Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XIX per annum feria V Habemus Christum, qui est pax et lux nostra. Wij hebben Christus, die onze vrede is en ons licht.

Lectio altera

Ex Tractátu sancti Gregórii Nysséni epíscopi De perfécta christiáni forma

(PG 46, 259-262)

Habemus Christum, qui est pax et lux nostra

Ipse est pax nostra, qui fecit utráque unum. Christum esse pacem cogitántes, veram christiáni appellatiónem ostendémus, si per eam pacem, quæ in nobis est, Christum vita nostra expressérimus. Ille interfécit inimicítiam, ut inquit Apóstolus. Ne ígitur eam in nobis ullo modo revivíscere patiámur, sed plane mórtuam esse declarémus. Ne præcláre pro salúte nostra interféctam a Deo, nos in nostrórum perníciem animórum irascéntes et iniuriárum reminiscéntes, excitémus eam, quæ bene mórtua iacet, ímprobe in vitam revocántes.

Sed cum habeámus Christum, qui est pax, nos item inimicítiam occidámus, ut, quod in ipso crédimus, id in nostra vita prosequámur. Ut ille enim médium paríetem macériæ solvens duos cóndidit in semetípso in uno hómine fáciens pacem, sic et nos reconciliémus non eos tantum qui nos extrínsecus oppúgnant, sed illos étiam qui in nobis ipsis seditiónes cómmovent, ut ne concupíscat ámplius advérsus spíritum caro, et spíritus advérsus carnem; sed prudéntia carnis legi divínæ subiécta, in unum novum et pacíficum hóminem reædificáti et ex duóbus unus effécti, in nobis ipsis pacem habeámus.

Hæc enim est pacis definítio, ut dissidéntium concórdia esse dicátur. Quámobrem, quando natúræ nostræ bellum intestínum sublátum est, in nobis pacem coléntes, pax effícimur et veram ac própriam in nobis hanc Christi appellatiónem declarámus.

At Christum esse lucem veram et a mendácio remotíssimam considerántes, díscimus vitam quoque nostram veræ lucis rádiis illustrári oportére. Solis autem iustítiæ rádii sunt ipsæ virtútes, quæ ad nos illuminándos emánant, ut abiciámus ópera tenebrárum, et tamquam in die honéste ambulémus, et repudiántes abscóndita turpitúdinis atque ómnia in luce faciéntes, ipsi quoque lux evadámus et, quod próprium est lucis, áliis per ópera splendeámus.

Quodsi Christum ut sanctificatiónem considerábimus, ab ímprobis et impúris ómnibus tum factis tum cogitatiónibus abstinéntes, nos eius nóminis vere partícipes ostendémus, quippe qui non verbis, sed vitæ nostræ actiónibus sanctificatiónis virtútem præ nobis ferámus.

Tweede lezing

Uit het tractaat over de christelijke volmaaktheid, van de H. Gregorius van Nyssa, bisschop

(PG 46, 259-262)

Wij hebben Christus, die onze vrede is en ons licht

Hij is onze vrede, Hij die van beide er één heeft gemaakt. Overdenkend, dat Christus de vrede is, zullen wij de ware naam van ‘christen’ tonen, als wij door de vrede, die in ons woont, Christus door ons leven tot uitdrukking brengen. Hij heeft de vijandschap gedood, zoals de Apostel zegt. Laten wij dus niet dulden, dat deze ooit op enige manier onder ons herleeft, maar haar volledig dood verklaren. Nu zij op uitnemende wijze tot ons heil door God is gedood, moeten wij haar, die gelukkig dood neerligt, niet opwekken door ons kwaad te maken tot verderf van onze zielen en door ons beledigingen in herinnering te brengen, waardoor wij haar tot leven terugroepen.

Nu wij Christus bezitten, die de vrede is, laten wij dan eveneens de vijandschap doden om, wat wij geloven dat in Hem aanwezig is, ook in ons eigen leven gestalte te geven. Want zoals Hij door de scheidingsmuur af te breken de twee (testamenten) in Zichzelf tot één mens samenbracht en vrede stichtte, zo moeten ook wij niet alleen hen met ons verzoenen, die ons van buitenaf bestrijden, maar ook hen, die in onszelf opstandig zijn, zodat het vlees niet langer begeert tegen de geest en de geest niet tegen het vlees. Maar, nadat het inzicht van het vlees zich onderworpen heeft aan de goddelijke wet en wij tot één nieuwe en vreedzame mens zijn opgebouwd en uit twee tot een zijn geworden, bezitten wij in onszelf de vrede.

Want dit is de definitie van vrede, dat zij genoemd wordt: de eensgezindheid tussen wat onderling verschilt. Daarom, wanneer de inwendige strijd van onze natuur is verdwenen en wij in ons binnenste de vrede bewaren, worden wij tot vrede en verkondigen in onszelf die ware en eigenlijke Naam van Christus.

Als wij zien, dat Christus het ware licht is en allerverst verwijderd is van alle leugen, leren wij, dat ook ons leven verlicht moet worden door de stralen van het ware licht. De stralen toch van de zon der gerechtigheid zijn de deugden zelf, die uit de zon voortkomen om ons te verlichten, opdat wij de werken van de duisternis zouden afleggen en ons behoorlijk gedragen als op klaarlichte dag. Laten wij de verborgen schanddaden verwerpen en alles in het licht verrichten, dan worden wij ook zelf een licht. Laten wij dan door onze werken voor anderen schitteren, want dat is eigen aan het licht.

Als wij Christus als onze heiliging beschouwen en ons onthouden van al het slechte en onreine zowel in daden als in gedachten, zullen wij tonen, dat wij echte deelgenoten zijn van zijn Naam, omdat we dan niet met woorden maar door onze levensdaden de kracht tot heiliging voor ons uitdragen.