Introitus: Gaudete in Domino semper - zondag III in Adventu

Lezingen H. Mis 3e zondag van de advent, jaar C

Eerste lezing (Sefanja 3, 14-18a)
Uit de Profeet Sefanja.
Sion, jubel van vreugde,
juich, Israël,
verheug u en wees blij, Jeruzalem,
met heel uw hart!
Het vonnis dat op u drukte
werd door de Heer vernietigd.
Hij heeft u vijand verjaagd.
De Heer, de Koning van Israël, blijft bij u:
nu hoeft gij geen onheil meer te vrezen!
Op die dag zal er tot Jeruzalem gezegd worden:
Vreest niet, Sion,
en laat uw handen niet verslappen.
De Heer, uw God, is bij u
als een reddende held.
Uitermate verheugt Hij zich om u,
door zijn liefde maakt Hij u nieuw;
Hij jubelt om u van vreugde.

Tweede lezing (Fil. 4, 4-7)
Uit de brief van de heilige apostel Paulus aan de christenen van Filippi.
Broeders en zusters,
verheugt u in de Heer te allen tijde.
Nog eens: verheugt u!
Uw vriendelijkheid moet bij alle mensen bekend zijn.
De Heer is nabij.
Weest onbezorgd.
Laat al uw wensen bij God bekend worden in gebed en smeking,
en nooit zonder dankzegging.
En de vrede van God, die alle begrip te boven gaat
zal uw harten en gedachten behoeden in Christus Jezus.

Evangelie (Lucas 3, 10-18)
Uit het heilig evangelie van onze Heer Jezus Christus volgens Lucas.
In die tijd stelden de mensen Johannes de vraag:
“Wat moeten wij doen?”
Johannes gaf hun ten antwoord:
“Wie dubbele kleding heeft, laat hij delen
met wie niets heeft,
en wie voedsel heeft, laat hij hetzelfde doen.”
Er kwamen ook tollenaars om gedoopt te worden
en ze vroegen hem:
“Meester, wat moeten wij doen?”
Hij zei hun:
“Niet méér vragen dan voor u is vastgesteld.”
Ook de soldaten vroegen hem
“En wij, wat moeten wij doen?”
Hij antwoordde:
“Niemand uitplunderen, niemand iets afpersen,
maar tevreden zijn met uw soldij.”
Omdat het volk vol verwachting was
en iedereen zich aangaande Johannes de vraag stelde,
of hij niet de Messias zou zijn,
gaf Johannes aan allen het antwoord:
“Ik doop u met water, maar er komt iemand,
die sterker is dan ik;
ik ben niet waardig de riem van zijn sandalen los te maken.
Hij zal u dopen met de heilige Geest en met vuur.
De wan heeft Hij in zijn hand
om zijn dorsvloer grondig te zuiveren
en zijn tarwe te verzamelen in de schuur,
maar het kaf zal Hij verbranden in onblusbaar vuur.”
Zo en met nog vele andere vermaningen
verkondigde Johannes aan het volk de Blijde Boodschap.

Paus Benedictus XVI WERKELIJK GELUK VINDT MEN IN CHRISTUS EN DAT IS GEEN ILLUSIE

Angelustoespraak op zondag Gaudete 2007 van paus Benedictus XVI

"Gaudete in Domino semper" - "Verheugd altijd in de Heer" [Fil 4, 4]

Fil. 4, 4

Met deze woorden van de H. Paulus begint vandaag de H. Mis van de Derde zondag van de Advent en daarom wordt deze zondag "Zondag Gaudete" genoemd. De Apostel spoort de Christenen aan om verheugd te zijn over de komst van de Heer, dat is, zijn glorieuze wederkomst, waarover we zeker kunnen zijn en Hij zal niet talmen. De Kerk doet juist deze uitnodiging terwijl we ons voorbereiden om Kerstmis te vieren en we hoopvol verwachtend uitkijken naar Bethlehem. In feite verwachten we Zijn tweede komst met een bepaalde hoop omdat we kennis hebben van Zijn eerste komst.

Het mysterie van Bethlehem openbaart ons God-met-ons, God is ons nabij, niet alleen in ruimtelijke en tijdelijke zin. Hij is ons nabij omdat Hij, om het zo te zeggen, getrouwd is met ons menszijn. Hij heeft onze gestalte aangenomen om zo geheel op ons te lijken, behalve dan de zonde, opdat wij op Hem zouden lijken. Christelijke vreugde is een gevolg van deze zekerheid: God is nabij, Hij is met mij, in vreugde en in pijn, bij gezondheid en ziekte, als vriend en als trouwe echtgenoot of echtgenote.

Sommigen vragen zich af: Is er werkelijke vreugde mogelijk in deze tijd? Het antwoord wordt gegeven door het leven van mannen en vrouwen van iedere leeftijd en sociale achtergrond die blij zijn hun leven te geven voor het bestaan van anderen! Was niet de Zalige Moeder Teresa van Calcutta in onze dagen een onvergetelijke getuige van de Evangelische vreugde? Zij leefde in dagelijks contact met de ellende, menselijke degeneratie, dood. Haar ziel kende de verleidingen van de donkere nacht van het geloof en toch bleef ze vervuld van de glimlach van God, door alles heen.

We lezen in één van haar geschriften: "Met ongeduld wachten we op het paradijs, waar God is, maar het ligt in onze mogelijkheden om hier beneden al in het paradijs te zijn en wel vanaf nu. Blij zijn met God betekent: liefhebben zoals Hij, helpen zoals Hij, geven zoals Hij, dienstbaar zijn zoals Hij".

Ja, vreugde komt in ons hart van hen die zichzelf dienstbaar opstellen voor de minsten en de armen. In hen die op deze wijze liefhebben komt God hen nabij en de ziel vindt daar de vreugde in. Maar wanneer we de vreugde gaan idealiseren komen we op de verkeerde weg terecht en wordt het echt moeilijk om Jezus te vinden. Dit is echter wat bepaalde culturen voorstellen waarbij ze individueel geluk in de plaats zetten van God. Het staat voor een mentaliteit die zijn emblematisch effect vindt in het zoeken van genot tot iedere prijs, in het gebruik van drugs als vlucht, als een toevluchtsoord naar een kunstmatig paradijs. Van deze culturen zal blijken dat zij geheel illusoir zijn.

Beste broeders en zusters. Zelfs in de Kersttijd is het mogelijk om de verkeerde weg in te slaan door het ware feest in te wisselen voor iets dat het hart niet opent voor Christus. Moge de Maagd Maria alle Christenen helpen en dat de mensen die God zoeken, Bethlehem zullen bereiken, het Kind zullen ontmoeten dat geboren is voor ons, voor onze redding en voor het geluk van alle mensen.

[16 dec 2007]

WELKOM bij de lessen theologie door pastoor dr. R. Achten op maandag 16 december en 13 januari aanstaande om 15.15u (tot ca 16.45u in Priorij Thabor, Sint Odiliënberg)

Welkom bij de lessen theologie door pastoor dr. R. Achten:

maandag 16 december a.s. 15.15u-ca 16.30u:

Christendom vs. naturalisme ... m.n. zonder God is geen moraal mogelijk

Maandag 13 januari 2025: 15.15u-c 16.30u:

Het ontstaan van het heelal en het leven en de fine-tuning van het heelal vereisen een verklaring. De verklaring vanuit het atheïsme (New Atheism) is onzin.

ADVENT – Rorate caeli – Dauwt, hemelen muziek en tekst Latijn met NL vertaling

Rorate caeli desuper, et nubes pluant iustum.

Ne irascaris Domine, ne ultra memineris iniquitatis:
ecce civitas Sancti facta est deserta, Sion deserta facta est:
Ierusalem desolata est:
domus sanctificationis tuae et gloriae tuae,
ubi laudaverunt te patres nostri.

