Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomada XXIX per annum feria II Certis horis ad negotium orandi mentem revocemus. Op bepaalde uren moeten wij onze geest tot het gebed wenden.

Ad Officium lectionis

Lectio altera

Ex Epístola sancti Augustíni epíscopi ad Probam

(Ep. 130, 9, 18 — 10, 20: CSEL 44, 60-63)

Certis horis ad negotium orandi mentem revocemus

Semper vitam beátam a Dómino Deo desiderémus et semper orémus. Sed ídeo ab áliis curis atque negótiis, quibus ipsum desidérium quodámmodo tepéscit, certis horis ad negótium orándi mentem revocámus, verbis oratiónis nos admonéntes in id quod desiderámus inténdere, ne quod tepéscere cœperat, omníno frigéscat et pénitus exstinguátur, nisi crébrius inflammétur.

Unde et illud quod Apóstolus ait: Postulatiónes vestræ innotéscant apud Deum, non sic accipiéndum est, tamquam Deo innotéscant, qui eas et ántequam essent útique nóverat, sed nobis innotéscant apud Deum per tolerántiam, non apud hómines per iactántiam.

Quæ cum ita sint, étiam diu oráre cum vacat, id est cum ália bonárum et necessariárum actiónum non impediúntur offícia, quamvis et in eis, ut dixi, desidério illo semper orándum sit, non est ímprobum nec inútile. Neque enim, ut nonnúlli putant, hoc est oráre in multilóquio, si diútius orétur. Aliud est sermo multus, áliud diutúrnus afféctus. Nam et de ipso Dómino scriptum est quod pernoctáverit in orándo, et quod prolíxius oráverit: ubi quid áliud quam nobis præbébat exémplum, in témpore precátor opportúnus, cum Patre exaudítor ætérnus?

Dicúntur fratres in Ægýpto crebras quidem habére oratiónes, sed eas tamen brevíssimas et raptim quodámmodo iaculátas, ne illa vigilánter erécta, quæ oránti plúrimum necessária est, per productióres moras evanéscat atque hebetétur inténtio. Ac per hoc étiam ipsi satis osténdunt, hanc intentiónem sicut non est obtundénda, si perduráre non potest, ita si perduráverit, non cito esse rumpéndam.

Absit enim ab oratióne multa locútio, sed non desit multa precátio, si fervens persevérat inténtio. Nam multum loqui est in orándo rem necessáriam supérfluis ágere verbis. Multum autem precári est ad eum, quem precámur, diutúrna et pia cordis excitatióne pulsáre. Nam plerúmque hoc negótium plus gemítibus quam sermónibus ágitur, plus fletu quam affátu. Ponit autem lácrimas nostras in conspéctu suo, et gémitus noster non est abscónditus ab eo, qui ómnia per Verbum cóndidit et humána verba non quærit.

Tweede lezing

Uit de ‘Brief aan Proba’van de H. Augustinus, bisschop

(Ep. 130, 9, 18 — 10, 20: CSEL 44, 60-63)

 Op bepaalde uren moeten wij onze geest tot het gebed wenden

Laten we steeds van God de Heer het zalig leven verhopen en daarvoor altijd blijven bidden. En daarom moeten wij onze geest van andere zorgen en bezigheden, waardoor ons verlangen zelf enigszins verzwakt, op bepaalde uren afwenden en keren tot gebed en met de woorden van het gebed onszelf op on verlangen richten, om dit niet te laten verflauwen, zodat het geheel zou verkoelen en tenslotte volkomen zou verdwijnen, als het niet bij herhaling wordt ontvlamd.

Vandaar dat men het gezegde van de Apostel: Uw wensen moeten bij God bekend zijn, niet zo moet worden verstaan, alsof deze wensen voor God bekend gemaakt  worden die deze al kende voor ze bestonden; maar zij moeten voor onszelf bekend worden door onze volharding bij God, niet door onze pralerij bij de mensen.

Omdat dit nu zo is, is het niet verkeerd en onnuttig wanneer men veel tijd aan het gebed besteedt, dit is, wanneer andere plichten van goede en nuttige werken er niet door gehinderd worden, hoewel ook daarbij, door dat verlangen, zoals ik zei, men altijd moet bidden. Want het betekent niet, zoals sommigen menen, met veel woorden bidden, als men wat langer bidt. Iets anders is veel woorden, iets anders voortdurende aandacht. Want ook over de Heer zelf staat geschreven, dat Hij de nacht doorbracht in gebed en dat Hij met meer aandrang bad. Wat deed Hij hier anders dan on een voorbeeld geven, Hij, die in de tijd op de juiste manier bad en die met de Vader in alle eeuwigheid de gebeden verhoort?

Men zegt, dat de broeders in de Egyptische woestijn wel herhaaldelijk bidden, maar dan zeer kort en snel bij wijze van schietgebeden, opdat niet de zorgvuldig opgewekte aandacht, die voor het bidden zo uiterst noodzakelijk is, door te lange duur verzwakt en verdwijnt.  Daardoor tonen zij ook voldoende aan, dat men die aandacht, als zij niet kan blijven voortduren, evenmin moet laten afstompen, als dat men die niet plotseling moet afbreken, wanneer ze nog voortduurt.

Bij het gebed toch vermijde men het veelspreken maar niet het veelsmeken, als de vurige aandacht behouden blijft. Want veel spreekt men als men bij het bidden datgene war voor ons nodig is, met overvloedige woorden tracht te bereiken.  Maar onder veel bidden verstaat men; bij Hem, tot Wie wij smeken, aandringen met een voortdurende en vrome ontroering des harten. Want die zaak wordt meestal meer met zuchten dan met woorden bepleit, meer met wenen dan met spreken. Want onze tranen heeft Hij voor zijn aangezicht geplaatst en ons zuchten bleef niet verborgen voor Hem, die alles schiep door zijn Woord en geen menselijke woorden nodig heeft.