Locus iste a Deo factus est, Anton Bruckner (1824-1896)

Liturgy of the Hours Office of Readings You, God, are everything to us

From the Instructions of St Columbanus

You, God, are everything to us

My brethren, let us follow this call. We are called to the source and fountain of life, by the Life who is not just the fountain of living water but also the fountain of eternal life, the fountain of light, the fountain and source of glory. From this Life comes everything: wisdom, life, eternal light. The Creator of life is the fountain from which life springs; the Creator of light is the fountain of light. So let us leave this world of visible things. Let us leave this world of time and head for the heavens. Like fish seeking water, like wise and rational fish let us seek the fountain of light, the fountain of life, the fountain of living water. Let us swim in, let us drink from the water of the spring welling up into eternal life.
  Merciful God, righteous Lord, grant that I may reach that fountain. There let me join the others who thirst for you, drinking living water from the living stream that flows from the fountain of life. Overwhelmed by its sweetness let me cling close to it and say “How sweet is the spring of living water that never runs dry, the spring that wells up into eternal life!.”
  O Lord, you yourself are that spring, always and for ever to be desired, always and for ever to be drunk from. Christ our Lord, give us this water as the Samarian woman once asked you, so that in us also it can be a spring of living water welling up into eternal life. It is an enormous gift I am asking – everyone knows that – but you, King of glory, have given great gifts in the past and made great promises. Nothing, after all, is greater than you; and yet you have given yourself to us and given yourself for us.
  Therefore we beg you that we should come to full knowledge of the thing that we love; for we pray to be given nothing other than you yourself. You are everything to us, our life, our light, our health and strength, our food, our drink, our God. Jesus, our Jesus, I beg you to fill our hearts with the breath of your Spirit. Pierce our souls with the sword of your love so that each of us can say truthfully in his heart, “Show me the one with whom my soul is in love, for by love I am wounded.”
  Lord, let me bear such wounds in my soul. Blessed is the soul that is wounded by such love and, thus wounded, seeks the fountain and drinks, thirsts even while it drinks: it seeks by loving, and the very wound of love brings it healing. May Jesus Christ, our righteous God and Lord, our true and healing doctor, deign to wound our innermost hearts with that healing wound. With the Father and the Holy Spirit he is one, for ever and for ever. Amen.

31 augustus - gedenkdag van de heilige Jozef van Arimathea en Nicodemus

MARTYROLOGIUM ROMANUM

31 augustus - gedenkdag van de heilige Jozef van Arimathea en Nicodemus

Te Jeruzalem de gedenkdag van de heilige Jozef van Arimathea en Nicodemus, die het lichaam van Jezus bij de kruisafname in ontvangst namen, het in een lijkwade wikkelden en in het graf legden. Jozef was een aanzienlijk lid van de raad en een leerling van de Heer, die het koninkrijk van God verwachtte. Nicodemus, een lid van de Farizeeën en een van de voornaamsten van de Joden, was ’s nachts naar Jezus gekomen om Hem te ondervragen over zijn zending en hij had ten overstaan van de hogepriesters en Farizeeën, die Jezus wilden grijpen, diens zaak verdedigd.

In de “Festa Propria” van 1674 (kalender en teksten van de Eigen Feesten) van de kanunniken en kanunnikessen van het H. Graf staat de gedenkdag van Jozef van Arimathea vermeld op 17 maart, dichtbij die van een andere heilige, de soldaat Longinus (15 maart) die de zijde van Jezus na zijn dood doorstak. Een gedenkdag van Nicodemus ontbreekt in de kalenders van de H.Graforde.
De “Eigen Feesten” – het eerste Proprium van de Orde – werden pas in 1674  samengesteld door Libert van Elsrack, prior van het H.Grafklooster te La Xhavée (België).

Ten gevolge van de brevierhervorming van het Concilie van Trente (1545-1563) en de bepaling dat het nieuwe Romeinse brevier moest worden ingevoerd moest de Orde van het H.Graf het eigen brevier, de “Ritus ecclesiæ Dominici Sepulcri Hierosolymitani” (Ritus van de kerk van het Graf van de Heer te Jeruzalem) opgeven. De “Festa Proprium” zijn een omwerking van het Proprium van de Poolse H.Grafkloosters waarmee na 1645 door prior van Elsrack de eerste betrekkingen werden aangeknoopt. In het voorwoord van deze uitgave verklaarde hij dat de kanunniken en Kanunnikessen sinds veertig jaar, dus van ca 1634 – het Romeins brevier in gebruik hadden. Dit bleef ook zo na Vaticanum II toen het Romeinse brevier ingrijpend werd herzien en met een nieuwe naam “Liturgia Horaum” werd aangeduid.

Het godgewijde leven als teken voor de wereld

"In de Heiligen die zich omwille van het Rijk der hemelen geheel aan Christus hebben toegewijd, verheerlijken wij Gods voorzienigheid:  in Hem roept Hij de mensheid terug tot de heiligheid die zij eens van Hem ontvangen had en maakt Hij haar vertrouwd met de gaven die zij zal bezitten in het komend Rijk".

Uit de Prefatie van de heilige maagden en kloosterlingen

Laat ons bidden ... Voor hen die lijden onder de gevolgen van natuurrampen

Laat ons bidden

Voor hen die lijden onder de gevolgen van natuurrampen

Bidden wij vandaag speciaal voor al degenen die huis en haard, dierbaren of het eigen leven hebben verloren door overstromingen, orkanen, aardbevingen en ander natuurgeweld.