Rorate caeli desuper, et nubes pluant iustum.

Peccavimus, et facti sumus tamquam immundus nos,
et cecidimus quasi folium universi;
et iniquitates nostrae quasi ventus abstulerunt nos:
abscondisti faciem tuam a nobis,
et allisisti nos in manu iniquitatis nostrae.

Rorate caeli desuper, et nubes pluant iustum.

Vide, Domini, afflictionem populi tui,
et mitte quem missurus es,
emitte Agnum dominatorem terrae,
de Petra deserti montem filiae Sion:
ut auferat ipse iugum captivatis nostrae.

Rorate caeli desuper, et nubes pluant iustum.

Consolamini, consolamini, popule meus: cito veniet salus tua:
quare moerore consumeris, quia innovavit te dolor?
Salvabo te, noli timere: ego enim sum Dominus Deus,
tuus, Sanctus Israel, Redemptor tuus.

Rorate caeli desuper, et nubes pluant iustum.

 Aankondiging van de Advent

Dauwt, hemelen, van boven,

 gij, wolken, regent de Rechtvaardige.

Wees niet langer vertoornd, o Heer,

 gedenk niet langer onze ongerechtigheid.

 Zie, de stad van de Heilige is verlaten geworden,

 Sion is verlaten geworden;

 Jerusalem ontvolkt,

 het huis van uw heiliging en uw heerlijkheid,

 waar onze vaderen U lofliederen zongen.

We hebben gezondigd en zijn als een onreine geworden

 en allen zijn wij als bladeren afgevallen,

 en onze zonden hebben ons als de wind weggeblazen.

 U hebt uw aangezicht verborgen voor ons

 en ons verpletterd door de zwaarte van onze schuld.

Zie, Heer, de ellende van uw volk,

 en zend Hem die Gij ons zenden zult;

 Zend het Lam, de Beheerser van de aarde,

 van de rots in de woestijn naar Sion’s dochter,

opdat Hij het juk van onze gevangenschap wegneme.

Troost u, troost u, mijn volk;

weldra zal uw heil komen.

Waarom wordt gij door rouw verteerd,

Omdat de droefheid u opnieuw heeft aangegrepen?

Ik zal u redden, vrees niet;

Want Ik ben de Heer, uw God, de Heilige van Israel, uw Verlosser.

Populus Sion - Introïtus 2e Zondag Advent

Lezingen H. Mis 2e zondag van de advent, jaar C Bereidt de weg van de Heer, maakt zijn paden recht.

Eerste lezing (Baruch 5, 1-9)
Uit de Profeet Baruch.
Jeruzalem, leg uw kleed van rouw en ellende af;
en bekleed u voor immer met Gods heerlijke schoonheid.
Sla uw mantel van Gods gerechtigheid om,
zet op uw hoofd de schitterende kroon van de Eeuwige.
Want God wil uw luister laten zien overal op aarde.
Voor eeuwig geeft God u de naam:
“Vrede door gerechtigheid” en “Glorie door vroomheid.”
Op, Jeruzalem, ga op de hoogte staan en kijk uit naar het oosten:
daar zijn uw kinderen weer samen
op het woord van de Heilige,
van zonsopgang tot zonsondergang.
Zij zijn blij nu God weer aan hen denkt.
Te voet gingen zij van u heen,
weggesleept door de vijand,
maar eervol brengt God hen terug,
gedragen als op een koningstroon.
God beval alle hoge bergen en eeuwige heuvels te slechten
en de dalen op te vullen, zodat het hele land
een effen vlakte wordt
en Israël veilig optrekt onder de glorie van God.
Ook de bossen en alle geurige bomen
geven de schaduw aan Israël op Gods bevel.
Want God leidt het jubelende Israël
in zijn heerlijk licht;
met zijn barmhartigheid zal Hij hen omgeven
én met zijn gerechtigheid.

Tweede lezing (Filippenzen 1, 3-6.8-11)
Uit de brief van de heilige apostel Paulus aan de christenen van Filippi.
Broeders en zusters,
ik dank mijn God telkens als ik u gedenk,
altijd, bij al mijn gebeden voor u allen.
En ik verricht mijn gebed met blijdschap,
omdat gij van de eerste dag tot nu toe
uw deel hebt bijgedragen tot de prediking van het evangelie.
Ik ben er zeker van, dat Hij, die het goede werk in u begonnen is,
het zal voltooien tegen de dag van Christus Jezus.
God weet hoe vurig ik naar u allen verlang,
met de innigheid van Christus Jezus zelf.
En dit is mijn bede:
moge uw liefde steeds rijker worden
aan inzicht en fijngevoeligheid,
om te kunnen onderscheiden waar het op aankomt.
Dan zult gij op de dag van Christus
ongerept en onberispelijk zijn,
verzadigd met de vrucht der gerechtigheid,
die komt van Jezus Christus, tot eer en lof van God.

Evangelie Lucas (3, 1-6)
Uit het heilig evangelie van onze Heer Jezus Christus volgens Lucas.
Het gebeurde
in het vijftiende regeringsjaar van keizer Tiberius:
Pontius Pilatus was landvoogd van Judea;
Herodes gouverneur van het gewest Galilea;
zijn broer Filippus gouverneur van het gewest Itureae en
Trachonitis
en Lysanias gouverneur van Abilene;
Annas en Kajafas bekleedden het hogepriesterschap.
Toen kwam het woord van God over Johannes,
zoon van Zacharias,
die in de woestijn verbleef.
Hij begon op te treden in heel de Jordaanstreek
en een doopsel van bekering te preken
tot vergeving van zonden,
volgens de profetie,
die geschreven staat in het boek van Jesaja:
Een stem roept in de woestijn:
bereidt de weg van de Heer,
maakt zijn paden recht.
Elk dal moet gevuld
elke berg of heuvel geslecht worden;
de kronkelpaden moeten recht,
de ruwe wegen effen worden.
Heel de mensheid zal Gods redding zien.

8 december - Maria - een kunstwerk, waarin God het mysterie van ons christelijk leven onthult.

Maria is te zien als een kunstwerk, waarin God het mysterie van ons christelijk leven onthult. Maria is een voorbeeld waarin het geloof duidelijk tot uiting komt.

God heeft de mens geschapen naar zijn beeld, maar bij mensen wordt dit beeld vaak verwrongen door het kwaad, bij sommigen wordt zijn beeld zelfs onherkenbaar. Bij Maria evenwel niet. Zij is een volmaakte weergave van Gods plan met de mens. Zij is een perfect beeld van Gods heerlijkheid in de mens.

Daarom zijn er mensen die haar graag heerlijk als de maan noemen.

De ruimtevaarders hebben ons verteld dat de maan donker is. Zij geeft aan ons het licht verder dat zij zelf niet bezit. Zij weerkaatst en verzacht het licht van de zon. Zij geeft verder wat zij zelf ontvangt, maar zelf niet bezit.

Dat is ook het mysterie van Maria. Zij is altijd verwijzing. Zij is een gewoon mens ( geschapen door God, net zoals wij ), maar, opgenomen in Gods liefde, weerkaatst zij, op een wonderbare manier, Gods genadegaven.

´Want Hij omgezien naar de geringheid van zijn dienstmaagd en Hij heeft grote dingen aan haar gedaan´. Zij is begenadigd. Zij geeft verder wat zij ontvangt, maar wat zij zelf niet heeft. Zij verwijst naar God. Maria is openheid voor Hem. Zij heeft Gods liefde helemaal in zich opgenomen. Zoals kristal in honderd facetten het licht weerkaatst, zo weerkaatst zij het licht van God voor ons.

