Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XXV per annum feria II S augustinus Insta opportune, importune. Dring aan, te pas en te onpas.

   

Lectio altera

   Ex Sermóne sancti Augustíni epíscopi De pastóribus

    (Sermo 46, 14-15: CCL 41, 541-542)

Insta opportune, importune

Et quod errábat, non revocástis; et quod périit, non inquisístis. Hinc inter manus latrónum et dentes lupórum furéntium utcúmque versámur et pro his perículis nostris ut orétis orámus. Et contumáces sunt oves. Quia quærúntur errántes, aliénas se a nobis dicunt erróre suo et perditióne sua: «Quid nos vultis? Quid nos quæritis?». Quasi non ipsa causa sit quare eos velímus et quare quærámus, quia errant et péreunt. «Si in erróre, inquit, sum, si in intéritu, quid me vis? Quid me quæris?». Quia in erróre es, revocáre volo; quia perísti, inveníre volo, «Sic volo erráre, sic volo períre».

Sic vis erráre, sic vis períre? Quanto mélius ego nolo. Prorsus áudeo dícere, importúnus sum. Audio dicéntem Apóstolum: Prædica verbum, insta opportúne, importúne. Quibus opportúne? Quibus importúne? Opportúne útique voléntibus, importúne noléntibus. Prorsus importúnus sum, áudeo dícere: «Tu vis erráre, tu vis períre, ego nolo». Non vult postrémo ille qui me terret. Si volúero, vide quid dicat, vide quid íncrepet: Quod errábat, non revocástis; et quod périit, non inquisístis. Te magis timébo quam ipsum? Opórtet nos omnes exhibéri ante tribúnal Christi.

Revocábo errántem, requíram pérditam. Velis nolis, id agam. Et si me inquiréntem lánient vepres silvárum, per ómnia angústa me coartábo; omnes sæpes excútiam; quantum mihi vírium terrens Dóminus donat, ómnia peragrábo. Revocábo errántem, requíram pereúntem. Si me pati non vis, noli erráre, noli períre. Parum est quod dóleo te errántem atque pereúntem. Tímeo ne, néglegens te, étiam quod forte est, occídam. Vide enim quid séquitur: Et quod forte fuit, confecístis. Si negléxero errántem atque pereúntem, et eum qui fortis est delectábit erráre et períre.

Tweede lezing

Preek over ‘De herders’, van de H. Augustinus, bisschop

(Sermo 46, 1415: CCL 41, 541-542)

Dring aan, te pas en te onpas

Het verdwaalde hebt gij niet teruggeroepen; het vermiste niet opgezocht. Vandaar dat wij in zekere zin in handen van rovers verkeren en tussen de tanden van woedende wolven en u vragen wegens die gevaren voor ons te bidden. Daarbij zijn ook de schapen weerspannig. Omdat zij als afgedwaalden worden opgezocht, zeggen zij, door hun afdwaling en hun verdorvenheid, dat zij vijandig tegenover ons staan: ‘Wat wilt gij van ons? Waarom zoekt gij ons?’ Alsof het om iets anders was, waarom wij hun terwille zijn en hen opzoeken, dan omdat zij dwalen en verloren lopen. ‘Als ik in dwaling verkeer, zegt men, als ik ten onder ga, wat wilt ge dan van mij? Waarom zoekt ge naar mij?’ Juist omdat gij in dwaling zijt, wil ik u terugroepen, omdat ge verloren zijt geraakt, wil ik u vinden. ‘Ja, maar ik wil dwalen, ik wil verloren gaan!’

Gij wilt dus verdwalen en ge wilt verloren gaan? Hoeveel te meer wil ik dat niet. Ik durf beslist te zeggen, dat ik opdringerig ben. Ik hoor het de Apostel zeggen: Verkondig het woord, dring aan te pas en te onpas. Bij wie te pas? Bij wie te onpas? Te pas zeker bij de goed-willenden, te onpas bij de kwaadwillenden. Kom ik beslist te onpas, dan durf ik te zeggen: ‘Gij wilt dwalen, gij wilt verloren gaan, maar ik wil dat niet.’ Tenslotte wil Hij het niet, voor wie ik vrees. Als ik wil, zie eens wat Hij zegt, zie wat Hij verwijt: Het dwalende schaap hebt gij niet teruggeroepen; het vermiste niet opgezocht. Zal ik u dan meer vrezen dan Hem? Want allen moeten wij eens voor Christus’ rechterstoel verschijnen.

Ik zal de dwalende toeroepen terug te komen en die verloren liep opzoeken. Of gij het wilt of niet, ik zal het doen. En als bij mijn zoeken in de bossen de doornstruiken mij verscheuren, zal ik mij toch door alle engten heendringen, alles hindernissen zal ik wegkappen. Voor zover de huiveringswekkende God mij krachten geeft, zal ik alles te boven komen. Ik zal de dwalende toeroepen terug te komen, ik zal die verloren liep opzoeken.

Als gij niet wilt dat ik lijd, dwaalt dan niet af en loopt niet verloren. Het doet er niet veel toe, dat ik zelf bedroefd ben bij uw afdwalen en verloren gaan: Ik vrees echter, dat ik met u te verwaarlozen u wellicht in het verderf zal storten. Want zie wat er volgt: En wat sterk was, hebt gij neergeslagen. Als ik de dwalende en verlorene verwaarloos zal ook hij die sterk is er plezier in vinden te dwalen en verloren te gaan.