Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomada XXIX per annum feria IV Gij zult niets vinden wat niet in dit Gebed des Heren besloten ligt.

Lectio altera

Ex Epístola sancti Augustíni epíscopi ad Probam

(Ep. 130, 12, 22 — 13, 24: CSEL 44, 65-68)

Nihil invenies quod in ista dominica non contineatur oratione

Qui dicit, verbi grátia: Clarificáre in ómnibus géntibus, sicut clarificátus es in nobis, et: Prophétæ tui fidéles inveniántur, quid áliud dicit quam: Sanctificétur nomen tuum?

Qui dicit: Deus virtútum, convérte nos, et osténde fáciem tuam, et salvi érimus, quid áliud dicit quam: Véniat regnum tuum?

Qui dicit: Itínera mea dírige secúndum verbum tuum, et ne dominétur mihi omnis iníquitas, quid áliud dicit quam: Fiat volúntas tua sicut in cælo et in terra?

Qui dicit: Paupertátem et divítias ne déderis mihi, quid áliud dicit quam: Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie?

Qui dicit: Meménto, Dómine, David et omnis mansuetúdinis eius, aut: Dómine, si feci istud, si est iníquitas in mánibus meis, si réddidi retribuéntibus mihi mala, quid áliud dicit quam: Dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris?

Qui dicit: Erue me ab inimícis meis, Deus, et ab insurgéntibus super me líbera me, quid áliud dicit quam: Líbera nos a malo?

Et si per ómnia precatiónum sanctárum verba discúrras, quantum exístimo, nihil invénies quod in ista domínica non contineátur et conclúdat orátio. Unde líberum est áliis atque áliis verbis, éadem tamen in orándo dícere, sed non esse debet líberum ália dícere.

Hæc et pro nobis, et pro nostris, et pro aliénis, atque ipsis inimícis sine fluctu dubitatiónis oránda sunt; quamvis álius pro isto, álius pro illo, sicut se habent propinquitátes vel longinquitátes necessitúdinum, in corde orántis oriátur aut extóllat afféctus.

Habes, quantum árbitror, non solum qualis ores, verum étiam quid ores; non me docénte, sed illo qui omnes nos docére dignátus est.

Beáta vita quærénda est, hæc a Dómino Deo peténda. Quid sit beátum esse, a multis multa sunt disputáta; sed nos ad multos et ad multa ut quid imus? Bréviter in Scriptúra Dei veracitérque dictum est: Beátus pópulus cuius est Dóminus Deus ipsíus. In ipso pópulo ut simus atque ad eum contemplándum et cum eo sine fine vivéndum perveníre possímus, finis præcépti est cáritas de corde puro et consciéntia bona et fide non ficta.

In eísdem tribus pro consciéntia bona spes pósita est. Fides ergo et spes et cáritas ad Deum perdúcunt orántem, hoc est credéntem, sperántem, desiderántem et quæ petat a Dómino in domínica oratióne considerántem.

Tweede lezing

Uit de ‘Brief aan Proba’van de H. Augustinus, bisschop

(Ep. 130, 12, 22 — 13, 24: CSEL 44, 65-68)

Wie bij voorbeeld zegt: Verheerlijk U bij alle volkeren zoals bij ons verheerlijkt zijt, en: Laten uw profeten waarachtig worden bevonden, wat zegt hij dan anders dan: Geheiligd worde uw naam?

Wie zegt: God der heerscharen, richt ons weer op; laat uw aanschijn lichten, dat wij worden gered, wat zegt hij anders dan: Uw rijk kome?

Wie zegt: Richt mijn schreden naar uw bestel en laat geen onheil mij treffen,  wat zegt hij anders dan: Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel?

Wie zegt: Geef mij armoede noch rijkdom, Wat zegt hij anders dan: Geef ons heden ons dagelijks brood?

Wie zegt: Blijf David gedenken, Heer en al zijn zachtmoedigheid, of: Heer, als ik dat heb gedaan, als er onrecht kleeft aan mijn handen; als ik kwaad heb vergolden aan hem, die het mij aandeden, wat zegt hij dan anders dan: Vergeef ons onze schuld, zoals ook wij aan anderen hun schuld vergeven?

Wie zegt: Red mij van mijn vijanden, God, bescherm mij tegen mijn verdrukkers, wat zegt hij anders dan: Verlos ons van het kwade?

En als gij alle woorden van heilige gebeden doorneemt, zult ge, voor zover ik meen, niets vinden, wat niet in dat gebed des Heren ligt vervat en besloten. Vandaar staat het wel vrij: telkens met andere woorden en toch hetzelfde te zeggen bij het bidden, maar het staat niet vrij iets anders te zeggen.

Zo moeten wij bidden voor onszelf, voor de onzen en voor vreemden, zelfs voor onze vijanden, zonder een zweem van aarzeling, hoewel in het hart van degene die bidt, nu eens de behoefte tot gebed voor die ontstaat en zich verheffen moge, naargelang hij hem nader of verder staat.

Gij hebt, voor zover ik meen, nu vernomen niet alleen hoe gij zelf bij het gebed u moet gedragen, maar ook wat gij in uw gebed moet vragen; en dat heb ik u niet geleerd, maar degene, die zich verwaardigde ons allen te leren.

Het gelukzalige leven moet men zoeken en dit aan God de Heer vragen. De kwestie, wat het zeggen wil: gelukzalig te zijn, daarover is veel door velen getwist; maar waarom zouden wij ons ter wille van deze vele opvattingen wenden naar velen? In Gods Heilige Schrift wordt kort en waarachtig gezegd: Gelukkig het volk, waarvan de Heer zijn God is. Om tot zijn volk te behoren en om ertoe te kunnen komen Hem te beschouwen en voortdurend met Hem te kunnen leven, moeten wij beseffen, dat het doel van het gebod de liefde is, die voortkomt uit een rein hart, een goed geweten en een ongeveinsd geloof.

In deze drie ligt voor een goed geweten, de hoop gevestigd. Het geloof, de hoop en de liefde voeren dus degene, die bidt, tot God, d.w.z.: degene die gelooft, hoopt, verlangt en datgene overweegt, wat hij aan God vraagt in het gebed des Heren.