In wezen zijn mensen, schepselen die onaf zijn, donker gesteente, zoals de maan, die geen licht van zichzelf heeft. Maar als wij ons openstellen voor de liefde van God, dan worden wij opgenomen in zijn licht en kunnen wij de zachte glans van zijn liefde verder doen stralen naar anderen. Wij kunnen licht van zijn licht worden.

Het mysterie van Maria bestaat niet in wat zij zelf gedaan en gepresteerd heeft, maar in wat zij van God ontvangen heeft en verder meedeelt aan mensen. Gods liefde heeft haar gemaakt tot wat zij is : vol van genade, goedheid en liefde. 

Zo is ook voor ons de maatstaf van het leven niet wat wij zelf presteren en doen, maar of wij datgene wat wij ontvangen hebben, doorgeven aan anderen.

Maria blijft voor ons een teken : wat God in haar tot voltooiing heeft gebracht, dat wil Hij ook in óns tot stand brengen. In haar leven heeft God uitgebeeld wat Hij met ons allemaal voorheeft. Haar lichtschijn verheldert de donkere weg van het leven, waarlangs wij de liefdevolle God kunnen vinden.

Laten wij in dankbare bewondering stilstaan bij dit kunstwerk van God , dat zo duidelijk Gods liefde voor ons openbaart.

Ad Te Levavi - Introitus Zondag I Advent

Adventmeditatie paus Benedictus XVI: het geheim van de stilte

Maria, de reine Maagd van de Heer. Haar boodschap is de vrouwelijke bereidheid voor de Ontvangenis. Op zondag Rorate wordt het Evangelie gelezen van de Aankondiging aan Maria en van de wonderbare Ontvangenis van het Goddelijk Kind. "De engel Gabriël werd door God naar een stad in Galilea gezonden met name Nazareth tot een Maagd. Zij was verloofd met een man die Jozef heette uit het Huis van David, en de naam van de Maagd was Maria. De engel trad bij haar binnen en sprak: "Wees gegroet,  Gij vol van genade . . .!" Een van de beslissende uren van de wereldgeschiedenis   want hier en op deze plaats is waarachtig in de volste zin van het woord Gods  aanwezigheid onder de mensen begonnen. Hier is het werkelijk "Advent" geworden.

Bedenken wij echter ook: dit beslissende uur van de wereldgeschiedenis was tegelijkertijd een van haar stilste uren. Een vergeten uur, dat in geen enkele krant stond en waarvan geen enkel geïllustreerd blad melding maakte of zou hebben gemaakt wanneer iets dergelijks er toen reeds was. Wat ons hier gezegd wordt is dus allereerst een geheim van de stilte. Het waarachtige grote groeit ongemerkt, en stilte op de juiste tijd is vruchtbaarder dan ononderbroken werken, wat maar al te gemakkelijk tot geestloze leegloop kan worden. Wij allen zijn immers in deze tijd van “veramerikanisering” van het openbare leven bezeten door een merkwaardige onrust, die in elk moment van stilte tijdverlies, in elk moment van rust een nalatigheid bespeurt. Iedere gram tijd wordt gemeten en gewogen, en wij vergeten daardoor het eigenlijke geheim van de tijd, het geheim van de groei en het werk: de stilte.
Ook in de wereld van het religieuze is het [helaas dikwijls] zo dat wij alles verwachten en verhopen van ons werk, dat wij met allerlei oefeningen en activiteiten ons onttrekken aan het eigenlijke geheim van de innerlijke groei voor God.  En toch komt het in de wereld van het religieuze minstens evenveel aan op het ontvangen als op het doen.

Uit: Joseph kardinaal Ratzinger, Dogma und Verkündigung, p. 374 e.v., opgenomen in Mitarbeiter der Wahrheit. Gedanken für jeden Tag (van dezelfde auteur). Pfeiffer, München 1979, p. 376

Creator Alme Siderum (1st Sunday of Advent, Hymn vespers)

Lezingen H. Mis Christus, Koning van het Heelal Ik ben in de wereld gekomen om getuigenis af te leggen van de waarheid.

Eerste lezing (Dan. 7, 13-14)
Uit de Profeet Daniël.
In die tijd nam Daniël het woord en zei:
“In mijn nachtelijk visioen zag ik met de wolken des hemels iemand aankomen,
die op een mens geleek.
Hij ging naar de Hoogbejaarde en werd voor Hem geleid.
Toen werd Hem heerschappij gegeven, luister en koninklijke macht;
alle volken, stammen en talen brachten Hem hun hulde.
Zijn heerschappij is een eeuwige heerschappij, die nooit vergaat,
zijn koninkrijk gaat nooit ten gronde.”

Tweede lezing (Apok. 1, 5-8)
Uit de openbaring van de heilige apostel Johannes.
Broeders en zusters,
genade zij u van Jezus Christus, de getrouwe getuige,
de eerstgeborene van de doden
en de vorst van de koningen der aarde.
Aan Hem die ons liefheeft
en die ons van de zonden heeft verlost door zijn bloed,
die ons gemaakt heeft tot een koninkrijk van priesters
voor zijn God en Vader,
Hem zij de heerlijkheid en de macht in de eeuwen der eeuwen!
Amen.
Zie, Hij komt met de wolken
en elk oog zal Hem aanschouwen,
ook zij die Hem doorstoken hebben;
en alle stammen der aarde zullen over Hem weeklagen.
Ja, Amen!
Ik ben de Alfa en de Omega
- zegt God de Heer -
Hij die is en die was en die komt,
de Albeheerser.”

Evangelie (Joh. 18, 33b-37)
Uit het heilig evangelie van onze Heer Jezus Christus volgens Johannes.
In die tijd riep Pilatus Jezus bij zich en zei tot Hem: “Zijt gij de koning der Joden?”
Jezus antwoordde hem:
“Zegt gij dit uit uzelf
of hebben anderen u over Mij gesproken?”
Pilatus gaf ten antwoord:
“Ben ik soms een Jood?
Uw eigen volk en de hogepriesters
hebben U aan mij overgeleverd.
"Wat hebt Gij gedaan?”
Jezus antwoordde:
“Mijn koningschap is niet van deze wereld.
Zou mijn koningschap van deze wereld zijn,
dan zouden mijn dienaars er wel voor gestreden hebben,
dat Ik niet aan de Joden werd uitgeleverd.
"Mijn koningschap is evenwel niet van hier.”
Pilatus hernam:
“Gij zijt dus toch koning?”
Jezus antwoordde:
“Ja, koning ben Ik.
Hiertoe werd Ik geboren en hiertoe ben Ik in de wereld gekomen
om getuigenis af te leggen van de waarheid.
Alwie uit de waarheid is luistert naar mijn stem.”

Conventsmis Priorij Thabor: Preek op de 34e en laatste zondag van de Tijd door het jaar 2018 - Hij zal komen oordelen levenden en doden.

Hoogfeest van Christus,  Koning van het heelal

Het koningschap is voor veel mensen van onze tijd een achterhaald  instituut. Heeft menigeen nog wel wat sympathie voor de romantiek, die soms hangt rond een koninklijke familie; bemoeit de koning zich echter ergens mee, dan zijn de negatieve reacties niet van de lucht. Het koningschap staat dan ook haaks op onze tijd van inspraak en democratie.

Het mag dan niet verwonderen, dat ook de Kerk, vanwege haar bestuurlijke structuur door steeds meer mensen met argusogen wordt bekeken. De Kerk kent namelijk nog altijd een wijze van bestuur, die meer lijkt op de koninkrijken van vroeger dan op de democratieën van tegenwoordig. En tot verbazing van velen past de Kerk haar structuren niet aan de democratiseringstendensen van onze tijd aan. Waarom niet?

Het antwoord is in feite eenvoudig. De Katholieke Kerk ziet zichzelf  in zekere zin als een voorgegeven. Dit wil zeggen: het waren niet zozeer mensen, die haar opbouwden. Nee, zij werd (zoals Johannes het in zijn evangelie getuigt) geboren uit Christus’ doorstoken zijde.