Dat de Heer mag geven dat zij ook praktisch worden geholpen om hun leven opnieuw op te bouwen en dat wij mogen groeien in solidariteit met degenen die worden beproefd en onze hulp nodig hebben om verder te kunnen.

Bidden we wij om kracht voor de overlevenden.

Bidden wij voor de zielerust van degenen die het aardse leven hebben verloren.

Kyrie, eleison
Christe, eleison
Kyrie, eleison

Kloosterlijke stilte bij ons in het slot

Die 29 augusti IN PASSIONE S. IOANNIS BAPTISTÆ

Ex Homilíis sancti Bedæ Venerábilis presbýteri (Hom. 23: CCL 122, 354. 356-357)

Nascentis et morientis Christi præcursor

Dignam supérnis aspéctibus virtútem sui certáminis beátus præcúrsor domínicæ nativitátis, prædicatiónis et mortis osténdit qui ut Scriptúra ait: Et si coram homínibus torménta passus est, spes illíus immortalitáte plena est. Cuius diem natálem mérito festa celebritáte repétimus quem ipse própria passióne nobis sollémnem réddidit, quem róseo sánguinis sui fulgóre decorávit; mérito memóriam illíus cum spiritáli gáudio venerámur, qui testimónium quod pro Dómino perhíbuit martýrii signáculo conclúsit.

Neque enim dubitándum est quia beátus Ioánnes pro Redemptóris nostri, quem præcurrébat testimónio, cárcerem et víncula sustínuit pro ipso et ánimam pósuit, cui non est dictum a persecutóre ut Christum negáret sed ut veritátem reticéret; et tamen pro Christo occúbuit.

Quia enim Christus ipse ait: Ego sum véritas, ídeo útique pro Christo, quia pro veritáte sánguinem fudit; et cui nascitúro, prædicatúro, baptizatúro prius nascéndo, prædicándo ac baptizándo testimónium perhibébat, hunc étiam passúrum prior ipse patiéndo signávit.

Talis ígitur ac tantus vir præséntis vitæ términum post longam vinculórum afflictiónem sánguinis effusióne suscépit. Ille qui libertátem supérnæ pacis evangelizábat, ab ímpiis in víncula conícitur; cláuditur obscuritáte cárceris, qui venit testimónium perhibére de lúmine quique ab ipsa luce, quæ Christus est, lucérna ardens et lucens appellári méruit; et ipse próprio cruóre baptizátur, cui Redemptórem mundi baptizáre, cui vocem Patris super illum audíre, cui Spíritus Sancti grátiam in eum descendéntis vidére donátum est. Sed non erat grave, immo leve ac desiderábile erat tálibus torménta pro veritáte temporália pérpeti, quæ perpétuis nóverat remuneránda gáudiis.

Optábile mortem habébant, quæ natúræ necessitáte inevitábilis imminébat, confésso Christi nómine cum palma vitæ perénnis excípere. Unde bene dicit Apóstolus: Quia vobis datum est a Christo non solum ut in eum credátis, sed étiam ut pro illo patiámini. Qui ídeo donum esse dicit Christi ut pro illo patiántur elécti, quia sicut item dicit: Non sunt condígnæ passiónes huius témporis ad superventúram glóriam quæ revelábitur in nobis.

Liturgy of the Hours The Beheading of Saint John the Baptist

Hymn Lauds

God called great prophets to foretell
the coming of his Son.
The greatest, called before his birth,
was John, the chosen one.

His life was filled with joy and hope;
he knew he must decrease,
and that we must prepare a place
where Jesus may increase.

John searched in solitude for Christ
and knew him when he came.
He showed the world the Lamb of God
and hailed him in our name.

That lonely voice cried out the truth
Derided and denied.
As witness to the law of God
His mighty martyr died.

We praise you, Trinity in One,
the light of unknown ways,
the hope of all who search for you
whose love fills all our days.

St. John the Baptist

August 29 The Beheading of St John the Baptist

John the Baptist is the only saint in the calendar (apart from St Joseph) who has two feasts to himself. One, in August, celebrates his death, and one, in June, celebrates his birth. And this is as it should be, for as Christ himself said, John was the greatest of the sons of men.
  The greatest, but also the most tragic. A prophet from before his birth, leaping in the womb to announce the coming of the incarnate God, his task was to proclaim the fulfilment of all prophecies – and thus his own obsolescence. And he did it: with unequalled courage he spread the news that he, the greatest of all men, was the least in the kingdom of heaven. His disciples, and the devil, would have preferred him to fight, to build his sect, to defeat this upstart whom he himself had baptized, to seize his place in history. But he did not – and so, rightly, he has his place, and he has glory in heaven.
  We envy the great and the talented, and sometimes we think that they themselves are beyond envy. But when they come across someone with greater gifts, as one day most of them will, they will see for the first time what it means to feel like us. Let us pray that they, like John the Baptist, may pass that test.

