In onze jachtige tijd waarin informatievoorziening veelomvattend en snel is en ons leven en werken niet zelden gericht zijn op zakelijke, om niet te zeggen materialistische aangelegenheden, is het dikwijls moeilijk om de spirituele sprong in het onbekende te maken en te komen tot een ontmoeting met God. Wij moeten ons wat terug trekken uit onze dagelijkse leefsituatie (zonder die te ontkennen) om ruimte te maken en stil te worden voor de ontmoeting met God die op ons wacht, zoals de vader van de verloren zoon bleef hopen dat hij weer terug zou komen, nadat hij met zijn erfdeel de wijde wereld was ingetrokken om daar zijn geluk te zoeken.
God roept ons eerst, maar wij moeten wel onze oren willen openen om te beseffen dat God ons roept en om -en dat is nog veel moeilijker- in geloof uit te maken waartoe God ons als uniek, door Hem gewild schepsel in het leven heeft geroepen.
Het is zeker dat God in onze tijd niet minder mensen tot het geestelijk leven (priesterschap en religieus leven) roept dan vroeger; mensen echter antwoorden minder en doorgaans veel later op Gods roepstem, omdat zij moeilijk kunnen kiezen en moeten leren dat het maken van de juiste levenskeuze (en het daaraan vast te houden) geen belemmering is maar daarentegen de enige sleutel voor duurzaam levensgeluk.
Iedereen moet de vraag beantwoorden (en steeds opnieuw ijken) wat Gods bedoeling met zijn leven is en of hij daaraan op de juiste wijze invulling geeft. Door het gebruik van het Latijn is het voor veel
mensen gemakkelijker in de liturgie stil te worden, wat afstand te nemen van het alledaagse en te komen tot werkelijk gebed -ons gesprek met God waarin wij vrijmoedig alles wat ons beweegt en dwars zit, kunnen voorleggen -of dat nu positief of negatief is.
