Homily Pope Benedict XVI Solemnity of sts Peter and Paul

The Feast of the Holy Apostles Peter and Paul is at the same time a grateful memorial of the great witnesses of Jesus Christ and a solemn confession for the Church: one, holy, catholic and apostolic. It is first and foremost a feast of catholicity. The sign of Pentecost - the new community that speaks all languages and unites all peoples into one people, in one family of God -, this sign has become a reality. Our liturgical assembly, at which Bishops are gathered from all parts of the world, people of many cultures and nations, is an image of the family of the Church distributed throughout the earth.

Strangers have become friends; crossing every border, we recognize one another as brothers and sisters. This brings to fulfilment the mission of St Paul, who knew that he was the "minister of Christ Jesus among the Gentiles, with the priestly duty of preaching the Gospel of God so that the Gentiles [might] be offered up as a pleasing sacrifice, consecrated by the Holy Spirit" (Rom 15: 16).
The purpose of the mission is that humanity itself becomes a living glorification of God, the true worship that God expects: this is the deepest meaning of catholicity - a catholicity that has already been given to us, towards which we must constantly start out again. Catholicity does not only express a horizontal dimension, the gathering of many people in unity, but also a vertical dimension: it is only by raising our eyes to God, by opening ourselves to him, that we can truly become one.

Like Paul, Peter also came to Rome, to the city that was a centre where all the nations converged and, for this very reason, could become, before any other, the expression of the universal outreach of the Gospel. As he started out on his journey from Jerusalem to Rome, he must certainly have felt guided by the voices of the prophets, by faith and by the prayer of Israel.

The mission to the whole world is also part of the proclamation of the Old Covenant: the people of Israel were destined to be a light for the Gentiles. The great Psalm of the Passion, Psalm 22[21], whose first verse Jesus cried out on the Cross: "My God, my God, why have you forsaken me?", ends with the vision: "All the ends of the earth shall remember and turn to the Lord; all the families of the nations shall bow down before him" (Ps 22[21]: 28). When Peter and Paul came to Rome, the Lord on the Cross who had uttered the first line of that Psalm was risen; God's victory now had to be proclaimed to all the nations, thereby fulfilling the promise with which the Psalm concludes.

Catholicity means universality - a multiplicity that becomes unity; a unity that nevertheless remains multiplicity. From Paul's words on the Church's universality we have already seen that the ability of nations to get the better of themselves in order to look towards the one God, is part of this unity. In the second century, the founder of Catholic theology, St Irenaeus of Lyons, described very beautifully this bond between catholicity and unity and I quote him. He says: "The Church spread across the world diligently safeguards this doctrine and this faith, forming as it were one family: the same faith, with one mind and one heart, the same preaching, teaching and tradition as if she had but one mouth. Languages abound according to the region but the power of our tradition is one and the same. The Churches in Germany do not differ in faith or tradition, neither do those in Spain, Gaul, Egypt, Libya, the Orient, the centre of the earth; just as the sun, God's creature, is one alone and identical throughout the world, so the light of true preaching shines everywhere and illuminates all who desire to attain knowledge of the truth" (Adv. Haer. I 10, 2). The unity of men and women in their multiplicity has become possible because God, this one God of heaven and earth, has shown himself to us; because the essential truth about our lives, our "where from?" and "where to?" became visible when he revealed himself to us and enabled us to see his face, himself, in Jesus Christ. This truth about the essence of our being, living and dying, a truth that God made visible, unites us and makes us brothers and sisters. Catholicity and unity go hand in hand. And unity has a content: the faith that the Apostles passed on to us in Christ's name.

I am pleased that yesterday, the Feast of St Irenaeus and the eve of the Solemnity of Sts Peter and Paul, I was able to give the Church a new guide for the transmission of the faith that will help us to become better acquainted with and to live better the faith that unites us: the Compendium of the Catechism of the Catholic Church. The essential content of what is presented in detail in the complete Catechism, through the witness of the saints of all the ages and with reflections that have matured in theology, is summed up here in this book and must then be translated into everyday language and constantly put into practice. The book is in the form of a dialogue with questions and answers.

The 14 images associated with the various areas of faith are an invitation to contemplation and meditation. In other words, a visible summary of what the written text develops in full detail. At the beginning there is a reproduction of a 6th-century icon of Christ, kept at Mount Athos, that portrays Christ in his dignity as Lord of the earth but at the same time also as a herald of the Gospel which he holds in his hand. "I am who am", this mysterious name of God presented in the Old Testament, is copied here as his own name: all that exists comes from him; he is the original source of all being. And since he is one, he is also ever present, ever close to us and at the same time, ever in the lead: an "indicator" on our way through life, especially since he himself is the Way. This book cannot be read as if it were a novel. Its individual sections must be calmly meditated upon and, through the images, its content must be allowed to penetrate the soul. I hope that it will be received as such and become a reliable guide in the transmission of the faith.

We have said that the catholicity of the Church and the unity of the Church go together. The fact that both dimensions become visible to us in the figures of the holy Apostles already shows us the consequent characteristic of the Church: she is apostolic. What does this mean?

The Lord established Twelve Apostles just as the sons of Jacob were 12. By so doing he was presenting them as leaders of the People of God which, henceforth universal, from that time has included all the peoples. St Mark tells us that Jesus called the Apostles so "to be with him, and to be sent out" (Mk 3: 14). This seems almost a contradiction in terms. We would say: "Either they stayed with him or they were sent forth and set out on their travels". Pope St Gregory the Great says a word about angels that helps us resolve this contradiction. He says that angels are always sent out and at the same time are always in God's presence, and continues, "Wherever they are sent, wherever they go, they always journey on in God's heart" (Homily, 34, 13). The Book of Revelation described Bishops as "angels" in their Church, so we can state: the Apostles and their successors must always be with the Lord and precisely in this way - wherever they may go - they must always be in communion with him and live by this communion.

