebedsgroep@kerkberg.nl), per post, telefonisch, per ijlbode, of hoe dan ook. Wij bidden graag voor Uw gebedsintenties en zorgen desgewenst voor het opsteken van Uw kaarsen in de Basiliek!

Wij bidden namens de gemeenschap voor de gemeenschap tot eer van God en heil van mensen!

Wij vragen daarbij de voorspraak van de HH. Wiro, Plechelmus en Otgerus, de H. Odilia en de H. Maria Magdalena, op wiens voorspraak vanaf de zevende eeuw op deze Berg gebeden is door vele monniken, kanunniken, diocesane priesters, kanunnikessen en andere gelovigen.

Hartelijk dank voor Uw bereidheid met ons mee te bidden! (*kaarsintentie)

Wij bidden:

om genade bij al onze handelingen

dat mensen Gods roeping in hun leven ontdekken en toelaten

om veiligheid in het verkeer

voor de slachtoffers van de overstromingen in Kentucky

uit dankbaarheid bij geboorte gezond kind en gezonde moeder

dat studentenverenigingen alle mensen in hun waarde laten en optreden tegen schendingen van andermans waardigheid

dat alle protestacties veilig zijn 

om uitzicht voor alle boeren op eerlijke oplossingen

om zegen over alle mensen die werken in de zorg

om vrede

voor alle slachtoffers van rampen overal ter wereld

voor een gezin waarvan drie leden zijn verdronken op het Veluwemeer

voor allen die thuis of elders hun vakantie doorbrengen, dat ze een fijne tijd met het gezin kunnen doorbrengen en weer veilig thuis mogen komen

voor degenen die niet op vakantie gaan en dat wel zouden hebben gewild

dat beschieting van woningen in Rotterdam en Oss mogen ophouden

voor twee Nigeriaanse priesters die zijn ontvoerd en van wie er een is gedood

uit dankbaarheid dat een ongeval op de Maas in Rotterdam goed is afgelopen

uit dankbaarheid om gebedsverhoring

dat de bosbranden mogen doven

voor onze engelbewaarder

uit dankbaarheid om een mooie viering van Odiliazondag

dat een zakelijke transactie mag slagen

om voorspraak van de H. Odilia, voor alle mensen die zoeken naar inzicht

om voorspraak van de H. Odilia voor alle mensen met oogproblemen

voor alle hitteslachtoffers

voor een kindje dat in Rotterdam om het leven is gekomen

dat wij ontvankelijk mogen zijn voor de Menswording van de Allerhoogste

voor alle mensen die leven in gebieden waar droogte heerst

voor alle slachtoffers van geweld in hun directe omgeving

uit dankbaarheid

dat op voorspraak van de H. Camillus alle zieken, gehandicapten en ouderen liefdevol de zorg krijgen die ze nodig hebben 

voor alle weldoeners van ons klooster

voor al onze catechesekinderen

voor alle dementie-patiënten en hun dierbaren, om troost en kracht

om vrede overal

dat pijnklachten tot een einde mogen komen

uit dankbaarheid om een gunstige medische uitslag

op voorspraak van de heilige Odilia voor oogproblemen van een zieke priester

uit dankbaarheid

voor het welslagen van een operatie

voor de zielenrust van de pater N. Hendriks, deken C. Bergs en Pastoor A. Cassee*

voor de zielenrust van Pastoor W.J.J. Grondhuis*

voor de zielenrust van Pastoor C. Stam* 

om voorzichtigheid en consideratie, ook bij gerechtvaardigd protest

voor de 21 jongeren die in East London, Zuid-Afrika het leven verloren in een nachtclub en om troost voor al hun dierbaren

dat een operatie mag slagen en de  patient helemaal genezen*

dat een zieke die maar  niet opknapt, mag herstellen

om zegen over een moeder en haar gezin

dat een operatie morgen mag slagen

voor alle slachtoffers van droogte overal ter wereld

voor een jongetje van twee jaar dat bij een schietpartij in Chicagie beide ouders heeft verloren 

uit dankbaarheid*

voor de slachtoffers van schietpartijen overal ter wereld

voor al degenen die lijden en hebben geleden onder uitgestelde zorg

voor mensen die worden gediscrimineerd

voor alle verkeersslachtoffers

voor alle vrouwen die in een relatie met geweld in het nauw worden gedreven, dat ze de kans krijgen en de moed vinden aan deze situatie te ontsnappen

dat mensen hun afhankelijkheden van verslavende middelen overwinnen en daarbij de noodzakelijke hulp ontvangen

voor alle kinderen in arme wijken, dat zij een gelijk recht op te verwachten levensduur krijgen

dat mensen in financiële nood, daadwerkelijk worden geholpen om verder te gaan met hun leven

voor alle  mensen voor wie het leven te zwaar is

om zegen over de bevolking van Sydney waar het water stijgt

om zegen over Father Camillo, zijn parochie en zijn parochianen in deze voor Ghana zo moeilijke tijd

