Preek van onze Pastoor bij Professiefeest Zr. Reinhilde St. Odiliënberg 13 april 2018

plechtige hernieuwing van de geloften

Vandaag vieren wij het titelfeest van de H. Graf, het graf waar het lichaam van Jezus na zijn kruising door twee van zijn leerlingen - Jozef van Arimatea en Nicodemus - werd begraven. Zo lezen we het bij de evangelist Johannes: “Zij namen het lichaam van Jezus en wikkelden het (…) in zwachtels, zoals bij een joodse begrafenis gebruike¬lijk is. Op de plaats waar Hij gekruisigd werd, lag een tuin en in die tuin een nieuw graf, waarin nog nooit iemand was neerge¬legd. Vanwege de voorbereidingsdag van de Joden en omdat het graf dichtbij was, legden zij Jezus daarin neer” (Joh.19,20-42). Dat graf bleek echter op paasmorgen leeg te zijn, toen de vrouwen Jezus’ lichaam na de sabbat nog hadden willen verzorgen met de welriekende kruiden die ze speciaal daarvoor klaar hadden gemaakt. “Zij vonden de steen weggerold van het graf, gingen binnen, maar vonden er het lichaam van de Heer Jezus niet (Luc.24,1-3). Een vreemde gewaarwording! Engelen, hemelse boodschappers die het moeten duiden: “Hij is niet hier, Hij is verrezen (Luc.24,5-6).


Er staat trouwens nog een veelzeggend zinnetje voor: we lezen er misschien al te gemakkelijk overheen: waarom zoekt gij de levende bij de doden? Waar zoeken wij Jezus? Mensen proberen Hem op het spoor te komen door het H. Land te bezoeken, door in de voetstappen te treden die Hij daar heeft achtergelaten. Dat is natuurlijk figuurlijk bedoeld, want bij mijn weten zijn er geen voetafdrukken van Jezus bewaard gebleven. Een poosje geleden, b.g.v. de restauratie van de tombe in de H. Grafkerk, kregen onderzoekers zelfs de gelegenheid de marmeren plaat die de tombe al zeker sinds halverwege de zestiende eeuw bedekte, weg te halen. Er werd een grote hoeveelheid vulmateriaal gevonden,  maar van Jezus geen spoor!


Waar zoeken wij Jezus? In de bijbel? Daar vind je Hem inderdaad eerder dan in het H. Land, maar zonder geloof blijven het dode letters. Het is juist dankzij ons geloof dat de woorden van de Schrift tot leven komen, dat de woorden van de Schrift ons met Jezus in contact doen treden (vgl. Joh.5,39), zoals de Sacramenten dat doen om onze navolging van Christus in het gewone leven van alle dag te markeren. Voor mensen die zich echter geroepen weten Jezus van meer nabij te volgen, als priester, diaken, religieus of Godgewijde is het echter de uitdaging het daarbij niet te laten, maar onze navolging van Christus te schoeien op de leest van de evangelische raden, van de geloften van gehoorzaamheid, armoede en zuiverheid.

Vandaag staan wij erbij stil dat Zr. Reinhilde daar alweer zeventig jaar lang werk van maakt. Of beter gezegd: laat zien dat ze Jezus de levende niet zoekt bij de doden; niet in het verleden, maar in het heden; in de Kerk die geboren werd aan het kruis, toen daar de levensstroom der sacramenten ontsprong, de levensstroom waaraan wij ons nu nog altijd kunnen en mogen laven, de navelstreng die ons verbindt met het verrijzenisleven van de Heer, het leven dat alleen nog maar met God van doen heeft (Rom.6,10). Een leven dat alleen nog maar van God van doen heeft kan in deze wereld echter niet anders dan opvallen. Als dat in positieve zin is, als het bij mensen bewondering opwekt, is dat natuurlijk mooi meegenomen; maar als dat in negatieve zin is, als mensen het niet willen begrijpen, ja het zelfs als een aanklacht zien tegen hun eigen levenswijze (Wijsh.2,14), dan kan het ook een beproeving worden. Maar soms vraagt het van onze kant ook onderscheidingsvermogen, zoals bij Zr. Reinhilde die in de jaren na het concilie dat men de teugels liet vieren, bewust koos voor de strengere observantie. Dat was ook de reden dat ze uiteindelijk in 1979 hier in St. Odiliënberg kwam.  Haar religieuze loopbaan begon ze echter in Bilzen, waar ze op 13 april 1948 haar tijdelijke geloften aflegde en op 15 april 1951 haar eeuwige geloften.

Hier in St. Odiliënberg hebben haar medezusters haar leren kennen als een zuster die een grote trouw aan de dag legt: trouw in de vastberadenheid een geestelijk leven te leiden, trouw in het officie en het gebedsleven. Haar trouwe aanwezigheid, het trouw verrichten van bepaalde taken, vaak ten koste vaak van grote fysieke inspanning, onopvallend en stil op de achtergrond was bewonderenswaardig.  Die trouw bleek ook toen ze in 2012 noodgedwongen naar het St. Jozefoord in Nuland moest verkassen. Gelukkig is er ondanks de fysieke afstand veel contact over en weer, zodat er niemand aan hoeft te twijfelen dat Zr. Reinhilde stiekem toch tot de Berger communiteit behoort. Dat wordt ook concreet tot uitdrukking gebracht dat Zr. Reinhilde er altijd bij is als er hier iets bijzondere te doen of te vieren is. En vandaag al helemaal, nu Zr. Reinhilde zelf het middelpunt van de festiviteiten is.

Wij feliciteren Zr. Reinhilde met haar jubileum en danken God voor 70 jaar leven in dienst van God en de mensen. Tenslotte bidden we dat de genaden en verdiensten van dit feest op de eerste plaats haar zelf ten goede komen, maar ook de Kerk in het algemeen en de communiteit in het bijzonder. Dat ook haar verdere leven rijke vrucht mag blijven dragen.

Jos L'Ortye, pastoor.