Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XIV per annum feria V Templum Dei sanctum est, quod estis vos. De Tempel van God is heilig, en die zijt gij.

Lectio altera

Ex Expositióne sancti Ambrósii epíscopi in psalmum centésimum décimum octávum

(Nn. 12. 13-14: CSEL 62, 258-259)

Templum Dei sanctum est, quod estis vos

Ego et Pater veniémus et mansiónem apud eum faciémus. Páteat adveniénti iánua tua, áperi ánimam tuam, expánde grémium mentis tuæ, ut vídeat divítias simplicitátis, thesáuros pacis, suavitátem grátiæ. Diláta cor tuum, occúrre soli lucis ætérnæ, quæ illúminat omnem hóminem. Et illud quidem verum lumen ómnibus lucet; sed si quis fenéstras suas cláuserit, ætérno lúmine se ipse fraudábit. Exclúditur ergo et Christus, si tu mentis tuæ iánuam claudas. Etsi possit intráre, non vult tamen importúnus irrúere, non vult invítos cógere.

Ortus ex Vírgine procéssit ex alvo, univérsa totíus orbis irrádians, ut lucéret ómnibus. Cápiunt, qui desíderant fulgóris perpétui claritátem, quam nox nulla intérpolat. Soli enim huic quem cotídie cérnimus, nox tenebrósa succédit; sol autem iustítiæ numquam óccidit, quia sapiéntiæ non succédit malítia.

Beátus ergo ille, cuius pulsat iánuam Christus. Iánua nostra est fides, quæ totam domum, si fúerit robústa, commúnit. Per istam iánuam Christus ingréditur. Unde et Ecclésia dicit in Cánticis: Vox fratris mei pulsat ad iánuam. Audi pulsántem, audi introíre cupiéntem: Aperi mihi, soror mea sponsa, colúmba mea, perfécta mea, quia caput meum replétum est rore et crines mei guttis noctis.

Consídera quando máxime pulsat iánuam tuam Deus Verbum, cum replétum est caput eius rore noctúrno. In tribulatióne étenim et tentatiónibus pósitos visitáre dignátur, ne quis forte succúmbat victus ærúmnis. Replétur ergo caput eius rore, vel guttis, quando corpus eius labórat. Tunc ergo vigilándum, ne cum Sponsus vénerit, recédat exclúsus. Si enim dórmias et cor tuum non vígilet, discédit ántequam pulset; si cor tuum vígilet, pulsat et aperíri sibi iánuam poscit.

Habémus ergo ánimæ nostræ iánuam, habémus et portas de quibus dictum est: Tóllite portas príncipes vestras, et elevámini, portæ æternáles, et introíbit Rex glóriæ. Si has fídei tuæ portas velis attóllere, intrábit ad te Rex glóriæ, triúmphum portans própriæ passiónis. Habet étiam iustítia portas. Nam étiam de his légimus scriptum, dicénte Dómino Iesu per Prophétam suum: Aperíte mihi portas iustítiæ.

Est ergo ánima quæ habet iánuam, est quæ habet portas. Ad hanc iánuam venit Christus et pulsat, pulsat ad portas. Aperi ergo illi: vult introíre, vult Sponsam inveníre vigilántem.

Tweede lezing

Uit de Verklaring op Psalm 118, van de H. Ambrosius, bisschop

(Nn. 12. 13-14: CSEL 62, 258-259)

 De Tempel van God is heilig, en die zijt gij

Mijn Vader en Ik zullen tot hem komen en ons verblijf bij hem nemen. Open uw deur bij zijn komst, open uw ziel, verruim de schoot van uw geest om de rijkdommen te kunnen zien van eenvoud, de schatten van vrede, de heerlijkheid van de genade. Verruim uw hart, snel de Zon van het eeuwig Licht tegemoet, dat elke mens verlicht. Dat ware Licht schijnt ongetwijfeld voor allen, maar als iemand zijn venster sluit, zal hij zichzelf van dat eeuwig licht beroven. Ook Christus wordt dan buitengesloten, als gij de deur van uw geest sluit. Hoewel Hij toch kan binnenkomen, wil Hij niet ongewenst binnendringen; Hij wil geen onwilligen dwingen.

Geboren uit de Maagd trad Hij uit de schoot naar voren, heel de wereld verlichtend om voor allen te stralen. Zij, die verlangen naar de klaarheid van die blijvende glans, die door geen nacht wordt onderbroken, nemen dat Licht op. Op deze Zon, die wij dagelijks zien, volgt immers de duistere nacht; maar de Zon der gerechtigheid gaat nooit onder, want daarop volgt de Wijsheid niet de boosheid.

Zalig hij dus, aan wiens deur Christus aanklopt. Onze deur is het geloof, dat, als het sterk is, heel het huis verstevigt. Door die deur komt Christus binnen. Vandaar dat ook de Kerk in het Hooglied zegt: De stem van mijn broeder klopt aan mijn deur. Luister naar Hem, die klopt; luister naar Hem, die verlangt binnen te komen: Doe open, mijn zuster, mijn liefste, mijn duifje, mijn schoonste, want mijn hoofd is nat van de dauw en mijn lokken zijn klam van de nacht.

Beschouw hoe het Goddelijk Woord dan vooral aan uw deur klopt, wanneer zijn Hoofd nat is van de nachtelijke dauw. Want juist als wij in beproeving en bekoringen verkeren verwaardigt Hij zich ons te bezoeken, om te voorkomen, dat iemand door ellende overwonnen bezwijkt. Zijn hoofd is nat van de dauw of het vocht, wanneer zijn Lichaam lijdt. Dan dus moet men waken, om te voorkomen dat de Bruidegom, wanneer Hij komt, heengaat, omdat Hem niet wordt opengedaan. Want als gij slaapt en uw hart niet waakt, gaat Hij al heen vóór Hij nog klopt; maar als uw hart waakt, zal Hij kloppen en vragen de deur voor Hem te openen.

Wij hebben dus een deur in onze ziel; wij hebben ook poorten, waarover gezegd is: Eeuwige poorten, heft uw kroonlijsten op, rekt u omhoog; en de Koning der glorie zal binnengaan. Als gij de poorten van uw geloof wilt omhoog heffen, zal de Koning der glorie bij u binnenkomen, de overwinning meedragend van zijn eigen Lijden. Ook de gerechtigheid heeft haar poorten. Want ook over deze vinden wij geschreven, dat de Heer Jezus door zijn Profeet zegt: Open Mij de poorten der gerechtigheid.

De ziel heeft dus een deur; zij heeft ook poorten. Bij die deur komt Christus en klopt; Hij klopt ook bij de poorten. Doe dus voor Hem open: Hij wil binnenkomen, Hij wil zijn Bruid wakend vinden.