Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XVI per annum sabbato Cor nostrum dilatatum est. Ons hart staat wijd voor u open.

Lectio altera

Ex Homilíis sancti Ioánnis Chrysóstomi epíscopi in Epístolam secúndam ad Corínthios (Hom. 13, 1-2: PG 61, 491-492)

Cor nostrum dilatatum est

Cor nostrum dilatátum est. Quemádmodum enim id, quod calórem affert, dilatáre solet, ita étiam caritátis munus est dilatáre: cálida quippe ac fervens est virtus. Hæc os quoque Pauli aperiébat et cor dilatábat. «Neque enim ore tantum amo, inquit; verum étiam cor ipsum in amóre cónsonat: ídeo cum fidúcia loquor, toto ore ac tota mente». Non enim Pauli corde quidquam látius erat, quod pios omnes, perínde atque amásius quíspiam, ádeo arcto amóre complectebátur, non sese scindénte ipsíus amicítia et imbecillitátem contrahénte, sed íntegra in unoquóque manénte. Et quid mirum talem ipsíus in pios viros ánimum fuísse, cum étiam in infidélibus cor ipsíus univérsum terrárum orbem amplecterétur?

Ideo non dixit: «Amo vos», sed, quod maiórem émphasim habet: Os nostrum patet, cor nostrum dilatátum est; omnes intus habémus, ac ne id quidem utcúmque, sed cum ingénti amplitúdine. Nam qui amátur, in íntimo amántis corde sine ullo metu obámbulat; idcírco ait: Non angustiámini in nobis, angustiámini autem in viscéribus vestris. Obiurgatiónem vide non parva indulgéntia temperátam: id quod magnópere amántium est. Non dixit: «Vos me non amátis», sed: «Non pari modo»; neque enim vult aspérius eos insectári.

Ac passim cérnere est quómodo incredíbili quodam fidélium amóre flagret, si quis ex síngulis epístolis testimónia séligat. Ad Romános enim scribens ait: Cúpio vidére vos; et: Sæpe propósui veníre ad vos; et: Si quo modo tandem aliquándo prósperum iter hábeam ad vos. Ad Gálatas autem hæc dicit: Filíoli mei, quos íterum partúrio; ad Ephésios rursus: Huius rei grátia flecto génua mea pro vobis; ad Thessalonicénses autem: Quæ enim est spes mea aut gáudium aut glóriæ coróna? annon vos? Quia se et in corde et in vínculis eos circumférre dicébat.

Porro cum ad Colossénses scribit: Cúpio, inquit, vidére vos quantum certámen hábeam pro vobis, et quicúmque fáciem meam non vidérunt in carne, ut consolatiónem hábeant corda vestra; et ad Thessalonicénses: Quemádmodum si nutrix fóveat fílios suos, ita desiderántes vos, cupiebámus vobis dare non solum Evangélium, sed étiam ánimas nostras. Non angustiámini in nobis, inquit. Nec vero se dumtáxat eos amáre ait, sed ab ipsis étiam amári, quo nimírum hinc quoque eórum ánimos allíciat. Atque de his quidem hoc testíficans, ait: Titus venit, réferens nobis vestrum desidérium, vestrum fletum, vestram æmulatiónem.

Tweede lezing

Uit de Homilieën op de Tweede Brief aan de Korinthiërs van de H. Johannes Chrysostomus, bisschop

(Hom. 13, 1-2: PG 61, 491-492

Ons hart staat wijd voor u open

Ons hart heeft zich verruimd. Zoals toch datgene, wat warmte verwekt, iets doet uitzetten, zo is het ook de eigenschap van de liefde te verruimen: de liefde is immers warm en vurig. Zij ook opende de mond van Paulus en verruimde zijn hart. ‘Ik bemin immers niet alleen met de mond, zegt hij, maar ook het hart klinkt mee in de liefde: daarom spreek ik vol vertrouwen, met heel mijn tong en heel mijn geest’. Want er bestond niets wat ruimer was dan het hart van Paulus, omdat hij evenals een minnaar alle gelovigen met zulk een liefde omvatte, dat hij deze aan niemand onttrok of ze liet verkoelen, maar ze onverzwakt tegenover eenieder beoefende. En waarom zou het te verwonderen zijn, dat hij zulk een liefde bezat voor de vromen, als zijn hart, zelf onder de heidenen verkerend, heel de aarde zou willen omvatten?

Daarom zegt hij niet: ‘Ik bemin u’, maar (wat meer klemtoon heeft): Wij spreken ronduit, ons hart staat wijd voor u open; allen dragen wij in ons, en dat niet zo goed en kwaad als het gaat, maar met een onmetelijke ruimhartigheid. Want wie bemind wordt, kan zich zonder enige vrees vrij bewegen in het binnenste van het hart van de minnaar. Daarom zegt hij: Het is niet onze schuld, dat gij u beklemd voelt; zelf zijt ge niet ruimhartig genoeg. Zie, hoe zijn berisping met niet weinig toegevendheid wordt getemperd: wat dan ook juist de eigenschap is van de minnaars. Hij zegt niet: ‘Gij bemint mij niet’, maar ‘Niet op dezelfde wijze (als ik)’; want hij wil hen niet al te zeer beschamen.

Ook kan men hier en daar zien, hoe hij met een ongelofelijke liefde tot de gelovigen brandt, als men daarvoor bewijzen bijeenhaalt uit zijn verschillende Brieven. Aan de Romeinen toch schrijft hij: Ik verlang u te leren kennen; en: Dikwijls heb ik het voornemen gemaakt u te bezoeken, en: Als ik eindelijk eens een gunstige gelegenheid krijg om bij u te komen. Tot de Galaten zegt hij: Mijn kinderkens, welke ik opnieuw ter wereld breng; tot de Ephesiërs wederom: Daarom buig ik mijn knieën om voor u te bidden; en tot de inwoners van Tessalonika: Want wat is mijn hoop of mijn vreugde of mijn gloriekroon? Zijt gij dat niet zelf? En dit, omdat hij zei, hen zowel in zijn hart als in zijn boeien mee te dragen.

Vervolgens schrijft hij aan de inwoners van Colosse: Gij moet weten, welke een zware strijd ik te voeren heb voor u en voor zovelen, die mij niet persoonlijk kennen; opdat uw harten hierdoor worden getroost. En aan die in Thessalonika: Zoals een moeder haar kinderen voedt en koestert, waren wij u innig genegen, dat wij u gaarne mét Gods Evangelie ons eigen leven hadden geschonken. Het is niet onze schuld, dat gij u beklemd voelt. Paulus zegt, dat hij hen niet alleen bemint, maar ook door hen bemind wordt, en dat hij daardoor vooral ook hun zielen tot zich trekt. Hierover getuigt hij aldus: Titus kwam ons vertellen van uw vurig verlangen, uw verdriet en uw ijver voor mij.