Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomada XXVIII per annum feria VI

   Ad Officium lectionis

Lectio altera

E Libris sancti Augustíni epíscopi De Civitáte Dei (Lib. 10, 6: CCL 47, 278-279)

In omni loco sacrificatur et offertur nomini meo oblatio munda

Verum sacrifícium est omne opus, quo ágitur ut sancta societáte inhæreámus Deo, relátum scílicet ad illum finem boni, quo veráciter beáti esse possímus. Unde et ipsa misericórdia, qua hómini subvenítur, si non propter Deum fit, non est sacrifícium. Etsi enim ab hómine fit vel offértur, tamen sacrifícium res divína est, ita ut hoc quoque vocábulo id Latíni véteres appelláverint. Unde ipse homo Dei nómine consecrátus et Deo votus, in quantum mundo móritur ut Deo vivat, sacrifícium est. Nam et hoc ad misericórdiam pértinet, quam quisque in se ipsum facit. Proptérea scriptum est: Miserére ánimæ tuæ placens Deo.

Cum ígitur vera sacrifícia ópera sint misericórdiæ sive in nos ipsos sive in próximos, quæ referúntur ad Deum; ópera vero misericórdiæ non ob áliud fiant, nisi ut a miséria liberémur ac per hoc ut beáti simus (quod non fit nisi bono illo, de quo dictum est: Mihi autem adhærére Deo bonum est), profécto effícitur, ut tota ipsa redémpta cívitas, hoc est congregátio societásque sanctórum, universále sacrifícium offerátur Deo per sacerdótem magnum, qui étiam se ipsum óbtulit in passióne pro nobis, ut tanti cápitis corpus essémus, secúndum formam servi. Hanc enim óbtulit, in hac oblátus est, quia secúndum hanc mediátor est, in hac sacérdos, in hac sacrifícium est.

Cum ítaque nos hortátus esset Apóstolus, ut exhibeámus córpora nostra hóstiam vivam, sanctam, Deo placéntem, rationábile obséquium nostrum, et non conformémur huic sæculo, sed reformémur in novitáte mentis nostræ; ad probándum quæ sit volúntas Dei, quod bonum et bene plácitum et perféctum, quod totum sacrifícium nos ipsi sumus: Dico enim, inquit, per grátiam Dei, quæ data est mihi, ómnibus, qui sunt in vobis, non plus sápere, quam opórtet sápere, sed sápere ad temperántiam; sicut unicuíque Deus partítus est mensúram fídei. Sicut enim in uno córpore multa membra habémus, ómnia autem membra non eósdem actus habent: ita multi unum corpus sumus in Christo; sínguli autem alter alteríus membra, habéntes dona divérsa secúndum grátiam, quæ data est nobis.

Hoc est sacrifícium christianórum: multi unum corpus in Christo. Quod étiam sacraménto altáris fidélibus noto frequéntat Ecclésia, ubi ei demonstrátur quod in ea re, quam offert, ipsa offerátur.

Tweede lezing

Uit het boek over ‘De stad Gods’, van de H. Augustinus, bisschop

(Lib. 10, 6: CCL 47, 278-279)

Op iedere plaats wordt er aan mijn naam geofferd en een reine offerande opgedragen

Een waar offer is ieder werk, waardoor wij in heilige eensgezindheid God aanhangen, ieder werk namelijk, dat betrokken is op dat doel van het goede, waardoor wij waarachtig gelukkig kunnen zijn. Vandaar dat de barmhartigheid zelf, waarmee wij een mens te hulp komen, geen offerande is, als het niet om God geschiedt. Want hoewel iets van een mens uitgaat of door een mens gebracht wordt, is toch de offerande zelf een goddelijk iets, zodat het ook door de Latijnen met het woord sacrificium wordt benoemd. Vandaar dat ook de mens zelf, die in naam van God wordt geheiligd en Hem wordt toegewijd, een offerande is, in zoverre hij aan de wereld sterft en voor God leeft. Want ook dit is een akte van barmhartigheid, van die barmhartigheid die men zichzelf bewijst. Daarom staat er geschreven: Heb medelijden met uw ziel, doordat gij God zoekt te bevatten.

Omdat nu de ware offeranden bestaat in werken van barmhartigheid zowel jegens onszelf als jegens onze naaste, welke werken op God worden betrokken – werken van barmhartigheid hebben echter altijd tot doel te bevrijden van ellende en hierdoor gelukkig te zijn (wat alleen maar mogelijk is door dat goed, waarover gesproken is: Doch mij is het goed, in Gods nabijheid te blijven) – dan volgt zonder meer, dat de gehele verloste stad, dit is, de vereniging en de gemeenschap der heiligen, als een alomvattende offerande aan God wordt gebracht door de Hogepriester, die zich zelf voor ons, opdat wij het lichaam van een zo verheven hoofd zouden zijn, heeft geofferd in zijn lijden volgens zijn gestalte van dienaar-zijn. Die gestalte bood Hij aan, in die gestalte werd Hij geofferd, omdat Hij volgens die gestalte middelaar is, in die gestalte priester, en daarin ook offerande is.

Nadat de Apostel ons vermaand heeft, dat wij onze lichamen zouden aanbieden als een levend, heilig, aan God welgevallig offer; een geestelijke eredienst, die ons past, en dat wij ons niet gelijkvormig moeten maken aan deze wereld, maar ons omvormen in nieuwheid van geest, om te getuigen, wat de wil van God is, wat een goede, welgevallige, volmaakte en volledige offerande is, gaat de Apostel aansluitend aan deze vermaning voort: Krachtens de genade, die mij is geschonken, zeg ik tot ieder van u: schat uzelf niet hoger dan gij moogt schatten, schat uzelf met bedachtzaamheid naar de mate van het geloof, die God ieder persoonlijk heeft toebedeeld. Want zoals wij in een en hetzelfde lichaam vele ledematen hebben, hebben deze niet alle dezelfde taak. Zo vormen wij velen tezamen ook één lichaam in Christus, maar als enkelingen zijn wij ledematen, op elkander aangewezen, in het bezit van verschillende gaven overeenkomstig de genade, die ons gegeven is.

Dat is de offerande van de christenen, velen vormen één lichaam in Christus. Dat brengt de Kerk ook dikwijls in praktijk bij het altaar-sacrament, dat de christenen bekend is en waar aan die Kerk wordt voorgehouden, dat in hetgeen zij offert, zij zichzelf offert.