Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XX per annum feria IV Qui perseveraverit usque in finem, hic salvus erit. Wie volhard zal hebben ten einde toe, zal zalig worden.

Lectio altera

Ex Sermónibus sancti Augustíni epíscopi

(Sermo Caillau-Saint-Yves 2, 92: PLS 2, 441-442)

Qui perseveraverit usque in finem, hic salvus erit

Quotiescúmque pressúræ seu tribulatiónis áliquid pátimur, admonitiónes sunt et simul correptiónes nostræ. Nam et ipsæ sanctæ lítteræ nostræ non nobis promíttunt pacem, securitátem et quiétem, sed tribulatiónes, pressúras, scándala non tacet Evangélium; sed qui perseveráverit usque in finem, hic salvus erit.Quid enim boni aliquándo hábuit ista vita ab ipso primo hómine, ex quo méruit mortem, ex quo maledíctum accépit, de quo maledícto nos Christus Dóminus liberávit?

Non ergo murmurándum est, fratres, sicut quidam illórum murmuravérunt, ut ait Apóstolus, et a serpéntibus periérunt. Quid tale modo, fratres, genus humánum pátitur insólitum, quod non patres passi sunt? aut quando tália pátimur, ália illos passos fuísse cognóvimus? Et ínvenis hómines murmuráre de tempóribus suis, et quod illa témpora bona fúerint paréntum nostrórum. Quid, si possent revocári ad témpora paréntum suórum, et ibi murmurárent? Quæ enim putas témpora bona fuísse prætérita, quia iam non tua sunt, ídeo bona sunt.

Si iam a maledícto liberátus es, si iam in Dei Fílium credidísti, si iam sacris lítteris vel imbútus vel erudítus es, miror cómputes bona témpora habuísse Adam. Et paréntes tui Adam portavérunt. Certe ille est Adam, cui dictum est: In sudóre vultus tui edes panem tuum, et operáberis terram de qua sumptus es; spinas et tríbulos páriet tibi. Hoc méruit, hoc accépit, hoc de Dei iusto iudício consecútus est. Quid ergo putas prætérita témpora fuísse melióra quam tua? Ab illo Adam usque ad hodiérnum Adam, labor et sudor, spinæ et tríbuli. Excidit nobis dilúvium? Excidére laboriósa témpora famis atque bellórum, quæ ídeo scripta sunt, ne de præsénti tempore contra Deum murmurémus?

Quália ergo illa témpora fuérunt! Nonne omnes audíta, omnes lecta perhorréscimus? Ut habeámus pótius unde gratulémur, quam unde de nostris tempóribus murmurémus.

Tweede lezing

Uit de preken van de H. Augustinus, bisschop

(Sermo Caillau-Saint-Yves 2, 92: PLS 2, 441-442)

Wie volhard zal hebben ten einde toe, zal zalig worden.

Zo dikwijls wij druk op narigheid ondervinden, zijn dat vermaningen en zelfs berispingen voor ons. Want ook onze heilige Schrift belooft ons geen vrede, zekerheid en rust, maar het Evangelie zwijgt niet over narigheden, bedruktheid en ergernis. Maar wie volhard zal hebben ten einde toe, zal zalig worden. Wat voor goeds toch heeft dat leven ooit ontvangen van die eerste mens zelf, door wie wij de dood verdienden, door wie wij de vloek ontvingen, van welke vloek Christus de Heer ons heeft verlost?

Wij moeten dus niet morren, broeders, zoals sommigen van hen gemord hebben, dat de Apostel zegt en omkwamen door de slangen. Wat, mijn broeders, lijdt dit mensengeslacht voor ongewoons, dat onze vaderen niet hebben geleden? Of zullen wij zulke dingen lijden zoals zij, naar ons weten, hebben geleden? Gij zult mensen horen morren over hun eigen tijd en dat die tijden van onze ouders zo goed waren. Maar als zij tot de tijd van hun ouders waren terug te brengen, wat zouden ze daar dan meer daarover te klagen hebben? Gij meent maar, dat die voorbije tijden zo goed waren; ze zijn daarom goed, omdat het niet uw tijden zijn. Als ge nu van de vloek zijt bevrijd, als gij nu in de Zoon Gods gelooft, als ge nu door de heilige Schrift zijt verzadigd of onderwezen, dan sta ik er verbaasd over, dat Adam volgens u zulke goede tijden heeft meegemaakt. En uw ouders hebben Adam moeten torsen. Hij toch is Adam, tot wie gezegd werd: In het zweet van uw aanschijn zult gij uw brood eten, en gij zult de aarde bewerken waaruit gij zijt genomen; distels en doornen zal ze u voortbrengen. Dat heeft hij verdiend, dat aanvaard. Dat is het gevolg geweest van Gods rechtvaardig oordeel. Wat meent ge dan nog, dat de voorbije tijden beter waren dan de uwe? Van die Adam af tot de tegenwoordige Adam: inspanning en zweet, distels en doornen. Is de zondvloed ons bespaard? Zijn die harde tijden van hongersnood en oorlogen, waarover geschreven staat, ons juist niet bespaard om niet over onze eigen tijd tegenover God te kunnen morren?

Wat waren dat voor tijden! Moeten wij allen na dit gehoord en gelezen te hebben, niet huiveren? Laat dat alles voor ons eerder een reden zijn onszelf geluk te wensen, dan dat wij daarom over onze eigen tijd zouden morren.