uit dankbaarheid

voor voorspoedig en algeheel herstel na operatie*

om vrede

zegen over een catechumeen*

voor het vinden van een hele lieve, nieuwe hond*

om integer en vaardig landsbestuur

voor slachtoffers van de aanslag op een winkelcentrum in Krementsjoek

om goede oplossingen, zegen en troost voor alle boeren in Nederland

voor slachtoffers tornado Zierikzee

uit dankbaarheid bij een verjaardag en zegen over het nieuwe levensjaar*

voor een goed resultaat van medische behandelingen*

zegen over een zieke zuster*

voor een nichtje dat in verwachting is en het kindje*

om goede roepingen voor de Priorij Thabor en zegen over alle zusters*

om vrede in Oekraïne en alle oorlogsgebieden*

voor een goede verdeling van alle voedsel in de wereld*

dat de wereldleiders regeren naar Gods bedoelingen*

zegen over een priester die 50 jaar geleden werd gewijd

om zegen over de pasgeboren Tobias en zijn ouders en verdere familie*

om zegen over de pasgeboren Marijn en zijn ouders en verdere familie

om vrede in Oekraïne
voor de zielenrust van John Verkooyen en troost en steun voor zijn dierbaren
voor een bevriende pastoor in het bisdom Haarlem
Om inzicht in levensroeping
voor een zieke zuster
de levende en overleden kanunnikessen van het H. Graf
voor vervolgde christenen overal ter wereld
Dat de Notre Dame zo spoedig mogelijk weer een levende ontmoetingsplaats met God in de wereld mag zijn
voor Mgr. Camillo Sarko, zijn parochie van de H. Petrus Claver en zijn parochianen in Ghana
Om zegen over twee hoogbejaarde zusters-zussen, van wie er een op sterven ligt
Om een donornier
Om degelijke postulanten voor ons klooster
Om verhoring van de gebedsintenties van de Gebedsgroep van de Kapel In't Zand
om zegen over de mensen in het dorp en de andere dorpen van Roerdalen en al hun noden
Voor onze burgemeester
voor vervolgde christenen overal ter wereld
Voor degenen die onvoorbereid sterven
Voor onze deken
Voor onze bisschop
dat wij vanuit onze positie al het mogelijke doen om de wereld te her-evangeliseren

Liturgy of the Hours Office of Readings Saint Peter Chrysologus, bishop Each one of us is called to be both a sacrifice to God and his priest

Second Reading (tuesday week 4 Paschae)

From a sermon by Saint Peter Chrysologus, bishop

Each one of us is called to be both a sacrifice to God and his priest

I appeal to you by the mercy of God. This appeal is made by Paul, or rather, it is made by God through Paul, because of God’s desire to be loved rather than feared, to be a father rather than a Lord. God appeals to us in his mercy to avoid having to punish us in his severity.
  Listen to the Lord’s appeal: In me, I want you to see your own body, your members, your heart, your bones, your blood. You may fear what is divine, but why not love what is human? You may run away from me as the Lord, but why not run to me as your father? Perhaps you are filled with shame for causing my bitter passion. Do not be afraid. This cross inflicts a mortal injury, not on me, but on death. These nails no longer pain me, but only deepen your love for me. I do not cry out because of these wounds, but through them I draw you into my heart. My body was stretched on the cross as a symbol, not of how much I suffered, but of my all-embracing love. I count it no less to shed my blood: it is the price I have paid for your ransom. Come, then, return to me and learn to know me as your father, who repays good for evil, love for injury, and boundless charity for piercing wounds.
  Listen now to what the Apostle urges us to do. I appeal to you, he says, to present your bodies as a living sacrifice. By this exhortation of his, Paul has raised all men to priestly status.
  How marvellous is the priesthood of the Christian, for he is both the victim that is offered on his own behalf, and the priest who makes the offering. He does not need to go beyond himself to seek what he is to immolate to God: with himself and in himself he brings the sacrifice he is to offer God for himself. The victim remains and the priest remains, always one and the same. Immolated, the victim still lives: the priest who immolates cannot kill. Truly it is an amazing sacrifice in which a body is offered without being slain and blood is offered without being shed.
  The Apostle says: I appeal to you by the mercy of God to present your bodies as a living sacrifice. Brethren, this sacrifice follows the pattern of Christ’s sacrifice by which he gave his body as a living immolation for the life of the world. He really made his body a living sacrifice, because, though slain, he continues to live. In such a victim death receives its ransom, but the victim remains alive. Death itself suffers the punishment. This is why death for the martyrs is actually a birth, and their end a beginning. Their execution is the door to life, and those who were thought to have been blotted out from the earth shine brilliantly in heaven.
  Paul says: I appeal to you by the mercy of God to present your bodies as a sacrifice, living and holy. The prophet said the same thing: Sacrifice and offering you did not desire, but you have prepared a body for me. Each of us is called to be both a sacrifice to God and his priest. Do not forfeit what divine authority confers on you. Put on the garment of holiness, gird yourself with the belt of chastity. Let Christ be your helmet, let the cross on your forehead be your unfailing protection. Your breastplate should be the knowledge of God that he himself has given you. Keep burning continually the sweet smelling incense of prayer. Take up the sword of the Spirit. Let your heart be an altar. Then, with full confidence in God, present your body for sacrifice. God desires not death, but faith; God thirsts not for blood, but for self-surrender; God is appeased not by slaughter, but by the offering of your free will.

30 July : St. Peter Chrysologus - filmpje

30 July St. Peter Chrysologus – The Doctors of the Church

Liturgia Horarum H. Petrus Chrysologus Het gebed klopt aan, vasten verkrijgt en barmhartigheid ontvangt

Uit een preek van de heilige Petrus Chrysologus, bisschop van Ravenna († ca. 450)

Het gebed klopt aan, het vasten verkrijgt en de barmhartigheid ontvangt.

