Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomada XXXII per annum Feria III Pænitentia ex sincero corde. Laten wij, zolang wij op aarde zijn, boetvaardigheid beoefenen.

Ad Officium lectionis 

Lectio altera

Ex Homilía auctóris sæculi secúndi

(Cap. 8, 1 — 9, 11: Funk 1, 153-157)

Pænitentia ex sincero corde

Quámdiu ergo in terris dégimus, pæniténtiam agámus. Lutum quippe sumus in manu artíficis. Quemádmodum enim fígulus, si vas fécerit illúdque in mánibus eius distórtum fúerit aut contrítum, rursus illud refíngit, sin vero illud in fornácem ignis míttere præfiníverit, non ámplius ei succúrrit: ita et nos, quámdiu in hoc mundo sumus, peccatórum, quæ in carne géssimus, ex toto corde pæniténtiam agámus, ut a Dómino salvémur, dum pæniténtiæ tempus habémus.

Postquam enim e mundo exívimus, non ámplius póssumus ibi confitéri aut pæniténtiam ágere. Quare, fratres, voluntátem Patris faciéntes et carnem castam servántes et mandáta Dómini custodiéntes consequémur vitam ætérnam. Dicit enim Dóminus in Evangélio: Si parvum non servástis, quis magnum vobis dabit? Dico enim vobis: Qui fidélis est in mínimo, et in maióri fidélis est. Hoc ergo dicit: serváte carnem castam et sigíllum immaculátum, ut vitam recipiámus.

Et nemo vestrum dicat hanc carnem non iudicári neque resúrgere. Agnóscite: in quo serváti estis, in quo visum recepístis, nisi dum in hac carne vívitis? Nos ergo decet carnem sicut templum Dei custodíre. Quemádmodum enim in carne vocáti estis, ita in carne veniétis. Si Christus Dóminus, qui nos servávit, cum primum esset spíritus, caro factus est atque sic vocávit nos: ita étiam nos in hac carne mercédem recipiémus.

Diligámus ígitur nos ínvicem, ut veniámus omnes in regnum Dei. Donec tempus habémus, in quo sanémur, dedámus nos médico Deo, remuneratiónem ipsi tribuéntes. Quam? Pæniténtiam ex sincéro corde. Namque præscius ómnium est, et quæ in corde nostro versántur novit. Demus ítaque illi laudem, non ab ore solum, sed étiam ex corde, ut nos tamquam fílios suscípiat. Etenim Dóminus dixit: Fratres mei sunt ii, qui fáciunt voluntátem Patris mei.

Tweede lezing

Uit de homilie van een Schrijver uit de tweede eeuw

(Cap. 8, 1 — 9, 11: Funk 1, 153-157)

Laten wij, zolang wij op aarde zijn, boetvaardigheid beoefenen. Wij zijn als klei in de hand van een werkman. Want zoals een pottenbakker, die een pot heeft gemaakt en hij deze nadat die in zijn handen is misvormd of gebroken, dan opnieuw vormt zonder deze echter opnieuw in de vuuroven te zetten, deze niet meer kan helpen, zo ook wij: laten wij, zolang wij in deze wereld zijn, van ganser harte boete doen over de zonden, die wij in het vlees hebben begaan, om door de Heer gered te worden, nu wij nog de tijd voor boete hebben.

Want als wij uit deze wereld zijn heengegaan, kunnen wij daar onze zonden niet meer belijden en boetvaardigheid doen. Daarom, broeders, zullen wij het eeuwig leven verwerven, als wij de Wil van de Vader volbrengen, ons vlees kuis bewaren en de geboden des Heren onderhouden. De Heer zegt toch in het Evangelie:  Als gij het kleine niet bewaart, wie zal u dan het grote geven? Want Ik zeg u: Wie betrouwbaar is in het kleine, is ook betrouwbaar in het grote. Dit zegt Hij u dus; bewaart uw lichaam kuis en het zegel onbesmet om het leven te ontvangen.

En niemand onder u zegge, dat dit vlees niet geoordeeld wordt en niet zal verrijzen. Erkent dit: waarin zijt gij behouden gebleven; waarin hebt gij het gezicht ontvangen dan alles zolang zij in dit vlees leeft? Aldus past het, dat wij ons vlees als een tempel Gods bewaren. Want zolang gij in het vlees geroepen zijt, zo zult ge in het vlees (bij Hem) komen. Als Christus de Heer, die ons gered heeft, eerst geest was eb vlees is geworden en ons zo geroepen heeft: zo zullen wij ook in dit vlees ons loon ontvangen.

Laten wij dus elkaar beminnen, o allen in het rijk Gods te komen. Laten wij, zolang wij de tijd hebben om te genezen, ons overgeven aan God, onze geneesheer, en Hem onze dankbaarheid betuigen. En welke? Boetvaardigheid uit een oprecht hart. Want Hij kent alles tevoren en weet, wat er in ons hart omgaat. Laten wij Hem dus loven, niet alleen met de mond, maar ook met het hart, om door Hem als zijn kinderen te worden opgenomen. Want de Heer zegt: Mijn broeders zijn zij, die de Wil van mijn Vader volbrengen.