Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomada XXIX per annum feria VI De H. Geest spreekt voor ons ten beste

  Ad Officium 

Lectio altera

Ex Epístola sancti Augustíni epíscopi ad Probam

(Ep. 130, 14, 27 — 15, 28: CSEL 44, 71-73)

Spiritus interpellat pro nobis

Quisquis unam illam petit a Dómino, et hanc requírit, certus ac secúrus petit, nec timet ne forte obsit cum accéperit, sine qua nihil prodest quidquid áliud, sicut opórtet, accéperit. Ipsa est enim una vera et sola beáta vita, ut contemplémur Dómini delectatiónem in ætérnum, immortáles atque incorruptíbiles córpore et spíritu. Propter hanc unam cétera requirúntur et non indecénter petúntur. Istam quisquis habúerit, ómnia quæ vult habébit, nec áliquid ibi velle quia nec habére póterit quod non decébit.

Ibi est quippe fons vitæ, quem sitíre nunc opórtet in oratióne, quámdiu in spe vívimus et quod sperámus nondum vidémus, in protectióne alárum eius, ante quem est omne desidérium nostrum, ut inebriémur ab ubertáte domus eius et torrénte voluptátis eius potémur; quóniam apud eum est fons vitæ et in lúmine eius vidébimus lumen, quando satiábitur in bonis desidérium nostrum et nihil erit ultra quod geméndo quærámus, sed quod gaudéndo teneámus.

Verúmtamen quóniam ipsa est pax, quæ præcéllit omnem intelléctum, étiam ipsam in oratióne poscéndo, quid orémus, sicut opórtet, nescímus. Quod enim sícuti est cogitáre non póssumus, útique nescímus; sed quidquid cogitánti occúrrerit, abícimus, respúimus, improbámus, non hoc esse quod quærimus nóvimus, quamvis illud nondum quale sit novérimus.

Est ergo in nobis quædam, ut ita dicam, docta ignorántia, sed docta Spíritu Dei qui ádiuvat infirmitátem nostram. Nam cum dixísset Apóstolus: Si autem quod non vidémus sperámus, per patiéntiam exspectámus; ibi subiécit: Simíliter et Spíritus ádiuvat infirmitátem nostram; quid enim orémus, sicut opórtet, nescímus; sed ipse Spíritus interpéllat gemítibus inenarrabílibus. Qui autem scrutátur corda, scit quid Spíritus sápiat, quia secúndum Deum interpéllat pro sanctis.

Quod non sic est intellegéndum, ut existimémus Sanctum Spíritum Dei, qui in Trinitáte incommutábilis Deus est et cum Patre et Fílio unus Deus, tamquam áliquem qui non sit quod Deus est, interpelláre pro sanctis; dictum est quippe: Interpéllat pro sanctis, quia interpelláre sanctos facit; sicut dictum est: Tentat vos Dóminus Deus vester, ut sciat si dilígitis eum, hoc est: ut scire vos fáciat. Interpelláre ítaque sanctos facit gemítibus inenarrabílibus, inspírans eis desidérium étiam adhuc incógnitæ tantæ rei quam per patiéntiam exspectámus. Quómodo enim narrátur, quando desiderátur quod ignorátur? nam útique si omnímodo ignorarétur, non desiderarétur; et rursus, si viderétur, non desiderarétur, nec gemítibus quærerétur.

Tweede lezing

Uit de Brief van de H. Augustinus aan Proba

(Ep. 130, 14, 27 — 15, 28: CSEL 44, 71-73)

De Geest spreekt voor ons ten beste

Alwie dat éne aan de Heer vraagt en dat verlangt, vraagt op een vaste en veilige wijze en behoeft niet te vrezen, dat het hem wellicht zal schaden, als Hij dat ontvangen heeft, zonder hetwelk hem niets van nut kan zijn, wat men dan ook al door een gebed, zoals het behoort te zijn, verkregen moge hebben. Want dat éne is het ene ware en alleen zalige leven: dat wij, onsterfelijk naar lichaam en geest, voor eeuwig de heerlijkheid van de Heer aanschouwen. Om dat éne wordt al het overige verlangd en niet onbehoorlijk gevraagd. Al wie dat éne bezit, zal ook alles bezitten wat hij wil, en zal niet bij machte zijn iets te willen hebben, wat niet behoorlijk is.

Daar is immers de bron des levens, naar welke wij nu moeten dorsten in het gebed, zolang wij leven in de hoop en nog niet zien wat wij hopen, zolang wij vertoeven In de beschutting van zijn vleugels, voor Wie al ons verlangen open ligt, om dronken te worden door de overvloed van zijn huis en gedrenkt te worden door de stroom van zijn geneugte, want bij Hem is de bron des leven, en in Zijn licht zullen wij het Licht aanschouwen, wanneer ons verlangen verzadigd zal worden met zijn goederen en er niets meer overblijft om al zuchtende te zoeken, maar alleen om in vreugde te bezitten.

Intussen, omdat dit de vrede is, die alle begrip te boven gaat, weten wij, wanneer wij deze vrede in het gebed vragen, ook dan niet altijd te bidden zoals het behoort. Want wat wij ons niet kunnen voorstellen hoe het is, kunnen wij natuurlijk ook niet kennen. Maar al wat ons in de gedachte komt, verwerpen wij, verachten wij, keuren wij af, omdat wij weten, dat het niet datgene is, wat wij zoeken, hoewel wij nog niet weten, wat het eigenlijk is.

Wij hebben dus in ons, om zo te zeggen, een soort kundige onwetendheid, maar dan kundig door de Geest Gods, die onze zwakheid te hulp komt. Want als de Apostel gezegd heeft: Daar onze hoop gericht is op het onzichtbare, moet onze verwachting gepaard gaan met standvastigheid, voegt hij eraan toe: Evenzo komt de Geest onze zwakheid te hulp. Want wij weten niet eens, hoe wij behoren te bidden, maar de Geest zelf pleit voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen. En Hij, die de harten doorgrondt, weet waar de Geest op zint: Hij spreekt voor de heiligen ten beste naar Gods bedoeling.

Die moeten wij niet zo verstaan, alsof wij menen, dat de Heilige Geest van God, die in de Drieëenheid onveranderlijk God is en één met de Vader en de Zoon, voor de heiligen ten beste spreekt als iemand, die niet even hoog staat als God zelf. Er wordt immers gezegd: Hij spreekt voor de heiligen ten beste, omdat Hij de heiligen tot gebed aanspoort, zoals gezegd is: De Heer, uw God, stelt u op de proef, om te weten of gij Hem bemint, dit is, om het u te doen weten. Derhalve bewerkt Hij, dat de heiligen bidden met onuitsprekelijke verzuchtingen, hun het verlangen ingevend naar dat heerlijke, nog onbekende goed, dat wij in geduld verhopen. Hoe toch zou men dat kunnen zeggen, wanneer men verhoopt, wat men nog niet kent? Want als het geheel en al onbekend zou zijn, zou men er niet naar verlangen; en van de andere kant: als men het zou zien, zou men niet meer verlangen en het niet al zuchtende zoeken.