Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XXVI per annum feria II Armemur armis iustitiæ. Laten wij ons bekleden met de wapens der gerechtigheid.

 

  Lectio altera

   Ex Epístola sancti Polycárpi epíscopi et mártyris ad Philippénses

(Nn. 3, 1 — 5, 2: Funk 1, 269273)

Armemur armis iustitiæ

Hæc, fratres, non quod hi árrogem, scribo vobis de iustítia, sed quia vos provocástis me. Neque enim ego neque álius mei símilis beáti et gloriósi Pauli sapiéntiam ássequi potest, qui cum esset apud vos, coram homínibus tunc vivéntibus perfécte ac fírmiter verbum veritátis dócuit, qui et absens vobis scripsit epístolas, in quas si intueámini, ædificári potéritis in fide, quæ vobis est data; quæ est mater ómnium nostrum, subsequénte spe, præcedénte caritáte in Deum et in Christum et in próximum. Si quis enim intra hæc fúerit, mandátum iustítiæ implévit; nam qui caritátem habet, longe est ab omni peccáto.

Princípium autem ómnium malórum est habéndi cupíditas. Sciéntes ergo quod nihil intúlimus in hunc mundum, sed nec auférre quid valémus, armémur armis iustítiæ et doceámus primum nos ipsos ambuláre in mandáto Dómini; deínde et vestras uxóres ambuláre in fide ipsis trádita et in caritáte et castitáte, amántes viros suos in omni veritáte ac diligéntes cunctos æquáliter in omni continéntia, et erudíre fílios in disciplína timóris Dei; víduas vero doceámus esse prudéntes circa fidem Dómini, interpellántes sine intermissióne pro ómnibus, longe recedéntes ab omni calúmnia, detrectatióne, falso testimónio, avarítia et omni malo; cognoscéntes quod altáre Dei sint et quod ille ómnia clare perspíciat, nihílque eum láteat nec ratiociniórum nec cogitatiónum nec quidquam occultórum cordis.

Sciéntes ergo quod Deus non irridétur, debémus digne mandáto ac voluntáte eius ambuláre. Simíliter diáconi in conspéctu iustítiæ eius inculpáti esse debent sicut minístri Dei et Christi, non hóminum; ne calumniatóres sint, ne bilíngues nec avári, sed continéntes in ómnibus, misericórdes, séduli, incedéntes iuxta veritátem Dómini, qui ómnium miníster factus est; cui si in hoc sæculo placuérimus, recipiémus et futúrum, quemádmodum pollícitus est nobis, quod resuscitábit nos e mórtuis quodque, si digne ipso vivámus, étiam cum eo regnábimus, síquidem crédimus.

Tweede lezing

Uit de brief aan de Philippensen, van de H. Polycarpus, bisschop en martelaar

(Nn. 3, 1 — 5, 2: Funk 1, 269273)

Laten wij ons bekleden met de wapens der gerechtigheid

Dit, broeders, schrijf ik u over de gerechtigheid, niet omdat ik mij iets aanmatig, maar omdat gij mij daartoe hebt aangezet. Want noch ik noch een van mijns gelijken kan de wijsheid bereiken van de zalige en glorievolle Paulus, die, toen hij bij u was, voor de mensen van toen op een volmaakte en hechte wijze u het woord der waarheid leerde, en die na zijn vertrek u een brief schreef. Als gij die goed overdenkt, zult gij versterkt worden in het geloof, dat u geschonken is. Dat geloof is de moeder van ons allen, dat gevolgd wordt door de hoop, terwijl de liefde tot God en tot Christus en tot de naaste de voorrang heeft. Want wie hierin leeft, heeft het gebod der gerechtigheid volbracht. Wie immers de liefde bezit, is ver van alle zonde verwijderd.

Het begin nu van alle kwaad is de hebzucht. Wetend dus, dat wij in deze wereld niets hebben meegebracht en er ook niets uit kennen meenemen, laten wij ons dan bekleden met de wapenen van de gerechtigheid en op de eerste plaats onszelf leren in het gebod des Heren te wandelen. Daarna moet gij ook uw vrouwen onderrichten om te wandelen in het geloof, dat haar werd overgeleverd, in liefde en kuisheid, door haar man in alle waarheid lief te hebben en alle mensen gelijkelijk te beminnen in alle eerbaarheid en haar kinderen te onderwijzen in de kennis van de vreze Gods. De weduwen moeten wij leren bezonnen te zijn aangaande het geloof des Heren, zonder ophouden voor allen ten beste te spreken en zich ver te houden van alle laster, kwaadspreken, valse getuigenis, gierigheid en alle kwaad. Dat zij eraan denken, dat zij een altaar zijn voor God en dat Hij alles helder doorschouwt; dat niets Hem verborgen is, noch onze berekeningen noch onze gedachten noch iets van de verborgenheden des harten.

Wetend dus, dat God niet met zich laat spotten, moeten wij op waardige wijze wandelen naar zijn gebod en wil. Zo ook moeten de diakens voor het aanschijn van zijn gerechtigheid onberispelijk zijn als dienaren van God en van Christus, niet van de mensen. Zij mogen dus geen lasteraars zijn, niet dubbelzinnig praten of hebzuchtig zijn, beheerst in alles, barmhartig, vol ijver, wandelend naar de waarheid des Heren, die aller dienaar werd. Als wij Hem in deze wereld behagen, zullen wij ook de toekomstige beërven, zoals Hij ons beloofd heeft, dat Hij ons uit de doden zal opwekken en dat, als wij waardig voor Hem leven, wij ook met Hem zullen heersen, als wij tenminste geloven.