The Church is apostolic, because she professes the faith of the Apostles and attempts to live it. There is a unity that marks the Twelve called by the Lord, but there is also continuity in the apostolic mission. St Peter, in his First Letter, described himself as "a fellow elder" of the presbyters to whom he writes (5: 1). And with this he expressed the principle of apostolic succession: the same ministry which he had received from the Lord now continues in the Church through priestly ordination. The Word of God is not only written but, thanks to the testimonies that the Lord in the sacrament has inscribed in the apostolic ministry, it remains a living word. Thus, I now address you, dear Brother Bishops. I greet you with affection, together with your relatives and the pilgrims from your respective Dioceses. You are about to receive the Pallium from the hands of the Successor of Peter. We had it blessed, as though by Peter himself, by placing it beside his tomb. It is now an expression of our common responsibility to the "chief Shepherd" Jesus Christ, of whom Peter speaks (I Pt 5: 4). The Pallium is an expression of our apostolic mission. It is an expression of our communion whose visible guarantee is the Petrine ministry. Unity as well as apostolicity are bound to the Petrine service that visibly unites the Church of all places and all times, thereby preventing each one of us from slipping into the kind of false autonomy that all too easily becomes particularization of the Church and might consequently jeopardize her independence. So, let us not forget that the purpose of all offices and ministries is basically that "we [all] become one in faith and in the knowledge of God's son, and form that perfect man who is Christ come to full stature", so that the Body of Christ may grow and build "itself up in love" (Eph 4: 13, 16).

In this perspective, I warmly and gratefully greet the Delegation of the Orthodox Church of Constantinople, sent by the Ecumenical Patriarch Bartholomew I to whom I address a cordial thought, and led by Metropolitan Ioannis, who has come for our feast day and is taking part in our celebration. Even though we may not yet agree on the issue of the interpretation and importance of the Petrine Ministry, we are nonetheless together in the apostolic succession, we are deeply united with one another through episcopal ministry and through the sacrament of priesthood, and together profess the faith of the Apostles as it is given to us in Scripture and as it was interpreted at the great Councils. At this time in a world full of scepticism and doubt but also rich in the desire for God, let us recognize anew our common mission to witness to Christ the Lord together, and on the basis of that unity which has already been given to us, to help the world in order that it may believe. And let us implore the Lord with all our hearts to guide us to full unity so that the splendour of the truth, which alone can create unity, may once again become visible in the world.

Today's Gospel tells of the profession of faith of St Peter, on whom the Church was founded: "You are the Messiah... the Son of the living God" (Mt 16: 16). Having spoken today of the Church as one, catholic and apostolic but not yet of the Church as holy, let us now recall another profession of Peter, his response on behalf of the Twelve at the moment when so many abandoned Christ: "We have come to believe; we are convinced that you are God's holy one" (Jn 6: 69). What does this mean?

Jesus, in his great priestly prayer, says that he is consecrating himself for his disciples, an allusion to the sacrifice of his death (cf. Jn 17: 19). By saying this, Jesus implicitly expresses his role as the true High Priest who brings about the mystery of the "Day of Reconciliation", no longer only in substitutive rites but in the concrete substance of his own Body and Blood. The Old Testament term "the Holy One of the Lord" identified Aaron as the High Priest who had the task of bringing about Israel's sanctification (Ps 106[105]: 16; Vulgate: Sir 45: 6). Peter's profession of Christ, whom he declares to be the Holy One of God, fits into the context of the Eucharistic Discourse in which Jesus announces the Day of Reconciliation through the sacrificial offering of himself: "the bread I will give is my flesh, for the life of the world" (Jn 6: 51). So this profession is the background of the priestly mystery of Jesus, his sacrifice for us all. The Church is not holy by herself; in fact, she is made up of sinners - we all know this and it is plain for all to see. Rather, she is made holy ever anew by the Holy One of God, by the purifying love of Christ. God did not only speak, but loved us very realistically; he loved us to the point of the death of his own Son. It is precisely here that we are shown the full grandeur of revelation that has, as it were, inflicted the wounds in the heart of God himself. Then each one of us can say personally, together with St Paul, I live "a life of faith in the Son of God, who loved me and gave himself for me" (Gal 2: 20).

Let us pray to the Lord that the truth of these words may be deeply impressed in our hearts, together with his joy and with his responsibility; let us pray that shining out from the Eucharistic Celebration it will become increasingly the force that shapes our lives.

29 June Saints Peter and Paul, Apostles Solemnity

The Lord is the king of apostles; come, let us adore him.

Year: A(I). Psalm week: 4. Liturgical Colour: Red.

St Peter
“I do so love St Peter,” says a friend of mine. “Whenever he opens his mouth, he puts his foot in it”.
  She is right, of course. Whatever else St Peter may be, he is not the model of a wise and noble hero. He walks on the water – but then panics and starts to sink. He makes the first profession of faith – and moments later blunders into error and is called Satan by the Lord. He refuses to be washed, and then, when the purpose is explained to him, demands to be washed all over. And, of course, he betrays his master soon after having been warned that he will and having sworn not to. If Peter is the rock on which the Church is built, what a fissured and friable rock it is! How much better, we think, to have chosen the Sons of Thunder, for their energy; or Judas Iscariot, for his financial acumen; or John, because he was loved the best.
  The choosing of Peter teaches us a lesson. The Church’s foundation-stone and its first leader is not all-wise, all-knowing, good, heroic, and beautiful. He is a very ordinary man who makes about as many mistakes as we would in his place, and kicks himself for them just as thoroughly afterwards. If St Peter had been a hero, we could easily have despaired of ever becoming like him. If St Peter had been great, and noble, and good, we could have told ourselves that the Church is for the saints, despaired, sat down, and not bothered. But the Church is not just for saints: it is for confused, impetuous, cowardly people like us – or St Peter. The rock crumbles, the ropes are frayed, the wood is rotten – but, although that improbable building, the Church, is made of such inferior materials, it grows (on the whole) faster than it collapses, and it is grace that holds it together.
  In the end, it was grace that gave the coward the courage to bear witness when it counted, grace that gave the fool the wisdom he needed to set the infant Church on her way, grace that taught the impetuous man patience and forbearance.
  We none of us admire ourselves, however much we would like to; let us not try to admire St Peter either, but admire instead the grace he was given, and pray that, weak as we are, we may be given it too, and may use it.

