Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XXIII per annum Sabbato Innova dies nostros sicut a principio. Maak onze dagen zoals voorheen.

 

Lectio altera

Ex Oratiónibus sancti Athanásii epíscopi

(Oratio de incarnatione Verbi, 10: PG 25, 111-114)

Innova dies nostros sicut a principio

Optimi Patris Deus Verbum in corruptiónem abeúntem hóminum natúram non derelíquit: sed mortem, in quam illi incúrrerant, próprio obláto córpore, delévit, illorúmque neglegéntiam sua doctrína emendávit, et ómnia, quæ hóminum erant, sua virtúte ac poténtia instaurávit.

Hæc autem theologórum Salvatóris discipulórum auctoritáte confirmáre póterit quisquis illórum scripta légerit, ubi aiunt: Cáritas enim Christi urget nos, æstimántes hoc, quóniam si unus pro ómnibus mórtuus est, ergo omnes mórtui sunt: et pro ómnibus mórtuus est, ut nos non ámplius nobis vivámus, sed ei qui pro nobis mórtuus est et e mórtuis resurréxit, Dómino nostro Iesu Christo. Et íterum: Eum autem, qui módico quam ángeli minorátus est, vidémus Iesum, propter passiónem mortis, glória et honóre coronátum, ut grátia Dei pro ómnibus gustáret mortem. Póstea idem ratiónem affert cur non oportúerit álium, quam Deum Verbum, hóminem fíeri: Decébat enim eum, inquit, propter quem ómnia et per quem ómnia, qui multos fílios in glóriam addúxerat, auctórem salútis eórum per passiónem consummáre. Quibus quidem verbis signíficat non alteríus fuísse hómines ab exórta corruptióne revocáre, quam Dei Verbi, a quo ab inítio creáti erant.

Quod autem idcírco ipsum Verbum sibi corpus accépit, ut víctima pro simílibus corpóribus fíeret, iídem quoque hoc modo declárant: Quia ergo púeri communicavérunt carni et sánguini, et ipse simíliter participávit eísdem, ut per mortem destrúeret eum qui habébat mortis impérium, id est diábolum, et liberáret eos, qui timóre mortis per totam vitam obnóxii erant servitúti. Síquidem próprium corpus immolándo, legi advérsum nos latæ finem impósuit, et vitæ princípium, spe resurgéndi data, nobis innovávit.

Quia enim mors ex homínibus vires in hómines accéperat, hinc per Deum Verbum homínibus factum, mortis solútio et vitæ resurréctio facta est, uti vir Christo plenus ait: Quóniam enim per hóminem mors, et per hóminem resurréctio mortuórum. Nam, sicut in Adam omnes moriúntur, ita et in Christo omnes vivificabúntur, et cétera quæ sequúntur. Non enim iam damnándi mórimur, sed tamquam a mórtuis excitándi commúnem ómnium resurrectiónem exspectámus, quam nimírum própriis tempóribus eius auctor et largítor Deus exhibitúrus est.

  

Tweede lezing

Uit de Preken van de H. Athanasius, bisschop

(Oratio de incarnatione Verbi, 10: PG 25, 111-114)

Maak onze dagen zoals voorheen

God, het Woord van de allerhoogste Vader, liet de natuur van de mensen niet in bederf aan zichzelf over; maar door de offerande van zijn eigen lichaam vernietigde Hij de dood, die zij belopen hadden. Door zijn leer genas Hij hun onverschilligheid en alles, wat de mensen verloren hadden, schonk Hij hun terug door zijn kracht en zijn macht.

Iedere theoloog, die de geschriften van de leerlingen van de Verlosser heeft gelezen, kan dit bevestigen op hún gezag, waar zij zeggen: De liefde van Christus laat ons geen rust sinds zij hebben ingezien, dat Eén is gestorven voor allen, maar dan zijn allen gestorven. Hij is voor allen gestorven, opdat wij, die leven, niet meer voor onszelf zouden leven, maar voor Hem, die ter wille van ons gestorven is en uit de doden is opgestaan, onze Heer Jezus Christus. En elders: Maar wel zien wij Jezus met glorie en eer gekroond om het verduren van de dood; Hij, die een korte tijd beneden de engelen was gesteld om door Gods genade en dood te smaken voor allen. Daarom geeft dezelfde Apostel de reden aan, waarom niemand anders dan het goddelijk Woord mens moest worden: Want het paste, dat Hij, om wie en door wie alles bestaat, die vele kinderen tot de heerlijkheid heeft gebracht, ook als hun aanvoerder naar het heil, door lijden heen, tot de voleinding zou voeren. Met deze woorden beduidde hij wel, dat het van niemand anders de taak zou zijn om de mensen uit het ontstane bederf te redden, dan van het goddelijk Woord, door wie zij in het begin waren geschapen.

Dat nu hierom het Woord zelf een lichaam aannam, om voor die gelijke lichamen een slachtoffer te worden, verklaren dezelfde schrijvers ook nog op deze wijze: Omdat nu deze kinderen mensen zijn van vlees en bloed, heeft ook Hij dit zelfde bestaan willen delen, om door zijn dood de duivel, die de heerschappij over de dood bezat, te onttronen, en om te bevrijden die door de vrees voor de dood levenslang tot onvrijheid vervallen waren. Nu Hij door zijn eigen lichaam op te offeren een einde maakte aan de wet, die tegen ons gericht was, hernieuwde Hij ook voor ons het beginsel voor het leven met de hoop op de verrijzenis.

Want omdat de dood kracht, geput uit de mensen, over de mensen ontving, werd door het goddelijk Woord, geboren voor de mensen, de dood ontbonden en verscheen de verrijzenis van het leven, zoals een man, die vol van Christus was, getuigde: Want omdat door één mens de dood is gekomen, komt door één mens ook de opstanding der doden. Zoals allen sterven in Adam, zo zullen ook allen in Christus herleven, en zo ook wat daarna volgt. Wij sterven immers nu niet als verworpenen, maar als mensen, die uit de dood moeten herrijzen en de algemene opstanding verwachten, die God als bewaker en schenker ervan ons te zijner tijd zal bereiden.