Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XXIV per annum sabbato. S Augustinus Offer consolationis alligamentum. Leg het verband van de troost.

Lectio altera

   Ex Sermóne sancti Augustíni epíscopi De pastóribus

    (Sermo 46, 11-12: CCL 41, 538-539)

Offer consolationis alligamentum

Flagéllat, inquit, omnem fílium quem récipit. Et tu dicis: «Forte excéptus eris?». Si excéptus a passióne flagellórum, excéptus a número filiórum. «Itáne, ínquies, flagéllat omnem fílium?». Prorsus flagéllat omnem fílium ut et únicum. Unicus ille de Patris substántia natus, æquális Patri in forma Dei, Verbum per quod facta sunt ómnia, non habébat ubi flagellarétur. Ad hoc carne indútus est, ut sine flagéllo non esset. Qui ergo flagéllat únicum sine peccáto, relínquit cum peccáto adoptátum? In adoptiónem vocátos nos esse Apóstolus dicit. Adoptiónem filiórum accépimus, ut essémus único coherédes, essémus étiam heréditas eius: Póstula a me, et dabo tibi gentes hereditátem tuam. Exémplum nobis propósuit in passiónibus suis.

Sed plane ne futúris tentatiónibus defíciat infírmus, nec falsa spe decipiéndus est, nec terróre frangéndus. Dic ei: Præpara ánimam tuam ad tentatiónem. Et forte íncipit labi, contremíscere, nolle accédere. Habes áliud: Fidélis Deus, qui non vos sinat tentári supra quam potéstis ferre. Illud enim promíttere et prædicáre ventúras passiónes, infírmum confirmáre est. Timénti autem nímium et ex hoc detérrito, cum pollicéris misericórdiam Dei, non quia tentatiónes déerunt, sed quia non permíttit tentári super quam ferre potest, fractum colligáre est.

Sunt enim qui cum audíerint ventúras tribulatiónes, armant se magis et quasi potum suum sítiunt. Parvam enim sibi putant fidélium medicínam, sed quærunt et mártyrum glóriam. Sunt autem álii qui audítis futúris et necessário veniéntibus tentatiónibus, quas próprie opórtet veníre christiáno, quas nemo sentit nisi qui volúerit esse vere christiánus, imminéntibus ergo sibi tálibus, frángitur et cláudicat.

Offer consolatiónis alligaméntum, álliga quod fractum est. Dic: «Ne tímeas, non déserit in tentatiónibus ille in quem credidísti. Fidélis Deus, qui te non sinat tentári supra quam potes ferre. Non hoc a me audis, Apóstolus dicit, qui étiam dicit: Vultis experiméntum eius accípere, qui in me lóquitur Christus? Hæc ergo cum audis, ab ipso Christo audis, audis et ab illo pastóre qui pascit Israel. Illi enim dictum est: Potábis nos in lácrimis, in mensúra. Quod enim ait Apóstolus: Non sinit tentári supra quam potéstis ferre: hoc ait Prophéta: In mensúra. Tantum tu noli dimíttere corripiéntem et hortántem, terréntem et consolántem, percutiéntem et sanántem.

Tweede lezing

Preek over ‘De herders’, van de H. Augustinus, bisschop

(Sermo 46, 11-12: CCL 41, 538-539)

Leg het verband van de troost

Hij tuchtigt, zegt de Schrift, elk kind, dat Hij aanneemt. En gij zegt: ‘Misschien zult ge een uitzondering zijn?’ Als gij een uitzondering zijt bij het lijden door kwellingen, zijt gij ook een uitzondering bij het getal van zijn kinderen. ‘Dus, zult ge zeggen, tuchtigt Hij ieder kind?’ Zeker doet Hij dat bij ieder kind, zoals Hij het deed bij zijn enige Zoon. Die enige Zoon, geboren uit het Wezen van de Vader, gelijk aan de Vader in Gods gestalte, het Woord, door hetwelk alles is geschapen, had in zich geen grond om getuchtigd te worden. Daarom werd Hij met het vlees bekleed, om niet zonder lijden te zijn. Als God dan zijn enige Zoon, die zonder zonde was, tuchtigde, zou Hij dan zijn aangenomen kind, met zonde bevlekt, daarvan vrijstellen? De Apostel zegt, dat wij geroepen zijn tot de aanneming. En wij ontvingen die aanneming om mede-erfgenamen te zijn met zijn enige Zoon en diens erfenis te zijn: Vraag Mij, dan geef Ik U de volkeren tot erfdeel. Hij gaf ons een voorbeeld in zijn lijden.

En Hij deed dit duidelijk met de bedoeling, dat de zwakke niet zou bezwijken onder de komende beproevingen, dat hij ook niet door een valse hoop zou worden bedrogen noch door schrik zou worden verlamd. Zeg hem: Bereid u voor op de beproeving. En misschien begint hij te wankelen, te sidderen en wil hij niet naderkomen. Gij hebt nog een ander woord: God is getrouw; Hij zal niet toelaten, dat gij boven uw krachten beproefd wordt. Dit beloven en het toekomstige lijden voorhouden zal de zwakke bevestigen. Wanneer gij aan iemand, die al te bevreesd is en daardoor terugschrikt, Gods barmhartigheid belooft, niet door te zeggen dat de beproevingen zullen uitblijven, maar dat Hij niet toelaat dat men boven zijn krachten beproefd wordt, hebt gij een ontmoedigd mens weer sterkte gegeven.

Er zijn er, die, bij het horen van toekomstige beproevingen, zich des te meer wapenen en ernaar dorsten als naar drank. Want zij menen, dat deze nog maar een zwak hulpmiddel zijn voor gelovigen en trachten zelfs de glorie van de martelaren te bereiken. Maar er zijn anderen, die bij het horen van de toekomstige beproevingen, die ook noodzakelijk zullen komen, die juist voor een christen wel moeten komen en die niemand aanvoelt dan alleen degene, die een ware christen wil zijn, door die dreigende beproevingen gebroken worden en bezwijken.

Leg het verband van de troost, verbind wat gebroken is. Zeg: ‘Vrees niet; Hij, in Wie gij gelooft, zal u niet verlaten in de beproevingen. God is getrouw, die niet zal toelaten, dat gij boven uw krachten beproefd wordt.’ Dat hoort ge niet van mij, de Apostel zegt het, die dan ook zegt: Gij verlangt immers het bewijs, dat Christus spreekt door mij? Als ge dit dan hoort, hoort ge het van Christus zelf, hoort ge het van die Herder, die Israël weidt. Tot Hem toch is gezegd Gij laat ons tranen drinken, met mate. Want wat de Apostel zegt: Hij zal niet toelaten, dat gij boven uw krachten beproefd wordt, dat zegt de Profeet met deze woorden: met mate. Wil Hem dus niet wegsturen, die berispt en vermaant, die met vrees vervult én met troost, die slaat én geneest.