Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Feria V Hebdomadæ II per annum Ad Officium lectionis Christus semper vivens ad interpellandum pro nobis. Christus, die altijd leeft om onze Voorspreker te zijn.

Lectio altera

Ex Epístola sancti Fulgéntii Ruspénsis epíscopi

(Epist. 14, 36-37: CCL 91, 429-431)

Christus semper vivens ad interpellandum pro nobis

Illud quippe primum attendéndum est, quod in conclusióne oratiónis, «per Iesum Christum Fílium tuum Dóminum nostrum» dícimus. Per Spíritum vero Sanctum nullátenus dícimus. Quod útique non inániter cathólica concélebrat Ecclésia, propter illud útique sacraméntum, quo mediátor Dei et hóminum factus est homo Iesus Christus, sacérdos in ætérnum secúndum órdinem Melchísedech, qui per próprium sánguinem semel introívit in sancta, non útique manufácta exemplária veritátis, sed in ipsum cælum, ubi est in déxtera Dei, et interpéllat pro nobis.

Hoc in eo pontificátus offícium íntuens Apóstolus ait: Per ipsum ergo offerámus hóstiam laudis semper Deo, id est fructum labiórum confiténtium nómini eius. Per ipsum ergo hóstiam laudis atque oratiónis offérimus, quia per eius mortem reconciliáti sumus cum inimíci essémus. Per ipsum enim qui pro nobis hóstia dignátus est fíeri, potest in conspéctu Dei nostra hóstia acceptábilis inveníri. Proptérea nos beátus Petrus ádmonet, dicens: Et vos tamquam lápides vivi ædificámini in domum spiritálem, in sacerdótium sanctum, offeréntes spiritáles hóstias, acceptábiles Deo per Iesum Christum. Hac ígitur ratióne dícimus Deo Patri: «Per Iesum Christum Dóminum nostrum».

Cum ergo sacerdótis fit méntio, quid áliud quam mystérium domínicæ incarnatiónis osténditur, quo Dei Fílius, cum in forma Dei esset, semetípsum exinanívit, formam servi accípiens; secúndum quam se humiliávit, factus obœdiens usque ad mortem; minorátus scílicet paulo minus ab ángelis, et æqualitátem patérnæ póssidens unitátis? Eo quippe minorátus est Fílius, æquális pérmanens Patri, quod in similitúdine hóminum dignátus est fíeri. Ipse autem se minórem fecit, quando semetípsum exinanívit, formam servi accípiens. Christi porro minorátio, ipsa est exinanítio; nec tamen ália est exinanítio quam formæ servílis accéptio.

Christus ergo in forma Dei pérmanens, Unigénitus Deus, cui cum Patre hóstias offérimus, formam servi accípiens, sacérdos est factus, per quem hóstiam vivam, sanctam, Deo placéntem offérre possímus. Nec tamen a nobis offérri hóstia potuísset, si Christus pro nobis factus hóstia non fuísset, in quo ipsa natúra nostri géneris, vera est hóstia salutáris. Nam cum nos osténdimus per ætérnum Sacerdótem Dóminum nostrum nostras oratiónes offérre, veram in eo carnem nostri géneris confitémur; secúndum illud quod Apóstolus dicit: Omnis enim póntifex ex homínibus assúmptus, pro homínibus constitúitur in his quæ sunt ad Deum, ut ófferat dona et sacrifícia pro peccátis. Cum vero dícimus: «Fílium tuum», et adícimus: «qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti», illam útique unitátem commemorámus, quam naturáliter habet Pater et Fílius et Spíritus Sanctus: ubi osténditur idem ipse Christus pro nobis sacerdotáli functus offício, cui naturális est únitas cum Patre et Spíritu Sancto.