Drie dingen zijn er, broeders en zusters, drie dingen waardoor ons geloof sterk staat, onze toewijding standvastig is en onze deugd blijvend, namelijk gebed, vasten en barmhartigheid. Door te bidden kloppen wij aan, door te vasten verkrijgen wij, door barmhartigheid ontvangen wij. Gebed, vasten en barmhartigheid: deze drie zijn één, zij geven elkaar het leven.
Immers, de ziel van het gebed wordt gevormd door het vasten en het vasten leeft pas echt als wij barmhartigheid betonen. Laat niemand deze drie uit elkaar trekken, want zij willen niet gescheiden worden. Wie er van de drie slechts één bezit of ze niet tegelijk beoefent, bezit niets. Dus, wie bidt, moet vasten en wie vast, moet barmhartig zijn. Wie wil dat zijn gebed verhoord wordt, moet ook zelf luisteren naar een verzoek. Hij vindt gehoor bij God, als hij zijn eigen oor niet sluit voor een smeekbede.
De mens die vast, moet begrijpen wat vasten is. Hij moet voelen wat honger lijden is, als hij wil dat God zijn honger aanvoelt. Hij moet barmhartigheid tonen, als hij op barmhartigheid hoopt.
Wie goedheid wil ervaren, moet goed doen. Wie verlangt dat men geeft, moet zelf geven. Wie voor zichzelf vraagt wat hij een ander ontzegt, vraagt op de verkeerde manier.
Voor ons als mens moet dit de norm van onze barmhartigheid zijn: je ondervindt barmhartigheid zoals je wilt, zoveel als je wilt en zo vlug als je wilt, maar heb dan medelijden met anderen, ook zo, evenveel, even vlug.
Gebed, barmhartigheid en vasten moeten dus onze ene bescherming zijn bij God, onze ene voorspraak, ons ene drievormige gebed.
Wat wij door misprijzen hebben verloren, moeten wij door vasten herwinnen. Ons leven moeten wij offeren door te vasten, want er is niets beters dat wij God kunnen aanbieden. Dit bewijst het woord van de psalmist: ‘Wat ik offer, God, is mijn boetvaardigheid; een vermorzeld en vernederd hart wijst Gij niet af’ (Ps. 51 (50), 19).
Offer dus je leven aan God, bied je vasten aan als een zuiver en heilig offer, een levend offer dat van jou blijft en aan God gegeven wordt. Wie dit niet aan God schenkt, is niet te verontschuldigen, want ieder bezit zichzelf om weg te schenken.
Maar om jouw gaven aanvaardbaar te maken is barmhartigheid onmisbaar. Want vasten brengt geen vrucht, als de akker niet besproeid wordt met barmhartigheid. Het vasten kwijnt weg, als de barmhartigheid opdroogt. Wat de regen is voor het land, dat is de barmhartigheid voor het vasten. Iemand die vast, kan wel zijn gezindheid verzorgen, zijn vlees zuiveren, ondeugden uitroeien en deugden zaaien, maar als hij de barmhartigheid niet laat stromen, oogst hij geen vrucht.
Als jij vast en jouw barmhartigheid vast ook, dan lijdt jouw akker honger. Maar als je vast en uit barmhartigheid rondstrooit, dan vult zich daarmee jouw schuur in overvloed. Lijd daarom geen verlies door te bewaren, maar verzamel door te geven. Geef aan een arme en geef zo aan jezelf. Alleen wat je aan een ander laat, zul je zelf bezitten.

Liturgy of the Hours Saint Peter Chrysologus, bishop Each one of us is called to be both a sacrifice to God and his priest

From a sermon by Saint Peter Chrysologus, bishop

Each one of us is called to be both a sacrifice to God and his priest

I appeal to you by the mercy of God. This appeal is made by Paul, or rather, it is made by God through Paul, because of God’s desire to be loved rather than feared, to be a father rather than a Lord. God appeals to us in his mercy to avoid having to punish us in his severity.
  Listen to the Lord’s appeal: In me, I want you to see your own body, your members, your heart, your bones, your blood. You may fear what is divine, but why not love what is human? You may run away from me as the Lord, but why not run to me as your father? Perhaps you are filled with shame for causing my bitter passion. Do not be afraid. This cross inflicts a mortal injury, not on me, but on death. These nails no longer pain me, but only deepen your love for me. I do not cry out because of these wounds, but through them I draw you into my heart. My body was stretched on the cross as a symbol, not of how much I suffered, but of my all-embracing love. I count it no less to shed my blood: it is the price I have paid for your ransom. Come, then, return to me and learn to know me as your father, who repays good for evil, love for injury, and boundless charity for piercing wounds.
  Listen now to what the Apostle urges us to do. I appeal to you, he says, to present your bodies as a living sacrifice. By this exhortation of his, Paul has raised all men to priestly status.
  How marvellous is the priesthood of the Christian, for he is both the victim that is offered on his own behalf, and the priest who makes the offering. He does not need to go beyond himself to seek what he is to immolate to God: with himself and in himself he brings the sacrifice he is to offer God for himself. The victim remains and the priest remains, always one and the same. Immolated, the victim still lives: the priest who immolates cannot kill. Truly it is an amazing sacrifice in which a body is offered without being slain and blood is offered without being shed.
  The Apostle says: I appeal to you by the mercy of God to present your bodies as a living sacrifice. Brethren, this sacrifice follows the pattern of Christ’s sacrifice by which he gave his body as a living immolation for the life of the world. He really made his body a living sacrifice, because, though slain, he continues to live. In such a victim death receives its ransom, but the victim remains alive. Death itself suffers the punishment. This is why death for the martyrs is actually a birth, and their end a beginning. Their execution is the door to life, and those who were thought to have been blotted out from the earth shine brilliantly in heaven.
  Paul says: I appeal to you by the mercy of God to present your bodies as a sacrifice, living and holy. The prophet said the same thing: Sacrifice and offering you did not desire, but you have prepared a body for me. Each of us is called to be both a sacrifice to God and his priest. Do not forfeit what divine authority confers on you. Put on the garment of holiness, gird yourself with the belt of chastity. Let Christ be your helmet, let the cross on your forehead be your unfailing protection. Your breastplate should be the knowledge of God that he himself has given you. Keep burning continually the sweet smelling incense of prayer. Take up the sword of the Spirit. Let your heart be an altar. Then, with full confidence in God, present your body for sacrifice. God desires not death, but faith; God thirsts not for blood, but for self-surrender; God is appeased not by slaughter, but by the offering of your free will.
Responsory