From a homily by St. Bede the Venerable, priest

Precursor of Christ in birth and death

As forerunner of our Lord’s birth, preaching and death, the blessed John showed in his struggle a goodness worthy of the sight of heaven. In the words of Scripture: Though in the sight of men he suffered torments, his hope is full of immortality. We justly commemorate the day of his birth with a joyful celebration, a day which he himself made festive for us through his suffering and which he adorned with the crimson splendour of his own blood. We do rightly revere his memory with joyful hearts, for he stamped with the seal of martyrdom the testimony which he delivered on behalf of our Lord.
  There is no doubt that blessed John suffered imprisonment and chains as a witness to our Redeemer, whose forerunner he was, and gave his life for him. His persecutor had demanded not that he should deny Christ, but only that he should keep silent about the truth. Nevertheless, he died for Christ. Does Christ not say: I am the truth? Therefore, because John shed his blood for the truth, he surely died for Christ.
  Through his birth, preaching and baptizing, he bore witness to the coming birth, preaching and baptism of Christ, and by his own suffering he showed that Christ also would suffer.
  Such was the quality and strength of the man who accepted the end of this present life by shedding his blood after the long imprisonment. He preached the freedom of heavenly peace, yet was thrown into irons by ungodly men; he was locked away in the darkness of prison, though he came bearing witness to the Light of life and deserved to be called a bright and shining lamp by that Light itself, which is Christ. John was baptized in his own blood, though he had been privileged to baptize the Redeemer of the world, to hear the voice of the Father above him, and to see the grace of the Holy Spirit descending upon him. But to endure temporal agonies for the sake of the truth was not a heavy burden for such men as John; rather it was easily borne and even desirable, for he knew eternal joy would be his reward.
  Since death was ever near at hand through the inescapable necessity of nature, such men considered it a blessing to embrace it and thus gain the reward of eternal life by acknowledging Christ’s name. Hence the apostle Paul rightly says: You have been granted the privilege not only to believe in Christ but also to suffer for his sake. He tells us why it is Christ’s gift that his chosen ones should suffer for him: The sufferings of this present time are not worthy to be compared with the glory that is to be revealed in us.

28 August St Augustine of Hippo (354 - 430), bishop, doctor of the Church

He was born in Thagaste in Africa of a Berber family. He was brought up a Christian but left the Church and embraced the Manichaean heresy, later seeing how nonsensical it was and becoming a Neoplatonist instead. He led a wild and dissolute youth. He took a concubine by whom he had a son, Adeodatus. He had a brilliant legal and academic career. At length, through the prayers of his mother, and the teaching of St Ambrose of Milan, he was converted back to Christanity. He was baptized in 387, shortly before his mother’s death. He returned home to Africa and led an ascetic life. He was elected Bishop of Hippo and spent 34 years looking after his flock, teaching them, strengthening them in the faith and protecting them strenuously against the errors of the time. He wrote an enormous number of works: the Office of Readings has many extracts from them. He was declared a Doctor of the Church by Pope Boniface VIII in 1308.

The Confessions of Saint Augustine, bishop

O Eternal Truth, true love and beloved eternity

Urged to reflect upon myself, I entered under your guidance the innermost places of my being; but only because you had become my helper was I able to do so. I entered, then, and with the vision of my spirit, such as it was, I saw the incommutable light far above my spiritual ken and transcending my mind: not this common light which every carnal eye can see, nor any light of the same order; but greater, as though this common light were shining much more powerfully, far more brightly, and so extensively as to fill the universe. The light I saw was not the common light at all, but something different, utterly different, from all those things. Nor was it higher than my mind in the sense that oil floats on water or the sky is above the earth; it was exalted because this very light made me, and I was below it because by it I was made. Anyone who knows truth knows this light.
  O eternal Truth, true Love, and beloved Eternity, you are my God, and for you I sigh day and night. As I first began to know you, you lifted me up and showed me that, while that which I might see exists indeed, I was not yet capable of seeing it. Your rays beamed intensely on me, beating back my feeble gaze, and I trembled with love and dread. I knew myself to be far away from you in a region of unlikeness, and I seemed to hear your voice from on high: “I am the food of the mature: grow, then, and you shall eat me. You will not change me into yourself like bodily food; but you will be changed into me”.
  Accordingly I looked for a way to gain the strength I needed to enjoy you, but I did not find it until I embraced the mediator between God and man, the man Christ Jesus, who is also God, supreme over all things and blessed for ever. He called out, proclaiming I am the Way and Truth and the Life, nor had I known him as the food which, though I was not yet strong enough to eat it, he had mingled with our flesh, for the Word became flesh so that your Wisdom, through whom you created all things, might become for us the milk adapted to our infancy.
Late have I loved you, Beauty so ancient and so new, late have I loved you!
Lo, you were within,
  but I outside, seeking there for you,
  and upon the shapely things you have made
  I rushed headlong – I, misshapen.
You were with me, but I was not with you.
They held me back far from you,
  those things which would have no being,
  were they not in you.
You called, shouted, broke through my deafness;
  you flared, blazed, banished my blindness;
  you lavished your fragrance, I gasped; and now I pant for you;
  I tasted you, and now I hunger and thirst;
  you touched me, and I burned for your peace.

Liturgia Horarum Hymne Tweede Vespers Lucis creator optime

Lucis creátor óptime,
lucem diérum próferens,
primórdiis lucis novæ
mundi parans oríginem;

Qui mane iunctum vésperi
diem vocári præcipis:
tætrum chaos illábitur;
audi preces cum flétibus.

Ne mens graváta crímine
vitæ sit exsul múnere,
dum nil perénne cógitat
seséque culpis ílligat.

Cælórum pulset íntimum,
vitále tollat præmium;
vitémus omne nóxium,
purgémus omne péssimum.

Præsta, Pater piíssime,
Patríque compar Unice,
cum Spíritu Paráclito
regnans per omne sæculum. Amen.