De Kerk is dus niet allereerst een optelsom van gelovige mensen. Nee, de Kerk ziet zich allereerst als het Lichaam van Christus. Christus is het Hoofd van de Kerk, onze Koning. En wij vormen als gedoopte mensen Zijn ledematen.

Dit betekent in het concrete leven, dat wij niet allereerst aan elkaar maar aan Christus als ons Hoofd verantwoording verschuldigd zijn. En ook een meerderheid van gelovigen kan hieraan niets veranderen.

 Velen hebben door hun onwetendheid een vreemde opvatting over Christus Koning en zijn Kerk. Bij koningschap denken zij aan de koningen van vroegere eeuwen die vaak hun macht misbruikten. En de Kerk had in sommige tijden de beschikking over veel wereldlijke macht. Of die macht echter altijd veel van doen had met de koningskracht waarover het feest van vandaag spreekt.. De Kerkgemeenschap wordt dan ook vaak afgerekend op het gebruik, of beter gezegd het misbruik van haar invloed op het wereldtoneel.

‘Hij zal komen om te oordelen levenden en doden’. Dit zinnetje uit de geloofsbelijdenis heeft in onze tijd van inspraak en democratie dan ook onder niet weinig gelovigen een bijsmaak gekregen.

En dat is op zich vreemd. Nog nooit hebben zoveel mensen een advocaat in de arm genomen om juist medemensen veroordeeld te krijgen.  Of het nu gaat om burenruzies of erfenissen, het ouderschap of de media; het gaat er vaak hard aan toe.

Vandaag viert de Kerk de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Het einde van het kerkelijk jaar draagt ook altijd het thema van het einde mee: Hij zal komen oordelen levenden en doden. Het feest van Christus Koningschap met het recht oordeel te vellen. Heeft de democratie werkelijk een eind gemaakt aan het gezag van de een over de ander? Kan een maatschappij leven zonder gezagsstructuren?

De Kerk houdt in ieder geval vast aan de structuur van gezag en het afleggen van verantwoordelijkheid. Maar nu komt het: elk gezag binnen de Kerk berust op het gezag van Jezus Christus. Wie binnen de Kerk dus iets te zeggen heeft, dient zich te spiegelen aan Christus Koning. Elk gezag in de Kerk ontleent  haar waarde dan ook uitsluitend aan zijn koningschap. Hoe oefent Jezus als koning Zijn gezag uit?  Op het eerste gezicht lijkt zijn heerschappij hardvochtig en streng: “Gaat weg van Mij, vervloekten”. Dit verhaal is echter een parabel. En een parabel is allereerst bedoeld als een waarschuwing. Mens, hoe leef jij? Durf jij koninklijk te leven door het Koningschap van Jezus tastbaar te maken in jouw leven?

En hoe wordt het koningschap van Jezus zichtbaar? In dienstbaarheid. “Meen niet, dat Ik gekomen ben om gediend te worden, maar om te dienen en Mijn leven te geven als losprijs voor velen”. Wie durft deze Koning nog ervaren als een bedreiging? Betekent Zijn heerschappij niet veeleer een bevrijding?

Indien wij opkomen voor de zwakken en de kleinen en in deze mensen Christus herkennen als onze Koning, dan zal Zijn oordeel over ons mild zijn. Maken wij echter onszelf tot koning, en dit gaat meestal ten koste van anderen…

Christus Koning, een achterhaald feest of juist de bevrijdende viering van onze diepste menselijke werkelijkheid. De moderne democratieën laten immer voldoende zien, dat zij evenals de koninkrijken van vroeger een goddelijke Koning nodig hebben die de diepste gevoelens van eerbied, medemenselijkheid en verantwoordelijkheid in ons losmaakt. Bovendien reikt zijn bevrijdende macht zover, dat Paulus durft uit te roepen: ik wil roemen op mijn zwakheden, want juist die maken Gods kracht in mij zichtbaar. Wij mogen Gods kracht zichtbaar maken in het navolgen van de dienstbaarheid van Christus Koning. 

Martyrologium Romanum Dominica ultima per annum / Laatste zondag door het jaar:

              

Sollemnitas Domini nostri Iesu Christi, universorum Regis.

Ipsi soli imperium, gloria et maiestas

in infinita sæcula sæculorum.

Hoogfeest van onze Heer Jezus Christus, Koning van het heelal.

Aan Hem alleen komen toe de macht, de heerlijkheid en de majesteit

in de eeuwen der eeuwen.

Aan U, o Koning der Eeuwen, orkest orgel en koor

Christus Vincit, Christus Regnat, Christus Imperat ~ Gregoriaans - Chant

Christus vincit! Christus regnat! Christus imperat! Les Acclamations Carolingiennes

Overweging: De Kerk, Gods volk onderweg, houdt stand tegen alle verdrukking in, al tweeduizend jaar (Lumen Gentium).

Rondom ons zien we hoezeer het scheepje van Petrus in woeste stormen is beland. De golven slaan over de boot en van binnenuit komt nu de ergste dreiging. En net als de apostelen toen, roepen wij tot de Heer, die lijkt te slapen,: " Heer ziet U niet dat wij vergaan". En zacht klinkt dan ook weer het antwoord: "Kleingelovigen" !

In het begin …..

God schiep de mens en schonk hem een tuin, een paradijs waarin hij zorgeloos mocht leven. Alléén van die ene boom mochten de vruchten niet gegeten worden. En dat was iets wat de mens  geweldig  intrigeerde. De slang wist die gevoelige snaar bij hem te vinden: Het Kwaad is machtig, en weet geniepig juist dat zwakke punt te vinden. Het lijkt immers zo realistisch wat ze zegt.

De Kerk is ook een tuin. Ze wordt door Jezus vergeleken met een wijngaard. Een wijngaard die het Kwaad onzer zijn controle probeert brengen. Eeuwen en eeuwen lang. We kennen het verhaal van de dienaren die worden gedood, en zelfs de Zoon de Erfgenaam wordt gedood. Ook de grote Paus Benedictus noemt zichzelf "een eenvoudige dienaar in de Wijngaard des Heren". De Heer heeft zijn Kerk aan ons gelovigen toevertrouwd met de belofte van de leiding door de H. Geest. Die wijngaard wordt ook nu weer bedreigd. Het kwaad is heel machtig en heeft zich gevestigd om de Kerk heen en in de Kerk, ook bij hen die een belangrijke opdracht hebben.

Maar de Kerk dat is het volk van God onderweg zo zei ons Lumen Gentium. Wij zijn uitgenodigd op onze plaats en met onze mogelijkheden, niet de moed te laten varen, niet kleingelovig te zijn. Jezus is de Heer van de Kerk. Wij mogen werken en beheren in zijn tuin, onkruid verdelgen, de grond vruchtbaar maken zodat het geloof groeien kan.

Ook in ons binnenste in, in onze ziel heeft God een tuin aangelegd. En als wij in die tuin bezig zijn, bewerken, snoeien om te kunnen groeien, de grond vruchtbaar maken, dan bouwen wij ook de gemeenschap van gelovigen weer op, de Kerk. En als we binnen die tuin bezig blijven horen we door de inspraken van de H. Geest, wat God ons wil laten doen.