St Paul
St Paul is not an attractive figure today. We are still knee deep in the overripe fruit of late romanticism: we admire men who feel, not think; who enchant people into following them, not argue them into submission.
  There is even, nowadays, a fashion for saying that Paul invented Christianity as we know it, that he set out with the cynical aim of fashioning an enduring institution; and that the real Christianity, the Christianity of Christ, is something quite different from and far nicer than the Christianity we know.
  Yes, Paul’s mind did shape the early Church. Yes, without him things would have been different. And all the information that we have in the New Testament is entirely consistent with the whole thing being a Pauline conspiracy.
  But so what? “Consistent with” is a treacherous phrase. The evidence of my eyes is entirely consistent with there being an invisible lion in my fireplace, because you can’t see invisible lions; but I still don’t believe there is one. I trust the world, I have faith in it, and invisible lions are not part of that faith. I trust God, I have faith in the Holy Spirit – I say so out loud on Sundays – and I believe that God called Saul because he needed him, and that the renamed Saul did and said what needed to be said and done.
  Paul is not some cold and remote intellectual – just read the Epistles, and see if that stands up. Paul is always reminding people of his weakness – look, I know what I ought to do, and I keep on doing the opposite – look, I have this thorn in my flesh and God absolutely refuses to take it away. Paul is not all mind – he does have his troubles too.
  But yes, Paul does have a mind, and that raises problems in an age that doesn’t, that uses “clever” as a term of abuse. Remember, though, that we are commanded to love the Lord our God with all our heart, with all our soul, with all our mind, and with all our strength. Perhaps we cannot love St Paul very much nowadays; but let us at least pray for the grace to love God with our minds, as he did

Nunc Scio Vere SS. Petri et Pauli, Introitus

Lezingen H. Mis 13e zondag door het jaar A - wie zijn leven verliest om Mijnentwil, zal het vinden

Eerste lezing: 2 Kon. 4, 8-11.14-16a
Op zekere dag kwam de profeet Elisa langs Sunem.
Daar woonde een welgestelde vrouw,
die hem met aandrang uitnodigde
bij haar te komen eten.
En iedere keer dat de profeet in het vervolg daar in de buurt kwam,
ging hij daar eten.
Daarom zei de vrouw tot haar echtgenoot:
“Luister eens, ik heb gemerkt,
dat hij die altijd bij ons aan huis komt,
een heilige man Gods is.
Laten we op ons huis een kleine kamer voor hem metselen
en er een bed, een tafel, een stoel en een lamp in zetten;
als hij dan bij ons aankomt,
kan hij daar zijn intrek nemen.”
Toen Elisa er dus op zekere dag weer aankwam,
kon hij de bovenkamer betrekken
en er zich te rusten leggen.
Daarna vroeg Elisa aan Gechazi, zijn knecht:
“Kunnen we dan werkelijk niets voor haar doen?”
Gechazi antwoordde:
“Zij heeft helaas geen zoon en haar man is oud.”
Toen zei Elisa:
“Roep haar.”
De knecht riep haar en zij bleef in de deuropening staan.
En Elisa zei:
“Volgend jaar om deze tijd
zult u een zoon aan uw hart drukken.”

Tweede lezing: Rom. 6, 3-4.8-11
Broeders en zusters,
Gij weet dat de doop
waardoor wij één zijn geworden met Christus Jezus,
ons heeft doen delen in zijn dood?
Door de doop in zijn dood zijn wij met Hem begraven,
opdat ook wij een nieuw leven zouden leiden,
zoals Christus,
die door de macht van zijn Vader
uit de doden is opgewekt.
Indien wij dan met Christus gestorven zijn,
geloven wij dat wij ook met Hem zullen leven;
want wij weten dat Christus, eenmaal van de doden verrezen,
niet meer sterft:
de dood heeft geen macht meer over Hem.
Door de dood, die Hij gestorven is,
heeft Hij eens voor al afgerekend met de zonde;
het leven dat Hij leeft,
heeft alleen met God van doen.
Zo moet ook gij uzelf beschouwen:
als dood voor de zonde
en levend voor God in Christus Jezus.

Evangelie: Mt. 10, 37-42
Wie u opneemt, neemt Mij op; en wie Mij opneemt, neemt Hem op die Mij gezonden heeft.
In die tijd zei Jezus tot zijn apostelen:
“Wie vader of moeder meer bemint dan Mij,
is Mij niet waardig;
wie zoon of dochter meer bemint dan Mij,
is Mij niet waardig.
En wie zijn kruis niet opneemt en Mij volgt,
is Mij niet waardig.
Wie zijn leven vindt, zal het verliezen,
en wie zijn leven verliest om Mijnentwil,
zal het vinden.
Wie u opneemt, neemt Mij op;
en wie Mij opneemt,
neemt Hem op die Mij gezonden heeft.
Wie een profeet opneemt, omdat het een profeet is,
zal ook het loon van een profeet ontvangen;
en wie een deugdzaam mens opneemt,
omdat het een deugdzaam mens is,
zal ook het loon van een deugdzame ontvangen.
En wie een van deze kleinen,
al was het maar een beker koud water geeft,
omdat hij mijn leerling is,
voorwaar, Ik zeg u:
zijn loon zal hem zeker niet ontgaan.”

Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XIII per annum sabbato Confitere in tempore acceptabili. Belijd uw schuld op de gunstige tijd.

