Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Feria V Hebdomadæ I Adventus Ad Officium lectionis

Lectio altera

Ex Commentário sancti Ephræm diáconi in Diatéssaron

(Cap. 18, 15-17: SCh 121, 325-328)

Vigilate: iterum venturus est

Ut discípulos impedíret, ne eum de moménto advéntus sui interrogárent, Christus dixit: De illa hora nemo scit, neque ángeli neque Fílius. Non est vestrum nosse témpora vel moménta. Abscóndit illa ut vigilémus et quivis nostrum exístimet illud sua ætáte eventúrum esse. Si enim revelásset quo témpore ventúrus esset, advéntus eius insúlsus factus esset, nec ámplius desiderarétur a géntibus et sæculis in quibus revelábitur. Dixit se ventúrum esse, sed non dixit quando ventúrus esset, et ita omnes generatiónes et sæcula ardénter eum exspéctant.

Quamvis enim Dóminus signa advéntus sui constitúerit, nequáquam tamen eórum términus plane intellégitur; nam hæc signa multíplici mutatióne venérunt et transiérunt, immo et adhuc perstant. Extrémus enim eius advéntus prióri símilis est.

Nam quemádmodum iusti et prophétæ eum exspectavérunt, putántes eum ipsórum diébus se revelatúrum, ita étiam hódie quisque fidélium suo témpore eum suscípere desíderat, quia diem advéntus sui non maniféstum fecit: idque máxime hanc ob causam, ne quis illum, cuius potestáti et domínio númeri et témpora súbdita sunt, fato et horæ subiéctum exístimet. Quod ipse definívit, quómodo id esset ei abscónditum qui signa advéntus sui descrípsit? Itaque his verbis signa sua honorávit, ut ex illo die in pósterum omnes generatiónes et sæcula existimárent eius advéntum ipsórum témpore futúrum esse.

Vigiláte, quia, quando corpus dormit, natúra nostri dominátur et non ex nostra voluntáte, sed iuxta impúlsum natúræ opus vi perfícitur. Et quando ánimæ gravis sopor dominátur, puta pusillanímitas aut tristítia, inimícus dominátur eius et per eam id facit quod illa non vult. Natúræ dominátur vis, ánimæ vero inimícus.

Vigilántiam ergo, quam Dóminus mandávit, utríque parti hóminis præscrípsit: córpori, ut a somnoléntia, ánimæ, ut a torpóre et timiditáte cavéret, ut et Scriptúra ait: Evigiláte, iusti; et Exsurréxi, et adhuc sum tecum; et íterum: Ne deficiátis. Ideo habéntes administratiónem, non defícimus.

Tweede lezing

Uit het Commentaar op het ‘Diatesseron’ van de H. Ephraem, diaken

Waakt: Hij zal wederkomen

Om te voorkomen dat zijn leerlingen Hem zouden ondervragen over het tijdstip van zijn komst, zei Christus: Van dat uur weet niemand iets af, noch de engelen noch de Zoon. Het komt u niet toe tijden en dagen te kennen. Hij houdt deze verborgen, opdat wij zouden waken en ieder van ons het voor mogelijk zou houden, dat dit tijdens zijn eigen leven zou gebeuren. Als Hij immers geopenbaard had wanneer Hij zou komen, zou die komst weinig indruk (op zijn toehoorders) hebben gemaakt en zou er niet langer naar Hem verlangd zijn door de volken en in de eeuwen waarin Hij geopenbaard zal worden. Hij zei dat Hij komen zou, maar zei er niet bij wanneer, en aldus zien alle volken en tijden verlangend naar Hem uit.

Want hoewel de Heer de tekenen van zijn komst heeft vastgesteld, kan men toch niet de juiste tijd er van duidelijk doorzien; want die tekenen hebben zich onder verschillende vormen al eens voorgedaan en zijn weer verdwenen, ja, ze bestaan zelfs nu nog.  Zijn laatste komst immers is gelijk aan de eerste. Zoals immers de rechtvaardigen en de profeten Hem hebben verwacht, menend, dat Hij zich in hun dagen zou openbaren, zo verlangt ook heden nog iedere gelovige Hem in zijn tijd te zullen ontvangen, omdat Hij de dag van zijn komst niet duidelijk heeft geopenbaard, en dit vooral om deze reden, namelijk dat niemand anders zou menen, dat Hij, aan wiens macht en heerschappij getallen en tijden zijn onderworpen, wél onderworpen zou zijn aan een voorspelling of een bepaald tijdstip. Hoe zou, wat Hij zelf vaststelde,  voor Hem verborgen kunnen zijn, die de tekenen van zijn komst beschreven heeft? Derhalve heeft Hij met deze woorden zijn tekenen geëerd, opdat van die dag af tot in de toekomst alle geslachten en eeuwen zouden menen, dat zijn komst zou plaatsvinden in hún tijd.

Waakt, omdat, wanneer het lichaam slaapt, de natuur ons beheerst en dat dan niet uit onze vrije wil, maar volgens de aandrift van onze natuur met geweld een daad wordt gesteld. En wanneer een zware bedwelming onze geest overmeestert, bij voorbeeld bij kleinmoedigheid  of droefheid, beheerst de vijand onze geest en bewerkt door die neerslachtigheid wat de geest zelf niet wil. De lichamelijke natuur wordt overmeesterd door het geweld, maar de ziel door de vijand.

De waakzaamheid dus, die de Heer ons beveelt, schrijft Hij voor aan beide delen van de mens: aan het lichaam, dat het zich voor slaperigheid, aan de ziel, dat zij zich voor indolentie en kleinmoedigheid zou hoeden, zoals ook de Schriftuur zegt:  Gebruikt uw nuchter verstand, rechtvaardigen; en Ik ben verrezen en toch nog bij u; en wederom: Wilt niet verflauwen. Want omdat wij de bediening hebben ontvangen, verliezen wij de moed niet.