Octavie Wolters
: “Ik groeide op in Sint Odiliënberg, een klein dorp in Limburg. Mijn familie woont er nog steeds, mijn ouders, een oom en tante, mijn neef, met wie ik zo ongeveer mijn hele jeugd doorbracht. Toen ik op mijn achttiende het dorp verliet en door Nederland ging zwerven, werd hij verliefd op mijn oude buurmeisje. Ze betrokken een van de Cuypershuisjes op het kerkplein, aan de voet van de basiliek, met uitzicht op het riviertje, en kregen twee zoontjes in wie ik de trekken van onze familie kraakhelder zie terugkomen.
Precies naast hun huis ligt Café Smeets. Een klein, ouderwets cafeetje is het, met een terras dat Frans aandoet, een grote boom in het midden met brede takken die in de zomer zorgen voor schaduw. De laatste keer dat ik bij Smeets op het terras zat was een jaar of twee geleden, na de sacramentsprocessie. Goede vriend Aad uit Delft was speciaal afgereisd om ook te komen kijken. We aten een stuk vlaai bij Smeets, samen met mijn neef, zoals dat hoort.
En nu. Smeets dreigt te verdwijnen. Veel van jullie kennen Sint Odiliënberg niet, laat staan het cafeetje. Maar stel het je voor, een stil Limburgs dorpje, blaasmuziek op een mooie zondagmorgen, de rivier die door de zachte kleigrond meandert. Stel je voor dat je wat kunt drinken onder de bladeren van de oude boom zoals de mensen dat vroeger ook al deden, met uitzicht op de prachtige oude kerk. Willen jullie deze petitie tekenen? Voor het dorp en ook een beetje voor mijn neefje.”
