Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomada XXXIV per annum Feria VI Pavore mortis excluso, immortalitatem cogitemus. Laten wij zonder vrees voor de dood aan de onsterfelijkheid denken.

  Ad Officium 

Lectio altera

Ex Tractátu sancti Cypriáni epíscopi et mártyris De mortalitáte

(Cap. 18. 24. 26: CSEL 3, 308. 312-314)

Pavore mortis excluso, immortalitatem cogitemus

Meminísse debémus voluntátem nos non nostram sed Dei fácere debére secúndum quod nos Dóminus cotídie iussit oráre. Quam præpósterum est quamque pervérsum, ut cum Dei voluntátem fíeri postulémus, quando évocat nos et arcéssit de hoc mundo Deus, non statim voluntátis eius império pareámus! Obnítimur et reluctámur et pervicácium more servórum ad conspéctum Dómini cum tristítia et mæróre perdúcimur exeúntes istinc necessitátis vínculo, non obséquio voluntátis; et vólumus ab eo præmiis cæléstibus honorári ad quem venímus invíti. Quid ergo orámus et pétimus ut advéniat regnum cælórum, si captívitas terréna deléctat? Quid précibus frequénter iterátis rogámus et póscimus ut accéleret dies regni, si maióra desidéria et vota potióra sunt servíre istic diábolo quam regnáre cum Christo?

Cum mundus óderit christiánum, quid amas eum, qui te odit, et non magis séqueris Christum, qui te et redémit et díligit? Ioánnes in epístola sua clamat et lóquitur et, ne carnália desidéria sectántes mundum diligámus, hortátur. Nolíte, inquit, dilígere mundum neque ea quæ in mundo sunt. Si quis diléxerit mundum, non est cáritas Patris in illo; quia omne quod in mundo est, concupiscéntia carnis est et concupiscéntia oculórum et ambítio sæculi. Et mundus transíbit et concupiscéntia eius; qui autem fécerit voluntátem Dei, manet in ætérnum. Pótius, fratres dilectíssimi, mente íntegra, fide firma, virtúte robústa paráti ad omnem voluntátem Dei simus, pavóre mortis exclúso, immortalitátem quæ séquitur cogitémus. Hoc nos ostendámus esse quod crédimus.

Considerándum est, fratres dilectíssimi, et idéntidem cogitándum renuntiásse nos mundo, et tamquam hóspites et peregrínos hic ínterim dégere. Amplectámur diem qui assígnat síngulos domicílio suo, qui nos istinc eréptos et láqueis sæculáribus exsolútos paradíso restítuit et regno. Quis non péregre constitútus próperet in pátriam régredi? Pátriam nos nostram paradísum computámus; magnus illic nos carórum númerus exspéctat, paréntum, fratrum, filiórum frequens nos et copiósa turba desíderat, iam de sua incolumitáte secúra, adhuc de nostra salúte sollícita. Ad horum conspéctum et compléxum veníre quanta et illis et nobis in commúne lætítia est, qualis illic cæléstium regnórum volúptas sine timóre moriéndi et cum æternitáte vivéndi quam summa et perpétua felícitas!

Illic Apostolórum gloriósus chorus, illic prophetárum exsultántium númerus, illic mártyrum innumerábilis pópulus ob certáminis et passiónis glóriam et victóriam coronátus; triumphántes vírgines, quæ concupiscéntiam carnis et córporis continéntiæ róbore subegérunt; remuneráti misericórdes, qui aliméntis et largitiónibus páuperum iustítiæ ópera fecérunt, qui domínica præcépta servántes ad cæléstes thesáuros terréna patrimónia transtulérunt. Ad hos, fratres dilectíssimi, ávida cupiditáte properémus. Hanc cogitatiónem nostram Deus vídeat, hoc propósitum mentis et fídei Christus aspíciat, datúrus eis caritátis suæ amplióra præmia quorum circa se fúerint desidéria maióra.