Liturgy of the Hours 21st Sunday in Ordinary Time Office of Readings

From the pastoral constitution on the Church in the modern world of the Second Vatican Council

The foreshadowing of the new age

We do not know the time when earth and humanity will reach their completion, nor do we know the way in which the universe will be transformed. The world as we see it, disfigured by sin, is passing away. But we are sure that God is preparing a new dwelling place and a new earth. In this new earth righteousness is to make its home, and happiness will satisfy, and more than satisfy, all the yearnings for peace that arise in human hearts. On that day, when death is conquered, the sons of God will be raised up in Christ; what was sown as something weak and perishable will be clothed in incorruption. Love and the fruits of love will remain, and the whole of creation, made by God for man, will be set free from the frustration that enslaves it.
  We are warned indeed that a man gains nothing if he wins the whole world at the cost of himself. Yet our hope in a new earth should not weaken, but rather stimulate our concern for developing this earth, for on it there is growing up the body of a new human family, a body even now able to provide some foreshadowing of the new age. Hence, though earthly progress is to be carefully distinguished from the growth of Christ’s kingdom, yet in so far as it can help toward the better ordering of human society it is of great importance to the kingdom of God.
  The blessings of human dignity, brotherly communion and freedom – all the good fruits on earth of man’s co-operation with nature in the Spirit of the Lord and according to his command – will be found again in the world to come, but purified of all stain, resplendent and transfigured, when Christ hands over to the Father an eternal and everlasting kingdom: “a kingdom of truth and life, a kingdom of holiness and grace, a kingdom of justice, love and peace.” On this earth the kingdom is already present in sign; when the Lord comes it will reach its completion.

Lezingen H. Mis 21e zondag door het jaar A

Eerste lezing (Jes. 22,19-23)
Uit de profeet Jesaja.
Zo spreekt de Heer tot Shebna, de overste van de tempel:
“Ik zal u van uw post verjagen
en u stoten uit uw ambt.
En dan zal Ik mijn dienaar roepen,
Eljakim, de zoon van Chilkia,
en hem bekleden met uw gewaad,
hem tooien met uw sjerp
en aan hem uw taak in handen geven.
Hij zal een vader zijn
voor de bewoners van Jeruzalem
en voor het huis van Juda.
De sleutel van Davids huis
zal Ik op zijn schouder leggen,
en als hij opendoet, zal niemand sluiten,
en als hij sluit, zal niemand opendoen.
Ik zal hem vastslaan
als een spijker op een stevige plek,
en hij wordt een erezetel
voor het huis van zijn vader.”
Zo spreekt de almachtige Heer.

Tweede lezing (Rom. 11,33-36)
Uit de brief van de heilige apostel Paulus aan de christenen van Rome.
O onpeilbare rijkdom van Gods wijsheid en kennis!
Hoe ondoorgrondelijk zijn zijn beslissingen,
hoe onnaspeurlijk zijn wegen!
Wie kent de gedachten des Heren?
Wie is zijn raadsman geweest?
Wie kan vergoeding eisen
voor wat hij God heeft gegeven?
Want uit Hem en door Hem en voor Hem
zijn alle dingen.
Hem zij de glorie in eeuwigheid! Amen.

Evangelie (Mt. 16,13-20)
In die tijd kwam Jezus in de streek van Caesarea van Filippus
en Hij stelde zijn leerlingen deze vraag:
“Wie is, volgens de opvatting van de mensen, de Mensenzoon?”
Zij antwoordden:
“Sommigen zeggen Johannes de Doper, anderen Elia,
weer anderen Jeremia of een van de profeten.”
“Maar gij,” sprak Hij tot hen, “wie zegt gij dat Ik ben?” Simon Petrus antwoordde:
“Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God.” Jezus hernam:
“Zalig zijt gij, Simon, zoon van Jona,
want niet vlees en bloed hebben u dit geopenbaard, maar mijn Vader die in de hemel is.
Op mijn beurt zeg Ik u:
Gij zijt Petrus;
en op deze steenrots zal Ik mijn Kerk bouwen
en de poorten der hel zullen haar niet overweldigen.
Ik zal u de sleutels geven van het Rijk der hemelen
en wat gij zult binden op aarde
zal ook in de hemel gebonden zijn,
en wat gij zult ontbinden op aarde
zal ook in de hemel ontbonden zijn.”
Daarop verbood Hij zijn leerlingen nadrukkelijk
iemand te zeggen, dat Hij de Christus was.

Liturgia Horarum Zaterdag Week XX - In harmonische eenheid

Uit de brief van de heilige martelaar Ignatius, bisschop van Antiochië († 107), aan de christenen van Efeze

In harmonische eenheid.

Zoveel gij kunt, behoort gij Jezus Christus te verheerlijken die U verheerlijkt heeft. Dan zult gij in alles geheiligd zijn door uw eensgezinde onderwerping, door uw gehoorzaamheid aan de bisschop en aan het college van de priesters.
Ik geef u geen bevelen, alsof ik iets te betekenen zou hebben. Want ook al ben ik geboeid om Christus’ naam, toch ben ik nog niet volmaakt in Jezus Christus. Nu begin ik immers pas leerling te zijn, en ik richt dan ook het woord tot u als mijn medeleerlingen. Ik moet namelijk door u gesterkt worden in geloof, in moed, volharding en geduld. Maar aangezien de liefde mij niet toestaat over u te zwijgen, ben ik u voor geweest met mijn aansporing om eensgezind Gods wil te volbrengen. Want Jezus Christus, ons leven waarmee wij onafscheidelijk verbonden zijn, verpersoonlijkt de wil van de Vader, zoals de bisschoppen -overal ter wereld aangesteld -de wil van Jezus Christus uitdrukken.
Daarom behoort gij allen te handelen overeenkomstig de wil van de bisschop, zoals gij trouwens al doet. Want uw college van priesters dat God welgevallig is en een goede naam heeft, is met de bisschop verbonden zoals de snaren met de citer. Zo bezingt gij Jezus Christus door uw eensgezindheid en door de harmonie van uw liefde. Maar ook ieder van u afzonderlijk moet bijdragen tot de vorming van een koor, tot een samenklank door uw eendracht. Dan zult gij in staat zijn de melodie van God weer te geven door uw eensgezindheid, en zingt gij als uit één mond de Vader toe door Jezus Christus. Dan zal de Vader u horen en, dank zij uw goede daden, in u de ledematen van zijn Zoon herkennen. Het is dus van belang dat gij volkomen één blijft om altijd aan God deel te kunnen hebben.
Als ik immers in korte tijd zo nauw verbonden ben geraakt met uw bisschop, niet op gewone maar op geestelijke wijze, hoeveel te meer dan prijs ik u gelukkig dat gij zo nauw met hem verbonden zijt, zoals de kerk met Jezus Christus en zoals Jezus Christus met de Vader. Want zo heerst er een harmonische eenheid. Niemand mag op dit punt dwalen. Wie zich niet bij het altaar bevindt, kan het goddelijk brood niet ontvangen. Indien reeds het gebed van twee personen samen zoveel vermag, hoeveel te meer het bidden van de bisschop en heel de kerk.

