Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XXIII per annum feria III Super custodiam meam stabo, ut videam quid dicat mihi Dominus. Ik wil op de uitkijk gaan staan, om te zien wat de Heer mij zal zeggen.

  

  Lectio altera

Ex Sermónibus sancti Bernárdi abbátis

(Sermo 5 de diversis, 1-4: Opera omnia, Edit. Cisterc. 6, 1 [1970] 98-103)

Super custodiam meam stabo, ut videam quid dicat mihi Dominus

Légimus in Evangélio quod, prædicánte Dómino et sub mystério edéndi córporis sui discípulos ad communicándum passiónibus suis admonénte, díxerint quidam: Durus est hic sermo; et ex hoc iam non fúerint cum eo. Interrogáti vero discípuli an et ipsi vellent abíre: Dómine, ínquiunt, ad quem íbimus? Verba vitæ ætérnæ habes.

Ita dico vobis, fratres, usque hódie quibúsdam maniféstum est quóniam verba quæ lóquitur Iesus, spíritus et vita sunt et proptérea sequúntur illum; áliis dura vidéntur et míseram álibi quærunt consolatiónem. Sapiéntia síquidem in platéis clámitat, in lata vidélicet et spatiósa via, quæ ducit ad mortem, ut révocet ambulántes per eam.

Dénique Quadragínta annis, inquit, próximus fui generatióni huic, et dixi: Semper hi errant corde. Habes et in álio psalmo: Semel locútus est Deus. Semel útique, quia semper. Una enim et non interpoláta, sed contínua et perpétua locútio est.

Révocat autem peccatóres ad cor, de cordis erróre redárguit, pro eo quod ibi hábitet ipse ibíque loquátur, fáciens nimírum quod dócuit per Prophétam dicéntem: Loquámini ad cor Ierúsalem.

Vidétis, fratres, quam salúbriter admóneat nos Prophéta, ut si vocem eius audiérimus hódie, non obdurémus corda nostra. Eadem enim pæne verba et in Evangélio légitis et in Prophéta. Ait enim Dóminus in Evangélio: Oves meæ vocem meam áudiunt. Et sanctus David in psalmo: Pópulus, inquit, eius (haud dúbium quin Dómini) et oves páscuæ eius, hódie si vocem eius audiéritis, nolíte obduráre corda vestra.

Audi dénique Hábacuc prophétam, quómodo domínicam non dissímulet increpatiónem; sed sédula ac sollícita circa eam cogitatióne versétur. Ait enim: Super custódiam meam stabo et figam gradum in munitiónem, ut vídeam quid dicat mihi et quid respóndeam ad arguéntem me. Et nos ergo, fratres, óbsecro, super custódiam nostram stemus, quóniam tempus milítiæ est.

In corde, ubi Christus hábitat, in iudício et consílio ratiónis sit conversátio nostra; ita sane ut non in ipsa habeámus fidúciam, nec frágili innitámur custódiæ.

Tweede lezing

Uit de preken van de H. Bernardus, abt

(Sermo 5 de diversis, 1-4: Opera omnia, Edit. Cisterc. 6, 1 [1970] 98-103)

Ik wil op de uitkijk gaan staan, om te zien wat de Heer mij zal zeggen

Wij lezen in het Evangelie, toen de Heer predikte en zijn leerlingen vermaande om deel te nemen aan zijn lijden, zonder het mysterie van het eten van zijn lichaam, dat sommigen zeiden: Hard is dit woord; en van toen af bleven zij niet meer bij Hem. Maar toen Jezus zijn leerlingen de vraag stelde, of ook zij soms wilden heengaan, zeiden zij: Heer, naar wie zouden wij geen? Gij hebt woorden van eeuwig leven.

Zo zeg ik tot u, mijn broeders, dat tot op heden het nog voor sommigen duidelijk is, dat de woorden, die Jezus spreekt, geest en leven zijn en zij Hem daarom volgen; maar dat ze aan anderen hard toeschijnen, en dat dezen elders hun armzalige troost zoeken. De wijsheid toch roept luid op de pleinen, op de brede en ruime weg namelijk, die leidt tot de dood, om hen die erop wandelen tot haar terug te roepen.

Tenslotte zegt Hij: Veertig jaar lang was Ik bij dit geslacht en Ik sprak: Steeds dwaalt hun hart van Mij af. En in een andere psalm leest gij: Eenmaal heeft God gesproken. Eenmaal namelijk, omdat dit altijd blijft. Het is één uitspraak, niet onderbroken, maar voortdurend en blijvend.

Hij roept de zondaars op tot bezinning van het hart, verwijt ze de dwalingen van hun hart, omdat Hij daar zelf woont en spreekt en doet wat Hij heeft voorgehouden door de Profeet, die zegt: Spreekt tot het hart van Jeruzalem.

Ziet, mijn broeders, hoe heilzaam de Profeet ons vermaant om als wij heden Gods stem horen, onze harten niet te verharden. Want bijna dezelfde woorden leest gij zowel in het Evangelie als bij de
Profeet. De Heer zegt immers in het Evangelie: Mijn schapen luisteren naar mijn stem. En de heilige David zegt in de psalm: Wij zijn zijn volk (zonder twijfel van de Heer) en de schapen van zijn kudde. Als gij heden zijn stem verneemt, verstok dan uw harten niet.

Luister tenslotte naar de profeet Habakuk, hoe hij het verwijt van de Heer niet veronachtzaamt, maar ijverig en met zorg daarover nadenkt. Hij zegt immers: Nu wil ik mijn wachtpost betrekken en op de uitkijk gaan staan, om te zien wat Hij tot mij zegt en wat ik antwoord op zijn verwijt tegen mij. Ik bezweer allen onder ons, broeders, op onze wachtpost te staan, want de tijd is aangebroken voor de strijd.

In ons hart, waarin Christus woont, in oordeel en wijs beraad zij ons overleg. Natuurlijk zó, dat wij niet daarop alleen ons vertrouwen stellen, noch alleen op onze zwakke bewaking steunen.