Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomada XXXIII per annum Feria V Oratio ad bonum pastorem. Gebed tot de goede Herder.

  Ad Officium lectionis

Lectio altera

Ex Commentário sancti Gregórii Nysséni epíscopi in Cántica canticórum

 (Cap. 2: PG 44, 802)

Oratio ad bonum pastorem

Ubi pascis, o pastor bone, qui super úmeros tollis totum gregem? (una enim est ovis univérsa humána natúra, quam suscepísti super úmeros). Osténde mihi locum quiétis, educ me ad herbam bonam ad nutriéndum, voca me ex nómine, ut ego qui sum ovis, áudiam tuam vocem; et propter tuam vocem da mihi vitam ætérnam: Renúntia mihi, quem díligit ánima mea.

Ita enim te nómino, quóniam nomen tuum súperat omne nomen omnémque intellegéntiam, nec univérsa natúra párticeps ratiónis id effári potest aut comprehéndere. Nomen ergo tuum, quo tua cognóscitur bónitas, est meæ ánimæ erga te benevoléntia. Quómodo enim te non díligam, qui me sic dilexísti, etiámsi ádeo nigra essem, ut ánimam tuam posúeris pro óvibus quas tu pascis? Non potest cogitári hac maior diléctio, quam tua ánima meam permutáre salútem.

Doce me ígitur, inquit, ubi pascas, ut salutári invénta pastióne cælésti ímplear nutriménto, quod qui non cómedit, non potest íngredi in vitam ætérnam; et accúrrens ad fontem, divínum potum háuriam, quem tu tamquam ex fonte præbes sitiéntibus, aquam profúndens ex tuo látere, ferro hac vena apérta, quam qui gustáverit, fit fons aquæ saliéntis ad vitam ætérnam.

Si enim in his me pascas, me omníno fácies cubáre in merídie, quando in pace simul dórmiens, requiéscam in luce quæ caret umbra; síquidem merídies umbra caret, sole lucénte super vérticem, in qua tu cubáre facis eos quos tu pavísti, quando tu púeros tuos excípies tecum in cubíle. Nemo autem hac meridiána réquie dignus censétur, qui non fúerit fílius lucis et fílius diéi. Qui autem se ex æquo separávit a vespertínis et matutínis ténebris, hoc est, ubi íncipit malum et in quod désinit, is in merídie, ut in eo cubet, collocátur a sole iustítiæ.

Signífica ergo mihi, inquit, quómodo opórteat cubáre et páscere et quænam sit via quiétis meridiánæ; ne forte a manus tuæ deductióne delápsa veritátis ignorántia, simul cóngreger cum grégibus aliénis a tuis óvibus.

Hæc dixit, de pulchritúdine quæ ei áccidit divínitus sollícita, et volens intellégere quo pacto et in perpétuum máneat prospéritas.

Tweede lezing

Uit het Commentaar op het Hooglied, van de H. Gregorius van Nyssa

(Cap. 2: PG 44, 802)

Gebed tot de goede Herder

Waar weidt gij, o goede Herder, die heel uw kudde op uw schouders draagt? (heel de menselijke natuur immers is als één schaap, dat Gij op uw schouders hebt genomen). Toen mij de plaats van rust, leid mij naar de goede weide om mij te voeden. Roep mij bij mijn naam, zodat ik als een schaap uw stem herken en geef mij vanwege uw stem het eeuwig leven: Bericht het mij, mijn zielsbeminde.

Want zo noem ik U, omdat uw Naam uitgaat boven alle naam en alle begrip, en heel de verstandelijke natuur dit niet kan uitspreken of begrijpen. Uw Naam dus, waardoor uw goedheid gekend wordt, is de grond van de genegenheid van zijn ziel jegens U. Want hoe zou ik U niet beminnen, die mij zo beminde – ook al was ik nog zo zwart- dat Gij uw leven hebt gegeven voor uw schapen, die Gij weidt? Men kan geen grotere liefde bedenken dan deze: dat Gij met uw leven mijn heil hebt gekocht.

Leer mij dus, waar Gij weidt,  om de heilzame weide te vinden, waar ik met hemels voedsel verzadigd word. Zonder dat voedsel te eten kan men het eeuwig leven niet binnengaan. Ik zal naar de bron snellen en de goddelijke drank drinken, die Gij als uit een bron aan de dorstigen voorhoudt, namelijk het water, dat uit uw zijde vloeit, nadat die ader door de lans werd geopend; en wie dat geproefd heeft, wordt zelf één bron van levend water, opborrelend ten eeuwigen leven.

Als Gij mij hier weidt, doet Gij mij waarlijk rusten in de middag, wanneer ik in vrede slapend mag rusten in het licht zonder schaduw. Want de middag heeft geen schaduw, als de zon op haar hoogtepunt staat, waar Gij hen doet rusten, die Gij gevoed hebt, en uw dienstknechten met U opneemt in uw rustplaats. Maar niemand wordt die middagrust waardig gekeurd, die geen kind is van het licht en van de dag. Wie nu op gelijke wijze zich verwijdert van de schaduwen in de avond of in de morgen, dit is, waar de zonde begint en eindigt, die wordt door de Zon der gerechtigheid naar de middag overgebracht om hem daar te laten rusten.

Duid mij dan aan, hoe men moet rusten en weiden en waar de weg ligt naar de middagrust om te voorkomen, dat ik misschien door gebrek aan kennis van de waarheid van uw kudde afdwaal en terecht kom in kuddes, die aan uw schapen vreemd zijn.

Zo sprak de ziel, vol zorg over de schoonheid, die haar van Godswege was geschonken, omdat zij wilde inzien hoe haar geluk voor altijd zou kunnen voortbestaan.