Sint Hubertus wordt vaak als een jager voorgesteld die zich biddend richt tot een hert met een kruis tussen zijn gewei. Hij werd als zoon van de hertog van Aquitanië geboren in Toulouse, Frankrijk, ca. 656. Sint Hubertus leidde een werelds leven en hield van jagen. De legende verhaalt dat dat hij toen hij op Goede Vrijdag in de morgen op een hert aan het jagen was, een kruis zag tussen het gewei van het hert. Hubertus hoorde een stem die riep dat hij, als hij zich niet tot God zou keren en een heilig leven leiden, naar de hel zou gaan.
Toen nu de vrouw van Hubertus stierf bij de geboorte van hun zoon Floribertus gaf hij de baby aan zijn broer en werd priester. Hubertus ging op aanwijzing van de stem die hij eerder hoorde in de leer bij de heilige Lambertus van Maastricht, op dat moment de bisschop van die stad. Lambertus werd zijn vriend en raadsman en uiteindelijk volgde hij deze op.
Maastricht en Tongeren waren in die tijd onveilig, daarom verplaatste hij zowel de bisschoppelijke zetel als het gebeente van de heilige Lambertus naar Luik (rond 718). Hij was de eerste bisschop van Luik en hij verkondigde het geloof in Brabant en de Ardennen, vandaar dat in het zuiden van Nederland en in heel België vele kerken naar hem zijn vernoemd. De naam Hubertus komt als eigennaam frequent in de zuidelijke provincies, in België en Luxemburg voor.
Sint Hubertus stierf in Tervuren, België op 30 mei 727. Hij is de patroonheilige van de jagers en zijn feestdag wordt op 3 november gevierd. Op 30 september 825 werd zijn stoffelijk overschot van Luik naar de abdij van Andage overgebracht. Hierdoor werd Andage al spoedig een bedevaartsoord en de plaatsnaam veranderde na enige tijd in Saint-Hubert. De basiliek die bij de abdij werd opgericht, werd naar Hubertus van Luik vernoemd: de Basiliek van Sint-Hubertus.
