"Het mysterie van het leven is niet te doorgronden. Maar hoe bijzonder het in elkaar steekt, maakt deze dialoog wel duidelijk. Misschien heeft iemand hier iets aan:
In de buik van de moeder zitten twee baby’s. Zegt de één tegen de ander: “Geloof jij in een leven na het leven hier?” Zegt de ander: “Ja, er moet wel iets zijn nadat we geboren worden”.
“Onzin”, zegt de eerste, “wat voor leven zou dat moeten zijn?”. De ander: “Ik weet het niet, maar er zal misschien meer licht zijn dan hier, we kunnen dan misschien lopen met onze benen, eten met onze mond en met onze zintuigen dingen ontdekken die wij nu nog niet kennen?”.
Zegt de één: “dat is onzin. Lopen met onze benen? En eten met onze mond? We zitten aan de navelstreng, die maar heel kort is en die ons van alles voorziet. Dus leven na de geboorte is echt onmogelijk”.
De ander: “Nou, ik denk wel dat heel anders is dan hier. En de navelstreng hebben we misschien helemaal niet meer nodig”.
“Dat is ook onzin. Want waarom weten wij dat niet? Er is nog nooit iemand teruggekomen. Nee, na dit leven hier is er echt geen leven meer, dit is het enige en het einde”.
“Nee hoor, ik weet niet precies wat het is, maar we zullen in ieder geval onze moeder ontmoeten”.
“Moeder, geloof jij in een moeder? Waar is ze dan, waarom zien we haar dan niet?”
“Ze is overal om ons heen, wij leven in haar. Zonder haar zou er geen leven zijn”.
Zegt de één weer: “Nou, ik zie haar niet, en ik merk niets van haar”.
Dan zegt de ander: “Soms, als je heel stil bent en goed luistert, kun je haar aanwezigheid voelen en haar stem horen die ons roept van boven”.