Dat kunnen we alleen horen binnen die tuin van onze ziel. Als we buiten die tuin gaan, horen wij de H. Geest slechter. En hoe meer en hoe verder we buiten die tuin zijn des te slechter horen we de H. Geest tot ons spreken. En dan denken we dat we het niet redden, dat we het alleen moeten doen. Net zoals Adam en Eva ontdekten dat ze naakt waren en in paniek raakten. Wij kunnen alleen bijdragen aan de groei van Gods Rijk, aan de bloei van de Kerk naarmate we luisteren naar de H. Geest en onze eigenmachtigheid uit handen geven. We mogen met lege handen voor de Heer staan, zodat Hij ze kan vullen. God is dicht bij me, Hij houdt van me zoals ik ben, zo heeft Hij mij geschapen en gewild. Hij laat me niet in de steek en zorgt voor mij. Als ik de relatie bekoel door te weinig met Hem verbonden te zijn in gebed, maak ik mij zorgen. Dus ik moet zorgen dat ik bid, van hart tot Hart en dan weet ik: God zorgt voor mij. Zorgt voor ons zijn Kerk, het pelgrimerende volk van God op weg door de tijd naar het Vaderhuis.

Ondanks donkere wolken die ons omringen, en de zorgen die wij ons maken, mogen we leven in de vreugde van de verrijzenis. Vreugde geeft energie, hoop en leven!

Het alternatief van vreugde is angst. Angst wordt trauma en blokkeert. Vreugde geeft juist kracht om te gaan met emotionele pijn. Angst is de verlamming door de vijand, het kwaad. De vijand laat ons kijken naar wat niet goed, niet-fijn-is, naar. Maar. 

Zelfs het denken aan vreugde kan kracht geven en helpen en laat ons kijken naar wat wel mooi is.

11 november - H. Martinus van Tours, bisschop

Met vreugde vieren we vandaag de gedachtenis van de H. Martinus van Tours. Zijn levensloop is opgetekend door Sulpitius Severus. De Vita van de H. Martinus was zeer populair in de hoge Middeleeuwen.

Een van de episodes verhaalt de dood van de H. Martinus. Toen hij zijn einde voelde naderen vroeg hij om op de grond te worden gelegd, op as die daar was uitgespreid. Daar gaf hij, terwijl men bij hem bad, de geest. Zoals Sulpitius Severus zegt weigerde Martinus niet het martelaarschap, alleen het martelaarschap dat hèm niet ten deel viel. Waarom deze heilige belangrijk is ligt in het feit dat hij als eerste heilige niet-martelaar is opgenomen in de lijst van de belijders van het geloof. Martinus is de eerste monnik van het Latijnse westen.

Het fresco van de heilige Martinus dat wij hier kunnen beschouwen werd geschilderd voor de kapel van de heilige in de benedenbasiliek van de H. Franciscus van Assisi. Verlevendigd door het licht, het kleurenspel en de ruimtelijke diepte, toont dit tafereel een aantal acolieten die de begrafenis bijwonen. De architectonische structuur van de scène is interessant alsook de expressiviteit van de verschillende assistenten bij dit indrukwekkende moment.

Afbeelding: 

Begrafenis van de H. Martinus. Simone Martini 1322-1326, Fresco, 284 cmx230 cm.

Kapel van de H. Martinus. Basiliek van de H. Franciscus, Assisi.

Herfst rond het klooster - 2024

 

Overweging bij 32e zondag door het jaar - B En tóch........is er stééds uitzicht.

Het evangelie wijst ons de weg naar God. De Bijbel nodigt ons uit om ons met wat we hebben en zijn aan de levende God toe te vertrouwen.

Dit bevordert ons welzijn, geeft ons rust. God geeft ons heil, geluk en zegen. Dit zal ons nooit ontbreken.

In het evangelie is er sprake van een weduwe, die alles waarvan ze moest leven, weggaf. Het is een teken dat een levenshouding uitdrukt die het heil, het geluk niet van je eigen inspanning alléén  verwacht ; maar wél van de overvloed van God, van zijn liefde. Zo´n mens vertrouwt op Hem. De Heer immers, leeft mee met ieder van ons persoonlijk, en wel voor altijd. God zegt tot ieder van ons : ´Ik bemin jou zoals jij bent´. Als God zo is, dan weten we ook dat het leven toekomst heeft, dat het perspectief biedt. We kijken naar het leven a.h.w. met de ogen van God. Ons leven krijgt dan een bevrijdende ruimte en zo komen we uit ons isolement. We beseffen dat wij zélf alleen, een blijvende toekomst niet kunnen maken. We zullen ons op God verlaten.

Echt geloven is een sprong. Het is je toevertrouwen aan God omdat je vertrouwen hebt. Je zegt ´ja´ tegen een ander, tegen God. Je durft met Hem in zee te gaan.

Van de Bijbel kunnen we dat bij uitstek leren. Hij leert ons dat God onze Vader is ; dat liefde opbouwt, maar ook dat we elkaars leven kunnen afbreken, door onrechtvaardig en gemeen te zijn, b.v. ; dat we bij God altijd opnieuw kunnen beginnen ; dat de lichamelijke dood niet het definitieve einde is.

De Bijbel leert ons de dingen te zien, zoals God ze ziet, Gods kijk op leven en dood, op goed en minder goed, op heel onze geschiedenis. De boodschap van de Bijbel is er een van liefde en bevrijding, van uitzicht vooral. Waar wij zeggen ´dat doet een mens goed´, daar worden we iets van God gewaar, daar is Hij aanwezig. We worden dan ook uitgenodigd om te bouwen aan het geluk van elkaar, juist omdat God elke mens voor het geluk bestemd heeft.

Soms lukt het ons niet om op deze uitnodiging in te gaan. En tóch........is er stééds uitzicht. Deze woordjes ´en toch´ kenmerken het beste hoe God en ons geloof zijn. De eenzaamheid kan drukken, het verdriet kan groot zijn........en tóch; de dood mag niet te ontkomen zijn........en tóch. Tóch is er licht en toekomst, omdat God ons die wil geven.

Lezingen H. Mis 32e zondag door het jaar B - Zij offerde van haar armoe al wat ze bezat, alles waar ze van leven moest.

Eerste lezing (1 Kon. 17, 10-16)
Uit het eerste boek Koningen.
In die dagen stond de profeet Elia op
en vertrok naar Sarefat.
Toen hij bij de stadspoort kwam
was daar een weduwe hout aan het sprokkelen.
Hij riep tot haar:
“Wees zo goed en haal voor mij in uw kruik een beetje water;
ik zou graag wat drinken.”
Toen zij het ging halen, riep hij haar na:
“Wees zo goed en breng ook een stuk brood mee.”
Zij antwoordde:
“Zowaar de Heer uw God leeft, ik heb geen brood meer;
alleen nog maar een handvol meel in de pot
en een beetje olie in de kruik.
Ik sprokkel nu wat hout en ga dadelijk naar huis
om voor mij en mijn zoon voor het laatst eten klaar te maken;
daarna wacht ons de dood.”
Elia antwoordde:
“Vrees niet,
ga naar huis en doe wat u van plan bent,
maar maak van het meel en de olie
eerst een broodje voor mij en breng mij dat;
voor uzelf en uw zoon kunt u daarna zorgen.
Want zo zegt de Heer, de God van Israël:
De pot meel raakt niet leeg en de kruik met olie niet uitgeput,
totdat de Heer het weer laat regenen.”
Toen ging zij heen en deed wat Elia gezegd had
en dag aan dag hadden zij te eten, zij en haar gezin.
De pot met meel raakte niet leeg en de kruik met olie niet uitgeput
naar het woord dat de Heer gesproken had door Elia.