Maria op zaterdag - Hymne O Virgo mater

O virgo mater, fília
tui beáta Fílii,
sublímis et humíllima
præ creatúris ómnibus,

Divíni tui consílii
fixus ab ævo términus,
tu decus et fastígium
natúræ nostræ máximum:

Quam sic prompsísti nóbilem,
ut summus eius cónditor
in ipsa per te fíeret
arte miránda cónditus.

In útero virgíneo
amor revíxit ígneus,
cuius calóre gérminant
flores in terra cælici.

Patri sit et Paráclito
tuóque Nato glória,
qui veste te mirábili
circumdedérunt grátiæ. Amen.

Liturgy of the Hours - Saturday memorial of the Blessed Virgin Mary

From the sermons of Blessed Abbot Guerric

Mary, Mother of Christ and Mother of Christians

Mary bore only one Son. In heaven, he is the only-begotten of the Father; on earth, likewise, he is the only-begotten of his Mother. She who is the only Virgin-Mother, she who glories in having borne the only-begotten of the Father, embraces that same only-begotten of hers in all his members so she can truly be called mother of all in whom she sees that Christ her Son has been formed or is being formed.

The first Eve is not so much a mother as a stepmother since she handed on to her children an inheritance of certain death rather than the beginning of light. She is indeed called the mother of all the living, but she turned out to be more precisely the murderer of the living, or mother of the dead, since the only fruit of her child-bearing was death. And as Eve was incapable of fulfilling the vocation of her title, Mary consummated the mystery. She herself, like the Church of which she is the type, is a mother of all who are reborn to life.
 She is in fact the mother of the Life by which everyone lives, and when she brought it forth from herself she in some way brought to rebirth all those who were to live by that Life. Thus the blessed Mother of Christ, knowing that she is the mother of all Christians by reason of this mystery, shows herself a mother by her care and loving attention. For her heart is not hardened against these children as if they were not her own; her womb carried a child once only, yet it remains ever fruitful, never ceasing to bring forth the fruits of her motherly compassion.
In short, if the Servant of Christ by his care and heartfelt tenderness bears his little children again and again until Christ be formed in them, how much more is this true of the very Mother of Christ? Paul begot his children by preaching the word of truth through which they were born again; but Mary in a manner far more holy and like to God, by giving birth to the Word himself. I do indeed praise the ministry of preaching in Paul, but far more do I admire and venerate that mystery of generation in Mary. Then again, is it not true that her children seem to recognise her as their Mother by a kind of instinctive devotion which faith gives them as second nature, so that first and foremost in all their needs and dangers they run to call upon her name just as children run to their mother’s breast? So I think it is quite reasonable to understand of these children that promise of the Prophet to her: ‘Your children shall live in you’; provided that the prophecy is always understood to refer principally to the Church. Already we really dwell in the help of the Mother of the Most High; we do live in her protection, as if under the shadow of her wing. And afterwards in participating in her glory we shall be cherished as if in her bosom. Then a single cry of rejoicing and thanksgiving will be heard addressed to this Mother: ‘The dwelling place of all of us who rejoice and are glad is in you, holy Mother of God.’

25 August Saint Louis Be compassionate towards the poor, the destitute and the afflicted

He became King of France (as Louis IX) at the age of 12. He was married and had eleven children, to whom he gave an excellent upbringing. He was noted for his spirit of prayer and penitence and for his love for the poor. He ran his kingdom not only to give peace to the people and economic stability but also for their spiritual good. He founded the Sorbonne and was a friend of St Thomas Aquinas. He was trusted by his fellow-rulers in Europe and often asked to arbitrate in their disputes. He undertook two unsuccessful crusades to liberate Christ’s burial-place and on the second of these he died, near Carthage, in the year 1270.