De Leropperweg tussen Sint Odiliënberg en Roermond is weer open! Klooster weer bereikbaar vanaf het Kerkplein aan zijde Aan de Berg!

Rechts aanhouden vanaf het Kerkplein langs de rivier de Roer

De Leropperweg tussen Sint Odiliënberg en Roermond is weer open. U kunt vanuit Lerop en vanaf het Kerkplein weer gewoon met de auto naar de hoofdingang van het klooster.

Het afgelopen jaar is het asfalt van de weg vervangen en werden de bermen verstevigd. Verder remt de nieuwe inrichting van de weg de snelheid van het verkeer. Ook ligt in Lerop een nieuw rioleringssysteem voor het regenwater en zijn zieke bomen langs de weg vervangen.

Na de zomervakantie staan nog een paar kleine werkzaamheden op de planning. Voor buurtbewoners wordt na de vakantie samen met aannemer Heijmans een feestelijke officiële opening georganiseerd.

Hoofdingang klooster Aan de Berg 3

Martyrologium Romanum - 29 juli H. Martha

MARTYROLOGIUM ROMANUM

29 juli:
De gedachtenis van de heilige Martha, die te Betanië bij Jeruzalem de Heer Jezus in haar huis ontving en die beleed, toen haar broer was gestorven: “Gij zijt de Christus, de Zoon Gods, die in de wereld zijt gekomen”.

De gedenkdag van de heilige Lazarus, de broer van de heilige Martha, over wie de Heer weende, toen hij was gestorven, en die Hij opwekte; tevens de gedenkdag van Maria, diens zuster, die aan de voeten van de Heer zat en luisterde naar zijn woord, terwijl Martha in beslag werd genomen door de drukte van het bedienen.

29 juli H. Martha - Uit de preken van de H. Augustinus, bisschop

Zalig zij, die Christus in hun eigen huis verdienden te ontvangen

De woorden van onze Heer Jezus Christus vermanen ons, dat er één iets is, waarnaar wij moeten streven zolang wij onder de mensen in deze wereld arbeiden. Wij zijn echter op weg als pelgrims, niet als blijvenden. Wij zijn nog onderweg, nog niet in het vaderland; nog met verlangens, nog niet genietend. Toch zijn wij op weg en gaan onverzwakt en zonder tussenpozen voort om eens het einde te kunnen bereiken.

Martha en Maria waren twee zusters, beiden niet alleen naar het vlees, maar ook zusters in het geloof; beiden hingen zij de Heer aan, beiden dienden zij van harte de Heer, die in het vlees tegenwoordig was. Hem nam Martha op zoals men vreemdelingen gewoon was op te nemen. Maar toch de dienares nam haar Heer op, de zieke haar Geneesheer, het schepsel de Schepper. Zij toch, die door de Geest moest worden gevoed, nam Hem op, die in het vlees moest worden gevoed. Want de Heer wilde de gedaante van een dienaar aannemen en, na dit gedaan te hebben, in die gedaante door dienaars gespijzigd worden, en dat als een gunst, niet in de gesteltenis van een dienaar. Want het was ook een gunst, dat Hij zich aanbood om gevoed te worden. Hij bezat ook vlees, waarin Hij honger en dorst kon lijden.

Zo dan werd de Heer ontvangen als een gast, die in het zijne kwam, maar de zijnen aanvaarden Hem niet; aan allen echter, die Hem wel aanvaardden, gaf Hij het vermogen om kinderen van God te worden; dienaren aannemend en ze tot broeders makend; gevangenen vrijsprekend en ze tot mede-erfgenaam makend.

Laat niemand van u dan zeggen: ‘O zalig zij, die verdienen Christus in hun eigen huis te ontvangen!’ Wees daarom niet bedroefd, wil niet zuchten, omdat ge in de tijd geboren zijt, dat ge de Heer niet meer in het vlees kunt zien; Hij heeft u die gunst niet ontnomen. Wat gij aan een van mijn geringste broeders hebt gedaan, hebt ge Mij gedaan, zegt Hij.