Tweede lezing

Uit het tractaat over ‘De sterfelijkheid’, van de H. Cyprianus, bisschop en martelaar

(Cap. 18. 24. 26: CSEL 3, 308. 312-314)

Laten wij zonder vrees voor de dood aan de onsterfelijkheid denken

Wij moeten er steeds aan denken, dat wij niet onze eigen wil, maar die van God moeten vervullen, volgens hetgeen de Heer ons bevolen heeft dagelijks te bidden. Hoe vol tegenspraak en hoe slecht is het, om niet terstond aan het gezag van zijn Wil te gehoorzamen, wanneer God ons oproept en uit deze wereld wil wegnemen, terwijl wij steeds bidden, dat zijn Wil geschiede!

Wij verzetten ons en spartelen tegen en als onwillige dienaren worden wij met droefheid en smart voor de Heer geleid, omdat wij slechts gedwongen en niet met bereidwilligheid van hier scheiden. En dan wensen wij nog met hemelse beloningen gehonoreerd te worden door Hem, tot Wie wij onwillig komen. Wat bidden en vragen we dan, dat het Rijk der hemelen moge komen dat die aardse gevangenschap ons zo goed bevalt? Wat bidden en smeken wij toch zo dikwijls met herhaalde gebeden, dat de dag van het Rijk spoedig moge komen, als onze wensen groter en onze verlangens machtiger zijn om hier de duivel te dienen dan om met Christus te heersen?

Als de wereld de christen haat, waarom bemint ge die wereld dan, die u haat, en volgt ge niet liever Christus, die u heeft vrijgekocht en tevens bemint? In zijn brief zegt en roept Johannes het uit, en vermaant ons, niet de wereld te beminnen door onze vleselijke verlangens te volgen. Hebt de wereld niet lief, zegt hij, noch de dingen in de wereld. Als iemand de wereld liefheeft, is de liefde van de Vader niet in hem. Want al wat in de wereld is, bestaat in begeerte van het vlees en de begeerte van de ogen en de hovaardij van het tijdelijke. De wereld en haar begeerte gaat voorbij, maar die de wil doet van God blijft in eeuwigheid. Laten wij, beminde broeders, veeleer met heel onze geest, met een vast geloof en met krachtige deugd bereid zijn om in alles Gods wil te volbrengen, en zonder vrees voor de dood denken aan de onsterfelijkheid, die ons wacht. Laten wij tonen, dat wij dat, wat wij geloven, ook zijn.

Wij moeten, dierbare broeders, in aanmerking nemen en dit ook herhaaldelijk overdenken, dat wij aan de wereld hebben verzaakt en intussen hier als gasten en vreemdelingen verblijven. Laten wij met vreugde de dag verwelkomen, die aan ieder zijn verblijf aanwijst, die ons van hier losrukt, onze banden met de wereld verbreekt en ons overplaatst naar het paradijs en het Rijk. Wie zou, in een vreemd land verblijvend, zich niet haasten naar zijn vaderland terug te keren? Ons vaderland beschouwen wij als het paradijs. Daar wacht een grote menigte dierbaren op ons. Een talrijke en overvloedige menigte van ouders, broers en zusters, kinderen, die al zeker zijn van hun eigen heil, maar nog bezorgd zijn over het onze, verlangt naar ons. Wat zal het voor hen en voor ons een algemene vreugd zijn, als wij hen gaan aanschouwen en omhelzen. Wat een overvloedige vreugde zal het daar zijn in dat Rijk der hemelen, zonder vrees om te sterven en met de zekerheid van eeuwig te leven, wat een hoogste en blijvend geluk!

Daar bevindt zich het roemvolle koor van de Apostelen, de juichende groep profeten, daar het ontelbare volk van de martelaren, gekroond om de glorie en de overwinning van hun strijd en lijden; de triomferende maagden, die de begeerte van het vlees en het lichaam hebben beheerst door de kracht van hun onthouding. Daar bevinden zich de barmhartigen, die worden beloond, omdat zij met voedsel en geld aan de armen de werken van gerechtigheid hebben vervuld, zij die de geboden van de Heer hebben onderhouden en hun aardse vermogens hebben ingeruild voor hemelse schatten. Laten wij, beminde broeders, met een begerig verlangen naar hen toe snellen. Moge God deze gedachte van ons zien, moge Christus die instelling van onze geest en ons geloof aanschouwen, Hij die klaar staat om aan hen grotere beloningen van zijn liefde te geven, die ook groter verlangen naar Hem bezaten.