Thomas van Kempen (*Kempen 1379/1380 - +Zwolle 25 juli 1471), Augustijner kanunnik van Windesheim, is voor vrouwelijke religieuzen geen onbekende naam. Als men over hem hoort spreken of lezen wordt men onmiddellijk aan zijn diepe innerlijk herinnerd. Alsof hij de binnenkant van de mensen kon doorschouwen, zo schetst hij in zijn geschriften het beeld van de naar Gods Beeld geschapen mens en tegelijk van de mens getekend door het menselijk tekort.
Thomas van Kempen is jarenlang novicenmeester geweest en heeft zijn lessen en instructies opgeschreven. We weten uit de “Navolging” dat hij met een grote zekerheid slechts over wezenlijke zaken spreekt waarop het bij iedereen aankomt, wil men gelukkig worden.
Zijn taal is eenvoudig, nuchter, pakkend en transparant. Tot op de dag van vandaag zijn zijn woorden van algemeen geldende betekenis.
Thomas van Kempis behoort tot de belangrijkste vertegenwoordigers van de laatmiddeleeuwse vernieuwings-beweging, de Moderne Devotie. Deze werd in gang gezet door Geert Grote (1340-1384).
