Het zal voor velen van ons heel herkenbaar zijn dat onze stemming nog wel eens wisselt. Lang niet altijd kunnen we aanwijzen waar hem dat in zit. Het ene moment voel je je tevreden en het volgende moment maakt zich een bedrukt gevoel van je meester. Met verbazing bemerken we dit.
Soms maakt het ons zelfs van streek. Het is vaak een onbegrijpelijk en grillig gebeuren waar we geen greep op lijken te hebben. Dit maakt ons regelmatig boos en we gaan proberen dat eerdere gevoel terug te laten komen.
Eigenlijk willen we alleen maar leven met een goed gevoel. We willen tevreden, opgewekt, enthousiast en gelukkig zijn, maar niet bezorgd, bang, down, somber en chagrijnig. En zo vechten we tegen deze gevoelens. Dit is bij voorbaat al een heilloze strijd, het wordt alleen maar erger.
Dit doet me denken aan Petrus als hij met Christus op de berg der verheerlijking is en getuige mag zijn van een geweldig schouwspel.
Volgens het evangelie zegt Petrus : ´Heer, het is goed, dat wij hier zijn ; indien Gij het wilt, zal ik hier drie tenten opslaan´.
Petrus wilde dat goede moment vasthouden, het onder een stukje tentzeil vangen. Ook hij moest leren dat je niet op een berg kunt blijven, dat je hoogtepunten niet kunt vasthouden, maar dat je de berg af moet, het dal weer in.
Het leven bestaat uit bergen en dalen en ook uit aangename en minder aangename gevoelens. Ze wisselen elkaar af en horen allemaal bij ons als mens. De kunst van het leven is ook te kunnen leven met gevoelens als somberheid, neerslachtigheid, matheid en dergelijke. Het is geen verdienste om een dag door te komen waarop we ons goed voelen, maar het is een kunst als we een dag doorkomen waarop we ons down voelen.
In Mattheus staat dat Petrus samen met Jezus de berg afdaalde. Daarin ligt een stukje kracht dat ook wij tot onze beschikking hebben: samen met God de bergen en dalen van ons leven tegemoet treden. We zullen ook de mindere gevoelens accepteren die we hebben in ons leven en we mogen ons gesteund weten door Gods liefdevolle aanwezigheid en nabijheid.