Maar gij, Martha, vergeef het mij, gezegende in uw bediening, gij zoekt voor die arbeid een loon en rust. Nu zijt ge druk bezig met dienen; ge wilt sterfelijke lichamen voeden, zij het dan van heiligen. Maar als ge in dat vaderland gekomen zijt, zult ge daar dan de vreemdeling vinden, die ge gastvrij hebt ontvangen; de hongerige, die ge brood hebt gegeven; de dorstige, die ge hebt gelaafd; de zieke, die ge hebt bezocht; de twistende, die ge hebt bedaard, en de dode, die ge hebt begraven?

Dat alles zal daar niet zijn; maar wat wél? Wat Maria verkoos. Daar worden wij gevoed en voeden er geen anderen meer. Zo zal datgene daar in volle mate en op volmaakte wijze aanwezig zijn, wat Maria hier verkoos. Zij verzamelde van die rijke tafel, van het woord des Heren de kruimels. Want wilt ge weten, wat daar is? De Heer zelf zegt het aangaande zijn dienaren: Voorwaar, Ik zeg u: Hij zal hen doen aanliggen en langs hen gaan om hen te bedienen.

(Sermo 103, 1-2. 6: PL 38, 613. 615)

St. Martha - Martha, Martha!

St. Augustine Martha and Mary

The Lord said, ‘I will see you again, and your hearts will rejoice, and no one shall take your joy away’. Mary prefigured that joy when she sat at the Lord’s feet listening to what he said.

She was silent, doing no work, she cleaved to the truth as far as can be in this life, yet it is only a foreshadowing of the joy that will last for ever.

Her sister Martha was occupied with work that has to be done, but which, however good and useful, will pass away when we come to eternal rest. So the Lord said, ‘Mary has chosen the best part which shall not be taken from her’. He did not say that Martha’s part was bad, only that the one which would not be taken away was the better.

For example, the work of looking after the needy will pass away, when there is no more poverty. But it is the transitory good works that will gain us eternal rest. In contemplating God each of us will find all that we desire, for he will be all in all when we see and possess him; that is why his Holy Spirit in our hearts makes us pray: ‘One thing have I asked, this I have longed for: to dwell for ever in the Lord’s house and contemplate his love.’

(On the Trinity I. 10.20)

Story of Saint Martha of Bethany | Children only

Liturgie des Vierges: Communion "Quinque prudentes", zongen we ook vamdaag op de gedachtenis van de H. Martha

Het verhaal van Titus Brandsma - "een man die leefde vanuit zijn geloof"

Liturgia Horarum Uit een preek van de heilige Titus Brandsma († 1942) over heldhaftigheid

Geschokt door de moord in Frankrijk gisteren waarbij een hoogbejaarde priester tijdens de H. Mis om het leven kwam, bidden wij voor alle slachtoffers van geweld, gericht tegen christenen. Onderstaande tekst van Titus Brandsma is hierbij onverminderd toepasselijk.


Wij zullen onze liefde niet prijsgeven.

Men zegt dat wij leven in een grote tijd, een tijd van grote mannen en vrouwen. Wij zouden misschien beter kunnen zeggen, dat wij leven in een tijd van diepe inzinking, maar waarin zich een reactie begint af te tekenen en men uitziet naar verdediging van de dierbaarste en heiligste panden. En daarom roept men om de sterke man. Maar een held willen wij, strijdend voor een heilige zaak, een ideaal gebaseerd op Gods plan, en niet alleen op menselijke kracht.
Het nieuwe heidendom beschouwt heel de natuur als een emanatie van de godheid, rijk en veelvuldig als de rassen en volkeren der aarde, zo is het ene ras edeler en zuiverder dan het andere. Naarmate het meer licht in zich draagt, heeft het ook tot taak, dat licht uit te stralen en te doen schijnen over de wereld. Het kan dit slechts, als het alle vreemde elementen afscheidt, als het van alle smetten vrij is. Daarom de cultus van ras en bloed, de verering van de helden van het eigen volk.
Hoe kan een verkeerd uitgangspunt toch op noodlottige dwaalwegen voeren. Is het niet jammer, dat zoveel geestdrift en energie gesteld worden in dienst van zulk een verkeerd begrepen en onzuiver gesteld ideaal? Maar ‘laten wij leren van de vijand’, om ons eigen ideaal zuiverder en beter te stellen, om evenveel liefde voor ons ideaal te koesteren, er evenveel geestdrift voor aan de dag te leggen, offervaardigheid om ervoor te leven en te sterven, moed om het in onszelf en in anderen te verwezenlijken.
Ook wij belijden onze voortkomst uit God. Ook wij willen, wat Hij wil. Maar wij aanvaarden geen emanatie en vergoddelijken onszelf niet. Wij erkennen voortkomst in afhankelijkheid. En als wij roepen en bidden om de komst van zijn rijk, dan is dat niet in een differentiatie van ras en bloed, maar dan zijn alle mensen onze broeders, zelfs zij, die ons haten en bestrijden. In vereniging met Hem, die zijn zon doet opgaan over goeden en kwaden.
Wij willen niet hervallen in de zonde van het paradijs, ons met God gelijk maken. Wij willen geen heldenverering baseren op een vergoddelijking van de menselijke natuur.
Wij erkennen een wet Gods en onderwerpen ons daaraan. Wij wensen onze afhankelijkheid van het hoogste wezen, dat ons het aanzijn gaf niet te verdoezelen in een onjuist begrepen zucht om onszelve te zijn. Maar als wij de wet Gods in ons erkennen, ervaren wij evenzeer, dat er in ons een wet om gelding vraagt, die begeert tegen de Geest Gods. Soms komt ook in ons als in Paulus het verlangen op, dat het anders zou zijn; wij hebben er moeite mee, onze onvolmaaktheid en tegenstrijdigheid te erkennen. Wij zouden beter willen wezen, uiteraard, in aanleg en natuur. En soms zelfs menen wij te zijn, wat wij zouden willen wezen.
In de beste ogenblikken echter erkennen wij onze onvolmaaktheid. Maar dan weten we toch, dat we beter zouden kunnen zijn. Wij kunnen de overtuiging niet verdrijven, dat wij veel volmaakter zouden kunnen wezen, als wij er slechts de moed toe hadden. Het gaat niet zonder moeite, niet zonder harde strijd. In diezelfde goede ogenblikken treuren wij niet langer over onze lamlendigheid of die van anderen, maar herinneren we ons het antwoord aan Sint Paulus innerlijk gegeven: ‘Mijn genade is u genoeg’ (2 Kor. 12, 9). In vereniging met Mij kunt gij alles.
Wij leven in een wereld, waarin men zelfs de liefde veroordeelt en een zwakheid noemt die moet worden opgeruimd, waar de mens overheen moet. Geen liefde, maar eigen krachtsontwikkeling. Laat elk zo sterk mogelijk zijn, laat de zwakken ondergaan. Het christendom met zijn liefdeprediking heet uit de tijd en moet vervangen worden door de oude Germaanse kracht.
Al wil het nieuwe heidendom de liefde niet meer, wij zullen, de geschiedenis indachtig, toch met de liefde dat heidendom overwinnen en onze liefde niet prijsgeven. De liefde zal ons weer het hart der heidenen doen winnen. De natuur gaat boven de leer. Laat de theorie de liefde verwerpen en veroordelen, haar een zwakheid noemen, de praktijk van het leven zal haar altijd weer een kracht doen zijn, die de harten der mensen overwint en gevangen houdt.

