Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Die 31 iulii S. Ignatii de Loyola, presbyterii. Probate spiritus si ex Deo sint. Beproeft de geesten of zij uit God zijn.

memoria

Lectio altera

Ex Actis a Ludovíco Consálvo ex ore sancti Ignátii excéptis

(Cap. 1, 5-9: Acta Sanctorum Iulii, 7 [1868], 647)

Probate spiritus si ex Deo sint

Cum esset inánium librórum mendaciúmque lectióni deditíssimus, qui sunt de egrégiis illústrium virórum gestis inscrípti; ubi se incólumem sensit, Ignátius nonnúllos ex iis, falléndi témporis grátia, sibi dari popóscit. At in ea domo nullus eius géneris liber invéntus est; quare illi is datus fuit, cui «Vita Christi» est títulus, et alter, qui «Flos sanctórum» inscríbitur, atque hi pátria lingua.

Horum ígitur lectióne frequénti afféctum sibi nonnúllum comparávit erga res eas, quæ illic scriptæ habebántur. Nonnúmquam étiam ab horum lectióne ánimum ad eas res cogitándas transferébat, quas superióri témpore légerat; nonnúmquam ad inánia illa ánimi sensa, quæ ante cogitáre erat sólitus, multáque huiúsmodi, prout illi sese obtulíssent.

Aderat ínterim divína misericórdia, quæ ex lectióne recénti his cogitatiónibus álias subiciébat. Cum enim vitam Christi Dómini nostri ac sanctórum légeret, tum apud se cogitábat, secúmque ita colligébat: «Quid si ego hoc ágerem, quod fecit beátus Francíscus? quid si hoc, quod beátus Domínicus?». Atque ita multa ánimo tractábat. Perstábant autem hæ cogitatiónes satis diu, ac deínde, rebus áliis interpósitis, inánia illa et sæculária succedébant, quæ et ipsa longo témporis spátio protrahebántur. Diu ista cogitatiónum succéssio illum detínuit.

Sed in his cogitatiónibus hoc discrímen erat, quod, cum sæculáribus inténderet, magna voluptáte capiebátur; at ubi fessus destitísset, mæstum se atque áridum sentiébat; cum vero de rigóribus sectándis, quibus usos viros sanctos animadvertébat, cogitáret, non tunc solum cum ea ánimo versábat, voluptátem ánimo capiébat, sed ubi deposuísset, lætum se inveniébat. Ipse tamen discrímen hoc nec animadvertébat, nec æstimábat, donec apértis quodam die mentis eius óculis, mirári cœpit discrímen hoc, ipsa rei experiéntia intéllegens, ex uno cogitatiónum génere sibi mæstítiam, ex áltero lætítiam relínqui. Atque hæc prima fuit ratiocinátio, quam de rebus divínis colligábat. Post autem, cum in spiritália exercítia fuísset ingréssus, hinc primum illustrári cœpit ad intellegéndum quod de spirítuum diversitáte suos dócuit.

Tweede lezing

Uit mondelinge mededelingen van Ignatius († 1556), opgeschreven door Luis Gonsalvez (16e eeuw)

Beproeft de geesten of zij uit God zijn.

Ignatius was verslaafd geraakt aan het lezen van wereldse en onwaarachtige boeken die men ridderromans pleegt te noemen. Toen hij zich na zijn verwonding weer gezond voelde, vroeg hij naar enkele van zulke boeken om de tijd door te komen. Maar in het hele huis waren dergelijke boeken niet te vinden. Daarom bracht men hem een boek met de titel: ‘Het leven van Christus’, en een ander boek: ‘Bloem van de heiligen’, beide in zijn moedertaal geschreven.

Doordat hij er veel in las, kreeg hij een zekere smaak voor wat erin verhaald werd. Soms, als hij de lezing ervan onderbrak, dacht hij na, nu eens over wat hij zojuist gelezen had, dan weer over de dingen van de wereld die tot nu toe zijn gedachten hadden bepaald.

Maar onze Heer kwam hem te hulp en liet op deze laatste gedachten weer andere volgen die ontsproten aan wat hij gelezen had. Want als hij het leven van onze Heer Christus las en van de heiligen, begon hij na te denken en redeneerde hij bij zichzelf: als ik nu eens deed wat de heilige Franciscus deed en wat de heilige Dominicus deed? Deze gedachten hielden hem vrij lang bezig, maar werden dan weer onderbroken door andere bezigheden en dan kwamen die wereldse gedachten hem weer voor de geest; ook hier stond hij lange tijd bij stil. Veel van dit soort gedachten volgden elkaar voortdurend op in zijn geest.

Toch was er dit verschil: als hij aan de dingen van de wereld dacht, vond hij daar veel behagen in, maar als hij, door vermoeidheid overvallen, deze gedachten losliet, voelde hij zich treurig en dor. Als hij daarentegen over de harde levenswijze nadacht die hij bij de heiligen had ontdekt, ondervond hij niet alleen een vertroosting op dit ogenblik zelf, maar hij bleef tevreden en opgewekt, ook als hij deze gedachten reeds had losgelaten. Ignatius hechtte hier voorlopig niet veel belang aan en merkte dit verschil niet eens op, tot op een dag de ogen van zijn hart opengingen en hij zich over dit onderscheid begon te verwonderen en erover nadacht. Zijn ondervinding bracht hem dit inzicht bij: sommige gedachten lieten hem droevig, andere daarentegen opgewekt achter. Dit nu was de eerste van de onderscheidingen die hij omtrent het geestelijk leven vaststelde. Later, toen hij de Geestelijke Oefeningen begonnen was, was dit het eerste wat hij zijn leerlingen begon te leren over de onderscheiding der geesten.