Lectio altera

Ex Catechésibus sancti Cyrílli Hierosolymitáni epíscopi

(Cat. 1, 2-3. 5-6: PG 33, 371. 375-378)

Confitere in tempore acceptabili

Si quis hic est peccáti servus, parátus sit per fidem ad ingénuam adoptiónis filiórum regeneratiónem; et depósita peccatórum servitúte péssima, ac felicíssimam Dómini servitútem consecútus, regni cæléstis hereditáte potiúnda dignus censeátur. Exúite per confessiónem véterem hóminem qui corrúmpitur secúndum desidéria erróris, ut induátis novum qui renovátur secúndum agnitiónem eius qui creávit illum. Arrhabónem Spíritus Sancti acquírite per fidem, ut possítis in ætérnas récipi mansiónes. Accédite ad mýsticum signáculum, ut ab hero favorabíliter agnósci possítis. Sancto ac ratióne prædito Christi gregi accenseámini, ut olim ad déxteram eius segregáti, parátam vobis vitam hereditáte consequámini.

Quibus enim adhuc peccatórum aspéritas in villósæ cutis modum adhæréscit, illi a sinístris consístent, eo quod ad grátiam Dei, quæ in lavácri regeneratióne per Christum datur, non accésserint. Regeneratiónem porro non córporum dico, sed spiritálem ánimæ iterátam nativitátem. Córpora enim per visíbiles paréntes generántur, ánimæ vero regenerántur per fidem; nam Spíritus ubi vult spirat. Tumque si dignus efficiáre, licébit tibi audíre: Bene, serve bone et fidélis; cum vidélicet nullam habens in consciéntia simulatiónis impuritátem fúeris deprehénsus.

Si enim quíspiam ex his, qui adsunt, grátiam Dei tentáre se sperat, se ipse fallit, et virtútem rerum ignórat. Sincéram et fuci expértem, o homo, ánimam habe, propter eum qui scrutátur corda et renes.

Tempus præsens est tempus confessiónis. Confitére quæ perpetrásti, sive verbo sive ópere, sive nocte sive die. Confitére in témpore acceptábili, et in die salútis súscipe cæléstem thesáurum.

Munda vas tuum, ut grátiam cápiat abundantiórem; remíssio enim peccatórum ex æquo datur ómnibus, communicátio vero Spíritus Sancti, secúndum proportiónem uniuscuiúsque fídei concéditur. Si parum laboráveris, parum accípies; si vero multa operátus fúeris, multa erit merces. Tibi ipsi curris, tibi conveniéntia próspice.

Si quid contra quemquam habes, remítte. Accédis, ut véniam peccatórum accípias: necésse est et te ei qui peccávit condonáre.

Tweede lezing

Uit de Catechesen van de H. Cyrillus van Jeruzalem, bisschop

(Cat. 1, 2-3. 5-6: PG 33, 371. 375-378)

Belijd uw schuld op de gunstige tijd

Als iemand hier een slaaf van de zonde is, laat hij dan bereid zijn door het geloof tot de wedergeboorte in de aanneming tot kind; moge hij door het afleggen van de vernederendste slavernij van de zonde en het verwerven van de allergelukkigste dienst aan de Heer waardig worden gekeurd de erfenis te ontvangen van het hemelse Rijk. Legt door de biecht de oude mens af, die wordt bedorven door de begeerte van de dwaling, om de nieuwe mens aan te doen, die vernieuwd wordt door de erkenning van Hem, die de mens geschapen heeft. Tracht door het geloof het onderpand van de Heilige Geest te verkrijgen, om ontvangen te kunnen worden in de eeuwige woning. Nadert tot dat mystieke onderscheidingsteken, opdat gij door uw Meester kunt worden onderkend. Sluit u aan bij de heilige en redelijke kudde van Christus, om na eenmaal aan zijn rechterhand geplaatst te zijn, het leven, dat voor u bereid was, te beërven.

Maar zij, aan wie de hardnekkigheid van de zonde kleeft als een rauwe huid, zijn aan de linkerzijde geplaatst, omdat zij weigeren tot Gods genade te gaan, die door Christus geschonken wordt in het bad van de wedergeboorte. En dan bedoel ik hier niet de wedergeboorte van het lichaam, maar de hernieuwde geestelijke geboorte van de ziel. De lichamen toch worden door de zichtbare ouders voortgebracht, maar de zielen worden herboren door het geloof; want de Geest waait waarheen Hij wil. En als gij het dan waardig zijt geworden, zult ook gij mogen horen: Welaan, goede en getrouwe dienstknecht, wanneer gij namelijk in uw geweten zonder onzuiverheid van valsheid wordt bevonden.

Want als iemand van hen, die hier aanwezig zijn, meent de genade Gods op de proef te kunnen stellen, bedriegt hij zichzelf en kent hij de kracht van de dingen niet. Laat uw ziel, o mens, oprecht en zonder bedrog zijn wegens Hem, die harten en nieren doorgrondt.

De tijd van nu is tijd van zonden-belijdenis. Beken wat ge misdreven hebt door woord of werk, des nachts of overdag. Beken het op de gunstige tijd en verwerf de hemelse schat op de dag van het heil.

Reinig uw vat, opdat het meer genade kan bevatten. Want aan allen wordt gelijkelijk de vergeving der zonden geschonken, maar de mededeling van de H. Geest geschiedt overeenkomstig eenieders geloof. Als ge weinig gearbeid hebt, zult ge ook weinig ontvangen; als ge veel gewerkt hebt, zal uw loon groot zijn. Het geldt uw eigen belang, neem het dus ter harte.

Vergeef, als ge iets tegen iemand hebt. Zelf komt ge vergeving vragen voor uw zonden; welnu, ook gij moet hem vergeven die tegen u misdeed.

The hymn "Ut queant laxis" and the invention of Solfège by Guido d’Arezzo met prachtige toelichting van project Neumz.com!

Roeping tot het Godgewijde leven in ons klooster ... ook een optie!

Uit een brief van het Roepingenplatform van het Bisdom Roermond die wij vandaag  mochten
ontvangen:

"Er is een nieuwe lente in de Katholieke Kerk in Europa! Met name in Nederland is ze wat pril, maar er is wél een positieve beweging gaande. In het Bisdom Roermond (en verspreid door Nederland) zien we een klein maar krachtig nieuw vuur van het geloof, dat aangestoken is door de Heilige Geest.