Tweede lezing

Uit een brief van de H. Fulgentius van Ruspe, bisschop

Christus, die altijd leeft om onze Voorspreker te zijn

Dáárop moet men vooral letten, namelijk dat wij op het einde van een gebed zeggen: “Door Jezus Christus, uw Zoon, onze Heer’; wij zeggen dus niet ‘door uw Heilige Geest’, wat de katholieke Kerk dan ook niet zonder reden doet, wegens dát geheim namelijk dat de Mens Jezus Christus de Middelaar is geworden tussen God en de mensen. Priester in eeuwigheid naar de orde van Melchisedech, die door zijn eigen Bloed voor ééns is binnengegaan in het heiligdom, dat niet het waarachtige heiligdom slechts afbeeldt en door handen gemaakt is, maar in de hemel zelf, waar Hij zit aan de rechterhand Gods, en voor ons ten beste spreekt.

Dit ambt van Hogepriester in Hem beschouwend zegt de Apostel:  Laten wij daarom steeds door middel van Hem ons offer van lof aan God aanbieden, dit is de vrucht van onze lippen, die zijn Naam prijzen. Door middel van Hem dus bieden wij ons offer aan van onze lof en van ons gebed, omdat wij door middel van zijn dood zijn verzoend, toen wij vijanden waren.  Want door middel van Hem, die zich gewaardigd heeft om slachtoffer te worden  voor ons, kan voor Gods aanschijn ons offer aanvaardbaar worden bevonden. Daarom vermaant ons de zalige Petrus, als hij zegt: Laat ook u zelf als levende stenen voegen in de bouw van de geestelijke tempel. Draagt als een heilig priesterschap, geestelijke offers op die welgevallig zijn aan God door Jezus Christus. Daarom kunnen wij dan ook met reden tot God de Vader zeggen: ‘Door Jezus Christus, onze Heer’.

Wanneer dus gesproken wordt van ‘priester’, wat anders wordt er dan bedoeld dan het mysterie van de Menswording van de Heer, waardoor de Zoon Gods, toen Hij bestond in goddelijke Majesteit, Zichzelf heeft ontledigd, door het bestaan van een dienstknecht op zich te nemen. Dienovereenkomstig heeft Hij zich vernederd, is gehoorzaam geworden tot de dood, klein geworden namelijk en een korte tijd beneden de engelen, en toch de gelijkheid bezittend met de Godheid van de Vader? In díe zin is de Zoon dan ook kleiner geworden, gelijk blijvend aan de Vader, waardoor Hij zich verwaardigd heeft gelijk te worden aan de mensen. Want Hij heeft zich kleiner gemaakt, toen Hij zichzelf ontledigde door de gedaante van een slaaf aaan te nemen. De verkleining van Christus dat is de ontlediging: er is geen andere ontlediging dan het aannemen van de gedaante van een slaaf.

Christus dan, in Gods gestalte blijvend, de Eniggeboren Zoon Gods, aan Wie wij evenals aan de Vader onze offers opdragen, nam de gedaante aan van een slaaf en werd Priester, door Wie wij een levend, heilig, Godwelgevallig Offer kunnen opdragen.  Want er had door ons geen offer opgedragen kunnen worden, als Christus niet voor ons tot Offer was geworden: in Wie de natuur zelf van ons geslacht een waarlijk heilzaam offer is, Want als wij openlijk door onze Heer, de eeuwige Priester onze gebeden opdragen, belijden wij in Hem het ware vlees van ons geslacht. Dienovereenkomstig zegt de Apostel: Elke Hogepriester, uit de mensen genomen, wordt aangesteld voor de mensen ten behoeve van hun verhouding tot God, om gaven en offers op te dragen voor de zonden. Wanneer wij immers zeggen: ‘Uw Zoon’, en daaraan toevoegen “Die met U leeft en heerst in de eenheid van de Heilige Geest’, doelen wij toch op die eenheid, die de Vader van nature heeft met de Zoon en de Heilige Geest. Waardoor tegelijk wordt getoond  dat Christus zelf voor ons de functie van priester vervult, die één eenheid van nature bezit met de Vader en de Heilige Geest.