Wie in Sint Odiliënberg komt, kan er niet omheen. De ‘berg’ ligt feitelijk als kleine heuvel aan de oever van het riviertje de Roer en steekt prominent boven het kerkplein uit. Bovenop de heuvel prijkt een basiliek met twee torens. Dat je hier niet voor de gemiddelde Limburgse dorpskerk staat, is meteen duidelijk.
Maar wat is het dan wel? Een bordje onderaan de heuvel biedt duidelijkheid. Dit is de plek waar lang geleden de drie heiligen van Midden-Limburg vertoefden: de Ierse monniken Wiro en Plechelmus plus de Angelsaksische diaken Otgerus....
Die toestemming krijgen ze. Bovenop de heuvel, die ze de naam Pietersberg geven, bouwt het drietal een klein klooster van waaruit ze het omliggende gebied kerstenen. De mannen werken hard en het missiewerk vordert gestaag. Ze reizen van hot naar her, want het missiegebied loopt helemaal tot aan Overijssel. Zo komt het dat Wiro – en niet Willibrord – tot in de Middeleeuwen de patroonheilige van het bisdom Utrecht was.
De drie heilige mannen op de kleine berg maken bovendien indruk tot in de hoogste kringen. De biograaf van Plechelmus schrijft bijvoorbeeld (in een smakelijke oude vertaling): “De Vorst droeg hem eene zoo groote vereering toe, dat hij jaarlijks, bij het begin van den Vaste, zijn paleis verliet, en zich barvoets en van het vorstelijk purper ontdaan, naar gemelde plaats, waar de Heilige woonde, begaf; …. daar beleed hij aan den hoogepriester des Heeren zijne zonden, volbracht de opgelegde boete en beweende zijne misslagen.”
Verering binnen en buiten Limburg
Toch duurt voor dit heilige drietal het leven niet eeuwig. Wiro sterft op 8 mei in het jaar 710 en zijn twee metgezellen volgen hem zo’n drie jaar later. De drie worden begraven in het Limburgse klooster dat hun thuis is geworden en dat klooster stond, zoals gezegd, boven op de berg in het huidige Sint Odiliënberg.
Ondanks de couleur locale van het verhaal, wordt het drietal ook buiten Limburg vereerd. Oldenzaal heeft bijvoorbeeld een Plechelmusbasiliek en de naam van Wiro wordt zelfs tot in Friesland teruggevonden, zoals in de Sint Wirokerk in Oosterwierum. Wie een groot gebied had gekerstend, moest er natuurlijk niet op rekenen om na de dood gezapig op één plaats te rusten.