27 juli Heilige Titus Brandsma

De gedachtenis van de zalige Titus Brandsma, priester uit de Orde van de Karmelieten en martelaar, die werd geboren te Oegeklooster bij Bolsward in de provincie Friesland en na zijn priesterwijding en verdere studies doceerde aan de pas opgerichte Katholieke Universiteit van Nijmegen. Tijdens de Duitse bezetting wierp hij zich in voordrachten en publicaties op als verdediger van de Kerk en van de menselijke waardigheid. Daarom werd hij opgepakt en overgebracht naar het concentratiekamp Dachau bij München in Duitsland. alle ellende en kwellingen waarmee hij werd geconfronteerd, verdroeg hij met gelijkmoedigheid. Niet alleen aan zijn medegevangenen, maar zelfs aan zijn beulen gaf hij een voorbeeld van uitmuntende liefde.

Liturgia Horarum 25 juli H. Jacobus (de Meerdere), apostel

Jakobus, zoon van Zebedeüs en broer van de apostel Johannes, werd in Betsaida geboren. Hij mocht getuige zijn van de belangrijkste wonderen van de Heer. Hij werd omstreeks het jaar 42 op last van Herodes ter dood gebracht. Sedert onheuglijke tijden wordt hij bijzonder vereerd in Compostela (Spanje), waar een basiliek aan hem is gewijd.

Uit een preek van de heilige Johannes Chrysostomus, bisschop van Constantinopel († 407), over het evangelie van Matteüs

Deelgenoten aan het lijden van Christus.