Tweede lezing (Hebr. 9, 24-28)
Uit de brief aan de Hebreeën.
Broeders en zusters,
Christus is niet het heiligdom binnengegaan dat
- door mensenhanden gemaakt -
slechts een symbool is van het waarachtige heiligdom;
Hij is de hemel zelf binnengegaan om er nu
voor onze zaak bij God present te zijn.
Ook hoeft Hij zich daar niet telkens opnieuw te offeren,
terwijl de hogepriester, jaar in jaar uit,
het allerheiligste binnengaat, met bloed dat niet het zijne is.
Anders had Christus meerdere malen moeten lijden,
vanaf het begin van de wereld;
maar in feite is Hij slechts éénmaal verschenen,
op het hoogtepunt van de geschiedenis
om door zijn offer de zonden te delgen.
Het is het lot van de mens éénmaal te sterven
en daarna komt het oordeel;
zo is ook Christus éénmaal geofferd,
omdat Hij de zonden van allen op zich had genomen;
als Hij een tweede maal verschijnt zal het zijn
los van de zonde,
om heil te brengen aan allen, die naar Hem uitzien.

Evangelie (Mc. 12, 38-44)
Uit het heilig evangelie van onze Heer Jezus Christus volgens Marcus.
In die tijd gaf Jezus bij zijn onderricht ook deze waarschuwing:
“Wacht u voor de schriftgeleerden,
die graag in lange gewaden rondlopen,
die zich laten groeten op de markt,
belust zijn op de voornaamste zetels in de synagogen en op de ereplaatsen bij de maaltijden,
maar die de huizen der weduwen opslokken,
terwijl ze voor de schijn lange gebeden verrichten; over deze mensen zal een strenger vonnis worden uitgesproken.”
Hij ging tegenover de offerkist zitten
en keek toe, hoe het volk koperstukken daarin wierp, terwijl menige rijke er veel in liet vallen.
Er kwam ook een arme weduwe,
die er twee penningen, ter waarde van een cent in wierp.
Hij riep nu zijn leerlingen bij zich en sprak:
“Voorwaar, Ik zeg u:
die arme weduwe heeft het meest geofferd
van allen die iets in de offerkist wierpen;
allen wierpen ze er iets in van hun overvloed,
maar zij offerde van haar armoe al wat ze bezat,
alles waar ze van leven moest.”

Rondleiding in de Jan van Lateranen (Engels commentaar)

9 november: Wijding basiliek Jan van Lateranen

Op 9 november gedenkt de Kerk de wijding van de Sint Jan van Lateranen in Rome. De Jan van Lateranen is de oudste pauselijke basiliek. Het stuk grond behoorde ooit toe aan Plautius Lateranus.  Daarom wordt de kerk aangeduid met “van Lateranen”. Dit is de kerk van de bisschop van Rome, de paus.

De eerste versie van de kerk werd in de vierde eeuw door keizer Constantijn gebouwd.  Op deze plaats zou keizer Constantijn het heilig Doopsel hebben ontvangen, 

Na aardbeving, brand en plundering werd de kerk enkele malen, laatstelijk in 1589, opnieuw opgetrokken.

De andere pauselijke kerken zijn: de Santa Maria Maggiore, de Sint Paulus buiten de Muren en de Sint Pieter. De  Sint Pieter is de kerk boven het graf van Petrus. Volgens traditie zou in het altaar van de Jan van Lateranen een deel van de zetel (cathedra) van Petrus opgenomen zijn.  Het kerkgebouw is toegewijd aan Sint Jan de Doper en Sint Jan de Evangelist, maar op de eerste plaats aan Christus de Verlosser.

De liturgische feestdag van de kerkwijding van de Sint-Jan is 9 november. Sinds de 12de eeuw wordt het feest op deze dag gevierd. “Deze gedachtenis was aanvankelijk beperkt tot de stad Rome, maar werd uiteindelijk uitgebreid naar de universele kerk. De reden daarvoor was het gegroeide inzicht dat de bisschop van Rome, wiens cathedra in de Sint-Jan staat, de opvolger is van de apostel Petrus en daarom het hoofd is van de gehele liefdesgemeenschap van Christus, zoals Ignatius van Antiochië schreef”, zie ook rkk.nl. 

Met de liturgische feestdag gedenken we geen gebouw van stenen en mortel, maar de Godgewijdheid van een plaats waar sinds vele eeuwen mensen samen komen om de sacra mysteria (heilige geheimen) te vieren. Die gedachte klinkt door in de teksten van deze dag, zie ook hierna.  

7 november Hoogfeest van de H. Willibrord, bisschop en geloofsverkondiger in de Lage Landen Preek van Pastoor J. l‘Ortye (2024) "dat jonge plantjes van geloof, hoop en liefde weer tot groei en bloei komen".

 7 november

Hoogfeest van de H. Willibrord, bisschop en geloofsverkondiger in de Lage Landen

Preek van Pastoor J. l‘Ortye - 2024

Vandaag vieren wij het feest van Sint Willibrord, een van de eerste missionarissen die in Noord-Nederland voet aan land zette. Helemaal onbekend was het christendom hier toen niet; in de periode vóór de komst van Willibrord was er ook al gemissioneerd. De eerste missionarissen in onze streken kwamen uit het zuiden, over de grote heerbanen die de Romeinen hadden aangelegd. In Maastricht bevindt zich het graf van de H. Bisschop Servatius, die er in 384 zou zijn overleden. In Maastricht en omgeving was het christendom dus al bekend.

In Nijmegen is er uit die periode een haarspeld met een Christusmonogram gevonden; ook in het rivierengebied was het christendom dus al bekend.

Na het wegvallen van het Romeinse bestuur in onze streken kwam deze in handen van de laatste garnizoenscommandanten, die aan het hoofd stonden van de plaatselijk gerekruteerde legertjes. Daarbij kwam dat de samenstelling van de bevolking aan het veranderen was. In 355 waren bijvoorbeeld groepen Frankische immigranten uit het huidige Drenthe, Gelderland en Overijssel het Romeinse rijk binnengetrokken, waar generaal Julianus hun land in het huidige Brabant had toegewezen, maar wel van hen had geëist dat ze legerdienst zouden verrichten.

Toen het Romeinse staatsapparaat rond 410 wegviel kwam de macht in handen van mannen met Frankische (over-)grootouders. Als ze al gedoopt waren zal het geloof toch niet heel diep gezeten hebben. Hun loyaliteit aan Rome, dat in het zuiden nog altijd de scepter zwaaide, zat daarentegen wel heel diep: toen Attilla’s Hunnen in 451 Gallië binnenvielen, streden de Franken zij aan zij met andere Romeinse bondgenoten. De Frankische commandant was een zekere Merovech, die er blijkbaar in was geslaagd de Frankische leiders te verenigen. Zijn zoon Childerik die in Doornik resideerde, had eveneens meer dan lokaal gezag en dat geldt ook voor diens zoon Clovis. Dit was een van de sleutelfiguren op het breukvlak van de oudheid en de middeleeuwen: rond het jaar 500 veroverde hij het gebied dat wij tegenwoordig als Frankrijk kennen. Om dat uitgestrekte gebied te kunnen besturen had hij mensen nodig die konden lezen en schrijven en daarom werkte hij nauw samen met de Kerk die juist in deze periode steeds meer voet aan de grond begon te krijgen.

Het was de tijd van de H. Lambertus die de bewoners van het noorden van Limburg en in Noord-Brabant voor het christendom probeerde te winnen; van de H. Amandus die ongeveer tegelijkertijd actief als missionaris was in het Vlaamse kustgebied.