Jongeren verlangen ernaar hun roeping te ontdekken. Ze verlangen, net zoals iedereen, naar eeuwig geluk en er is sprake van een groeiend verlangen naar heiligheid onder hen. Ze hebben daarbij zeker hulp nodig in de vorm van vreugdevolle voorbeelden van priesters, religieuzen en gehuwden; getuigenissen van gelovigen die een relatie met Jezus hebben en begeleiding in het vinden van een weg naar heiligheid.

Vaak is het door een goed voorbeeld van een priester of religieuze dat jongeren aangetrokken worden tot de vraag: “Wat wil God voor mijn leven?” Ze stellen ook de (realistische) vraag: “Kan dat leven me echt gelukkig maken?” Vaak zijn ze geraakt door een stille retraite, een cursus, een geestelijk gesprek met iemand of door een spreker waardoor ze uitgedaagd worden tot opoffering en de ware liefde".

Dames die meer willen weten over het leven in ons klooster, kunnen om te beginnen meer informatie vinden op onze website www.priorijthabor.nl en zijn altijd welkom  voor een bezoek aan ons klooster.

Te Lucis ante terminum - Completen - zingen we 's-avonds bijna alle oneven weken

Introitus : De ventre matris meae Nativitate S. Ioannis Baptistae

Liturgy of the Hours St John Fisher If anyone should sin, we have an advocate before the Father

From the commentary on the penitential psalms (1555) by St John Fisher, bishop and martyr

If anyone should sin, we have an advocate before the Father

Christ Jesu is our bishop, his most precious body is our sacrifice, which he offered upon a cross for the redemption of all the world.
  The blood shed for our redemption was not the blood of goats or calves as in the old law, it was the very blood most innocent of our saviour Jesus Christ.
  The temple wherein our bishop did sacrifice was not made by man’s hand but only by the power of God, he shed his precious blood for our redemption in the face of all the world, which is the temple made only by the hand of God.
  This temple has two divers parts, one is the earth whereon we inhabit, the other is not yet known to us mortal creatures.
  First he did sacrifice in the earth when he suffered his passion. After, in a new clothing or garment, the vesture of immortality, and with his own precious blood he entered into sanctum sanctorum [the Holy of Holies] that is to say into heaven when he shewed his said most precious blood before the throne of his father which he shed for all sinners 7 times.
  By this holy sacrifice almighty God must needs have pity and execute his mercy to all true penitents and this sacrifice shall continue not only year by year as the manner was of Jews, but also it is daily offered for our comfort, and every hour and moment for our most strong succour, wherefore saint Paul says Having obtained eternal redemption.
  By it we are redeemed for ever. Every contrite and true penitent person not willing to fall again but with a full purpose to continue in virtuous living is partaker of this holy sacrifice.
  As saint John shews in his first epistle: My little children, I am writing these things to you so that you may not sin; but if anyone does sin, we have an advocate with the Father, Jesus Christ the righteous. And he is the expiation for our sins, and not for ours only but also for the sins of the whole world.

Lezingen H. Mis 12e zondag door het jaar A Weest niet bevreesd voor hen die het lichaam kunnen doden

Eerste lezing: Jer. 20, 10-13
Jeremia sprak:
“Ik hoor velen fluisteren:
Daar heb je ‘Ontzetting-overal’.
Breng hem aan.
Ja, we brengen hem aan.
Al mijn vrienden willen niets liever
dan mij ten val brengen.
Ze zeggen:
Misschien laat hij zich misleiden;
dan overmeesteren we hem
en kunnen we ons op hem wreken.
De Heer is bij mij als een machtig strijder.
Mijn achtervolgers vallen neer,
ze zullen niet overwinnen.
Ze worden diep beschaamd,
nooit bereiken ze iets.
Hun schande duurt eeuwig,
ze wordt nooit vergeten!.

“Heer van de hemelse machten, die alles rechtvaardig onderzoekt,
die hart en nieren doorgrondt,
laat mij zien hoe Gij U op hen wreekt.
Ik heb immers mijn zaak in uw handen gelegd.

Zingt een lied, een loflied voor de Heer,
want Hij heeft het leven van de arme
uit de macht van de boosdoeners gered.”

Tweede lezing: Rom. 5, 12-15
Broeders en zusters,
Door één mens is de zonde in de wereld gekomen
en met de zonde de dood;
en zo is de dood over alle mensen gekomen,
aangezien allen gezondigd hebben.
Er was immers reeds zonde in de wereld,
vóór de wet er was.
Maar zonde wordt niet aangerekend,
waar geen wet is.
Toch heeft de dood als koning geheerst
in de tijd van Adam tot Mozes,
dus ook over hen,
die zich niet op de wijze van Adam schuldig hadden gemaakt
aan de overtreding van een gebod.
Adam nu is het beeld van Hem, die komen moest.
Maar de genade van God
laat zich niet afmeten naar de misstap van Adam.
De fout van één mens bracht allen de dood,
maar God schonk allen rijke vergoeding
door de grote gave van zijn genade:
de ene mens, Jezus Christus.

Evangelie: Mt. 10, 26-33
Wat Ik u zeg in het duister, spreekt dat uit in het licht, en wat ge u in het oor hoort fluisteren, verkondigt dat van de daken.
In die tijd zei Jezus tot zijn apostelen:
“Weest niet bang voor de mensen.
Niets is bedekt of het zal onthuld,
niets verborgen of het zal bekend worden.
Wat Ik u zeg in het duister, spreekt dat uit in het licht,
en wat ge u in het oor hoort fluisteren,
verkondigt dat van de daken.
Weest niet bevreesd voor hen, die wel het lichaam kunnen doden
maar niet de ziel;
vreest veeleer Hem,
die én ziel én lichaam in het verderf kan storten in de hel.
Verkoopt men niet twee mussen voor een stuiver?
En toch zal buiten de wil van uw Vader
niet één mus op de grond vallen.
Bij u echter is zelfs iedere haar van uw hoofd geteld.
Weest dus niet bevreesd;
gij zijt toch meer waard dan een zwerm mussen.
Ieder die Mij bij de mensen belijdt,
zal ook Ik als de mijne erkennen bij mijn Vader, die in de hemel is.
Maar ieder die Mij zal verloochenen tegenover de mensen,
zal ook Ik verloochenen
tegenover mijn Vader die in de hemel is.”