De zonen van Zebedeüs vallen Jezus lastig met de vraag: ‘Geef dat in uw glorie een van ons aan uw rechter- en de ander aan uw linkerhand mag zitten’ (Mc. 10, 37; vgl. Mt. 20-21). En zij dringen aan: ‘Zeg het ons!’ Wat antwoordt Hij? Hij maakt hun duidelijk dat zij niets geestelijks vragen, maar dat zij, als zij geweten hadden wat zij vroegen, het niet gewaagd zouden hebben iets dergelijks te vragen. Hij zegt: ‘Ge weet niet wat ge vraagt.’ Immers, hoe groot, hoe wonderlijk is dat en hoezeer gaat het zelfs de hemelse machten te boven! Vervolgens zegt Jezus: ‘Zijt ge in staat de beker te drinken die Ik drink, en met het doopsel gedoopt te worden waarmee Ik gedoopt word?’ Hij wil daarmee zeggen: ‘Gij hebt het met mij over eer en zegekransen, maar Ik heb het over strijd en lijden. Het is nu niet de tijd voor kransen en evenmin zal mijn roem nu daarin zichtbaar worden. Het heden is juist een tijd van moord, oorlog en gevaar.’
Zie eens met welke vragen Hij hen vermaant en nader tot zich brengt. Hij zegt niet: ‘Zijt ge in staat de dood te ondergaan? Zijt ge in staat uw bloed te vergieten?’ Maar wat zegt Hij? ‘Zijt ge in staat de beker te drinken?’ Dan gaat Hij verder: ‘Die Ik ga drinken.’ Hij voegt dit toe opdat zij door zich met Hem te verenigen, des te bereidwilliger zullen zijn dat alles te ondergaan. Dat noemt Hij dan weer een doopsel om aan te tonen dat de wereld een grote loutering zal ondergaan door wat er met Hem gebeurt. Zij zeggen tegen Hem: ‘Ja, dat kunnen wij.’ Bereidwillig beloven zij dit te doorstaan; zij weten echter niet wat ze zeggen, maar verwachten wel te verkrijgen wat ze vragen.
Wat zegt Hij nu? ‘De beker die Ik drink, zult gij drinken, en met het doopsel waarmee Ik gedoopt word, zult gij gedoopt worden.’ Hij voorspelt hun een groot goed: gij zult het martelaarschap waardig gekeurd worden en gij zult lijden wat Ik zal lijden. Door een gewelddadige dood zult gij uw leven beëindigen en daarin zult gij met Mij delen. ‘Het is echter niet aan Mij u te doen zitten aan mijn rechter- of linkerhand, omdat alleen zij dit verkrijgen voor wie mijn Vader dit heeft bereid.’ Nadat Hij hun gedachten op een hoger plan gebracht en hen tegen smart gewapend heeft, verbetert Hij hun vraag.
‘Toen werden de tien anderen kwaad op de beide broers’ (Mt. 10, 24). Ziet gij nu hoe onvolmaakt allen nog waren? Zowel degenen die zich boven de tien anderen willen verheffen, als degenen die de twee benijden. Toon mij echter eens wat er later met hen gebeurd is en ge zult zien dat zij dan van al dat soort hartstochten bevrijd zijn. Hoor dan hoe de apostel Johannes, degene dus die Jezus met bovenstaande vraag benaderde, overal aan Petrus de eerste plaats laat. Hij doet dat niet alleen wanneer Petrus tot het volk spreekt, maar ook als Petrus wonderen doet, zoals wij kunnen lezen in de Handelingen van de Apostelen. Jakobus op zijn beurt leefde niet lang meer na deze gebeurtenissen: hij werd vanaf het begin door een zo vurige ijver bezield en hij steeg met achterlating van het menselijke tot een zo grote hoogte dat hij spoedig gedood werd.

Martyrologium Romanum Die 25 iulii / 25 juli

Festum sancti Iacóbi, Apóstoli, qui, fílius Zebedǽi et beáti Ioánnis evangelístæ frater, cum Petro et Ioánne transfiguratiónis Dómini eiusque agóniæ testis fuit. Prope autem festum Paschæ ab Heróde Agrippa decollátus, primus ex Apóstolis corónam martýrii percépit.

Het feest van de heilige Jacobus, apostel, die een zoon was van Zebedeus en broer van de heilige Johannes, de evangelist, en die samen met Petrus en Johannes getuige was van de gedaanteverandering van de Heer en van zijn doodsstrijd. Tegen het feest van Pasen werd hij door Herodes Agrippa onthoofd en verwierf als eerste van de apostelen de kroon van het martelaarschap.

Jacobus de apostel wordt ook wel aangeduid als Jacobus Major (de Meerdere) ter onderscheiding van Jacobus Minor (de Mindere), de eerste bisschop van Jeruzalem.

25 juli 1471 - Sint Jacobsdag: Sterfdag Thomas van Kempen

25 juli 1471 - Sint Jacobsdag: Sterfdag Thomas van Kempen

* Geboren tussen eind 1379 en midden 1380 in Kempen am Niederrhein in Noordrijn-Westfalen
†  25 juli in het klooster Sint Agnietenberg, Zwolle

“Eodem anno in festo sancti Iacobi maioris post completorium obiit prædilectus frater noster Thomas Hemerken de Kempis natus, civitatis diœcesis Coloniensis, anno ætatis suæ xcii et investitionis suæ lxiii, anno autem sacerdotii sui lviii”.

In ditzelfde jaar [1471] stierf op het feest van de heilige Jacobus de Meerdere na de Completen onze zeer geliefde broeder Thomas Hemerken, geboortig uit Kempen, een stadje in het bisdom Keulen, in zijn 91^e levensjaar, het 63^e jaar van zijn inkleding, in het 58^e jaar van zijn priesterschap.

Zo begint het bericht van het overlijden van Thomas van Kempen, opgetekend in het “Chronicon Montis S. Agnetis”, de Kroniek van de Sint Agnietenberg, een werk waarmee hij enkele weken voor zijn dood nog bezig was. Zijn naam werd het meest bekend door zijn meesterwerk De Imitatione Christi – (Over) de Navolging van Christus, (1420). Aan de kroniek van zijn klooster heeft hij heel zijn leven als kloosterling gewerkt. Een andere hand zou zijn overlijden boekstaven.

Thomas Hemerken kwam in 1392 naar Deventer om daar te worden opgenomen in het convict (1) van de Broeders van het Gemene Leven dat geleid werd door Heer Florens Radewijns. Hier stond hij mede aan de wieg van de Moderne Devotie, een laat middeleeuwse spirituele vernieuwingsbeweging, gedragen door de Broeders en Zusters van het Gemene (Gemeenschappelijk] leven binnen de Rooms-Katholieke Kerk met als inspirator Meester Geert Grote (1340-1384) uit Deventer.

De Moderne Devotie beoogde een grotere verinnerlijking op kerkelijk en maatschappelijk gebied waarbij het beleven van het kloosterlijke ideaal samen moest gaan met het verrichten van werken van barmhartigheid.