St Louis' spiritual testament to his son

A just king raises up the earth

My dear son, in the first place I teach you that you must love the Lord, your God, with all your heart and all your strength; unless you do so you cannot be saved. You must guard yourself from everything that you know is displeasing to God, that is to say, from all mortal sin. You must be ready to undergo every kind of martyrdom rather than commit one mortal sin.
  If God sends you tribulation, you ought to endure it, giving thanks, realising that it is for your good, and that, perhaps, you have deserved it. If however the Lord confers some benefit on you, you must humbly thank him, and be on your guard not to become the worse for it, either through vainglory or in any other way. You must not offend God with the very gifts he has given you.
  Assist at the Divine Office of the Church with joyful devotion; while you are present in church do not let your gaze wander, do not chat about trifles, but pray to the Lord attentively, either with your lips, or meditating in your heart.
  Be compassionate towards the poor, the destitute and the afflicted; and, as far as lies in your power, help and console them. Give thanks to God for all the gifts he has bestowed upon you, so that you will become worthy of still greater gifts. Towards your subjects, act with such justice that you may steer a middle course, swerving neither to the right nor to the left, but lean more to the side of the poor man than of the rich until such time as you are certain about the truth. Do your utmost to ensure peace and justice for all your subjects but especially for clergy and religious.
  Devotedly obey our mother, the Roman Church, and revere the Supreme Pontiff as your spiritual father. Endeavour to banish all sin, especially blasphemy and heresy, from your kingdom.
  Finally, my dear son, I impart to you every blessing that a loving father can bestow on his son; may the Father, Son and Holy Spirit, and all the saints, guard you from all evil. May the Lord grant you the grace to do his will so that he may be served and honoured by you, and that, together, after this life we may come to see him, love him and praise him for ever. Amen.

Laat ons bidden ... Voor hen die lijden onder de economisch crisis

Laat ons bidden

Voor hen die lijden onder de economisch  crisis

 Bidden wij vandaag speciaal voor al degenen die geen werk hebben en lijden onder de gevolgen van de economische crisis, of onder moeilijke omstandigheden hun werk moeten doen.

Dat de Heer mag geven dat onze samenleving zich opricht in moreel opzicht en dat wij mogen groeien in solidariteit, gerechtigheid en verantwoordelijkheidsbesef in de omgang met de schepping, die God ons heeft toevertrouwd.

Schenk verlichting aan de vele gezinnen die chronisch gebukt gaan onder de druk van zware levensomstandigheden.

Kyrie, eleison

Christe, eleison

Kyrie, eleison

22 augustus Gedachtenis Heilige Maagd Maria

Martyrologium Romanum

22 augustus

De gedachtenis van de Heilige Maagd Maria, Koningin, die de Zoon van God baarde, de Vredevorst, aan wiens rijk geen einde komt, en die door het christenvolk wordt begroet als Koningin des Hemels en Moeder van barmhartigheid.

***

Ingevoerd door paus Pius XII (1876-1958) in 1955, een jaar na het Mariajaar 1953-1054, stond deze gedachtenis in de kerkelijke kalender aanvankelijk op 31 mei, de laatste dag van de Mariamaand. Op de postconciliaire kalender werd deze gedachtenis verplaatst naar 22 augustus, de “octaafdag” van 15 augustus, het hoogfeest van Maria Tenhemelopneming. De kroning van Maria tot Koningin van hemel en aarde is een consequent en logisch gevolg van haar Tenhemelopneming met ziel en lichaam, zoals het dogma leert. Beide geloofsmysteries worden in het Rozenkransgebed als 4 ^e (Tenhemelopneming) en 5^e (Kroning) geheim van de Vijf Glorievolle Geheimen overwogen.

In de Litanie van Maria (Litanie van Loreto) wordt Maria met haar officiële titels – deels Bijbels gefundeerd, deels in de katholieke traditie gegroeid - aangeroepen, waartoe ook een aantal  koninginnentitels behoort zoals Koningin van de engelen, van de aartsvaders, van de apostelen, van de vrede, van alle heiligen en ‘Koningin in de hemel opgenomen’.

Paus Johannes Paulus II (1920-2005) voegde twee titels toe: in 1980 ‘Moeder van de Kerk’, en in 1995 ‘Koningin van het gezin.’

Church of Santa Croce, Rome, Italy

Homilie op het Thaborfeest 2017

Vandaag wordt de cyclus van de zondagen door het jaar een keer onderbroken en wordt er voorrang verleend aan het feest van de gedaanteverandering van de Heer op de berg Tabor. Deze berg ligt als een reuzenmolshoop in de vlakte van Jizreël in Noord Israel. Vanuit deze vlakte is Jezus met drie van zijn leerlingen, Petrus, Johannes en Jacobus de berg bestegen en boven op deze berg is Hij plotseling voor hen van gedaante veranderd. Hij toonde er zijn herkomst als de Zoon van de hemelse Vader. Een stem klinkt uit de hemel: “Dit is mijn Zoon, de Welbeminde, in wie Ik mijn welbehagen heb gesteld; luistert naar Hem.” Jezus toonde er van goddelijke huize te zijn.

Deze herkomst is niet onbelangrijk, want daardoor is elk menselijk gebaar van Jezus tevens ook een goddelijk gebaar en elk menselijk woord is tevens ook een goddelijk woord. Jezus brengt hemel op aarde en verbindt de aarde met de hemel.

Omdat Jezus Gods Zoon is, spreekt Jezus ook met een bijzonder gezag. Zo is Zijn uitleg van de 10 geboden niet zomaar zijn persoonlijke mening, maar zijn uitleg is de uitleg van God. Zo wijst hij ons de weg van God. Hij leert ons hoe God ons leven tot een mooi leven wil maken door te voorkomen dat we toegeven aan egoïsme, hebzucht en macht. Hij wil zo het beste in ons ten leven te wekken, dat er in ons leeft: geloof, eerbied voor Gods naam en dat we Hem een plaats geven in ons leven; dat wij onze ouders eren, dat we de naastenliefde beoefenen en vrede sluiten met onze vijanden. Zo had Jezus het hen in de Bergrede voorgehouden en deze boodschap had hun harten geraakt, want ze voelden aan, dat Jezus sprak met een bijzonder gezag, het gezag van God.