Chant Litanies du Sacré-Coeur - monniken Solesmes - zongen wij ook vanmorgen

Avond valt op de Berkenallee, net buiten Sint Odiliënberg, onderweg naar Linne - juni 2020

Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XI per annum feria V Post subsidium cibi petitur et venia delicti. Na de versterking met voedsel vragen wij de vergeving van onze zonde

Lectio altera

Ex Tractátu sancti Cypriáni epíscopi et mártyris

De domínica oratióne

(Nn. 18. 22: CSEL 3, 280-281. 283-284

Post subsidium cibi petitur et venia delicti

Procedénte oratióne postulámus et dícimus: Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie. Quod potest et spiritáliter et simplíciter intéllegi, quia et utérque intelléctus utilitáte divína próficit ad salútem. Nam panis vitæ Christus est, et panis hic ómnium non est, sed noster est. Et quómodo dícimus Pater noster, quia intellegéntium et credéntium Pater est, sic et panem nostrum vocámus, quia Christus eórum qui corpus eius contíngimus panis est.

Hunc autem panem dari nobis cotídie postulámus ne qui in Christo sumus et eucharístiam eius cotídie ad cibum salútis accípimus, intercedénte áliquo gravióre delícto, dum absténti et non communicántes a cælésti pane prohibémur, a Christi córpore separémur, ipso prædicánte et dicénte: Ego sum panis vitæ, qui de cælo descéndi. Si qui éderit de meo pane, vivet in ætérnum. Panem autem quem ego dédero, caro mea est pro sæculi vita.

Quando ergo dicit in ætérnum vívere si qui éderint de eius pane, ut maniféstum est eos vívere, qui corpus eius attíngunt et eucharístiam iure communicatiónis accípiunt, ita contra timéndum est et orándum, ne dum quis absténtus separátur a Christi córpore, procul remáneat a salúte, comminánte ipso et dicénte: Nisi edéritis carnem Fílii hóminis et bibéritis sánguinem eius, non habébitis vitam in vobis. Et ídeo panem nostrum, id est Christum, dari nobis cotídie pétimus, ut qui in Christo manémus et vívimus, a sanctificatióne eius et córpore non recedámus.

Post hæc et pro peccátis nostris precámur dicéntes: Et remítte débita nostra, sicut et nos remíttimus debitóribus nostris. Post subsídium cibi pétitur et vénia delícti.

Quam necessário autem, quam providénter et salúbriter admonémur quod peccatóres sumus, qui pro peccátis rogáre compéllimur, ut dum indulgéntia de Deo pétitur, consciéntiæ suæ ánimus recordétur! ne quis sibi quasi ínnocens pláceat et se extolléndo plus péreat, instrúitur et docétur peccáre se cotídie, dum cotídie pro peccátis iubétur oráre.

Sic dénique et Ioánnes in epístola sua monet dicens: Si dixérimus quia peccátum non habémus, nos ipsos decípimus, et véritas in nobis non est. Si autem conféssi fuérimus peccáta nostra, fidélis et iustus est Dóminus, qui nobis peccáta dimíttat. In epístola sua utrúmque compléxus est, quod et rogáre pro peccátis debeámus et impetrémus indulgéntiam cum rogámus. Ideo et fidélem dixit Dóminum, ad dimitténda peccáta fidem pollicitatiónis suæ reservántem, quia qui oráre nos pro débitis et peccátis dócuit, patérnam misericórdiam promísit et véniam secutúram.

Tweede lezing

Uit het tractaat over het ‘Onze Vader’ van de H. Cyprianus, bisschop-martelaar

(Nn. 18. 22: CSEL 3, 280-281. 283-284

Na de versterking met voedsel vragen wij de vergeving van onze zonde

Daarna vragen wij in ons gebed: Geef ons heden ons dagelijks brood. Dit kan men geestelijk en letterlijk opvatten, omdat beide opvattingen naar Gods plan tot ons heil dienen. Want Christus is het Brood des levens, en dit brood is niet voor allen, maar voor ons. En zoals wij zeggen Onze Vader, omdat Hij de Vader is van die Hem kennen en in Hem geloven, zo spreken wij ook van ons brood, omdat Christus het brood is van hen, die zoals wij met zijn Lichaam verbonden zijn.

Wij vragen, dat dit brood ons dagelijks wordt gegeven, om te voorkomen dat wij, die in Christus zijn en dagelijks zijn Eucharistie ontvangen tot voedsel van ons heil, door een tussenkomende zware zonde – waardoor wij uitgesloten en niet in gemeenschap verenigd van het hemels brood weerhouden worden – van het Lichaam van Christus gescheiden worden. Want zelf verkondigt Christus als Hij zegt: Ik ben het levend Brood, dat uit de hemel is neergedaald. Als iemand van dit brood eet, zal hij leven in eeuwigheid. Het brood, dat Ik zal geven is mijn Vlees ten bate van het leven der wereld.

Wanneer Hij dus zegt, dat hij zal leven in eeuwigheid, die van zijn brood zal eten, zoals het duidelijk is, dat zij leven, die zich met zijn Lichaam verenigen en de Eucharistie waardig ontvangen, zo moet men van de andere kant ook vrezen en bidden om niet van Christus’ Lichaam gescheiden te worden en zijn zaligheid te verliezen, daar Christus zelf dreigend zegt: Als gij het Vlees van de Mensenzoon niet eet en zijn Bloed niet dringt, hebt gij het leven niet in u. En daarom bidden wij, dat ons Brood, dit is Christus, ons dagelijks wordt gegeven om, in Christus blijvend en levend, niet zijn heiliging te missen en van zijn Lichaam gescheiden te worden.

