Petrus Julianus Eymard werd in 1811 geboren in de plaats La Mure in Frankrijk. Na zijn priesterwijding was hij enkele jaren werkzaam in het pastoraat en trad daarna in bij de Maristen. Hij had een buitengewone verering voor het mysterie van de eucharistie en stichtte congregaties zowel voor mannelijke als vrouwelijke kloosterlingen die zich bijzonder toelegden op de verering van de eucharistie. Om de liefde voor de heilige eucharistie te bevorderen bij de volkeren van elke streek nam hij vele daartoe geëigende initiatieven. Op 1 augustus 1868 stierf hij in zijn geboorteplaats.
Lectio altera Lezingendienst Nederlands getijdengebed
Uit de geschriften van de heilige priester Petrus Julianus Eymard (La Présence réelle, band I, Parijs 1950, blz. 270-271 en 307-308)
De eucharistie: het sacrament voor het leven.
De eucharistie is het leven voor alle volkeren. De eucharistie geeft aan hen het begin van het leven. Allen kunnen bijeenkomen om de heilige feesten van de Kerk te vieren zonder enige belemmering op grond van volk of taal. De eucharistie schenkt aan hen de wet van het leven, ja zelfs van de liefde, waarvan dit sacrament de bron is. Om die reden en door haar aard brengt zij tussen hen een gemeenschappelijke band tot stand, een soort christelijke verwantschap. Allen eten hetzelfde brood, allen zijn gast van Jezus Christus, die onder hen op bovennatuurlijke wijze de eensgezindheid van een broederlijk gedrag tot stand brengt. Leest toch de Handelingen van de Apostelen. Die bevestigen dat de menigte van de eerste christenen, bekeerlingen uit Judea en gedoopte heidenen, uit verschillende streken afkomstig, één van hart waren en één van ziel. Waarom? Omdat zij zich ernstig toelegden op de leer van de apostelen en ijverig waren in het breken van het brood.
De eucharistie is zonder twijfel het leven voor de ziel en de menselijke gemeenschap, zoals de zon het leven is voor het lichaam en heel de aarde. Zonder zon is de aarde onvruchtbaar; de zon schenkt haar vreugde, pracht en overvloed; en zij geeft aan het lichaam werkzame kracht en schoonheid. Tegenover dit wonderlijk gebeuren moet het ons niet verwonderen dat de heidenen de zon als de god van de wereld vereerd hebben. Want het hemellichaam van de dag geeft gehoor aan en is onderdanig aan de hoogste Zon, het Woord van God, Jezus Christus. Hij verlicht alle mensen die in deze wereld komen, en is zelf door de eucharistie, het sacrament van het leven, werkzaam in het binnenste van de ziel. Op deze wijze vormt Hij gezinnen en volkeren en maakt Hij de ziel die getrouw is, die deze verborgen schat vindt, die de dorst verdrijft met de bron van leven, die dikwijls dit Brood ten leven nuttigt, gelukkig, ja zelfs zeer gelukkig.
De gemeenschap van de christenen vormt bovendien een gezin. De band tussen haar leden is de eucharistische Jezus. Hij is de vader die de tafel voor het gezin gereedmaakt. De christelijke verbondenheid is afgekondigd op het laatste avondmaal samen met het vaderschap van Jezus Christus. Hij noemde zijn apostelen ‘kindertjes’, namelijk ‘mijn zonen’, en aan hen gaf Hij de opdracht om elkaar lief te hebben zoals Hij hen had liefgehad.
Bij de heilige maaltijd zijn allen zonen, die dezelfde spijs ontvangen. Daardoor komt de heilige Paulus tot de conclusie dat zij één gezin vormen, hetzelfde lichaam, omdat allen deelhebben aan het ene brood, dat Jezus Christus is. De eucharistie geeft tenslotte aan de christelijke gemeenschap de standvastigheid om de wet van respect en liefde jegens de naaste te onderhouden. Jezus Christus geeft het gebod zorg te dragen voor zijn broeders en dezen lief te hebben. Daarom neemt Hij de gestalte aan van ieder van hen: ‘Al wat gij gedaan hebt voor een van deze geringsten van mijn broeders en zusters, hebt gij voor Mij gedaan’; Hijzelf geeft zich aan een ieder door de heilige communie.