Maar de farizeeën en schriftgeleerden hadden zich juist daarom aan Hem gestoord. In hun ogen was Jezus een kwakzalver, een beunhaas. Hij had niet gestudeerd aan een farizeeënschool en daarom was Hij onbekwaam. Maar Jezus als de Zoon van God geeft ons de ware uitleg van Gods bedoelingen met ons. Hij liet zich niet verleiden zich te beperken tot controle op de 365 geboden en verboden, waarin het Joodse geloof verzand was. Jezus ging het om geloof en liefde. Het gaat Hem om de ware aanbidding van God vanuit het hart, doordat we aan God hulde, eer en dank brengen. Hij nodigt ons uit samen met Hem als de Zoon Gods, de hemelse Vader te aanbidden en samen met Hem te zeggen: “Onze Vader.” Het gaat Hem om de naastenliefde en dat we elkaar telkens weer vergeven.

Jezus toont daar op de berg Tabor niet alleen zijn herkomst, maar ook zijn toekomst. Wij mogen niet vergeten, hoe Jezus zijn apostelen vlak van te voren verteld had over het lijden, dat hem te Jeruzalem zal wachten, maar dat Hij daarna verheerlijkt zal worden. Daarom noemen wij Jezus ook ‘de Heer’.

Dat betekent, dat Hij na de dood op Goede Vrijdag op Paasdag in de eeuwige heerlijkheid zal terugkeren.

Dat gebeuren betreft niet Jezus alleen, maar dat is de verlossing van ons allemaal. Onze toekomst is daarmee ook gegarandeerd in Gods liefde.

Deze heerlijkheid zal er eens zijn voor ieder die in Hem gelooft. “Wie in mij gelooft, heeft eeuwig leven,” zegt Jezus meermaals.

Het moet voor de apostelen Petrus, Johannes en Jacobus een overweldigende ervaring zijn geweest. Ze zijn vanuit het dal de berg op gekomen. Het was het dal van de teleurstelling, van de ontnuchtering. Het bestijgen van de berg is de heroriëntering. Terwijl zij hoopten, dat Jezus eens de nieuwe koning zou worden die een nieuw rijk zou gaan stichten na de vreemde overheersing door de Romeinen, heeft Jezus deze toekomstverwachting wreed de bodem ingeslagen en hen uitgelegd, dat Hij zo geen koning wil worden. Zijn koningschap zal niet van deze wereld zijn. Geen koningschap van macht, van paarden en soldaten, maar een dienend koningschap. Hij zal een koning zijn die zelf zijn leven zal geven en niet zijn soldaten de dood in zal jagen. Soldaten heeft Jezus trouwens niet en wil Hij ook niet. Hij zal als koning ervoor kiezen om op de rug van een ezel plaats te nemen. Hij zal geen ruiter zijn, die te paard in triomftocht op zijn mensen neerziet. Voor Petrus en zijn vrienden was een wereld in duigen gevallen. Waren ze daarom de timmermanszoon uit Nazareth gevolgd? Hadden ze daarom hun vissersberoep aan het meer van Galilea opgegeven?

Vanuit dat diepe dal had Jezus hen naar de top van de Tabor gebracht en zich aan hen getoond in zijn heerlijkheid om hun de ogen te openen en ook onze ogen te laten zien wie Hij is. Jezus wilde hen verhelderen, dat het koningschap zoals de apostelen zich dat voorstelden met zijn veldtochten en oorlogen alleen maar weer leed en verdriet brengt. Aan dat koningschap wil Jezus geen deel hebben. Het nieuwe koningschap van Jezus wil het koninkrijk Gods bewerken. In dat koninkrijk zal de liefde overwinnen. Deze liefde van God heeft Jezus niet alleen gepreekt, maar ook waar gemaakt door zichzelf te geven aan het kruis en daardoor ook de laatste macht van deze wereld, de dood, overwonnen.

Jezus nam zijn apostelen mee de berg op. Maar wij allen zijn uitgenodigd om eveneens het dal van teleurstellingen te verlaten, waartoe de verkeerde verwachtingen die wij nastreven, aanleiding geven. Maar de nieuwe weg, die Jezus wijst, is de weg van de zich opofferende liefde, die tot het ware leven leidt. Om ons te bemoedigen niet te twijfelen, kondigt de Heer zijn verheerlijking aan, daar op de berg. Amen.

"Selig sind die Verfolgung leiden" (Kienzl)

Matthias Selig sind, die Verfolgung leiden
um der Gerechtigkeit willen,
denn ihrer ist das Himmelreich.

Selig seid ihr, wenn euch die Menschen
schmäh'n und verfolgen
und alles Böse mit Unrecht
wider euch reden um meinetwillen.
Freuet euch und frohlocket,
denn euer Lohn ist groß im Himmel.

Selig sind, die Verfolgung leiden
um der Gerechtigkeit willen,
denn ihrer ist das Himmelreich.

Lasset die Kleinen zu mir kommen.
Ich will euch das Wort Gottes lehren.
Also singt mir nach:

Selig sind, die Verfolgung leiden
Choir Selig sind, die Verfolgung...
Matthias
(correcting the melody) Verfolgung!
Choir ...Verfolgung leiden
Matthias So war's recht. Nun weiter:
Um der Gerechtigkeit willen.
Choir Um der Gerechtigkeit willen.
Matthias Sehr gut. Nun wiederholt mir das Gesungene:
Choir and Matthias Selig sind, die Verfolgung leiden
um der Gerechtigkeit willen
denn ihrer ist das Himmelreich.