Hierna bidden wij, wegens onze zonden, met de woorden: En vergeef ons onze schuld, zoals ook wij aan andere hun schuld vergeven. Na de sterking met voedsel bidden wij nu om vergiffenis voor onze zonden.

Hoe noodzakelijk, hoe voorzichtig en heilzaam worden wij vermaand, dat wij zondaars zijn, die gedwongen worden voor hun zonden te bidden, God om vergeving te vragen en ons geweten te onderzoeken! Opdat niemand zich vleie met zijn onschuld en eerder door zelfverheffing zou omkomen, wordt het ons ingeprent, dat wij dagelijks zondigen, omdat ons bevolen wordt dagelijks te bidden om vergeving van onze zonden.

Zo tenslotte maant ons ook Johannes in zijn Brief: Als wij zeggen, dat wij geen zonde hebben, misleiden wij onszelf en is de waarheid niet in ons, maar als wij onze zonden belijden, zal Hij die getrouw is en rechtvaardig, ons de zonden vergeven. In zijn Brief zijn beide met elkaar verbonden: dat wij om onze zonden moeten bidden én dat wij, als wij bidden, vergeving hopen te verkrijgen. Zo zegt de apostel dus, dat de Heer getrouw is om de zonden te vergeven, omdat Hij zijn belofte getrouw is, want die ons leerde te bidden voor onze schulden en zonden, beloofde ook zijn vaderlijke barmhartigheid en de vergeving, die zou volgen.

Meet the Neumz Team! - The Largest Recording Project in History

Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XI per annum feria II Publica est nobis et communis oratio Voor ons is het gebed openbaar en gemeenschappelijk.

 

 Lectio altera

Ex Tractátu sancti Cypriáni epíscopi et mártyris

De domínica oratióne

(Nn. 8-9: CSEL 3, 271-272)

Publica est nobis et communis oratio

Ante ómnia pacis Doctor atque unitátis Magíster singillátim nóluit et privátim precem fíeri, ut quis cum precátur pro se tantum precétur. Non dícimus: Pater meus, qui es in cælis, nec: Panem meum da mihi hódie, nec dimítti sibi tantum unusquísque débitum póstulat aut ut in tentatiónem non inducátur atque a malo liberétur pro se solo rogat. Pública est nobis et commúnis orátio, et quando orámus, non pro uno sed pro pópulo toto orámus, quia totus pópulus unum sumus.

Deus pacis et concórdiæ Magíster, qui dócuit unitátem, sic oráre unum pro ómnibus vóluit, quómodo in uno omnes ipse portávit. Hanc oratiónis legem servavérunt tres púeri in camíno ignis inclúsi consonántes in prece et spíritus consensióne concórdes; declárat Scriptúræ divínæ fides et, dum docet quómodo oráverint tales, dat exémplum quod imitári in précibus debeámus, ut tales esse possímus. Tunc, inquit, illi tres tamquam ex uno ore hymnum canébant et benedicébant Deum. Loquebántur quasi ex uno ore, et nondum illos Christus docúerat oráre.

Et idcírco orántibus fuit impetrábilis et éfficax sermo, quia promerebátur Dóminum pacífica et simplex et spiritális orátio. Sic et Apóstolos cum discípulis post ascénsum Dómini invenímus orásse. Erant, inquit, perseverántes omnes unánimes in oratióne cum muliéribus et María, quæ fúerat mater Iesu, et frátribus eius. Perseverábant in oratióne unánimes, oratiónis suæ et instántia simul et concórdia declarántes, quia Deus, qui inhabitáre facit unánimes in domo, non admíttit in divínam et ætérnam domum nisi eos apud quos est unánimis orátio.

Quália autem sunt, fratres dilectíssimi, oratiónis domínicæ sacraménta, quam multa, quam magna, bréviter in sermóne collécta sed in virtúte spiritáliter copiósa, ut nihil omníno prætermíssum sit quod non in précibus atque oratiónibus nostris cæléstis doctrínæ compéndio comprehendátur. Sic, ait, adoráte: Pater noster, qui es in cælis.

Homo novus, renátus et Deo suo per eius grátiam restitútus, Pater primo in loco dicit, quia fílius esse iam cœpit. In sua, inquit, própria venit, et sui eum non recepérunt. Quotquot eum recepérunt dedit illis potestátem ut fílii Dei fíerent, qui crédunt in nómine eius. Qui ergo crédidit in nómine eius et factus est Dei fílius, hinc debet incípere ut et grátias agat et profiteátur se Dei fílium, dum nóminat Patrem sibi esse in cælis Deum.

Tweede lezing

Uit het tractaat over het ‘Onze Vader’ van de H. Cyprianus, bisschop-martelaar

(Nn. 8-9: CSEL 3, 271-272)

Voor ons is het gebed openbaar en gemeenschappelijk

Voor alles heeft de Leraar van de vrede en de Meester van de eenheid gewild, dat wij niet individueel en afzonderlijk zouden bidden, zodat iemand wanneer hij bidt dat alleen voor zich doet. Wij zeggen niet: Mijn Vader, die in de hemel zijt, noch: Geef mij heden mijn brood, noch vraagt ieder apart, dat hem zijn schuld zou worden vergeven of dat hij niet in de bekoring worde gebracht, en men vraagt niet voor zichzelf alleen van het kwaad bevrijd te worden. Voor ons is het gebed openbaar en gemeenschappelijk, en wanneer wij bidden, dan bidden wij niet voor één persoon maar voor het volk, omdat wij als volk één zijn.