In 1399 trad hij in het een jaar eerder gestichte klooster van de Augustijner kanunniken op de Sint Agnietenberg bij Zwolle in; zijn oudere broer Johannes was hem daarheen voorgegaan.  Hij ontving de kloosternaam Donatus en in 1407 legde hij de kloostergeloften af, waarna in  1414 de priesterwijding volgde.

Thomas bekleedde meerdere malen het ambt van prior en tegelijkertijd dat van novicenmeester. Hij geldt als vertegenwoordiger bij uitstek van de Moderne Devotie en stelde uitstekende geschriften samen, waaronder de thans nog altijd bekende reeds genoemde “Navolging van Christus”, een werk dat uit vier Boeken bestaat met als thematiek middels verzaking aan de wereld en toekering tot God te leven naar het voorbeeld van Christus. Talrijke teksten wijzen hierop zoals het volgende citaat uit Boek II, hfdst 1, nrs. 1,3-4,7,9-10: “Het koninkrijk Gods is in u (Lc 17,20,21), zegt de Heer. Keer terug met heel uw hart tot God, en laat  deze armzalige wereld voor wat ze is en uw ziel zal rust vinden. Want het Rijk Gods is vrede en vreugde in de heilige Geest (Rom 14,17), dat niet gegeven wordt aan goddelozen. Christus zal tot u komen en u zijn vertroosting laten ervaren, als gij Hem tenminste binnen in u een waardige woonplaats hebt bereid. Daarom trouwe Christusvriend, maak voor deze Bruidegom uw hart gereed, zodat hij zich gewaardigt tot u te komen en in u te wonen. Maak dus plaats voor Christus. Als ge Christus bezit, zijt ge rijk en is u dat voldoende. Hijzelf zal voor u zorgen en u getrouw in alles bijstaan, zodat het voor u niet nodig is op mensen te vertrouwen”. (Vertaling B. Naaykens).

Hij stelde verder bijna 40 ascetisch en spirituele geschriften samen die als vormende literatuur grote verbreiding vonden in kloosters en wereld. 

Al zijn werken werden – dankzij de nieuwe techniek van de boekdrukkunst - nog in de 15e eeuw wijd verspreid; tussen 1601 en 1759 werden zijn volledige werken negen keer gedrukt.

Spoedig na Thomas’ dood werd zijn biografie geschreven, in 1672 werd zijn gebeente naar Zwolle overgebracht en rustte daar in de Sint Michaëlskerk tot 1965, het jaar waarin deze kerk werd gesloopt en ook het specifieke Thomas a Kempis-grafmonument (1895) van F.W. Mengelberg verloren ging. Zijn relieken gingen vervolgens naar de nieuwe Sint-Michaëlkerk en na sluiting van deze kerk naar de Basiliek van Onze-Lieve-Vrouw-ten-Hemelopnemening.

Meerdere malen werd de zaligverklaring ingeleid, maar niet voltooid.

De nieuwe kroniekschrijver vervolgt:

“Hic in iuvenili ætate fuit auditor domini Florentii in Daventria, et ab eo directus est ad fratrem suum germanum, tunc temporis priorem montis sanctæ Agnetis, anno ætatis suæ xx, a quo post sex annos probationis suæ investitutus est“.

Hij [Thomas] was in zijn jeugd toehoorder (leerling) van Heer Florens in Deventer en werd door hem op twintigjarige leeftijd naar zijn broer gestuurd, die toen prior was op de Sint Agnietenberg. Door hem werd hij na zes proefjaren ingekleed.

Thomas kreeg dus ruimschoots de tijd om zich te oefenen in het canonieke kloosterleven alvorens hij tot het noviciaat werd toegelaten.

“Et sustinuit ab exordio monasterii magnam penuriam, temptationes et labores.

Scripsit autem Bibliam nostram totaliter et alios multos libros pro domo et pro pretio. Insuper composuit varios tractatulos ad ædificationem iuvenum in plano et simplici stilo, sed prægrandes in sententia et operis efficacia“.

Vanaf het begin van het klooster verdroeg hij grote ontberingen, beproevingen en de lasten van zware arbeid. Hij kopieerde echter ook onze Bijbel volledig en schreef veel andere boeken ten behoeve van het huis en voor de verkoop. Bovendien stelde hij verschillende tractaatjes samen tot stichting van de jongeren in een klare en eenvoudige stijl, groots echter qua strekking en effect.

Reliekschrijn in de basiliek van O.L.Vrouw-ten-Hemelopneming,  Zwolle

“Fuit etiam multum amorosus in passione Domini et mire consolativus temptatis et tribulatis. Tandem circa senium suum vexatus hydropisi in cruribus obdormivit in Domino, sepultus est in ambitu oriental ad latus fratris Petri Herbort”.

Voor het lijden van de Heer koesterde hij een zeer innige liefde en wist hen die bekoord en gekweld werden op een bewonderenswaardige wijze te troosten. In zijn ouderdom leed hij aan waterzucht in zijn botten en overleed tenslotte in de Heer. Hij werd begraven in de oostelijke kruisgang, naast broeder Petrus Herbort.

1)   Convict: (uit het Latijn: samenleving) huis waar priesterstudenten en priesters samenwonen zonder aan een kloosterregel te zijn gebonden.