God wist hoc moeilijk het is voor de mens te geloven in iets wat hij niet gezien heeft.Te meer als het gaat om een werkelijkheid die zozeer tegen ons menselijk begrip ingaat als de verbinding Kruis-vreugde, de vreugde om de Verrijzenis. Zei Paulus niet: "Voor de joden een ergernis, voor de heidenen een dwaasheid." (COL I ,23) Daarom nam Jezusde apostelen Petrus, Jacobus en Joannes
(voorgesteld op de dubbelbeelden van de Basiliek en in de glasramen) mee naar de "Thabor"-berg* (Mt. 17, 1-9; Me. 9,2-8; Lc. 9, 28 - 30). Dáár veranderde Hij voor hun ogen: "Zijn gelaat begon te stralen als de zon en zijn kleed werd glanzend als het licht" (Mt. 17,2). Mozes en Elias) en de Heer sprak met hen over zijn naderend einde, (Lc. 9,31) zijn lijden en dood volgens de profeten. (vgl. Lc. 24, 25 - 27) Toen sprak een stem uit de hemel: "Dit is mijn welbeminde Zoon, in wie Ik mijn welbehagen heb gesteld; luistert naar Hem" (Mt. 17,5).
Wanneer we in het licht van de Verheerlijking luisteren naar de woorden en kijken naar het voorbeeld vau de Heer, dan wordt elk kruis in het leven lichtend door de verrijzenisvreugde die er doorheen straalt. Het is de bekende lichtende rand van elke donkere wolk waarachter de Zon schuilgaat. Misschien laat God zoveel donkere.gebeurtenissen toe in de mensengeschiedenis om die werkelijkheid levendig te houden in ons bewustzijn. We beseffen dan dat alléén Gods liefde, uitgedrukt in het Paasmysterie, echte vrede en eenheid kan brengen. Dit levensbesef en deze levenshouding doorgeven van geslacht tot geslacht is de opdracht van alle christenen. Het is ook de opdracht van elke christengemeenschap, gezin, parochie. Wellicht is het nog duidelijker de opdracht van een Thabor-klooster van de Heilig Graf-Orde.
Moeder M. Matthea z.g.
