Daags na het Feest van de Opdracht van de Heer in de tempel vermeldt het Martyrologium Romanum:
Te Jeruzalem de gedenkdag van de heilige Simeon en Hanna van wie de eerste als een rechtvaardige en godvrezende oude man en de tweede als een weduwe en profetes bij het binnendragen van het kind Jezus in de tempel om het overeenkomstig de gewoonte van de wet op te dragen, Hem mochten begroeten als Messias en Heiland, de zalige hoop en de verlossing van Israel.
*
“Buiten hetgeen de evangelist Lucas verhaalt in zijn Evangelie weten we niets over deze heiligen”, zo kan men lezen in de inleiding op deze gedachtenis die met een geheel eigen officieformulier is opgenomen in de “Celebrationes propriæ” – de Eigen Vieringen – van het Latijnse Patriarchaat van Jeruzalem, goedgekeurd in 1975 volgens de bepalingen van het 2e Vaticaanse Concilie voor de vernieuwing van het Getijdengebed. Het is een nieuwe “memoria facultativa” die in de “Festa propria” van 1936 niet voorkwam, terwijl het feest van de “Inventio Pueri Iesu”- de Terugvinding van het Kind Jezus – met de rang van Duplex majus op 18 februari na Vaticanum II kwam te vervallen.
Toen Maria en Jozef het Kind naar de tempel van Jeruzalem brachten, was dit de eerste ontmoeting van Jezus en zijn volk, vertegenwoordigd door de beide hoogbejaarden Simeon en Hanna, wier thuis in de tempel was.
De woorden van de intredezang van gisteren: “Wij gedenken uw goedheid, Heer, hier binnen uw heiligdom. Zover als uw Naam reikt, God, weerklinkt ook uw lof: tot aan het uiteinde van de aarde” (Ps 47.10) gelden ook vandaag. Verheugt Nazareth zich over de Aankondiging, Bethlehem zich over de Geboorte, zo verheugt Jeruzalem zich over de ontmoeting met de Heer in zijn tempel, aangezien Hij die in Nazareth ontvangen en in Betlehem geboren is, in Jeruzalem opgedragen en verkondigd is.
We zien de oude Simeon een wetgetrouw en vroom man door de Geest gedreven naar de tempel komen. Op hem rustte de heilige Geest en hij verwachtte de vertroosting van Israel. Met de gloed van de jeugd bezield opent hij een ontzaglijk perspectief voor het Kind en de Moeder en ook voor heel het Joodse volk in zijn lofzang “Lumen ad revelationem gentium et gloriam plebis tuae Israel” (Luc 2,32) – Een Licht ter openbaring aan de heidenen en tot luister van uw volk Israel! Het is de openbaring van de goddelijkheid van Christus die Lucas later, als metgezel van Paulus, aan de heidenen zal verkondigen. “De vader en moeder van Jezus stonden verbaasd over wat van Hem gezegd werd” voegt Lucas er aan toe” (2,33).
Op het ogenblik van Jezus’ Opdracht kwam ook de profetes Hanna, een hoogbejaarde weduwe die voortdurend in de tempel verbleef en God dag en nacht diende door vasten en gebed, naderbij; zij dankte God en sprak wondere dingen over dit Kind tot allen die de bevrijding van Jeruzalem verwachtten.
“Niet alleen door engelen, profeten en herders, maar ook door grijsaards en rechtvaardigen wordt getuigenis afgelegd van de Geboorte van de Heer. Elke leeftijd en beide geslachten en de wonderbare gebeurtenissen waarborgen de geloofwaardigheid. Een maagd wordt moeder, een onvruchtbare baart, een stomme spreekt. Elizabeth doet voorspellingen, de wijzen aanbidden, Hij, die in de moederschoot is opgesloten springt op, een weduwe looft, een rechtvaardige verbeidt. Hij verlangde van de banden van zijn gebrekkig lichaam te worden los gemaakt, maar hij wachtte om de Beloofde te zien. Hij wist dat zalig de ogen waren, die Hem zien, nam Hem in zijn armen, loofde God en verlangde niets anders meer dan in vrede te mogen gaan en met Christus te zijn. Hij zal de dood niet zien die het Leven heeft aanschouwd. Hoe overvloedig is door de Geboorte van de Heer de genade in allen uitgestort.
Simeon voorspelt echter ook, zich tot Maria richtend. dat dit Kind gekomen is tot val en opstanding van zeer velen om te beslechten wat rechtvaardigen en onrechtvaardigen verdienen en volgens de aard van onze daden als een eerlijk en rechtvaardig rechter straf of loon te bepalen”.
(Uit een homilie van de H. Ambrosius: Uitleg op het Evangelie van Lucas, nrs.58-60)
De preces (voorbeden) van de Lauden van de gedachtenis van Simeon en Hanna refereren aan het verlangen van de Kerk alle mensen te laten delen in het heil dat Simeon zag, en richten zich biddend tot de Verlosser die in de tempel werd opgedragen:
- Verlicht hen, die U nog niet hebben leren kennen, opdat zij in U als hun ware God mogen geloven
- Verwijder de sluier van hun ogen en trek hen tot U, die liefde zijt
- Voer alle mensen naar uw heil
- Geef dat wij tegenover allen op waardige wijze over u spreken
- Toon U voor altijd aan hen die na hun dood dorsten naar het aanschouwen van U.
