Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XXV per annum feria III S Augustinus Ecclesia, tamquam vitis, crescendo ubique diffusa. Als een wijnstok heeft de Kerk zich, al groeiende, overal verspreid.

Lectio altera

   Ex Sermóne sancti Augustíni epíscopi De pastóribus

   (Sermo 46, 18-19: CCL 41, 544-546)

Ecclesia, tamquam vitis, crescendo ubique diffusa

In omnem montem et in omnem collem et in omnem fáciem terræ dispérsæ sunt. Quid est: In omnem fáciem terræ dispérsæ sunt? Omnia terréna sectántes, ea quæ in fáciem terræ lucent, ipsa amant, ipsa díligunt. Nolunt mori, ut abscondátur vita eórum in Christo. Super omnem fáciem terræ, dilectióne terrenórum, et quia errántes oves sunt per totam fáciem terræ. Divérsis locis sunt: una mater supérbia omnes péperit, sicut una mater nostra cathólica omnes christiános fidéles toto orbe diffúsos.

Non ergo mirum, si supérbia parit discissiónem, cáritas unitátem. Tamen ipsa cathólica mater, ipse pastor in ea ubíque quærit errántes, confórtat infírmos, curat lánguidos, álligat confráctos, álios ab istis, álios ab illis non se ínvicem sciéntibus. Sed tamen illa omnes novit, quia cum ómnibus fusa est.

Illa sic est tamquam vitis, crescéndo ubíque diffúsa; illi sic sunt tamquam sarménta inutília, agrícolæ falce præcísa mérito sterilitátis suæ, ut vitis putarétur, non ut amputarétur. Sarménta ergo illa ubi præcísa sunt, ibi remansérunt. Vitis autem crescens, per ómnia, et sarménta sua novit quæ in illa mansérunt, et iuxta se quæ de illa præcísa sunt.

Inde tamen révocat errántes, quia et de ramis fractis dicit Apóstolus: Potens est enim Deus íterum insérere illos. Sive dicas oves errántes a grege, sive dicas ligna præcísa de vite, nec ad revocándas oves, nec rursus ad inserénda ligna minus idóneus est Deus, quia ille summus pastor, ille verus agrícola. Et in omnem fáciem terræ dispérsæ sunt; et non fuit qui requíreret, non fuit qui revocáret, sed in illis pastóribus malis; non fuit, sed homo, qui requíreret.

Proptérea, pastóres, audíte sermónem Dómini: Vivo ego, dicit Dóminus Deus. Vidéte unde cœpit. Tamquam iuráto est Dei, testificátio vitæ suæ: Vivo ego, dicit Dóminus. Mórtui sunt pastóres, sed secúræ sunt oves; vivit Dóminus. Vivo ego, dicit Dóminus Deus. Qui autem pastóres mórtui sunt? Sua quæréntes, non quæ Iesu Christi. Erunt ergo et inveniéntur pastóres non quæ sua sunt quæréntes, sed quæ Iesu Christi? Erunt plane et 

inveniéntur plane, nec desunt nec déerunt.

Tweede lezing

Preek over ‘De herders’, van de H. Augustinus, bisschop

(Sermo 46, 18-19: CCL 41, 544-546)

Als een wijnstok heeft de Kerk zich, al groeiende, overal verspreid

Op alle bergen en hoge heuvels en over heel de aarde raakten mijn schapen verstrooid. Wat betekent: Over heel de aarde raakten zij verstrooid? Al het aardse najagend beminnen zij dat, wat schittert voor het oog van de wereld, daar houden zij van. Zij willen niet sterven zodat daardoor hun leven verborgen zou zijn in Christus. Over heel het aanschijn der aarde: door de liefde voor het aardse en omdat zij als dwalende schapen zijn over heel het aanschijn der aarde. Zij zijn op verscheidene plaatsen aanwezig: de éne moeder hoogmoed heeft hen allen voortgebracht, zoals onze éne katholieke moeder alle christengelovigen over heel de wereld verspreid voortbracht.

Het is dus niet verwonderlijk, als de hoogmoed scheuring veroorzaakt, maar de liefde eenheid bewerkt. De katholieke moeder zelf toch en zo ook de herder in haar, zoekt overal de dwalenden, versterkt de zieken, geneest de zwakken, verbindt de gewonden, nu eens door dezen, dan weer door anderen, hoewel zij het van elkaar niet weten. Maar zij (de Moederkerk) kent allen, omdat zij onder allen verspreid is.

Aldus is zij, door naar alle zijden uit te groeien, als een wijnstok. Die anderen zijn als onnutte twijgen, door de sikkel van de landbouwer afgekapt om hun onvruchtbaarheid, zodat de wijnstok wordt gesnoeid, niet afgehouwen. Waar die twijgen worden afgesnoeid, daar blijven ze liggen. Maar terwijl de wijnstok naar alle kanten uitgroeit, kent hij de twijgen, die in hem vergroeid zijn, maar daarnaast ook de twijgen, die zijn afgekapt.

Vandaar roept de Kerk de dwalenden weer terug, want ook over de afgekapte takken zegt de Apostel: Want God is bij machte hen opnieuw te enten. Of gij nu spreekt over schapen, die afdwalen van de kudde, of over hout, dat van de wijnstok is afgekapt, God is niet minder in staat zijn schapen terug te roepen dan opnieuw weer dode takken in te enten, omdat Hij de hoogste Herder is en de ware wijngaardenier. En mijn schapen zijn over heel de wereld verstrooid. Er was niemand die er naar zocht: niemand die ze terugriep, Dit is niemand onder de slechte herders; niemand, dit is, geen mens, die er naar zocht.

Daarom, herders, luistert naar het woord van de Heer: Zowaar Ik leef, zegt God de Heer. Ziet, hoe Hij begint. Het is als een bezwering van God, als een getuigen bij zijn leven: Zowaar Ik leef, zegt de Heer. De herders zijn dood, maar de schapen veilig; de Heer leeft. Zowaar Ik leef, zegt God de Heer. Maar welke herders zijn dood? Zij, die zichzelf zochten en niet de belangen van Jezus Christus. Zullen er dan herders gevonden worden, die niet hun eigen belangen zoeken, maar die van Jezus Christus? Er zullen er ontegenzeggelijk zijn en ook heel zeker gevonden worden; ze ontbreken niet en zullen niet ontbreken.