De God van vrede en de Meester van de eendracht, die ons de eenheid leerde, wilde dat de enkeling zó voor allen bad, zoals Hij zelf allen in één heeft gedragen. Die wet van het gebed onderhielden de drie jongemannen in de vuuroven; zij vormden één koor in hun gebed en door hun eensgezindheid van geest waren zij één hart. De goddelijke Schrift getuigt hiervan, want terwijl ze ons leert hoe zij baden, toont ze ons een voorbeeld, dat wij bij ons gebed moeten navolgen om ook zo te kunnen zijn. Toen, zegt de Schrift, hieven die drie een loflied aan, en verheerlijkten en zegenden God uit één mond. Zij spraken als uit één mond en toch had Christus hen nog niet geleerd hoe zij moesten bidden.

Bij hun gebed was hun woord doeltreffend en krachtdadig, omdat hun vreedzaam, eenvoudig en geestelijk gebed de Heer voor hen won. Wij zien, dat ook de Apostelen en de andere leerlingen na de Hemelvaart des Heren aldus gebeden hebben. Zij bleven allen, zegt de Schrift, eensgezind volharden in het gebed, samen met de vrouwen, met Maria, de Moeder van Jezus, en met zijn broeders. Zij volhardden eensgezind in het gebed, door hun vurig en eensluidend gebed getuigend dat God, die de mensen eensgezind in een huis doet samenwonen, alleen diegenen in zijn goddelijke en eeuwige woning opneemt, bij wie er in eensgezindheid wordt gebeden.

Hoe verscheiden, zeer geliefde broeders, zijn de mysteries van het ‘Onze Vader’, hoeveel in aantal en hoe groot, wel kort in één gebed samengebracht, maar rijk in geestelijke kracht, zodat er niets is in onze gebeden en smekingen, wat niet in deze samenvatting van de hemelse leer ligt vervat. Zo,  zegt de Heer, moet ge bidden: Onze Vader, die in de hemel zijt.

De nieuwe mens, herboren en voor zijn God door de genade weer hersteld, noemt Hem op de eerste plaats Vader, omdat hij nu zijn kind begon te zijn. Hij kwam, zegt Johannes, in het zijne, maar de zijnen aanvaardden Hem niet. Aan allen echter, die Hem wel aanvaardden, aan hen die in zijn Naam geloven gaf Hij het vermogen om kinderen van God te worden. Hij dus, die gelooft in zijn Naam en kind van God is geworden, moet hiervandaan beginnen, dat hij zowel dank brengt als belijdt, dat hij een kind van God is, terwijl hij God, die in de hemel is, zijn Vader noemt.

Wij weten dat U snakt ... naar een verslag van gisteren

en hoe wij met inachtneming van alle pandemie-regels veel meer dan 30 mensen in de gelegenheid stelden de H. Mis mee te maken en te communie te gaan.
en hoe we veel meer Sacramentsdag vierden dan wij gegeven het weer anders hadden gedaan door de passerende stortbuien

met strepen per 1,5 meter en eenpersoons-brede rijen

maar dit verhaal is te mooi om gehaast te vertellen en wij zeggen dus met de publieke omroep:

Viering Sacramentsdag 14 juni 2020 ten tijde van coronacrisis - Programma en hartelijke uitnodiging!

Basiliek en Mariakapel op de Kerkberg 

Op Sacramentsdag vieren we feestelijk Gods  nabijheid in de Heilige Eucharistie. Het feest is een grote jubelzang om God te eren en zijn zegen over ons af te smeken. Vanwege de coronapandemie gaat helaas de Sacramentsprocessie in Sint Odiliënberg door het dorp niet door. In plaats daarvan is er een alternatief programma op donderdag 11 juni en zondag 14 juni.

Zorgcentrum Bergh donderdag 11 juni 2020
om 15.30 uur zegent pastoor L’Ortye met het Allerheiligste in de monstrans de bewoners van Zorgcentrum Bergh. De pastoor loopt met, flambouwdragers en de geestelijk verzorgster rondom het gebouw en zegent de bewoners die voor de open ramen staan of zitten. Er is buiten genoeg ruimte voor belangstellenden die ook de zegen willen ontvangen.

Processiezondag 14 juni 2020 – Basiliek geopend van 09.00u tot 17.30u
9.30 uur Hoogmis in de Basiliek (maximaal dertig mensen). Inwoners van Sint Odiliënberg krijgen voorrang. De H. Mis kan in de Mariakapel en op de zitplaatsen buiten worden gevolgd en eventueel ook staande buiten - let op 1,5 meter tussenafstand!
Na de H. Mis koffie voor EURO 1,00 per kop in kloostergang (over passerelle = houten brug).
Na H. Mis (ongeveer 10.30u) is er uitstelling van het Allerheiligste in Basiliek en gelegenheid daar te bidden
Mariakapel blijf ook open
11.30u Eerste Rozenhoedje met Marialitanie in de Basiliek, kan ook buiten en in Mariakapel worden gevolgd.
12.00u instelling en zegen met het Allerheiligste
van 11.30u-12.00u is er ook biechtgelegenheid in de Basiliek

14.00 uur H. Mis in de Basiliek. Voor de mogelijkheden die te volgen, zie onder Hoogmis.
Na H. Mis uitstelling van het Allerheiligste in de Basiliek en gelegenheid om daar te bidden
15.30u Tweede Rozenhoedje in de Basiliek, zie hiervoor.
Van 15.30u - 16.30u biechtgelegenheid in Basiliek

17.00u afsluiting van de dag met Plechtige Gregoriaanse Vespers in de Basiliek, die ook in de Mariakapel en buiten kunnen worden gevolgd, zie hiervoor.

De gehele dag zijn leden van het Kerkbestuur, zusters van ons klooster en de Basiliekwacht aanwezig voor wie nadere informatie wenst.

Wij nodigen U van harte uit om te komen meebidden! De regels van het RIVM worden in acht genomen. Mocht het druk zijn dan kan dat betekenen dat U even moet wachten voor U de Basiliek kunt betreden.

Om overal op de Kerkberg goed te kunnen volgen wat er in de Basiliek gebeurt, wordt door de Priorij Thabor een geluidsinstallatie gehuurd waardoor in de Mariakapel, op de Kerkberg en op afstand op het Kerkplein direct kan worden gevolgd wat er in de Basiliek gebeurt.