Hoogfeest van de
drie Patroonheiligen van de basiliek van Sint Odiliënberg
de HH. Wiro en
Plechelmus, bisschoppen, en de H. Otgerus, diaken
Lofzang
ter eere der HH. Wiro, Plechelmus en Otgerus
Tekst uit 1819 toen het Elfhonderdjarig
Jubilé van de kerkstichting door Wiro, Plechelmus en Otgerus werd gevierd,
dertien jaar uitgesteld vanwege de gevolgen van de Franse Tijd. (Collectie
Goossens, Rijksarchief Maastricht)
1
Grooten God die
kinders monden,
Ook laet uwen lof
verkonden,
En die wilt zoo
David leerd,
In uw heyligen zyn
vereerd.
2
Weest ó God! van
ons geprezen,
Voor het weldaed
hier bewezen,
Aen ons voorvaȃrs,
waer van wy
Vieren ’t plegtig
jubel-ty’.
3
’T is elf-honderd jaer’n geleden,
Vader der
bermhertigheden,
Dat gy hun trokt
uyt den nood,
Uyt de schaduw’
van den dood.
4
Gy liet hun een
licht verschynen,
’T waere geloof,
welk deed’ verdwynen,
Heydendom,
afgoderye,
Ongeloof en
ketterye.
5
Om hun hier toe te
bereyden,
Tot uw kennis hun
te leyden,
Zond gy uyt het
brittenland,
Een drydobbel
afgezand.
6
Twee Bisschoppen,
een Diaken,
Deden hun de
waerheyd smaeken,
Van ’t geloof en
Christi leer,
Wiro, Plechelm en
Otgeer.
7
Waerde naemen,
heylige Vad’ren,
Die tot hun geluk
kwam nad’ren,
En hun weest de
regte baen,
Om den Hemel in te
gaen.
8
Door u hebben wy
verkregen,
Dat wy ook dees’
heyl’ge wegen,
Die gy ons voorvaȃrs
weest,
Nog bewand’len
onbevreest.
9
Gy zorgt nog voor deeze landen,
En dees plaets die
d’heylige panden,
Van uw overblyfsels
eert,
Alle onheyl van
ons keert.
10
Bid dog, dat, door
woord en werken,
Wy een ieder doen
bemerken,
Dat uw leer nog
wordt geagt,
Door hun laete
nageslagt.
11
Dat uw deugden in hun kind’ren
Blyven, en ’t
verwyt verhinderen,
Dat uw voorbeeld zeden-tugt,
Zoud geweest zyn
zonder vrugt.
12
Bid, dat wy
kuysch, matig, zedig,
Neerstig,
vreedzaem, nimmer ledig,
Eerbied toonen aen
die hier,
Zyn gesteld tot
ons bestier.
13
Stichtend zyn in onzen
wandel,
En gerecht in onze
handel,
Stil, godvrugtig in
de Kerk,
Bidden, eer wy
gaen aen ’t werk.
14
Nooyt iet spreeken, doen of denken,
Dat de eerbaerheyd
kan krenken,
Dat nooyt vloek of
lasterwoord,
Zy uyt onzen mond
gehoord.
’T kwaed
gezelschap neerstig schouwen,
Op ons zelven niet
betrouwen,
Tusschen vrees en
hoop altyd,
Werken onze
zaligheyd.
16
En zo wy, (god
wilt ’t beletten)
Door de zond’n in
’s duyvels netten,
Raekden, bid, dat
wy niet lang,
Blyven in dit
helsch bedwang.
17
Maer dat God ons
wilt verleenen,
Om ons zonden te
beweenen,
Traenen van
boetveerdigheyd,
Tot ons ziele
zuyverheyd.
18
Dat w’hier toe
alle hoeken,
Ons gewissens
onderzoeken,
Dat God ons de
gratie geeft,
Die men hier toe
noodig heeft.
19
Dan oprecht berouw
verwekkend’,
Over alle zonden
strekkend’,
Neemen vastelyk voor,
nooyt meer,
Te vergrammen God
den Heer.
20
Kennende dus onze
zonden,
Gaen ontdekkend ’s
ziele wonden,
Aen den Priester,
met getal
En omstandigheyd
van al.
21
Willens nooyt een
zond verzwygen,
Alles bichten, om
te krygen,
Kwytslag, en dus
worden vry,
Van des duyvels
slaverny.
22
De vermaeningen
aenhooren,
Over geen
berisping stooren,
Die men tot ons
welzyn doet,
En volbrengen onze
boet.
23
Bid dat w’ons van
zonden wagten,
Spannen in all’ onze kragten,
Om uw voorbeeld,
om uw deugd,
Na te volgen van
ons jeugd.
24
Eynd’lyk wilt voor
ons verwerven
Deugdzaem leven,
zalig sterven,
Opdat wy met u
verblyd,
Loven God in eeuwigheyd.
Amen.