Het missiewerk waartoe zij zich geroepen wisten was echter allerminst zonder gevaren. Daarom vestigde de Angelsaksische missionaris Willibrord zich niet lang na zijn aankomst in het voormalige Romeinse fort in Utrecht (‘Wiltaburg’). Die oude versterking werd hem geschonken door een van de voornaamste Frankische machthebbers van die tijd: Pepijn van Herstal die kort daarvoor (in 689) de plaatselijke bevolking had onderworpen. Die Pepijn schonk hem ook de bekende abdij van Echternach en die van Susteren, die als een statie, als een halteplaats op de weg daarnaar toe kan worden gezien. Zo’n toevluchtsoord kregen ook de HH. Wiro, Plechelmus en Otgerus hier in Berg toegewezen, waarschijnlijk door Pepijns gelijknamige kleinzoon, die ter onderscheiding van de andere Pepiniden ook wel Pepijn de Korte wordt genoemd. Ging het in Utrecht om een oud Romeins fort, hier in Berg ging het om een klooster, zoals het in de eerste levensbeschrijvingen van de Berger heiligen heet, om een gebouw dat al een christelijke bestemming had voordat zij er zich vestigden. Het waren als het ware steunpunten van waaruit het christendom zich verder zou verbreiden en verdiepen. Ze vormden het begin van de organisatie van de Kerk in onze streken die een grote bloei kende, maar inmiddels flink op haar retour is, met name sinds de grote secularisatiegolf van de jaren zestig. Het moment dat we weer terug bij af zijn, lijkt niet lang meer op zich te laten wachten. Zoals toen lijkt de toekomst af te hangen van steunpunten zoals die van weleer toen de eerste missionarissen zich hier aandienden; en van mensen als Pepijn die de missionarissen in bescherming namen en van de nodige middelen voorzagen en daarmee de missionering faciliteerden.

Dat ook wij de missie zijn toegedaan; dat - als we onszelf nog niet het geloof in den vreemde zien verkondigen, - dat wij er toch minstens in onze eigen omgeving getuigenis van durven afleggen, met name in en door het gebed dat het mogelijk maakt dat jonge plantjes van geloof, hoop en liefde weer tot groei en bloei komen.

 

Willibrord en de bekering van de Nederlandse barbaren - filmpje

7 november - H. Willibrord, bisschop, verkondiger van ons geloof, patroon van de kerkprovincie

Willibrord was een Angelsaksische monnik, die met elf gezellen zijn vaderland verliet om als missionaris in onze streken het geloof te verkondigen. Door paus Sergius I werd hij in 695 tot bisschop gewijd. Als zodanig vestigde hij zich te Utrecht. Bijna vijftig jaar lang werkte hij onder de heidenen. Hij stierf in de abdij van Echternach (Luxemburg) op 7 november 739. Zijn graf aldaar is nog steeds in ere. Een deel van zijn relieken rust in de kathedraal van Utrecht. In 1939 werd Sint Willibrord door paus Pius XII uitgeroepen tot patroon van de Utrechtse kerkprovincie. Met dankbaarheid vereren wij hem als de apostel van Nederland, als stichter van de kerk in onze streken en als vader van ons geloof.

God, Gij hebt de heilige bisschop Willibrord bestemd om uw grootheid te verkondigen aan de heidenen en hen tot uw kinderen te maken. Wij vragen U op zijn voorspraak: laat ons als trouwe dienaren altijd uw wil volbrengen om te verkrijgen dat uw volk, ook in onze dagen, toeneemt in verdiensten en aantal.

DE CHRISTELIJKE HOOP IN DE VISIE VAN SINT AUGUSTINUS III

Op weg naar de verheerlijking

De Kerk vervolgt haar pelgrimsweg tot aan het einde van de dingen, tussen de vervolgingen van de kant van de wereld en de vertroostingen van God. Wakend in zoveel nachten, lijdend in zoveel ellende, vooruitkijkend en afwachtend, sterk in het verdragen en standvastig in het volhouden. Welke vrucht, denkt u, zal haar deel zijn?

“Komt, gezegenden van mijn Vader, neemt bezit van het rijk dat reeds voor u is bereid vanaf de grondvesting van de wereld” (Mt 25, 34).

De Kerk leidt als het ware een tweevoudig leven overeenkomstig de verkondiging en de belofte van de Heer: het ene in geloof, het andere in aanschouwing, het ene als pelgrim onderweg, het andere in het eeuwige huis van de Vader; het ene in moeizame inspanning, het andere in rust; het ene werkend, het andere beschouwend. Het ene verwijst naar de apostel Petrus, het tweede naar Johannes. 

Welke schat zij dragen, weten goede christenen zelf niet; eens zullen zij het echter weten. 

De wortel leeft, maar in de winter is ook de levende boom gelijk aan een verdorde boom. In de winter dragen beide - de verdorde en de levende boom - geen blad en zijn ook niet beladen met vruchten. Maar de zomer komt en toont wat in de bomen is verborgen: de levende stam en takken brengen bladeren en vruchten voort; de verdorde boom zal in de zomer leeg blijven zoals in de winter.

Onze winter is de verborgenheid van Christus, onze zomer is de openbaring van Christus. Daarom troost de apostel Paulus de goede bomen, de gelovigen: ”U bent immers gestorven, maar uw leven ligt met Christus verborgen in God” (Kol 3, 3) - u bent dood, maar dat is slechts schijn: in de wortel leeft u, en wanneer “Christus, uw leven zal verschijnen, dan zult ook u met Hem verschijnen in heerlijkheid” (Kol 3, 4).

Onze ellende enerzijds en de barmhartigheid van God anderzijds brengen mee dat een tijd van droefheid aan de tijd van vreugde vooraf moet gaan. Eerst moet er een tijd van droefheid zijn, er dan komt de verlossing; eerst een tijd van moeite en inspanning, dan de rust; eerst een tijd van geweeklaag, dan de zaligheid. De tijd van droefheid, inspanning, geweeklaag zijn het gevolg van onze zonden, de tijd van vreugde, rust en zaligheid zijn niet te danken aan onze verdiensten, maar aan de genade van Christus, onze Verlosser. We hopen op iets anders dan we verdienen: we verdienen het kwade, maar we hopen op het goede. Komt het een voort uit onze erbarmelijke toestand, het laatste komt van de erbarming van Hem die ons heeft geschapen. 

Zó groot is het geluk van de gerechtigheid, dat we daarvoor, zelfs wanneer we dit slechts een enkele dag zouden kunnen genieten, een onmetelijk lang leven met alle mogelijke goederen en genietingen gering zouden moeten schatten. 

De vrede die ons hier ten deelt valt, vloeit voort uit het geloof dat ons met God verbindt, in de eeuwigheid zal deze ons met God in de aanschouwing van Hem verbinden. Hier beneden is de vrede meer een troost in het lijden dan een zalig genieten.

De heiligheid die wij in dit leven bereiken, berust meer op de vergeving van de zonden dan op volmaaktheid in de deugd. Heiligheid betekent dat God de heerschappij bezit over de mens die Hem gehoorzaamt, en in de mens de geest over het lichaam, het verstand over de begeerte - namelijk dat men méér door de genade van God om vergeving van zonde smeekt en voor de ontvangen goedheid dankbaar is dan door eigen verdienste. Daar zal de gehoorzaamheid zelfs zo zoet en gemakkelijk zijn, als leven en heersen zalig zijn. In de vrede van deze zaligheid - in de zaligheid van deze vrede - zal het hoogste goed bestaan.

Thans leven we niet zonder strijd. We zijn tot eendracht geroepen en om onderling de vrede bewaren, maar dikwijls moeten we strijden met hen, voor wie wij menen te moeten zorgen. Iemand slaat de verkeerde weg in; u wilt hem terughalen, hij verzet zich - u strijdt met hem. De heidenen verzetten zich - u strijdt tegen het bedrog van de afgoden en demonen. De afvallige verzet zich - u strijdt tegen een andere vorm van demonische dwaalleer. Slechte katholieken willen niet rechtschapen leven; ook iemand die u na aan het hart ligt, gelooft u te moeten terechtwijzen - hoeveel niet te vermijden strijd overal! Menigeen zegt ook: “Waarom moet ik zo lijden? Ik wil mij op mezelf terugtrekken, in mijn eigen huis blijven en God in de stilte aanroepen!”

