Ze is een van de acht slotzusters in de priorij Thabor van de Kanunnikessen van het heilig Graf in Sint Odiliënberg, Limburg. Ze leeft er, net als de andere kanunnikessen, in clausuur. “Vroeger zeiden de mensen: achter tralies. Eigenlijk zijn wij geen echte slotzusters, maar in principe verlaten ook wij ons klooster niet. We ontvangen veel bezoek: voor advies, voor cursussen, om mee te bidden, voor pastorale gesprekken. Dat is natuurlijk nu allemaal stopgezet. Binnen het slot leven we met ons achten. Ons leven speelt zich voor een groot deel in de kapel van het klooster af. Daar komen we volgens een vast ritme zes keer per dag bij elkaar om te bidden. Ook op zaterdag en zondag. Vakanties kennen wij niet. Je zou kunnen zeggen dat onze orde al eeuwen aan zelfquarantaine doet.
Tegen mensen die nu voor het eerst langdurig thuis zitten, in een te kleine ruimte met veel mensen op elkaar zou ik willen zeggen: geef de dag structuur. Structuur bepaalt ons leven. Er is zoiets als de troost van de herhaling. Al denk ik zelf wel eens bij het zoveelste uur van het koorgebed: ‘het mag ook wel wat minder.’ Maar dan denk ik: ‘Daarom ben jij hier, niet zeuren.’ Wat verder helpt om de tijd met elkaar door te komen is om je eigen plek te hebben - al is het maar een stoel - waar mensen je met rust laten. In een klooster leef je dicht op elkaar met gezamenlijk bidden, eten en recreëren, maar er is ook een privédomein in de vorm van je eigen cel en werkruimte. Daar komt niemand tenzij er een bijzondere reden is , bijvoorbeeld als je ziek bent.
En, als je geïrriteerd bent: laat dat dan niet blijken. Dat heeft namelijk geen zin op dat moment en er zijn trouwens wel ergere dingen. Altijd en nu helemaal. Flutdingen zinken daarbij in het niet. Ik maak me ook zorgen over al die mensen die nu in thuisisolatie zijn. Zelf heb ik er lang op moeten oefenen en ik vind het af en toe nog steeds lastig. Nog een tip: steek je hoofd uit het raam of ga op je balkon staan en adem frisse lucht in. Ik maak elke dag een wandelingetje in de kloostertuin. Voor de rest bidden wij ons een ongeluk, zeg ik wel eens.
Vandaag ben ik om half zes opgestaan, het is nu half twaalf en ik heb alles bij elkaar nu vier uur gebeden heb. Wij krijgen ook heel veel gebedsintenties en nu nog veel meer met de coronacrisis. Rond Sint Odiliënberg zijn al de nodige mensen aan het coronavirus gestorven. Dat ik alles bij God kan neerleggen geeft mij rust en de overtuiging dat het uiteindelijk goed komt. Je hoeft het niet allemaal zelf te doen.”
Stijn Fens in Trouw van 31 maart 2020