Liturgy of the Hours 15 August The Assumption of the Blessed Virgin Mary Solemnity

Office of Readings 

Ephesians 1:16-2:10 

I have never failed to remember you in my prayers and to thank God for you. May the God of our 

 

Lord Jesus Christ, the Father of glory, give you a spirit of wisdom and perception of what is revealed, to bring you to full knowledge of him. May he enlighten the eyes of your mind so that you can see what hope his call holds for you, what rich glories he has promised the saints will inherit and how infinitely great is the power that he has exercised for us believers. This you can tell from the strength of his power at work in Christ, when he used it to raise him from the dead and to make him sit at his right hand, in heaven, far above every Sovereignty, Authority, Power, or Domination, or any other name that can be named not only in this age but also in the age to come. He has put all things under his feet and made him, as the ruler of everything, the head of the Church; which is his body, the fullness of him who fills the whole creation.

  And you were dead, through the crimes and the sins in which you used to live when you were following the way of this world, obeying the ruler who governs the air, the spirit who is at work in the rebellious. We all were among them too in the past, living sensual lives, ruled entirely by our own physical desires and our own ideas; so that by nature we were as much under God’s anger as the rest of the world. But God loved us with so much love that he was generous with his mercy: when we were dead through our sins, he brought us to life with Christ – it is through grace that you have been saved – and raised us up with him and gave us a place with him in heaven, in Christ Jesus.

  This was to show for all ages to come, through his goodness towards us in Christ Jesus, how infinitely rich he is in grace. Because it is by grace that you have been saved, through faith; not by anything of your own, but by a gift from God; not by anything that you have done, so that nobody can claim the credit. We are God’s work of art, created in Christ Jesus to live the good life as from the beginning he had meant us to live it.

Ave Maria (Antiphon, Simple tone)

15 augustus Maria Ten Hemel opgenomen

Beide wonderen vloeien in een, Moeder van God – Maria Ten Hemel opgenomen

Duccio, 1308-1311, Aankondiging van de Dood en het Ontslapen 
van de Allerheiligste Maagd Maria.

Heeft men de afbeeldingen van de kroning van Maria in de hemel gezien , de mozaïeken en iconen van het Ontslapen van Maria doen in schoonheid niet onder. De Oosterse Kerken die dit Mariafeest vieren, kennen het onder deze titel. Er zijn ook boekverluchtingen  die beide thema’s met elkaar verbinden: beneden wordt het Ontslapen van Maria uitgebeeld, boven de Opname in de hemel en de vreugde die deze gebeurtenis teweeg brengt.

Veel afbeeldingen dragen de inscriptie: Ad summum Regina thronum defertur in altum: angelicis praelata choris, cui festus et ipse Filius occurrens Matrem super aethera ponit – Tot bij de hoogste troon wordt de Koningin naar boven geleid door de hemelse koren. Vol vreugde ijlt haar Zoon haar zelf tegemoet en richt de troon van Zijn Moeder op boven alle hemelen.

Zeer mooi drukt het Troparion van de Byzantijnse ritus uit wat Maria voor ons betekent en hoe wij het mysterie van dit feest kunnen beschouwen:

‘Bij de Geboorte van Jezus hebt U de maagdelijkheid bewaard

bij uw Ontslapen hebt U de wereld niet verlaten, o Moeder van God.

U bent teruggekeerd naar de Bron des levens, U die de levende God zelf ontving en door uw gebeden onze zielen van de dood zult bevrijden. 

Bij uw Ontslapen hebt U de wereld niet verlaten, U bent teruggekeerd naar de Bron des levens  - U, die zelf de Bron des levens voor de Verlosser was!’

Volgens de overlevering bevond men, toen de grafkist van de Moeder Gods werd geopend,deze leeg, terwijl er onophoudelijk een welriekende geur uit stroomde. Het maagdelijk lichaam van de Moeder van God valt niet ten offer aan de ontbinding van het vlees. Zij die in haar leven als Mystieke Roos en Roos zonder doornen werd vereerd, liet in het graf slechts de geur van deze heerlijke bloemen achter.

Een van de gezangen van de Oosterse Kerken uit zich verbaasd en vol verwondering over dit wonder:

‘Het hoogwaardige koor van de wijze Apostelen werd op wonderbaarlijke wijze verzameld,  om glorievol uw allerzuiverst lichaam te begraven, hooggeprezen Voortbrengster van God. Ook de scharen van de Engelen zingen lof met hen om uw Opgang naar de hemel vol eerbied te verheerlijken, die wij hier in geloof vieren.

Onbevlekt was bij de Ontvangenis van Jezus uw moederschap.

Onverteerd was de toestand van het dode lichaam bij uw heengaan.

Beide wonderen vloeien in een, o Moeder van God.

Hoe kon degene, die geen man bekende, tot voedster van een Kind worden en daarbij maagdelijk blijven?

Hoe kon de Moeder van God gelijk een gestorvene gebalsemd worden?

Daarom roepen wij U met de Engel aan: Weesgegroet, Gij, vol van genade!

David moge ons verkondigen wat dit voor een feest is.

Degene, die hij eens in het Boek van de Psalmen heeft bezongen als Dochter van God en Maagd:  Zij is opgenomen en naar de woningen hierboven overgebracht, door Christus, die onbesmet het Vlees uit Haar heeft aangenomen.

Daarom verheugen zich ook de moeders met de dochters en de bruiden van Christus

terwijl zij Haar toeroepen: Wees gegroet, U, die in het hemelrijk bent opgenomen!