Trekt u zich nu maar op u zelf terug; u vindt strijd! “Wat wij uit onszelf najagen is in strijd met de Geest, en wat de Geest verlangt is in strijd met onszelf” (Gal 5, 17). U bent dit zelf; u bent alleen met u zelf, hebt met niemand anders te doen; maar u voelt (Rom 7, 23-25) “in alles wat ik doe een andere wet. Deze voert strijd tegen de wet waarmee ik met mijn verstand instem en maakt van mij een gevangene van de zonde die in mij leeft. Wie zal mij, ongelukkige mens, redden uit dit bestaan dat beheerst wordt door de dood? Dat doet God! Dank aan Hem door Jezus Christus onze Heer.

De Heer zegt: “Nog een korte tijd en jullie zien Mij niet meer, maar kort daarna zien jullie Mij terug” ( Jo 16,16). Deze belofte geldt de gehele Kerk, evenals aan de gehele Kerk werd beloofd: “Ik ben bij u, tot aan het einde van de wereld” (Mt 28,20). De Heer talmt niet met zijn belofte: een korte tijd en we zullen Hem zien. Dan zullen we Hem om niets meer vragen, niets meer te vragen hebben; niets verder nog te verlangen hebben, niets meer zoeken wat verborgen is.

Deze “korte tijd” komt ons voor als lang, omdat deze tijd nog voortduurt; als deze voorbij is, zullen we inzien hoe kort deze tijd was.

Daarom moet onze vreugde niet zijn, zoals de wereld die kent, waarover Johannes zegt: “De wereld zal zich echter verheugen” (Jo 16,20); en toch moeten we niet zonder vreugde zijn in ons smartelijk verlangen, veeleer (zoals de Apostel zegt): “Wees verheugd door de hoop die u hebt, wees standvastig wanneer u tegenspoed ondervindt” (Rom 12, 12). Zo verheugt zich ook de barende over het kindje dat op komst is méér, dan dat zij lijdt door haar ogenblikkelijke nood. We lijden een tijd, maar niet altijd. Kort duurt de droefheid, eeuwig de zaligheid. Het verdriet houdt slechts een tijdje aan, eeuwig duurt de vreugde.

“Ons vertrouwen in de woorden van de profeten is daardoor alleen maar toegenomen. U doet er goed aan uw aandacht altijd daarop gericht te houden, als op een lamp die in een donkere ruimte schijnt, totdat de dag aanbreekt en de morgenster opgaat in uw hart” (2 Pe 1, 19). Op die dag zal onze Heer Jezus Christus komen om te verlichten wat in het duister verborgen is. Als die dag aanbreekt zal geen licht meer nodig zijn, geen profeet meer worden gelezen en geen geschriften van de Apostelen nog worden opengeslagen - zelfs het Evangelie zullen wij niet meer nodig hebben. Alle geschriften die als heldere lampen in deze donkere wereld voor ons werden ontstoken opdat wij niet in duisternis zouden leven, zijn niet meer nodig. 

Waarover zal de blik zich dan verblijden, waarin zal dan onze zaligheid bestaan, die “geen oog heeft gezien, geen oor heeft gehoord en die in geen enkel mensenhart is opgekomen?“ (1 Kor 2,9)?

Ik vraag u, broeders - zegt de H. Augustinus - bemin met mij, verlang met mij in geloof! Laten we verlangen naar ons vaderland hierboven waarover Johannes zegt: “In het begin was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God” (Jo 1,1).

De dauw waarmee we hier besprenkeld worden, zal daar een bron zijn. De straal die een verduisterd, gewond en afgedwaald hart binnendringt, zal daar een onverhuld licht zijn. Met het oog op de zalige aanschouwing van de Heer worden wij nu gelouterd. 

(De wapenspreuk van de nieuwe bisschop van Roermond, Cornelis van den Hout: In exilio spes - hoop in de ballingschap, is ook op ons van toepassing)

“Zeer geliefden, we zijn nu al kinderen van God en nog niet is geopenbaard, wat wij zullen zijn; maar we weten dat wij aan Hem gelijk zullen zijn wanneer Hij zal verschijnen, want dan zien we Hem zoals Hij is (1 Jo 3, 2).         

Wat zal ik zeggen, geliefden? O, zalig huis! O, zeker vaderland! O, als het hart, ook al is het gering, toch eens zou verlangen naar die onuitsprekelijke heerlijkheid! O, als we onze pelgrimstocht weliswaar onder zuchten afleggen en de wereld niet beminnen, maar steeds in gelovige gezindheid aankloppen bij Hem die ons geroepen heeft! Verlangen is de adem van de ziel. Dat ons hart groter worde, opdat ons verlangen steeds groter mag zijn! Mogen de H. Schrift dit, moge de gemeenschap van de Kerk, moge de viering van de H. Geheimen, moge dit het Doopsel, de lofzang voor God en moge ook ons bidden en spreken dit in ons verwerkelijken! Als u zó gezind bent, verheft uw hart, u allen, zoveel u kunt en u zult ontvangen wat Hij heeft beloofd. 

Niet zonder reden heeft de Kerk volgens oude overlevering de gewoonte bewaard in de Paastijd het Alleluia te zingen. Alleluia is de lof van God; het zegt ons ten tijde van beproeving wat wij eens zullen doen wanneer wij zijn rust zijn binnengegaan.

Laat ons het Alleluia zingen naar vermogen, opdat we eens verdienen het te zingen zonder onderbreking; de lof van God daar en hier: hier door hen die waken, daar door hen die zeker zijn; hier door sterfelijke mensen, daar door de zaligen die niet meer kunnen sterven; hier in hoop, daar in bezit; hier onderweg, daar in het vaderland!

Laat ons nu reeds lof zingen, niet om een zoete rust te genieten maar om de arbeid te verzoeten!

Laat ons zingen zoals pelgrims zingen: zingen onderweg! Het gezang zal ons tot troost zijn bij onze inspanningen. Laat u niet ophouden door traagheid: zingt en loopt door! Laat ons de Heer loven, onze God! Laat ons Hem loven, niet alleen met onze stem maar ook in ons gedrag. Laat onze tong hem loven, laat ons leven Hem loven. Laat zo het Alleluia uit uw mond klinken! Laten we bij het zingen van het Alleluia onze blik verheffen naar de Dag die geen einde kent naar het land van de onsterfelijkheid! Laten we ons haasten naar ons eeuwig thuis! “Zalig, die wonen in uw huis: van eeuwigheid tot eeuwigheid zullen zij U prijzen” (Ps 83[84],5).

Keren we ons tot God, laten wij Hem smeken voor ons en voor heel zijn volk opdat Hij ons in zijn barmhartige liefde behoedt en bewaart door Jezus Christus zijn Zoon, onze Heer, die met Hem leeft in de eeuwen der eeuwen

Slotgebed

Heer, onze God, U hebt ons alles gegeven - schenk ons de vrede! De vrede van de sabbat, van de sabbat zonder avond: wanneer U zo in ons zult rusten zoals U nu in ons werkt (want Gij, Heer, werkt en rust steeds daar) - waar wij U toegedaan zijn met heel ons wezen! Dan zal geen smart en ook geen plaag ons neerdrukken. Dan zal heel ons leven door uw volheid een leven in de waarheid zijn. En dit wonderlijke ‘universum’ dat U zelf ‘goed’ noemde, zal voorbij zijn wanneer de maat ervan bereikt is; en het zal geweest zijn ”een morgen en een avond”. De sabbat echter heeft geen avond en kent geen ondergang: U hebt deze dag geheiligd, opdat hij steeds mag voortduren.

Heer, onze God, U heeft ons geroepen, wij roepen tot U. 

Wij horen U roepen, wil ons roepen aanhoren! 

Leid ons daarheen waarheen U beloofde ons te leiden. 

Voltooi, God, wat u begonnen bent; verlaat de uwen niet! Amen.